เป็นอีกหนึ่งละครในดวงใจที่เพิ่งลาจอไป
ขอพูดถึงละครเรื่องหงส์เหนือมังกรอีกสักกระทู้นะคะ (อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า)
ทุกครั้งที่ชมละคร เรามักจะบอกว่าละครเรื่องนั้นต้องครบและดีทุกองค์ประกอบรวมกัน ไม่ใช่ดีเฉพาะด้านใดด้านหนึ่ง
เรื่องนี้ก็เช่นกัน เริ่มจาก...
1. พล๊อตเรื่องที่แข็งแรง : จุดหลักและจุดเริ่มต้นของละครที่ดีและสนุกคือโครงเรื่องต้องสนุกน่าติดตาม ซึ่งเรื่องนี้มีทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงมาก
2. บทละคร : ต้องบอกว่าสุดยอดดดดมากๆๆๆ คุณเล่าเต็งเขียนบทเรื่องนี้โดยคงไว้ซึ่งโครงเรื่องหลัก แต่มีการเปลี่ยนรายละเอียดไส้ใน ทำให้การรีเมคไม่น่าเบื่อ แต่น่าติดตาม แถมความลุ้นการหักมุม การคาดเดาเนื้อเรื่องไม่ได้ ทุกอย่างผสมผสานออกมาได้อย่างลงตัว ทำให้คนดูลุ้น ดูสนุกทุกตอน แม้กระทั่งตอนจบ และหลัง end credit ^^
เป็นเรื่องที่ชอบตอนจบมากๆ จบแบบรู้สึกอิ่ม (ใจ)
การตีความตัวละครหลักใหม่ : ตัวเอกของเรื่องคืออาหลิวและจางเหา ที่ได้นักแสดงไม่ได้เป็นตัวแม่ตัวพ่อแบบเวอร์ชั่นเก่า แถมโบว์ เมลดา ก็เด็กมาก อาหลิวในเวอร์ชั่นนี้จึงไม่ได้ดุดันหรือเป็นนางพญามากเท่าเวอร์ชั่นมาช่า แต่มีความเป็นเด็กสาว ไร้เดียงสามากขึ้น หลายๆครั้งคาแรกเตอร์ของอาหลิวเวอร์ชั่น 2018 มีความเป็นหญิงสาว (ที่ยังอ่อนแออยู่ลึกๆ) แต่ก็มีความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวจากสายเลือดธรรมกุล ที่ทำให้เธอผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมาแบบน่าหวาดเสียวทุกครั้ง หรือจางเหาที่ไม่ได้ดูจีนจ๋าเท่าแท่ง ศักดิ์สิทธิ์ และมีมุม soft มากกว่าเวอร์ชั่นเก่า เราค่อนข้างชอบอีกทั้งการเสริมตัวละครฝั่งตำรวจเข้ามา ทำให้เรื่องแข็งแรงน่าติดตามเพิ่มขึ้น
การตีความใหม่นี้ ซึ่งทำให้เกิดความแปลกใหม่ในการดูรีเมคแบบรับได้ ไม่ได้ทำให้โครงเรื่องเดิมเสียไปแต่อย่างใด
3. ผู้กำกับ : งานจะดีต้องอยู่ที่ผู้นำเลย ซึ่งในที่นี้ก็คือผู้กำกับนั่นเอง ที่ดึงศักยภาพของนักแสดงออกมาได้ดีเยี่ยม
4. การตัดต่อ : ไม่พูดถึงไม่ได้เลย หลายๆซีนที่ประทับใจมากๆ ตัวอย่างเช่น ฉากอาหลิวจำความได้ และแม่อาหลิวพูดถึงแปะเต็งที่ข่มขืนเธอ แล้วตัดภาพมาที่แปะเต็งเปิดตาเอามีดฟันลูกน้องอาตี้ หรือฉากเงาตี๋ซุ้งในน้ำ หรือฉากอาหลิวอาบน้ำ ตัดสลับกับการเขียนจดหมายลาตายของอาผิง และอื่นๆอีกเยอะแยะเลย ทำให้นึกถึงเรื่อง The God Father ที่เปิดเพลงคลอเบาๆ แต่เป็นภาพการยิงกราดสาดกระสุนแบบนั้นอะ (ถ้าคนที่เคยดูหนังเรื่องนี้น่าจะพอนึกออกเนาะ) สุดยอดมากๆๆๆๆ
