ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
เราอายุ17ปีค่ะ ศึกษาอยู่ชั้น ม.3 เพราะเราป่วยและดรอปเรียนไป2ปี เลยเรียนตามหลังคนอื่น
เราเป็นที่จริงจังกับทุกเรื่อง แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ
เราเป็นหนึ่งคนที่ ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ(เพราะโรคนี้ทำให้เราคิดอยากจะตาย เลยยิ่งทำให้สุขภาพย่ำแย่เป็นเหตุที่ทำให้ดรอปเรียนมาปรับทัศคติ)
และเพราะมีปัญหามาที
มีเรื่องแบบคนนั้นเป็นอะไรไปทำไมเขาเมินเรา
ทำไมเขาต้องมาวิจารณ์เรา
ทำไมเขาต้องนินทราเรา
ทำไมเขาต้องออกห่างเรา
เวลาเราด่าใครไปแบบแรงๆ ตัวเองนี่สิกลับมาคิดย้อนหลังรู้สึกตัวเองไม่ควรพูดเลย // แต่คนที่โดนเราด่าคือคนที่เขาด่าเราก่อนTT
คือเราจริงจังกับทุกคำพูดคนอื่นมากไป จนหลายครั้งก็ไม่กล้าเผชิญหน้าความจริง กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว
กลัวจนหลายครั้งรู้สึกท้อแท้ เราพยายามอะไรไปก็ดูไร้ความหมาย
ต่อหน้าเราเป็นคนที่ยิ้ม พูดเก่ง กล้าออกไปพูดหน้าชั้นเรียน กล้าออกไปพูดหอประชุม
เรามีเพื่อนแต่ไม่มากนัก และหลายคนไม่จริงใจและไม่ค่อยเปิดใจกับเราเท่าไหร่ อยู่ในลักษณะคำว่า เพื่อนร่วมห้อง เสียมากกว่าที่ไปไหนมาได้
หลายคนบอกว่าเราเรียนเก่ง แต่พอเวลาคะแนนเราไม่ดี หรือเขาได้มากกว่าเรา มักจะมีคำพูดเย้ยหยันว่า
"นี่ๆไม่น่าเชื่อเลยนะเราได้มากกว่าอ่ะ"
"ไม่น่าเชื่อเลยแกได้น้อยจัง"
เราไม่ได้คิดเองนะคะที่ฟังล่ะรุ้สึกเย้ยหยัน เพราะห้องเราถือเป็นว่าแข่งกันเรียนค่ะ และมักเอาตัวหรือคนในกลุ่มเองรอดทั้งนั้นค่ะ!
เราเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยแคร์คำพูดคนอื่น
เราพูดได้แค่... "ช่างมันเถอะ"
บางทีมันไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดีเลย ยิ่งทำให้รู้สึกเครียดหนักขึ้นมากๆค่ะ
เราควรทำอย่างไรดีคะ ให้มีความคิดที่ไม่วกวนกลับมาเรื่องเก่า ไม่ต้องแคร์คำพูดคนมากมายทั้งที่เราไม่ใช่แบบนั้น
ไม่อยากแคร์เพื่อนมากไป และไม่อยากคิดมากในหลายเรื่องที่ไม่ควรคิด
ขอโทษที่เว้นเว้อมากไป แต่หลายครั้งเราท้อจริงๆ รู้สึกตัวเองทำไรก็ไม่ดีสักอย่างด้วย
แต่เราพยายามปรับตัวจริงๆนะคะ พยายามหาอะไรทำไม่ให้กลับไปคิด
อย่างดูซีรี่ย์ อ่านนิยาย ฟังเพลง และ อ่านแนวข้องสอบO-net (อย่างหลังนี่เครียดTT)
ใครมีเคล็ดลับดีๆ ในการให้เลิกเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย แนะนำหน่อยนะคะ
#"ปล่อยวาง" คำนี้ดูยากไปจริงๆสำหรับเรา
คิดเล็กคิดน้อย ทำยังไงให้เลิกคิด?
