ผมรักคนคนนึงมานานเเล้วครับจนผมไม่ยอมมีไครมาถึงทุกวันนี้

ผมรักผู้หญิงคนนึงครับมานานมากประมาณ4-5ปีเเล้วครับ เเต่ผมไม่กล้าที่จะคุกกลับเขาตรงๆนะครับผมจะได้ทักทายหรือพูดคุกกลับเขาตองที่เขาทำงานอดิเรกก็เเค่นั้นไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว ผมเริ่มชอบเขาตั้นเเต่เเรกเเล้วผมก็ติดตามเขาตั้นเเต่นั้นเราอายูห่างกัน3ปีคมก็รู้ก็หน้าจะเป็นเเค่ผู้หญิงที่เราชอบคนนึ่งเเหละ  แต่ก็ไม่ได้เป็นเเปปนั้นสิครับจากความชอบมันก็กายเป็นความรัก รักเเบบที่ผมไม่อาจรักไครได้อีกอะครับ ผมได้เเต่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้หลอกทั้งอายุสาถานะในสั้งคมเเละเรื่องอื่นๆอีกมากมาย เเต่ก็ตัดใจจากเขาไม่ได้รักไครไม่ได้เเม้เเต่ชอบผู้หญิงคนอืนที่สวยมากๆเเต่ก็เฉยๆก็เเค่คิดว่าหน้ารักก็เเค่นั้น
- ส่วนตัวผมผมเป็นคนที่กล้าเเสดงออกในทุกอย่างยกเว้นความรักอาจจะเป็นเพราะผมกลัวการประเชินหน้ากับความรัก
- คำภามของผมคือผมจะทำยักไงดีเพราะความรักมันเพิ่มทุกวันเเละผมก็เจ็บขึ้นทุกวัน
พิมพ์ผิดหรือไม่รู้เรื่องต้องขอโทษด้วยครับ