5. เพลงประกอบเรื่องและฉาก : ใส่เพลงและเลือกเพลงประกอบแต่ละฉากได้ดีมากๆ เพลงคึกคักรัวกลอง เพลงคลอเศร้าๆ เพลงยิ่งสูงยิ่งหนาวที่มักใส่เข้ามาเวลาตัวหลักๆตาย เหล่านี้เป็นต้น ทำให้ดูแล้วได้อรรถรสมาก
6. เสื้อผ้าหน้าผม : โดยเฉพาะชุดของอาหลิว ดีงามมาก
7. และสุดท้าย...นักแสดง
เริ่มจากรุ่นใหญ่ทุกท่านเล่นได้ดีไม่มีที่ติเลย ทุกคนทำให้เรารู้สึกว่าคุณเป็นมาเฟียจริงๆ
ที่ไม่ชมไม่ได้เลยคือเต็งล้อ เห็นมีกระทู้ชมแปะเต็งไปแล้ว ก็ไม่ต้องพูดอะไรมากละ
สารวัติปราบ...แบงค์ทำคิ้วขมวดตลอดเวลา และทำให้เรารู้สึกลำไยกับความซื่อของนายตำรวจคนนี้มากๆ แต่ทำไมตอนนายถูกยิง ทำไมเราน้ำตาไหลหนอออออ
จางเหา : บิ้กเอ็มเอาไปเลย 10 เต็ม 10...ตอนร้องไห้ปานจะขาดใจ ตอนสูญเสียน้องสาวและอาแปะ ตอนน้ำหูน้ำตาแดงตอนโทรไปหาสารวัติเพื่อบอกเรื่องแม่ถูกฆ่าตาย และสุดท้ายตอนสูญเสียอาหลิว....
และที่ไม่พูดถึงไม่ได้...อาหลิว โบว์ เราไม่เคยดูละครที่น้องเล่นเลย ตอนรู้ว่าน้องได้รับเลือกเล่น เราก็กังขาเล็กน้อย เพราะตอนนั้นติดภาพมาช่าอยู่มาก แต่เราก็ไม่ยังไม่ได้สนใจอะไรมาก จนกระทั่งได้มาดูน้องเล่นเรื่องนี้ตอนออกอากาศ ต้องบอกว่า ดีเลยทีเดียว
โบว์เล่นได้ทำให้เห็นความต่างของตอนใสๆช่วงต้น แล้วค่อยๆพัฒนาความโหดเมื่อขึ้นรับตำแหน่ง และ drop ความดุดันลงตอนความจำเสื่อม แล้วกลับมาใหม่ตอน “ส่งแขก”
อาหลิว เวอร์ชั่นโบว์ค่อนข้างต่างจากเวอร์ชั่นมาช่ามาก (ตามที่เราพูดถึงด้านบนเกี่ยวกับการตีความตัวละครใหม่) เราถือว่า...ผ่าน เลยแหละ
แต่...เราก็ไม่อวยจนเกินไป เรารู้สึกว่าบ้างซีน น้องยังทำได้ไม่สุด เช่นการร้องไห้ เราคิดว่าน้องยังมีความลำบากในการเค้นน้ำตาออกมา (คงด้วยชีวิตจริงน้องเป็นคนร่าเริง การร้องไห้อาจจะยากนิดนึง) เรารู้สึกเหมือนกับว่าน้องยังร้องไห้ได้ไม่เก่ง (คงต้องฝึกวิธีการเค้นน้ำตามากขึ้น) หรือฉากที่ทะเลาะกับป๊าแล้วถือไม้เท้าชี้หน้าป๊า เราว่ามันดูไม่ใช่ท่าทางที่ลูกสาวคุยกับพ่อ และน้ำเสียงเหมือนพยายามเค้นจนไม่ธรรมชาติ)
แต่โดยรวมเราว่าน้องมีพัฒนาการแสดงที่ดี อนาคตไกลแน่นอน บทหลิวนี้ส่งให้เกิดมากๆ
สุดท้าย (สุดท้ายจริงๆละ) ขอบคุณทีมงานปรากฏการณ์ดี งานคุณดีสมชื่อจริงๆ
ขอวิจารณ์หงส์เหนือมังกร
ขอพูดถึงละครเรื่องหงส์เหนือมังกรอีกสักกระทู้นะคะ (อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า)
ทุกครั้งที่ชมละคร เรามักจะบอกว่าละครเรื่องนั้นต้องครบและดีทุกองค์ประกอบรวมกัน ไม่ใช่ดีเฉพาะด้านใดด้านหนึ่ง
เรื่องนี้ก็เช่นกัน เริ่มจาก...
