ปัญหาสังคมแบบนี้แก้ไม่ได้ เพราะเค้าไม่คิดว่ามันคือปัญหาหรือเปล่า

อาจเป็นคนโลกแคบไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว  แต่สังเกตุสังคมมาระยะนึงในมุมมองของตัวเองเห็นปัญหาหลายอย่าง มีคนหลายพวกพยายามแก้  พยายามช่วย  แต่เหมือนจะไม่ได้เรื่อง  เพราะ ผู้ประสบปัญหาเหมือนไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีปัญหา หรือ เดือดร้อนอะไร ฉันอยู่ได้  แต่พวกเทอมาช่วยฉันเรื่อยๆละกัน แต่ฉันจะอยู่แบบนี้แหละ   แล้วพวกที่ต้องการมาช่วยหรือรู้สึกว่านี่คือปัญหาก็พยายามๆๆๆ ทำๆๆๆ  ผมมองแล้วตลก  คนลำบากไม่คิดว่าตัวเองลำบากไม่คิดช่วยตัวเอง  คนช่วยไม่อยากให้คนอื่นลำบาก ก็ออกแรงฟรีไป แต่ทำอะไรไม่ได้  ผมเห็นคร่าวๆ 4 ปัญหาดังนี้  (ที่จิงคงมีเรื่องทำนองนี้อีกเยอะ)

1.คนจน เห้นมีการลงทะเบียนกันใหญ่โต แต่ผมสังเกตุ คนที่มามีแต่ คนแก่ คนอยู่บ้านเฉยๆ  คนที่ไม่คิดจะทำอะไร หรือไม่ก็อพวกทำอาชีพอิสระที่รัฐตรวจสอบรายได้ไม่ได้  มาลงทะเบียนกันเต็มไปหมด  แล้วจะช่วยได้อย่างไร ในเมื่อ เขาไม่ได้คิดจะทำงานการอะไรอยู่แล้ว  บางคนอยู่บ้านเลี้ยงหลาน  บางคนเกาะลูก เกาะเมียกิน  บางคนเป็นคนไม่เอาถ่านอยู่ไปวันๆ  แต่มาลงทะเบียนเพื่ออยากได้เงินใช้ฟรีๆ  แต่เขาไม่ได้ต้องการพัฒนาตัวเองอะไร  เราจะช่วยให้เค้าหายจนได้ยังไง แทบไม่มีทาง  เพราะเขาไม่ได้ต้องการพัฒนาตัวเองอะไร  แต่เหมือนคนช่วยพยายามคิดว่าเขาจนเราต้องไปยกระดับเขาซิ  แต่ผมดูคนจนแล้วไม่ได้อยากไปไหนเลย  แค่อยากให้คนช่วยให้เงินใช้ฟรีๆเท่านั้นเอง

2.คนไร้บ้าน  เคยเห็นว่ามีคนไร้บ้าน  แต่พอคุยลึกๆ คนพวกนี้มีบ้าน แต่ตัวเองมีปัญหา เลยออกจากบ้านมาใช้ชีวิตอิสระ มาขอทาน ขอเขากินฟรี หรือ ทำงานเล็กๆน้อยๆยังชีพ เขาไม่ได้ต้องการ ความเป็นอยู่ที่ดี  เขาไม่อยากได้ที่พัก  ไม่ได้อยากได้งาน  เขาไม่ได้อยากมีคุณภาพชีวิตที่ดีอะไร  แค่ต้องการอิสระ  มีกินไปวันๆ โดยไม่คิดยกระดับตัวเอง  คนช่วยก็พยายามช่วย เอาไปฝึกอาชีพบ้าง ไรบ้างก็ไม่ได้ผลเพราะเขาไม่อยากทำ  แล้วจะช่วยได้อย่างไร  คิดเล่นๆ งานใช้แรงงานง่ายๆ ยาม แม่บ้าน เด็กเสริฟ เด็กปั้ม มีรับเยอะแยะเต็มไปหมด เขาสามารถไปสมัคร เพื่อให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีได้เขายังไม่คิดจะทำเลย แล้วคนช่วยจะไปช่วยได้อย่างไร (เคยมีเคสที่อดีตข้าราชการกระทรวงเกษตรมานอนสนามหลวง เขาเป็นนักเรียนทุนเมืองนอกรุ่นเดียวกับปลัดกระทรวงด้วยซ้ำ แต่มีปัญหากับครอบครัวเลยออกมาใช้ชีวิตอิสระ แล้วได้บำนาญก็กินบำนาญ แล้วนอนสนามหลวงเฉยๆโดยไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นเขาบอกเขาอยากอยู่อย่างนี้)