เราอายุ17ปีค่ะ ศึกษาอยู่ชั้น ม.3 เพราะเราป่วยและดรอปเรียนไป2ปี เลยเรียนตามหลังคนอื่น
เราเป็นที่จริงจังกับทุกเรื่อง แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ
เราเป็นหนึ่งคนที่ ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ(เพราะโรคนี้ทำให้เราคิดอยากจะตาย เลยยิ่งทำให้สุขภาพย่ำแย่เป็นเหตุที่ทำให้ดรอปเรียนมาปรับทัศคติ)
และเพราะมีปัญหามาที
มีเรื่องแบบคนนั้นเป็นอะไรไปทำไมเขาเมินเรา
ทำไมเขาต้องมาวิจารณ์เรา
ทำไมเขาต้องนินทราเรา
ทำไมเขาต้องออกห่างเรา
เวลาเราด่าใครไปแบบแรงๆ ตัวเองนี่สิกลับมาคิดย้อนหลังรู้สึกตัวเองไม่ควรพูดเลย // แต่คนที่โดนเราด่าคือคนที่เขาด่าเราก่อนTT
คือเราจริงจังกับทุกคำพูดคนอื่นมากไป จนหลายครั้งก็ไม่กล้าเผชิญหน้าความจริง กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว
กลัวจนหลายครั้งรู้สึกท้อแท้ เราพยายามอะไรไปก็ดูไร้ความหมาย
ต่อหน้าเราเป็นคนที่ยิ้ม พูดเก่ง กล้าออกไปพูดหน้าชั้นเรียน กล้าออกไปพูดหอประชุม
เรามีเพื่อนแต่ไม่มากนัก และหลายคนไม่จริงใจและไม่ค่อยเปิดใจกับเราเท่าไหร่ อยู่ในลักษณะคำว่า เพื่อนร่วมห้อง เสียมากกว่าที่ไปไหนมาได้
หลายคนบอกว่าเราเรียนเก่ง แต่พอเวลาคะแนนเราไม่ดี หรือเขาได้มากกว่าเรา มักจะมีคำพูดเย้ยหยันว่า
"นี่ๆไม่น่าเชื่อเลยนะเราได้มากกว่าอ่ะ"
"ไม่น่าเชื่อเลยแกได้น้อยจัง"
เราไม่ได้คิดเองนะคะที่ฟังล่ะรุ้สึกเย้ยหยัน เพราะห้องเราถือเป็นว่าแข่งกันเรียนค่ะ และมักเอาตัวหรือคนในกลุ่มเองรอดทั้งนั้นค่ะ!
เราเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยแคร์คำพูดคนอื่น
เราพูดได้แค่... "ช่างมันเถอะ"
บางทีมันไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดีเลย ยิ่งทำให้รู้สึกเครียดหนักขึ้นมากๆค่ะ
เราควรทำอย่างไรดีคะ ให้มีความคิดที่ไม่วกวนกลับมาเรื่องเก่า ไม่ต้องแคร์คำพูดคนมากมายทั้งที่เราไม่ใช่แบบนั้น
ไม่อยากแคร์เพื่อนมากไป และไม่อยากคิดมากในหลายเรื่องที่ไม่ควรคิด
ขอโทษที่เว้นเว้อมากไป แต่หลายครั้งเราท้อจริงๆ รู้สึกตัวเองทำไรก็ไม่ดีสักอย่างด้วย
แต่เราพยายามปรับตัวจริงๆนะคะ พยายามหาอะไรทำไม่ให้กลับไปคิด
อย่างดูซีรี่ย์ อ่านนิยาย ฟังเพลง และ อ่านแนวข้องสอบO-net (อย่างหลังนี่เครียดTT)
ใครมีเคล็ดลับดีๆ ในการให้เลิกเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย แนะนำหน่อยนะคะ
#"ปล่อยวาง" คำนี้ดูยากไปจริงๆสำหรับเรา