1. พล๊อตเรื่องที่แข็งแรง : จุดหลักและจุดเริ่มต้นของละครที่ดีและสนุกคือโครงเรื่องต้องสนุกน่าติดตาม ซึ่งเรื่องนี้มีทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงมาก
2. บทละคร : ต้องบอกว่าสุดยอดดดดมากๆๆๆ คุณเล่าเต็งเขียนบทเรื่องนี้โดยคงไว้ซึ่งโครงเรื่องหลัก แต่มีการเปลี่ยนรายละเอียดไส้ใน ทำให้การรีเมคไม่น่าเบื่อ แต่น่าติดตาม แถมความลุ้นการหักมุม การคาดเดาเนื้อเรื่องไม่ได้ ทุกอย่างผสมผสานออกมาได้อย่างลงตัว ทำให้คนดูลุ้น ดูสนุกทุกตอน แม้กระทั่งตอนจบ และหลัง end credit ^^
เป็นเรื่องที่ชอบตอนจบมากๆ จบแบบรู้สึกอิ่ม (ใจ)
การตีความตัวละครหลักใหม่ : ตัวเอกของเรื่องคืออาหลิวและจางเหา ที่ได้นักแสดงไม่ได้เป็นตัวแม่ตัวพ่อแบบเวอร์ชั่นเก่า แถมโบว์ เมลดา ก็เด็กมาก อาหลิวในเวอร์ชั่นนี้จึงไม่ได้ดุดันหรือเป็นนางพญามากเท่าเวอร์ชั่นมาช่า แต่มีความเป็นเด็กสาว ไร้เดียงสามากขึ้น หลายๆครั้งคาแรกเตอร์ของอาหลิวเวอร์ชั่น 2018 มีความเป็นหญิงสาว (ที่ยังอ่อนแออยู่ลึกๆ) แต่ก็มีความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวจากสายเลือดธรรมกุล ที่ทำให้เธอผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมาแบบน่าหวาดเสียวทุกครั้ง หรือจางเหาที่ไม่ได้ดูจีนจ๋าเท่าแท่ง ศักดิ์สิทธิ์ และมีมุม soft มากกว่าเวอร์ชั่นเก่า เราค่อนข้างชอบอีกทั้งการเสริมตัวละครฝั่งตำรวจเข้ามา ทำให้เรื่องแข็งแรงน่าติดตามเพิ่มขึ้น
การตีความใหม่นี้ ซึ่งทำให้เกิดความแปลกใหม่ในการดูรีเมคแบบรับได้ ไม่ได้ทำให้โครงเรื่องเดิมเสียไปแต่อย่างใด
3. ผู้กำกับ : งานจะดีต้องอยู่ที่ผู้นำเลย ซึ่งในที่นี้ก็คือผู้กำกับนั่นเอง ที่ดึงศักยภาพของนักแสดงออกมาได้ดีเยี่ยม
4. การตัดต่อ : ไม่พูดถึงไม่ได้เลย หลายๆซีนที่ประทับใจมากๆ ตัวอย่างเช่น ฉากอาหลิวจำความได้ และแม่อาหลิวพูดถึงแปะเต็งที่ข่มขืนเธอ แล้วตัดภาพมาที่แปะเต็งเปิดตาเอามีดฟันลูกน้องอาตี้ หรือฉากเงาตี๋ซุ้งในน้ำ หรือฉากอาหลิวอาบน้ำ ตัดสลับกับการเขียนจดหมายลาตายของอาผิง และอื่นๆอีกเยอะแยะเลย ทำให้นึกถึงเรื่อง The God Father ที่เปิดเพลงคลอเบาๆ แต่เป็นภาพการยิงกราดสาดกระสุนแบบนั้นอะ (ถ้าคนที่เคยดูหนังเรื่องนี้น่าจะพอนึกออกเนาะ) สุดยอดมากๆๆๆๆ
