คือ ก่อนหน้านี้ผมตั้งกระทู้เกี่ยวกับลูกไปแล้ว ซึ้งเรื่องราวมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ผมพึ่งสมัครพันทิป ก็เลยอยากแชร์อยากแลกเปลี่ยนความคิดของคนอื่นๆบ้าง
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมแยกทางกันกับแม่ของลูก ผมแต่งงานมีครอบครัวใหม่บวกกับมีลูกใหม่อีก 2 คน ลูกอยู่กับผม แต่ผมเอาไปฝากไว้กับพ่อแม่ผม ตั้งแต่เขา 3 ขวบ ผมก็อยู่กับเขาจนเขาโตได้ 9 ขวบครับผมถึงแต่งงานใหม่ แต่ก็ยังอยู่ในความดูแลของผมอยู่ เขาตั้งแง่เรื่องนี้กับผมมาโดยตลอด พูดประชดประชันบ้าง น้อยใจผม ผมทราบครับว่าลูกน้อยใจ จนมาถึงจุดที่ผมเจ็บปวดที่สุด หรือ อาจจะเป็นลูกที่เจ็บปวดที่สุด คือผมตบเขาไปทีนึง เพราะเรื่องปัญหาของวัยรุ่น ตอนนั้นเขาอายุประมาณ 17 ปี ทั้งที่ผมไม่เคยตีลูกเลยตั้งแต่เขาเกิดมา เขาโกรธผม ไม่คุยกับผมเลย และย้ายไปอยู่กับแม่เขาแล้วครับ ผมขอโทษ ขอร้องให้เขากลับมายังไงเขาก็ไม่ยอมกลับมาครับ จนตอนนี้เขาอายุ 24 แล้ว เขายังไม่ยอมยกโทษให้ผมเลยครับ ผมรู้สึกผิดตั้งแต่ที่ตบลูกไปแล้ว ผมพยายามพูดปรับความเข้าใจกับเขาจนทุกวันนี้แหละครับ
คำถามของผมก็คือ เขาจำฝังใจขนาดนั้นเลยหรอครับ ทั้งที่ผมขอโทษ ขอร้อง อ้อนวอนเขาให้เขายกโทษให้ผมตลอด ความผิดของผมมันร้ายแรงถึงขนาดยกโทษให้ไม่ได้เลยหรอครับ
ขอความเห็นของลูกๆ คนอื่นๆว่ามีความคิดเห็นแบบไหน แล้วพ่ออย่างผมควรแก้ไขอย่างไรบ้าง ทุกวันนี้เป็นทุกข์ใจมากครับเรื่องลูก เจอหน้าเขาอยากกอด อยากหอม อยากถามข่าวคราวก็ทำไม่ได้ครับ เจอกันก็มีแต่ความเฉยชาใส่ หรือลูกจะตัดพ่อตัดลูกกับผมไปแล้วก็ไม่รู้ ทุกคนบอกให้ผมปล่อยวาง ผมปล่อยวางครับ เพราะยังไงเขามีครอบครัวเขาก็ต้องจากเราไป จริงๆผมไม่อยากเสียเขาไปครับ นอกเสียจากเขาไปมีครอบครัว(ซึ่งตอนนี้เขามีแล้วและยังให้ความสำคัญกับฝั่งแม่มากกว่าเหมือนเดิม) แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะคิดครับ ผมเสียใจที่ทำให้ลูกอยู่กับผมไม่ได้ ทำให้พ่อแม่ผมต้องเสียหลานไป ทั้งที่เขาเลี้ยงมากับมือ
ขอบคุณที่ให้พื้นที่ระบายครับ
อยากรู้ความคิดของลูกๆที่พ่อแม่แยกทางกันครับ คือ คิดอะไรอยู่ มีมุมมองแบบไหนกัน
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมแยกทางกันกับแม่ของลูก ผมแต่งงานมีครอบครัวใหม่บวกกับมีลูกใหม่อีก 2 คน ลูกอยู่กับผม แต่ผมเอาไปฝากไว้กับพ่อแม่ผม ตั้งแต่เขา 3 ขวบ ผมก็อยู่กับเขาจนเขาโตได้ 9 ขวบครับผมถึงแต่งงานใหม่ แต่ก็ยังอยู่ในความดูแลของผมอยู่ เขาตั้งแง่เรื่องนี้กับผมมาโดยตลอด พูดประชดประชันบ้าง น้อยใจผม ผมทราบครับว่าลูกน้อยใจ จนมาถึงจุดที่ผมเจ็บปวดที่สุด หรือ อาจจะเป็นลูกที่เจ็บปวดที่สุด คือผมตบเขาไปทีนึง เพราะเรื่องปัญหาของวัยรุ่น ตอนนั้นเขาอายุประมาณ 17 ปี ทั้งที่ผมไม่เคยตีลูกเลยตั้งแต่เขาเกิดมา เขาโกรธผม ไม่คุยกับผมเลย และย้ายไปอยู่กับแม่เขาแล้วครับ ผมขอโทษ ขอร้องให้เขากลับมายังไงเขาก็ไม่ยอมกลับมาครับ จนตอนนี้เขาอายุ 24 แล้ว เขายังไม่ยอมยกโทษให้ผมเลยครับ ผมรู้สึกผิดตั้งแต่ที่ตบลูกไปแล้ว ผมพยายามพูดปรับความเข้าใจกับเขาจนทุกวันนี้แหละครับ
คำถามของผมก็คือ เขาจำฝังใจขนาดนั้นเลยหรอครับ ทั้งที่ผมขอโทษ ขอร้อง อ้อนวอนเขาให้เขายกโทษให้ผมตลอด ความผิดของผมมันร้ายแรงถึงขนาดยกโทษให้ไม่ได้เลยหรอครับ
ขอความเห็นของลูกๆ คนอื่นๆว่ามีความคิดเห็นแบบไหน แล้วพ่ออย่างผมควรแก้ไขอย่างไรบ้าง ทุกวันนี้เป็นทุกข์ใจมากครับเรื่องลูก เจอหน้าเขาอยากกอด อยากหอม อยากถามข่าวคราวก็ทำไม่ได้ครับ เจอกันก็มีแต่ความเฉยชาใส่ หรือลูกจะตัดพ่อตัดลูกกับผมไปแล้วก็ไม่รู้ ทุกคนบอกให้ผมปล่อยวาง ผมปล่อยวางครับ เพราะยังไงเขามีครอบครัวเขาก็ต้องจากเราไป จริงๆผมไม่อยากเสียเขาไปครับ นอกเสียจากเขาไปมีครอบครัว(ซึ่งตอนนี้เขามีแล้วและยังให้ความสำคัญกับฝั่งแม่มากกว่าเหมือนเดิม) แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะคิดครับ ผมเสียใจที่ทำให้ลูกอยู่กับผมไม่ได้ ทำให้พ่อแม่ผมต้องเสียหลานไป ทั้งที่เขาเลี้ยงมากับมือ
ขอบคุณที่ให้พื้นที่ระบายครับ