ความรู้สึกของคนที่อยู่ในยุคคาบเกี่ยว  ทั้งดนตรี/เพลงในยุค 80-90 แล้วก็ร้างราไปนานจนมาได้ยินเพลงที่เขานิยมกันตอนนี้
บอกตรงๆ ว่ารู้สึกผิดหวังอ่ะ คือดนตรีในแบบที่เค้าเรียก edm เนี่ยมันให้อรรถรสเหมือนเรากินอาหารจานด่วน ฟาส์ตฟู๊ด คือคนกินก็ไม่ได้ดูว่าข้างในแฮมเบอร์เกอร์มันมีอะไรบ้าง ไปถึงก็สั่งที่เคาเตอร์ ชี้ๆ เมนู แล้วก็จ่ายเงิน ยืนรอ เสร็จก็มานั่งรับประทาน   edm เหมือนเอาเนื้อเพลงไปใส่แค่เป็นตัวประกอบในดนตรี (คือไม่มีเนื้อเพลง ทำนองอะไรนักก็ได้) บีทหนักๆ จังหวะกระชั้นกระแทกกระทั้นชวนเต้นเป็นส่วนประกอบหลัก ส่วนเนื้อเพลงและทำนองเป็นแค่ผงชูรส
คือตั้งแต่เข้าไปในผับจนเลิก รู้สึกเหมือนเขาเปิดเพลงอยู่เพลงเดียว(จริงๆ ดีเจไม่ต้องเลือกเพลงอะไรก็ได้ครับ เอาเพลงมาเปิด repeat ซ้ำๆ คนมันก็เต้น ไม่ได้สนใจหรอกว่าดีเจจะเปิดเพลงอะไร)
ต่างจากสมัยก่อนนู๊น ที่เราจะมีเพลงที่เราชอบเป็นพิเศษ เรียกว่าเพลงนี้ขึ้นมาล่ะก็ เหมือนไส้เดือนโดนขี้เถ้าปาใส่เลย ต้องฉุดกระชากลากถูคู่เต้นลงไปบนฟลอร์
ทำไมเขาไม่เอาเพลงเก่ามารีมิกซ์ใส่ดนตรีใหม่ เป็นแดนซ์เวอร์ชั่น บลาๆๆ แบบที่มีดาษดื่นในยูทูปมาเปิดในผับ ให้อารมณ์กลมกล่อมดีกว่า มีทำนองให้เต้นได้หลากหลายอารมณ์ จะช้า เนิบๆ เหมือนดนตรีแนวอาฟริกัน หรือละติน หรือแต่งเพลงใหม่ให้มันมีท่วงทำนอง เนื้อเพลงที่ไพเราะ
แต่นี่อะไรไม่รู้ มันออกมาแบบเดียวกันตั้งแต่ต้นจนจบ
มิน่าเดี๋ยวนี้คนไปเต้นไม่ออกสเตปอะไรกันเล้ย มีแต่โยกหัวโยกตัว ส่ายเอว ขยับขากันอยู่กับที่ แถมบางคนอยู่กลางฟลอร์ เล่นมือถือแชทไลน์ไปด้วย เวรกรรม