สวัสดีนะคะ ตามหัวข้อเลย ทำไมก็ไม่รู้นะคะ ทุกครั้งที่มีความรักครั้งใหม่ก่อตัวขึ้น ฉันเป็นคนที่คบใครก็จะคบทีละคน ตลอดเวลามีคนเข้ามาคุยอย่างน้อยก็3-4คน ทุกคนมีคุณสมบัติที่ดีแตกต่างกัน ข้อเสียแตกต่างกัน แต่ฉันก็เลือกให้ใจกับคนที่ฉันพอใจที่สุด นั่นคือเคมีตรงกัน ไม่ว่าจะนิสัย และหน้า ฉันเป็นคนไม่มีสเป้กนะ แต่ฉันจะตกหลุมรักคนที่ยิ้มเก่ง ฉันจะชอบความพิเศษของรอยยิ้ม บางคนฟันสวย บางคนยิ้มแล้วมีเสน่ห์ บางคนมีเขี้ยว ฉันตกหลุมรักคนง่ายๆ หลังจากที่ฉันได้เลิกกับแฟนที่รักที่สุดมา2ปีกว่า ฉันเคยปิดใจไม่รับใครเลยมาเป็นปี อาจเป็นเพราะความเจบปวด ความเสียใจ และความกลัว แต่นานเข้า ความเหงา ความต้องการใครสักคน ไว้คุย ไว้ปรึกษา
และฉัน ก็ลองเปิดใจคนให้ใครเข้ามาคุย จริงๆก็มีคนอยากคุยกับฉันเยอะนะ แต่แรกๆ มันก็พังทุกครั้ง ฉันรู้ดี ฉันนี่แหละคนผิด คุยไปนานๆฉันก็หมดความร๊สึกเสียดื้อๆ ฉันเป็นฝ่ายที่เดินออกมาเอง บอกไม่ถูกเหมือนกัน ถ้าเค้าไม่แน่พอ ก็เอาชนะใจฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่ชอบคนที่ดีกับฉันจนมากไป จนฉันไม่สามารถเป็นตัวเองได้บางเวลา ฉันรู้ตัวว่าฉันผิด แต่ฉันมักเจอคนที่ทำให้อึดอัดตลอด และฉันก็หยุดความรักมาสักพัก แต่แล้วฉันก็มีโอกาสได้คุยกะคนๆนึง ฉันหลงรักรอยยิ้มของเขา แต่เราอยู่ไกลกันเกินไป เขาทำให้ฉันรัก และสุดท้ายเราก็ต้องจบลง หลังจากนั้นก็มีใครเข้ามาคุยอีก จึงทำให้ฉันเริ่มทำใจจากรักครั้งล่าสุดได้ และคราวนี้ มีคน3คนให้ฉันลำบากใจคนนึงเป็นคนบ้านฉัน เค้าดูจริงใจมาก ฉันสัมผัสได้ว่าคนๆนี้จริงใจ พูดตรงไปตรงมา แต่ฉันเป็นข้าราชการ เค้ามักจะประชดตัวเองว่าเค้าอ้ะคงไม่เหมาะสมกับฉัน เพราะเค้าเป็นแค่คนธรรมดา ซึ่งจริงๆฉันก็ไม่ได้มองตรงนั้น แต่สำคัญที่ทำให้ฉันรักเค้าไม่ได้ คือเค้าเคร่งในาสนาเกินไป ฉันแตกต่างกับเขาตรงนี้แหละ อีกคน เค้าชอบฉันมาก เค้าดีทุกอย่าง ทำงานราชการิหมือนกัน แต่เค้าเป็นรุ่นน้องฉัน และหน้าตาเค้า ยอมรับค่ะ ว่าไม่ใช่สเป้ก แต่อย่างอื่น การพูดการจา สุภาพ ให้เกียรติ ฉันรู้สึกผิดมากเลยที่คุยกับทุกคน เพราะเค้าดีทุกคน แต่ฉันรู้ดีว่าไม่ใช่ เพราะฉันเคยมีแฟน ที่คบกันนาน แล้ววันนึงเมื่อต้องจบลง ฉันเป็นคนที่เคยผ่านความรัก ฉันรู้ใจตัวเอง แต่ฉันเป็นคนเฟรนลี่ ฉันอัธยาศัยดี พวกเค้าเลยหลงรักฉัน ฉันรู้ว่าพวกเค้าพอใจ ฉันก็เลือกเดินออกมา โดนวิธีเงียบ ฉันสงสารพวกเค้านะ แต่เหตีผลสำคัญคือ มีอีก1คนที่ฉันคุยอยู่ ฉันพอใจเค้า ฉันหลฝรอยยิ้มเค้า และเราคุยกันมากๆ ฉันรุ้แล้วแหละสักวันมัาต้องมีวันนี้ วันนี้1วันที่เราไม่ได้คุยกัน ทำไมฉันรู้สึกรชอบเค้ามากขนาดนี้นะ. ฉันกลัวการจากลาอีกครั้ง ฉันคิดว่า ความรักของฉัน คงจะมีแค่นี้แหละ ไม่เพราะเค้าไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ชอบเขา
