ถ้าเราคบกับคนที่ไม่ได้(อยาก)รัก สักวันเราจะรักเค้าได้จริงๆเหรอคะ??

เรื่องของเรื่องคือ เรามีแฟนเด็กค่ะ ซึ่งที่บ้านไม่ค่อยโอเค พูดง่ายๆคือ ท่านพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
บุคลิกนิสัยอย่างเรา เหมาะกับคนเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
(เราเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย อยู่ในกรอบทุกอย่างแต่นั่นล่ะคือสิ่งที่เราแสดงกับครอบครัวไง)

ฉะนั้น ท่านจึงพูดเชิงถามมาหลายครั้งว่า เอามั้ย เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก ผช โน่น นั่น นี่ ให้รู้จัก
ซึ่งจากการประมวลผลของเราพอสรุปได้ว่า สิ่งที่บรรดา ผช เหล่านั้นมี คือ
ฐานะ หน้าที่การงาน และนิสัยแบบพระเอกละครไทยสมัยสรพงษ์ ชาตรี!!!

ตอนแรกเราปฎิเสธไป ท่านก็หาว่าปิดกั้นโอกาสตัวเองทำไม พอเราแย้ง ท่านก็ยันคำเดิม
พร้อมกับบอกว่า ชีวิตคู่มันต้องมีภาวะผู้นำ การคิดริเริ่ม การดูแล โน่นนี่ ยาวเป็นหางว่าว
ซึ่งเราเข้าใจในจุดที่ท่านทั้งหลายเป็นห่วงเรา เพราะท่านรู้ว่าเราเป็นคนยังไงและเหมาะกับคนแบบไหน
แต่เราก็ยังสงสัยอยู่ดีว่า สมัยนี้ยังมีเคสแบบหัวกระทู้อยู่มั้ย โดยมีวงเล็บว่า ฝ่ายหนึ่งมีคนในใจแล้วนะ

ปล. เราและแฟนอยู่ในวัยทำงานทั้งคู่ค่ะ แต่ ปสก ชีวิต แฟนมีมากกว่าเราเยอะพอตัวเลย