(บทความ...นายพระรอง) ความกลัวจากบทเรียนประชาธิปไตยที่ประชาชนเคยสอน

พาดหัวกะทู้ ดูน่าเสียวไส้ว่าอาจจะไม่ได้ไปต่อสำหรับกะทู้นี้
       เพราะดันมีคำว่าประชาธิปไตยซึ่งอาจผิดกฎหมายหากนำมาแสดงความเห็นในห้องการเมือง .....เฮ้อ แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อความตั้งใจของผู้เขียน คือการแลกเปลี่ยนความเห็นเพื่อสร้างความเข้าใจ โดยหวังว่าสถานการณ์ประชาธิปไตยในบ้านเราจะดีขึ้น ผลที่จะเกิดขึ้นต่อไปอย่างไรก็ช่างมัน (เฮ้ย นี้มันข้ออ้างเดียวกับการปิดสนามบินเลยนี้..!!! เหน็บฝ่ายตรงข้ามไปหนึ่งดอก เป็นการยืดอกประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ตัวเองยังพร้อมเสมอให้การทะเลาะกับฝ่ายตรงข้าม แต่ไม่พร้อมเลยที่จะมาทะเลาะกันเอง)

       ต้องยอมรับว่าครั้งหนึ่งผู้มีอำนาจในบ้านเมืองนี้ เคยมีความคิดว่าประชาชนยังไม่พร้อมต่อระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตย ทั้งที่ตนเองและคณะผู้ก่อการตัดสินใจนำมาใช้ในการเปลี่ยนแปลงการปกครองภายในประเทศ ซึ่งที่กล่าวถึงนี้ คือการเปลี่ยนแปลง 2475 ของ คณะราษฎร ซึ่งร่างกติกาการปกครองครั้งแรกใน พระราชบัญญัติธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยาม 2475 ที่กำหนดให้ตัวแทนราษฎรมาจากการคัดสรรกันเองของคณะผู้มีอำนาจ โดยเขียนต่อไว้ในวงเล็บว่า เมื่อวันหนึ่งที่ประชาชนพร้อมก็จะยอมให้ประชาชนมีสิทธิ์ในการเลือกสรรตัวแทนของตัวเอง

       ผ่านมา 85 ปีแล้ว มุมมองของผู้มีอำนาจในประเทศไทยที่มีต่อประชาชนก็ยังไม่เปลี่ยนไป ยังคงมองเห็นว่า ประชาชนในชาตินั้นยังไม่พร้อมสำหรับการเลือกตัวแทนของตนเองอยู่ดี จึงมีการแต่งตั้งคณะบุคคลจำนวน 250 คน มาทำหน้าที่ตัวแทนประชาชนในวุฒิสภา อีกทั้งยังหาวิธีต่างๆนาๆที่จะมาทำให้การเลือกตัวแทนของประชาชนในสภาผู้แทนราษฎร จนไม่สามารถสะท้อนหรือวัดผลความนิยมได้ จากระบบคิดคะแนนแบบจัดสรรปันส่วน ในระบบการเลือกตั้ง สิ่งต่างๆเหล่านี้แม้ไม่ต้องพูดถึงวัตถุประสงค์ของการกำหนดกฎเกณฑ์ ประชาชนที่ยังคงเป็นพวกที่ไม่พร้อมทางประชาธิปไตยในสายตาของคณะปกครอง ต่างก็รู้ดีว่า เพราะอะไร ทำไมถึงได้กำหนดกฎเกณฑ์แบบนี้ขึ้นมา

เพราะจริงๆแล้วประชาชนไม่ได้โง่ หรือว่าไม่พร้อมอะไรเลย
       ตรงกันข้ามที่ประชาชนในประเทศนี้ต่างหากที่พร้อมมานานแล้ว พร้อมที่จะใช้สิทธิในการแสดงออกทางการเมืองอย่างเสรี แต่ติดตรงที่คนบางกลุ่มยังไม่พร้อมที่จะยอมให้เป็นเช่นนั้น ดังนั้น ถ้ากล่าวให้ถูกต้อง ว่าเหตุผลที่ประชาธิปไตยของชาติเราทำไมก้าวหน้าไปได้ช้า คำตอบที่ถูกต้องจริงๆก็คือว่า กลุ่มคนบางกลุ่มยังไม่พร้อมสำหรับระบอบการปกครองแบบนี้ ไม่ใช่มาอ้างว่าประชาชนยังไม่พร้อม

พอรู้แบบนี้ ก็ต้องร้องว่า อ้าว...เห้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี้นา

