ตอนปี1 เราอยู่หอในกับเมท เมทซิ่วไป เราเลยได้อยู่คนเดียวเทอมนึง เราแฮปปี้มากกกกกกับการอยู่คนเดียว การไม่มีเมทเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆ
ตอนเราอยู่หอในคนเดียว แล้วเพื่อนอยู่หอนอกกันหมด เรารู้สึกเป็นภาระเพื่อน กลับดึกก็ไม่ได้เพราะหอในปิดเร็ว ทำงานลำบาก เราเลยตัดสินใจมาอยู่หอเดียวกัน จะได้สะดวกเวลาทำงานกลุ่ม ติวหนังสือ ไปกินข้าว ฯลฯ
พอปี2 เราเลยมาอยู่หอนอกกับเพื่อนๆในกลุ่มประมาณ 5 คน (เราไม่มีเมท อยู่กันคนละห้อง แต่หอเดียวกัน)
ตอนย้ายหอมาใหม่ๆ เพื่อนในกลุ่มชอบมาเล่นที่ห้อง เดี๋ยวคนนู้นมาเคาะ เดี๋ยวคนนี้มาหา เราก็ไม่อะไร เพราะเราก็รู้สึกอบอุ่นดีเวลามีเพื่อน กลุ่มเราค่อนข้างสนิทกันด้วย เพื่อนทุกคนดีกับเรามากกกก เวลาเราเดือดร้อนเพื่อนๆช่วยเราเต็มที่ เราแฮปปี้ดี แต่พอนานๆเข้า เพื่อนทุกคนเวียนกันมาเคาะห้องเราตลอด เรียกได้ว่าทุกครึ่งชั่วโมงค่ะ ห้องเราอยู่ตรงลิฟท์พอดี ทุกเวลาที่มันออกจากลิฟท์มันจะแวะมาห้องเราทุกคน!!! ไม่ก็เดินมาหาเอง บางคนมานอนเล่น มาชาร์จแบต ดูหนังฟังเพลง ไดร์ผม มาขอเข้าห้องน้ำ กินข้าว มาบ่นปัญหาหอบ้าง ปัญหาชีวิต เรื่องชาวบ้านต่างๆนานา เช่น มันมาเคาะตึ้งๆๆ "เมิงง หลอดไฟที่ห้องไม่ติดอ่ะ" ไอเราก็แบบ อ่าวววว กรูไม่ใช่เจ้าของหอนะ ทำไมไม่บอกเจ้าของหอ!!! มาบอกชั้นแล้วไฟจะติดมั้ย โอ้ยยเยอะแยะมากมายค่ะ เราเข้าใจนะว่าก็เพื่อนเนาะ มีอะไรก็ต้องเล่าสู่กันฟัง แต่เราไม่ชินค่ะT_T อยู่มาเกือบปีก็ไม่ชิน มันยิ่งสะสมความอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ บางทีเราเหนื่อยมาก อยากนอน อยากอ่านหนังสือในห้องเงียบๆคนเดียว พอเพื่อนมาเคาะห้องตึ้งๆๆ เราหมดอารมณ์เลย กลายเป็นว่าเวลามีเสียงลิฟท์ดังติ๊ง อ่ะกรูต้องคอยเตรียมเปิดประตูให้พวกมันละ (รู้สึกกลายเป็นคนขี้ระแวงและตกใจง่าย)นี่กำลังตั้งกระทู้ มันก็มาเลยจ้าาา เคาะตึ้งๆๆเป็นสามช่า
หลังๆมาเราเริ่มไม่เปิดประตู แต่เหมือนมันทำกันเป็นกิจวัตรที่ต้องมาเคาะห้องเรา ถึงเราไม่เปิดประตู เราก็จะได้ยินเสียงมาเคาะตึ้งๆๆอยู่เรื่อยๆ ต่อมา เราเลยติดป้ายว่า "ไม่อยู่ อย่าเคาะ" มันก็ยังมาเคาะตึ้งๆๆแถมตะโกนเรียกชื่อเราด้วย เราหมดหนทาง อยากย้ายหอนะคะ แต่ถ้าย้าย พวกมันบอกว่าจะไปอยู่ด้วยกันทั้งกลุ่มจ้า(กรูจะร้องห้ายย)
เราอยากบอกเพื่อนตรงๆนะว่าเราไม่ชอบ เราอึดอัดมาก เราอยากอยู่ในห้องแบบสงบๆคนเดียว แต่ก็กลัวเพื่อนมองเราผิดไป เพราะเรารู้นิสัยเพื่อนดี เพื่อนเราจะอารมณ์แบบ "แค่นี้ให้เพื่อนไม่ได้หรอ นี่เพื่อนนะเว้ย" ประมาณนั้น เราเข้าใจเพื่อนนะ ทุกคนจริงใจ ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนมหาลัยที่เข้ากันได้