5. เพลงประกอบเรื่องและฉาก : ใส่เพลงและเลือกเพลงประกอบแต่ละฉากได้ดีมากๆ เพลงคึกคักรัวกลอง เพลงคลอเศร้าๆ เพลงยิ่งสูงยิ่งหนาวที่มักใส่เข้ามาเวลาตัวหลักๆตาย เหล่านี้เป็นต้น ทำให้ดูแล้วได้อรรถรสมาก
6. เสื้อผ้าหน้าผม : โดยเฉพาะชุดของอาหลิว ดีงามมาก
7. และสุดท้าย...นักแสดง
เริ่มจากรุ่นใหญ่ทุกท่านเล่นได้ดีไม่มีที่ติเลย ทุกคนทำให้เรารู้สึกว่าคุณเป็นมาเฟียจริงๆ
ที่ไม่ชมไม่ได้เลยคือเต็งล้อ เห็นมีกระทู้ชมแปะเต็งไปแล้ว ก็ไม่ต้องพูดอะไรมากละ
สารวัติปราบ...แบงค์ทำคิ้วขมวดตลอดเวลา และทำให้เรารู้สึกลำไยกับความซื่อของนายตำรวจคนนี้มากๆ แต่ทำไมตอนนายถูกยิง ทำไมเราน้ำตาไหลหนอออออ
จางเหา : บิ้กเอ็มเอาไปเลย 10 เต็ม 10...ตอนร้องไห้ปานจะขาดใจ ตอนสูญเสียน้องสาวและอาแปะ ตอนน้ำหูน้ำตาแดงตอนโทรไปหาสารวัติเพื่อบอกเรื่องแม่ถูกฆ่าตาย และสุดท้ายตอนสูญเสียอาหลิว....
และที่ไม่พูดถึงไม่ได้...อาหลิว โบว์ เราไม่เคยดูละครที่น้องเล่นเลย ตอนรู้ว่าน้องได้รับเลือกเล่น เราก็กังขาเล็กน้อย เพราะตอนนั้นติดภาพมาช่าอยู่มาก แต่เราก็ไม่ยังไม่ได้สนใจอะไรมาก จนกระทั่งได้มาดูน้องเล่นเรื่องนี้ตอนออกอากาศ ต้องบอกว่า ดีเลยทีเดียว
โบว์เล่นได้ทำให้เห็นความต่างของตอนใสๆช่วงต้น แล้วค่อยๆพัฒนาความโหดเมื่อขึ้นรับตำแหน่ง และ drop ความดุดันลงตอนความจำเสื่อม แล้วกลับมาใหม่ตอน “ส่งแขก”
อาหลิว เวอร์ชั่นโบว์ค่อนข้างต่างจากเวอร์ชั่นมาช่ามาก (ตามที่เราพูดถึงด้านบนเกี่ยวกับการตีความตัวละครใหม่) เราถือว่า...ผ่าน เลยแหละ
แต่...เราก็ไม่อวยจนเกินไป เรารู้สึกว่าบ้างซีน น้องยังทำได้ไม่สุด เช่นการร้องไห้ เราคิดว่าน้องยังมีความลำบากในการเค้นน้ำตาออกมา (คงด้วยชีวิตจริงน้องเป็นคนร่าเริง การร้องไห้อาจจะยากนิดนึง) เรารู้สึกเหมือนกับว่าน้องยังร้องไห้ได้ไม่เก่ง (คงต้องฝึกวิธีการเค้นน้ำตามากขึ้น) หรือฉากที่ทะเลาะกับป๊าแล้วถือไม้เท้าชี้หน้าป๊า เราว่ามันดูไม่ใช่ท่าทางที่ลูกสาวคุยกับพ่อ และน้ำเสียงเหมือนพยายามเค้นจนไม่ธรรมชาติ)
แต่โดยรวมเราว่าน้องมีพัฒนาการแสดงที่ดี อนาคตไกลแน่นอน บทหลิวนี้ส่งให้เกิดมากๆ
สุดท้าย (สุดท้ายจริงๆละ) ขอบคุณทีมงานปรากฏการณ์ดี งานคุณดีสมชื่อจริงๆ