ฉันจะสมหวังกัเค้ามัหวันมั้ยนั
ทุกครั้งที่มีความรักก่อตัวขึ้นในใจฉัน.....และทุกครั้งนั่นคือสัญญาณอันตราย ความผิดหวัง แน่นอนมันจะมาเยือนทุกครั้ง
และฉัน ก็ลองเปิดใจคนให้ใครเข้ามาคุย จริงๆก็มีคนอยากคุยกับฉันเยอะนะ แต่แรกๆ มันก็พังทุกครั้ง ฉันรู้ดี ฉันนี่แหละคนผิด คุยไปนานๆฉันก็หมดความร๊สึกเสียดื้อๆ ฉันเป็นฝ่ายที่เดินออกมาเอง บอกไม่ถูกเหมือนกัน ถ้าเค้าไม่แน่พอ ก็เอาชนะใจฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่ชอบคนที่ดีกับฉันจนมากไป จนฉันไม่สามารถเป็นตัวเองได้บางเวลา ฉันรู้ตัวว่าฉันผิด แต่ฉันมักเจอคนที่ทำให้อึดอัดตลอด และฉันก็หยุดความรักมาสักพัก แต่แล้วฉันก็มีโอกาสได้คุยกะคนๆนึง ฉันหลงรักรอยยิ้มของเขา แต่เราอยู่ไกลกันเกินไป เขาทำให้ฉันรัก และสุดท้ายเราก็ต้องจบลง หลังจากนั้นก็มีใครเข้ามาคุยอีก จึงทำให้ฉันเริ่มทำใจจากรักครั้งล่าสุดได้ และคราวนี้ มีคน3คนให้ฉันลำบากใจคนนึงเป็นคนบ้านฉัน เค้าดูจริงใจมาก ฉันสัมผัสได้ว่าคนๆนี้จริงใจ พูดตรงไปตรงมา แต่ฉันเป็นข้าราชการ เค้ามักจะประชดตัวเองว่าเค้าอ้ะคงไม่เหมาะสมกับฉัน เพราะเค้าเป็นแค่คนธรรมดา ซึ่งจริงๆฉันก็ไม่ได้มองตรงนั้น แต่สำคัญที่ทำให้ฉันรักเค้าไม่ได้ คือเค้าเคร่งในาสนาเกินไป ฉันแตกต่างกับเขาตรงนี้แหละ อีกคน เค้าชอบฉันมาก เค้าดีทุกอย่าง ทำงานราชการิหมือนกัน แต่เค้าเป็นรุ่นน้องฉัน และหน้าตาเค้า ยอมรับค่ะ ว่าไม่ใช่สเป้ก แต่อย่างอื่น การพูดการจา สุภาพ ให้เกียรติ ฉันรู้สึกผิดมากเลยที่คุยกับทุกคน เพราะเค้าดีทุกคน แต่ฉันรู้ดีว่าไม่ใช่ เพราะฉันเคยมีแฟน ที่คบกันนาน แล้ววันนึงเมื่อต้องจบลง ฉันเป็นคนที่เคยผ่านความรัก ฉันรู้ใจตัวเอง แต่ฉันเป็นคนเฟรนลี่ ฉันอัธยาศัยดี พวกเค้าเลยหลงรักฉัน ฉันรู้ว่าพวกเค้าพอใจ ฉันก็เลือกเดินออกมา โดนวิธีเงียบ ฉันสงสารพวกเค้านะ แต่เหตีผลสำคัญคือ มีอีก1คนที่ฉันคุยอยู่ ฉันพอใจเค้า ฉันหลฝรอยยิ้มเค้า และเราคุยกันมากๆ ฉันรุ้แล้วแหละสักวันมัาต้องมีวันนี้ วันนี้1วันที่เราไม่ได้คุยกัน ทำไมฉันรู้สึกรชอบเค้ามากขนาดนี้นะ. ฉันกลัวการจากลาอีกครั้ง ฉันคิดว่า ความรักของฉัน คงจะมีแค่นี้แหละ ไม่เพราะเค้าไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ชอบเขา
ฉันจะสมหวังกัเค้ามัหวันมั้ยนั