3.คนแก่ไม่มีเงิน  คือ เห็นบ่อยๆ คนพอแก่ไม่มีเงิน พวกโชคดี ก็เกาะลูกหลานกิน  พวกไม่มีที่เกาะก็ทำงานเลี้ยงชีพไปวันๆให้พอมีกิน  ในอดีตเขาไม่เคยคิดถึงตอนแก่กันเลย  แม้แต่คนที่หนุ่มทุกวันนี้ก็อคิดแต่ว่าแก่แล้วจะไปเกาะลูกกิน  แก่แล้วจะไปทำงานกิ๊กก๊อกเลี้ยงชีพไปวันๆ  แก่แล้วคงไม่ไต้องใช้เงินคงกินวันละ 50-100 บาทพอแล้ว(ผมตลกมากเลยมันจะเป็นไปได้อย่างไร) คือตอนมีเวลาก็คิดไปตายเอาดาบหน้าไม่สนใจอนาคต  คิดแต่จะเกาะคนอื่น  พอแก่ก็ลำบากกลายเป็นคนแก่จนๆ  แต่ผม งง ว่าก็เขาไม่สนใจอนาคตตัวเอง เอง ไม่คิดจะทำให้ดี ไม่คิดวางแผน  จะไปช่วยได้อย่างไร  พอพูดเรื่องเงินเก็บ คนทำงานหลายคนฟังเหมือนเรื่องตลก  แล้วสุดท้ายก็อมาเป็นภาระสังคมภาระครอบครัว  เขาไม่คิดช่วยตัวเองอย่างนี้  คนช่วยก็อตายซิครับ

4.คนไม่มีที่ทำกิน  เหมือนรัฐพยายามช่วย  แต่สุดท้าย คนที่ได้ที่ไปก็รักษาไว้ไม่ได้  หลุดลอยไปหมด  แล้วงี้ใครจะช่วยได้  ต้องประคบประหงมกันไปทั้งชาติเลยหรือ  เหมือนเด็กเล็กๆ ต้องคอยช่วย  คอยคุม คอยดู ไม่ให้นอกลู้นอกทาง  พอเผลอ แปป เดียว ที่ดินหลุดลอยหมด  แล้วใครจะช่วยได้  ช่วยจนหมดทุกอย่างก็ยังทำพังอีก  งั้นการแก้ปัญหาคนไม่มีที่ทำกินก็อไม่จบสิ้นซิครับ  เพราะให้ใครไป ซักพักมันก็ปล่อยหายหมด แล้วมาจนใหม่  ไม่คิดจะทำให้ดี คนช่วยก็เหนื่อยฟรีซิครับ  

เหมือนปัญหาหลายๆอย่างเกิดจากเด็กไม่ยอมโต ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หรือ ทำได้แต่ขี้เกียจ งอมืองอเท้า รอรับความช่วยเหลือไปวันๆ แล้วคนช่วยก็ไม่มีวันทำสำเร็จเพราะ  คนลำบากไม่คิดช่วยตัวเองเลย  

คือแค่อยากเล่าความคิด อยากระบายเฉยๆ และอยากรู้ว่าตัวเองคิด ถูก-ผิด อย่างไรด้วย  ขอบคุรครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่