ก็..เพราะต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน

วัยเด็กได้เรียนหนังสือเหมือนเด็กทั่วไป พอจบม.3ก็ไม่ได้เรียนต่อ ก็ออกมาหางานทำ ทำงานโรงงานบ้าง ทำ รปภ.บ้าง นั่งคิดว่าถ้าเรียนสูงกว่านี้คงมีหน้าที่การงานดีๆทำ เลยตัดสินใจกลับไปเรียนต่อในระดับ ปวช.
เริ่มเรียนปวช.1มีเงินไปกินวันละ40บาท ค่าเดินทางมีรถเวฟเก่าๆขี่ไปเรียนน้ำมันได้จากเพื่อนอีกคนที่ไปด้วยกันมันออกให้ ข้าวจานนึงตก20บาทน้ำอีก10บาท เย็นก็กลับมากินข้าวบ้าน
เริ่มเรียนไปได้1อาทิตย์ มีเถ้าแก่อู่รถแถวบ้านมาตามบอกไปช่วยพี่ทำรถหน่อยพี่จ้าง ผมก็ไม่เคยทำก็ตบปากรับคำก็เดินตามเขาไปเพราะอยากได้เงิน วันแรกที่ไปทำจำได้ขึ้นใจ เจียรเหล็ก ตั้งแต่08.30-17.30 รับเงิน150 บาทโคตรดีใจ มีเงินไปกินเพิ่มแล้วจากที่แม่ให้ ผมก็กลับบ้านมาด้วยความหวังว่า จะมีคนจ้างในยามเลิกเรียนหรือเสาอาทิต ต่อจากนั้นมาเถ้าแก่อุ่รถก็จะเรียกผมไปช่วยงานบ่อยๆ จนวันนึงเขาเอาโทรศัพปุ่มกดเครื่องเก่าๆของลูกชายที่ไม่ได้ใช้มาให้ แล้วบอกไปซื้อซิมใส่ แล้วเอาเบอร์โทรมาให้ด้วย
หลังจากผ่านไประยะนึงเถ้าแก่เห็นว่าเข้าตาในการทำงาน เถ้าแก่จะโทรตามไปช่วยงานตลอด ทำรถบ้างซ่อมรถบ้าง ยกรถบ้าง ไปเก็บศพบ้าง (เถ้าแก่เป็นอาสามูลนิธิ)ผมก็ไป
พอทำงานไปสักพัก จากที่ผมเคยได้เงินจากแม่วันละ40บาท ผมไม่ขอเขาอีกเลย ผมเอาเงินที่ได้จากการทำงานมาใช้จ่ายในการเรียน อาทิตนึงผมได้ค่าจ้างตก300-400บาท แต่ก็พอไปกินโรงเรียนนะ
เดียวมาต่อ มีงานพอดีครับ