แฟนจะกลับไปบวชที่บ้านเกิด แต่เราไม่อยากกลับไปด้วยผิดไหม

เราเองก็ไม่ค่อยได้คลุกคลีกับคนที่บ้านสามีมากเท่าไหร่  รวมถึงญาติๆคนอื่นๆด้วย  แต่เราสนิทกับแม่สามีแค่คนเดียวค่ะ  ส่วนพ่อของสามีเสียนานมากแล้วก่อนเราจะเจอกันเสียอีก...

เมื่อปีที่แล้วล่าสุด  แม่สามีเสียค่ะ...
เราเองก็ไม่ได้สนิทอะไรกับใครนักหรอก  รู้จักพี่น้องสามีแค่ผิวเผิน  ส่วนญาติลึกๆนี้ไม่รู้จักใครเลย  อาศัยแค่ตอนสามีแนะนำให้รู้จักเท่านั้น  แต่เราเป็นคนที่แบบว่า...เวลาเจอคนที่ดูแล้วอายุมากกว่าเรา  เรายกมือไหว้สวัสดีหมดแม้เราจะไม่รู้มาก่อนว่าคนๆนั้นเค้าคือใคร  แต่ถ้าเค้ามางานของครอบครัวเราได้  แสดงว่าเค้าต้องรู้จักกัน  หรือไม่ก็อาจจะเป็นบรรดาญาติๆของทางสามีก็ได้ค่ะ

ในงาน...แม้เราจะไม่รู้จักใครมากมาย  เราอาศัยเข้าหาก่อนค่ะ  อย่างน้อยหางานให้ตัวเองทำจะได้ไม่ว่าง  เรานี่เข้าครัวอย่างเดียว  เป็นลูกมือช่วยเตรียมนู่นนี้นั่นอาศัยถามพวกแม่ครัวนั่นแหละ   ล้างจานบ้าง  ก็เพลินดี  ส่วนสามีนี่อยู่หน้างานรับแขกและดูหน้างาน  นานๆถึงจะเดินเฉี่ยวมาหาเราที่ครัวที  คนอื่นๆก็จะมานั่งด้วยมาช่วยกันทำ  พูดคุยกันเราก็นั่งฟังไป  ดีกว่าอยู่เฉยๆเหวอๆไม่มีอะไรทำค่ะ  มันก็ช่วยเราได้นะ  ตอนแรกๆอาจจะมีบางคนงง  หรือสงสัยว่าเราเป็นใคร  แต่บางคนก็รู้จากการแนะนำของสามีเราแล้วว่าเราคือใคร  เค้าก็จะสะกิดบอกกันเอง  ซึ่งหลังจากผ่านงานศพแม่ของสามีมา  เราได้รู้จักญาติๆผู้ใหญ่ของสามีเยอะขึ้นมากเลยค่ะ  ส่วนมากจะอยู่กันตามในครัวของงานเนี่ยแหละ555+  

สรุปแล้ว...ไปลามาไหว้  เจอผู้ใหญ่ให้ยิ้มแล้วไหว้อย่างเดียว  ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเป็นญาติหรือป่าว  แต่ถ้าเค้ามางานแฟนเรานั่นแสดงว่าไม่คนรู้จักก็คงจะญาติแน่นอน  ที่สำคัญ...การช่วยหยิบจับนู่นนี้นั่น  หรือหางานทำก็ทำให้เราไม่หง่าวค่ะ  อาศัยถามคนนั้นคนนี้เห็นเค้าทำอะไร  หากเราอยากมีส่วนร่วมก็เข้าไปร่วมช่วย  ถ้ามีคนถามว่าเราเป็นใคร  ก็ค่อยบอกค่ะ...