เราก็ไม่รู้ว่าเราจะเกิดปัญหาแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว เฟรนด์ลี่ ไม่มีความลับ ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ซึ่งเพื่อนก็มองเราแบบนั้น แต่พอมาเจอแบบนี้ ทำไมเรากลับไม่ชอบ ทั้งๆที่นี่เพื่อนนะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ตอนนี้เรากลับรู้สึกว่า เราชอบอยู่คนเดียวมากๆ กินไรก็ได้ ชอบทำงานเดี่ยว ชอบที่จะอยู่ใครอยู่มัน เราชอบเที่ยวชอบกินมากๆค่ะ แต่ขอไปไหนมาไหนคนเดียวนะ มันคล่องดี เวลาไปกับเพื่อนเยอะๆเรารู้สึกปัญหาเยอะมาก เราเหนื่อย55555555 แต่เรายังอยากมีเพื่อนนะ เรารู้ว่าเราอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเพื่อน เราชอบระบายปัญหาของเราให้เพื่อนฟังบ้าง แต่ส่วนมากเราไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ไม่ขี้บ่น ถ้าไม่ไหวจริงๆถึงบ่นให้เพื่อนฟัง แต่ทำไมทุกคนปัญหาเยอะจังT_T มันไม่ใช่ปัญหายิ่งใหญ๋ แต่มันเป็นปัญหายิบย่อย ปัญหาของคนอื่น ปัญหาที่เขาต้องแก้ด้วยตัวเองบ้าง มาพึ่งเราก็ช่วยไรไม่ได้ บางทีเพื่อนอาจจะแค่บ่นให้ฟังเฉยๆ เรายินดีรับฟัง แต่บางอย่างเราไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้นี่หว่า มันไม่จำเป็นต้องมาเคาะห้องเพื่อเล่าปัญหาแค่นี้ มันอาจะเป็นเรื่องเล็กๆ เราคิดว่าเราทนได้ เราพยายามไม่คิดอะไร แต่พอเจอทุกวันมันสะสมจนกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรามากๆ จนเรารู้สึกเบื่อเพื่อน ไม่อยากเจอเพื่อนเลยบางที(อ่าวกรรม55555)
สรุปคือ มีใครเคยเจอปัญหาแบบนี้มั้ยคะ เราควรทำไงดี แล้วเราถือว่าเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมั้ย หรือเราแค่รำคาญเพื่อนเฉยๆ ตอนนี้เราสับสนมากกกก ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
เพื่อนชอบมาหาที่ห้องค่ะ ไม่รู้ว่าเรารำคาญเพื่อนหรือโลกส่วนตัวสูงกันแน่
ตอนเราอยู่หอในคนเดียว แล้วเพื่อนอยู่หอนอกกันหมด เรารู้สึกเป็นภาระเพื่อน กลับดึกก็ไม่ได้เพราะหอในปิดเร็ว ทำงานลำบาก เราเลยตัดสินใจมาอยู่หอเดียวกัน จะได้สะดวกเวลาทำงานกลุ่ม ติวหนังสือ ไปกินข้าว ฯลฯ
พอปี2 เราเลยมาอยู่หอนอกกับเพื่อนๆในกลุ่มประมาณ 5 คน (เราไม่มีเมท อยู่กันคนละห้อง แต่หอเดียวกัน)
ตอนย้ายหอมาใหม่ๆ เพื่อนในกลุ่มชอบมาเล่นที่ห้อง เดี๋ยวคนนู้นมาเคาะ เดี๋ยวคนนี้มาหา เราก็ไม่อะไร เพราะเราก็รู้สึกอบอุ่นดีเวลามีเพื่อน กลุ่มเราค่อนข้างสนิทกันด้วย เพื่อนทุกคนดีกับเรามากกกก เวลาเราเดือดร้อนเพื่อนๆช่วยเราเต็มที่ เราแฮปปี้ดี แต่พอนานๆเข้า เพื่อนทุกคนเวียนกันมาเคาะห้องเราตลอด เรียกได้ว่าทุกครึ่งชั่วโมงค่ะ ห้องเราอยู่ตรงลิฟท์พอดี ทุกเวลาที่มันออกจากลิฟท์มันจะแวะมาห้องเราทุกคน!!! ไม่ก็เดินมาหาเอง บางคนมานอนเล่น มาชาร์จแบต ดูหนังฟังเพลง ไดร์ผม มาขอเข้าห้องน้ำ กินข้าว มาบ่นปัญหาหอบ้าง ปัญหาชีวิต เรื่องชาวบ้านต่างๆนานา เช่น มันมาเคาะตึ้งๆๆ "เมิงง หลอดไฟที่ห้องไม่ติดอ่ะ" ไอเราก็แบบ อ่าวววว กรูไม่ใช่เจ้าของหอนะ ทำไมไม่บอกเจ้าของหอ!!! มาบอกชั้นแล้วไฟจะติดมั้ย โอ้ยยเยอะแยะมากมายค่ะ เราเข้าใจนะว่าก็เพื่อนเนาะ มีอะไรก็ต้องเล่าสู่กันฟัง แต่เราไม่ชินค่ะT_T อยู่มาเกือบปีก็ไม่ชิน มันยิ่งสะสมความอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ บางทีเราเหนื่อยมาก อยากนอน อยากอ่านหนังสือในห้องเงียบๆคนเดียว พอเพื่อนมาเคาะห้องตึ้งๆๆ เราหมดอารมณ์เลย กลายเป็นว่าเวลามีเสียงลิฟท์ดังติ๊ง อ่ะกรูต้องคอยเตรียมเปิดประตูให้พวกมันละ (รู้สึกกลายเป็นคนขี้ระแวงและตกใจง่าย)นี่กำลังตั้งกระทู้ มันก็มาเลยจ้าาา เคาะตึ้งๆๆเป็นสามช่า