*บทความนี้เขียนในลักษณะ ระหว่างเนื้อหาสาระของบทความสลับคั่นกับการคุยกับตัวเองเป็นระยะ ก็เพราะว่า ผู้เขียนเริ่มไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะหันไปมองทางไหน ก็เห็นแต่พรรคพวกเพื่อนฝูงต่างมะรุมมะตุ้มตีกันเองอยู่ ปล่อยให้เหลืออยู่ไม่กี่คน ที่สนใจจะใช้ห้องการเมืองคุยเรื่องการเมือง (เหน็บฝั่งตัวเองบ้าง ไม่งั้นเดี๋ยวจะว่าลำเอียงเห็นบแต่ฝ่ายตรงข้าม)

       หลักฐานที่เป็นรูปธรรมที่ประชาชนแสดงให้เห็นชัดเจน ว่าตนเองนั้นพร้อมแค่ไหนกับการอยู่ภายใต้ระบอบประชาธิปไตย คือ ไม่มีสักครั้งเลยในการเลือกตั้งหลังการยึดอำนาจ ที่ประชาชนเลือกตัวแทนของตนเองที่เป็นนักการเมืองในพรรคการเมืองที่ตั้งขึ้นมาเพื่อสืบทอดอำนาจ ซึ่งการแสดงออกเช่นนี้ของประชาชน ก็รู้ได้ทันทีว่าประชาชนส่วนใหญ่นั้นไม่เอาพวกที่ไม่เข้าใจหลักการประชาธิปไตย ที่ชอบเข้ามายื้อแย่งสิทธิเสรีภาพของพวกเขา

       หากประวัติศาสตร์ประชาธิปไตย 85 ปี ถูกบันทึกเป็นตำรา ก็มีอยู่หลายบทหลายหน้าที่ประชาชนรุ่นก่อนๆหน้านี้ได้บันทึกเอาสอนคนรุ่นหลังต่อไปเอาไว้ว่า พวกเขาทำเช่นไรกับคนที่เข้ามายื้อแย่งอำนาจไปจากพวกเขา ตัวผู้เขียนเองก็ยอมรับตามตรงว่าตอนนี้ไม่รู้คำนิยามที่แท้จริงของคำว่า ประชาธิปไตย ที่ถูกสอนกันอยู่ในตำราเรียน ไม่รู้ว่าที่ตัวเองเรียนมานั้นถูกต้องหรือไม่ เพราะช่วงหลัง 10 ปีมานี้ ความหมายมันผิดเพี้ยนไปตามวิธีคิดของคนที่ตีความที่ไม่เคยเหมือนกันเลยหากมาจากคนละฝั่งฝากอุดมการณ์ รู้แต่ว่าหากแปลกันตามความหายของหลักภาษา คำว่า ประชาธิปไตย นั้นหมายถึง อำนาจประชาชน และหากให้ตนเอง(หมายถึงตัวผู้เขียน) เป็นผู้ให้คำนิยามตามความเข้าใจที่มีต่อระบอบการปกครองนี้ ก็คงจะให้คำจัดกัดความได้ว่า “ระบอบการปกครอง ที่ประชาชนมีสิทธิ เสรีภาพที่เท่าเทียมกัน ภายใต้การบังคับใช้กฎหมายอย่างเท่าเทียม”

       แน่นอน พอมีคำว่า “เท่าเทียม” ปุ๊บ คำนิยามของผมก็ขัดแย้งกับบทบัญญัติสูงสุดของระบอบประชาธิปไตย 2560 ทันที ทั้งที่รัฐธรรมนูญฉบับนี้ ได้รับฉันทามติจากประชาชนถึง 17 ล้านเสียง แล้วทำไมผมซึ่งเป็นเพียงคนธรรมดาเพียงคนเดียว ถึงได้กล้าเถียงว่า ผมก็คงต้องยกตัวบทบัญญัติรัฐธรรมนูญ 2560 มาตรา ที่ว่าด้วยที่มาของ ส.ว.หรือสมาชิกวุฒิสภา ที่บทเฉพาะกาลกำหนดให้ คณะวุฒิสภามีจำนวน 250 คน โดยมาจากการคัดสรร ของ คณะผู้มีอำนาจทั้งหมด ทั้งที่ตำแหน่งวุฒิสภานี้ เป็นตำแหน่งที่ถูกกำหนดบทบาทหน้าที่ให้เป็นตัวแทนประชาชน แต่กลับถูกคนเพียงไม่กี่คนเป็นผู้คัดสรร นั้นแสดงให้อย่างชัดเจนในการใช้สิทธิอย่างเท่าเทียมในการเลือกตัวแทนมันไม่มีจริง

