ฉันอยากเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แต่ก็ทำไม่ได้สักที ทำไงดี

สวัสดีค่ะเพื่อนชาวพันทิปทุกคน นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า  เราก็เป็นผู้หญิงปกติธรรมดานี่แหละค่ะ ชีวิตมัธยมก็เรื่อยๆเรียนๆ เล่นกับเพื่อนๆ มีแฟนเป็นศิลปินเกาหลี แบบเพื่อนในกลุ่มลักษณะเหมือนๆกัน แต่เราก็จะมีความห้าวนิดนึง แบบดูหน้าหยิ่งหน่อย แต่จริงๆเราเป็นคนสนุกสนานนะ เรื่อยๆ จนถึงม. 6
เทอมแรก ก็มีรุ่นน้องมาชอบค่ะ แต่เขายังไม่มาจีบตรงๆนะ แต่เราก็รู้สึกได้ว่าน้องเขาแอบชอบเรา เราก็เริ่มเก็บข้อมูลเกี่ยวกับตัวน้องเขา เราเก็บข้อมูลน้องเขาเรื่อยๆ น้องเกิดหลังเราสองปีค่ะ เก็บข้อมูลน้องเขาสี่เดือน จนมันเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ก็ได้เริ่มคุยกัน ตอนนั้นความรู้สึกก็ชอบน้องเขานะคะแต่ใจนึงก็อยากคบใจนึงก็กลัวเสียคอนเซปโสดของเราค่ะคือแบบกลัวถูกผูกมัดไม่อิสระเหมือนเดิม แต่เพื่อนก็เลยบอกว่าลองคบดูซักเดือนถ้าไม่โอก็เลิก ก็เลยลองคบดูค่ะ ก็คุยกันเรื่อยๆ ด้วยความที่เป็นแฟนคนแรกของเราก็แบบกล้าๆกลัวๆ ส่วนตัวไม่ชอบอะไรแบ๊วๆ เลี่ยนๆ แต่เหมือนจะคุยกันโดยไม่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเราเลย เพราะเราค่อนข้างดาร์ค และมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ 555 น้องเขาก็ชวนไปกินนู่นนี่บ้าง บอกจะเลี้ยงเรา แต่เราคิดว่าน้องเขายังขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่ เลยปฏิเสธไปทุกครั้ง ผ่านไปเดือนกว่าความสัมพันธ์ก็เริ่มแย่เรื่อยๆน้องไม่ค่อยสนใจเราเลย ไม่ให้ความสำคัญ เจอกันใน รร เราก็ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ยิ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเดินสายสอบเรียนต่อหลายที่และไปบ่อยมาก เราก็คุยกันนน้อยลง น้องก็ไม่ค่อยทักมา เราก็คิดไปว่าน้องคงไม่อยากรบกวนเรา จนบางทีไม่ได้คุยกันสองสามวันเราก็คิดว่ามันเกินไปแล้ว เราก็เป็นฝ่ายทักไปตลอดๆ ก็คุยกันน้อยมาก เราก็น้อยใจนะแต่ก็ไม่ได้พูตรงๆกลัวเขาจะรำคาญ เลยโพสเฟสแบบแฝงๆบ้างว่าฝันดีนะตัวเรา หรือ เพลงเศร้า เขาก็ไม่ค่อยไลค์ให้เลย เหมือนจะเห็นแต่ไม่สนใจท้งที่เมื่อก่อนไลค์ทุกตัส จนกระทั่งวันนึง เขาทักมาบอกเลิก ตอนนั้นใจก็ตกวูบ แต่ไม่ได้เสียน้ำตานะคะ เรามันสายสตรอง แต่งงว่าเพราะอะไร เราทำอะไรผิดมากมายขนาดนั้นเลยหรือเราก็เพ้อเป็นธรรมดาของผู้หญิง เราก็ง้อเขาค่ะ ทั้งถามเหตุผลแต่ก็ไม่มีคำตอบ ทั้งขอโทษแต่สิ่งที่ได้รับก็มีแต่คำตัดพ้อกัน ความรู้สึกเราแย่มาก อกหักแต่ไม่ได้เศร้าเสียใจ แต่โกรธมากกว่า โกรธว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับเรา เราผิดอะไร เจอกันก็หลบหน้า มีแต่หน้าบึ้งตึงใส่กัน แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีเข้ามา เราติดในคณะที่ชอบค่ะ หลังจากจบม.หก ก็ปิดเทอมยาวประมาณห้าเดือน เราก็ส่องเฟสเขาทุกวัน แบบว่างอ่ะค่ะ ก็ส่องดูว่ามีไร เขาก็โพสแบบประกาศว่าโสดค่ะ แต่เรานั้นไม่เคยโพสแบบนี้เลย คนอื่นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเลิกกัน ผ่าไปประมาณหนึ่งเดือนเขามีแฟนใหม่ค่ะ เราก็ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะเร็วขนาดนี้ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็มีแฟนใหม่อีกเขาก็คบกันมาเรื่อยๆจนถึงทุกวันนี้ แต่บางสิ่งบางอย่างบางมุขที่เขาเคยพุดเคยเล่นกะเราเขาก็ใช้กับแฟนใหม่นี่แหละหนาที่เขาว่ากันว่าคนเดิมก็นิสัยเดิม  เราก็ยังส่องเขาทุกวันค่ะ ทุกวันนี้ก็ยังส่อง ที่ส่องไม่ใช่ยังรักนะคะแต่ก็ยังอยากรู้ความเป็นไปเขาค่ะ ถามว่าตอนนี้ลืมได้ยัง ไม่ลืมแน่นอนค่ะ เพราะมันเป็นรักแรกที่เจ็บปวดเป็นอดีตที่ไม่ดีสักเท่าไหร่ มันทำให้เรากลัว กลัวว่าถ้าเราเริ่มต้นใหม่กับใครแล้วจะจบแบบเดิม กลัวการตกหลุมรัก กลัวการถูกรัก ลึกๆในใจก็เหงา เห็นคนรักกันก็แอบอิจฉา แต่ด้วยความฝังใจ มันทำให้เรากลัวไปหมดทุกอย่าง คิดนะอยากเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แต่มันก็ทำไม่ได้ คนเข้ามาคุยเมื่อเรารู้ว่าเขาจะจีบเราจะเลิกคุยเลย นี่เราก็โสดมาปีกว่าแล้ว ปีกว่าที่ไม่มีใครเลย ไม่มีเลยจริงๆ ไม่มีใครที่ทำให้ใจเต้นแรงมานานมาก ชีวิตเด็กหออยู่กับเพื่อนมันก็พอคลายเหงาไปบ้าง แต่เพื่อนก็มีแฟน เราก็เหงาๆบ้าง โอกาสพบปะผู้คนก็ไม่ค่อยมี มีแต่เรียนกันเรียน สงสัยเราต้องโสดไปตลดแน่ๆ  จากที่เราเล่า เราเป็นโรคกลัวความรักไหมคะ แล้วเราจะทำอย่างไรให้เราไม่เหงา จะทำอย่างไรถึงจะเริ่มต้นใหม่ได้สักที
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ และขอบคุณสำหรับคำตอบ คำแนะนำค่ะ