หลังๆมาเราเริ่มไม่เปิดประตู แต่เหมือนมันทำกันเป็นกิจวัตรที่ต้องมาเคาะห้องเรา ถึงเราไม่เปิดประตู เราก็จะได้ยินเสียงมาเคาะตึ้งๆๆอยู่เรื่อยๆ ต่อมา เราเลยติดป้ายว่า "ไม่อยู่ อย่าเคาะ" มันก็ยังมาเคาะตึ้งๆๆแถมตะโกนเรียกชื่อเราด้วย เราหมดหนทาง อยากย้ายหอนะคะ แต่ถ้าย้าย พวกมันบอกว่าจะไปอยู่ด้วยกันทั้งกลุ่มจ้า(กรูจะร้องห้ายย)
เราอยากบอกเพื่อนตรงๆนะว่าเราไม่ชอบ เราอึดอัดมาก เราอยากอยู่ในห้องแบบสงบๆคนเดียว แต่ก็กลัวเพื่อนมองเราผิดไป เพราะเรารู้นิสัยเพื่อนดี เพื่อนเราจะอารมณ์แบบ "แค่นี้ให้เพื่อนไม่ได้หรอ นี่เพื่อนนะเว้ย" ประมาณนั้น เราเข้าใจเพื่อนนะ ทุกคนจริงใจ ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนมหาลัยที่เข้ากันได้
เราก็ไม่รู้ว่าเราจะเกิดปัญหาแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว เฟรนด์ลี่ ไม่มีความลับ ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ซึ่งเพื่อนก็มองเราแบบนั้น แต่พอมาเจอแบบนี้ ทำไมเรากลับไม่ชอบ ทั้งๆที่นี่เพื่อนนะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ตอนนี้เรากลับรู้สึกว่า เราชอบอยู่คนเดียวมากๆ กินไรก็ได้ ชอบทำงานเดี่ยว ชอบที่จะอยู่ใครอยู่มัน เราชอบเที่ยวชอบกินมากๆค่ะ แต่ขอไปไหนมาไหนคนเดียวนะ มันคล่องดี เวลาไปกับเพื่อนเยอะๆเรารู้สึกปัญหาเยอะมาก เราเหนื่อย55555555 แต่เรายังอยากมีเพื่อนนะ เรารู้ว่าเราอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเพื่อน เราชอบระบายปัญหาของเราให้เพื่อนฟังบ้าง แต่ส่วนมากเราไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ไม่ขี้บ่น ถ้าไม่ไหวจริงๆถึงบ่นให้เพื่อนฟัง แต่ทำไมทุกคนปัญหาเยอะจังT_T มันไม่ใช่ปัญหายิ่งใหญ๋ แต่มันเป็นปัญหายิบย่อย ปัญหาของคนอื่น ปัญหาที่เขาต้องแก้ด้วยตัวเองบ้าง มาพึ่งเราก็ช่วยไรไม่ได้ บางทีเพื่อนอาจจะแค่บ่นให้ฟังเฉยๆ เรายินดีรับฟัง แต่บางอย่างเราไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้นี่หว่า มันไม่จำเป็นต้องมาเคาะห้องเพื่อเล่าปัญหาแค่นี้ มันอาจะเป็นเรื่องเล็กๆ เราคิดว่าเราทนได้ เราพยายามไม่คิดอะไร แต่พอเจอทุกวันมันสะสมจนกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรามากๆ จนเรารู้สึกเบื่อเพื่อน ไม่อยากเจอเพื่อนเลยบางที(อ่าวกรรม55555)
สรุปคือ มีใครเคยเจอปัญหาแบบนี้มั้ยคะ เราควรทำไงดี แล้วเราถือว่าเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมั้ย หรือเราแค่รำคาญเพื่อนเฉยๆ ตอนนี้เราสับสนมากกกก ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