       ยิ่งไปกว่านั้น คณะบุคคลที่มาทำหน้าที่ตัวแทนประชาชนแต่ไม่ได้มาจากประชาชนอย่าง 250 ส.ว.นี้ กลับมีอำนาจเลือกผู้นำที่จะเข้ามาทำหน้าที่บริหารอำนาจของประชาชนในตำแหน่งนายกรัฐมนตรีอีกด้วย ซึ่งข้อกำหนดแบบนี้ชี้ชัดได้เลยถึงความไม่เท่าเทียมในการใช้สิทธิเสรีภาพของประชาชน ซึ่งน่าจะเป็นหัวใจสำคัญที่สุดของระบอบประชาธิปไตย พอมีคนทักท้วงทวงถาม ก็ได้คำตอบที่ว่า “นี้คือประชาธิปไตยแบบไทยๆ” ซึ่งมันไม่ Make sense หรือสมเหตุสมผลกับระบอบที่สำคัญที่สุดในการใช้ปกครองประเทศเลย

       ผู้ที่ร่ำเรียนในสาขาวิชารัฐศาสตร์ นิติศาสตร์ มาจนเชี่ยวชาญ เป็นระดับครูบาอาจารย์หลายๆท่าน ก็พากันออกมาคาดการณ์ล่วงหน้าว่า รัฐธรรมนูญฉบับนี้จะสร้างปัญหาทางการเมืองต่อไปในอนาคต เพราะความไม่เป็นประชาธิปไตยที่ถูกเขียนไว้ในตัวรัฐธรรมนูญเอง ซึ่งผมเองถึงไม่อยากจำขี้ปากใครมาพูด แต่ก็จำต้องหยิบนำคำนี้มาใช้ เพราะมองไม่เห็นว่าคำไหนจะบ่งบอกเรื่องราวปัญหาความวุ่นวายทางการเมืองในประเทศของเราได้ดีไปกว่าคำนี้ กับอมตะวาจาของนักการเมืองอาวุโสผู้ล่วงลับไปแล้วอย่างท่าน อดีต นายกฯ สมัคร สุนทรเวช ที่กล่าวไว้ว่า “ความกลัวทำให้เสื่อม”

เพราะกลัวตัวเองจะสูญเสียอำนาจหากปล่อยให้ประชาชนใช้สิทธิเสรีภาพของตนเองอย่างอิสระภายใต้กฎหมาย
เพราะกลัวอีกฝ่ายซึ่งตนเองพลักไสให้เป็นศัตรูจะเป็นผู้ชนะในเกมส์ชิงอำนาจทางการเมือง
เพราะกลัวตนเองและพรรคพวกจะถูกเล่นงานภายหลัง หากสุดท้ายแล้วยังกุมอำนาจตามกติกาไม่ได้
เพราะกลัวจนต้องเขียนกติกาขึ้นมาทำลายความเป็นประชาธิปไตยเพื่อให้ตนเองได้เปรียบทางการเมือง
เพราะกลัวประชาชนที่เข้าใจประชาธิปไตยมากกว่าตัวเองจึงได้สร้างคำว่าประชาธิปไตยแบบไทยๆมาเป็นนิยามใหม่ของระบอบการปกครอง

       ผมซึ่งมองจากล่างสุดของสังคมชนชั้นในฐานะประชาชนคนหนึ่ง ก็เห็นว่า ก็สมควรต้องกลัวล่ะครับ เพราะที่ผ่านมาประชาชนรุ่นก่อนยุคก่อน ก็เคยสอนบทเรียนทางประชาธิปไตยให้กับคนพวกนี้มาแล้ว เพียงแต่คนจำพวกนี้ไม่ยอมจำ พยายามจะทำการรื้อระบบเพื่อสร้างสะพานในการครอบครองอำนาจต่อ ซึ่งก็ต้องวัดผลกันเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ในวันที่ประชาชนได้ใช้สิทธิเสรีภาพของตนเองอีกครั้ง ว่าประชาชนยุคนี้จะยังให้บทเรียนประชาธิปไตยแบบเดิมกับกลุ่มคนที่ไม่ยอมเข้าใจคำว่าประชาธิปไตยอีกครั้งหรือเปล่า

อีกไม่นานพวกเราในที่นี้ ห้องราชดำเนินแห่งนี้
ซึ่งสนใจการเมืองเป็นหลัก(มั้ง) ก็จะได้รู้คำตอบกันครับ

นายพระรอง