สวัสดีค่ะ ขอออกตัวก่อนว่าอาจจะเขียนวนไปมาเพราะเรียบเรียงไม่ค่อยเก่งนะคะ

เราคบกับแฟนมา 1 ปี ซึ่งแรกๆก็เริ่มรู้สึกแล้วค่ะว่าความคิดไม่ค่อยตรงกัน และดูเป็นคนชอบบงการ แต่ข้อดีคือเค้าดูแลดีมากจนถึงดีเกินไป เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายพอสมควร จริงใจกับเรา  เอาใจใส่เราไปถึงครอบครัวเราดีค่ะ เราก็เลยรู้สึกว่าข้อดีเหล่านี้ทำให้เราคบเค้าและพอมองข้ามข้อเสียเค้าไปได้ แต่จนถึง ณ ตอนนี้ เราก็ยังมีความรู้สึกว่าเราไม่ได้รักเค้าเต็มร้อย บางครั้งเราก็เปรียบเทียบกับแฟนเก่าเพราะแฟนเก่าเราทำงานเก่ง เราชอบคนเก่งค่ะ ขยันทำมาหากิน ทะเยอทะยานอะไรแบบนี้ แต่ไม่ใช่ว่าแฟนเราไม่เก่งนะ ก็เก่งค่ะแต่เค้าค่อนข้างพอใจในชีวิตตัวเองไปหน่อยซึ่งเรารู้สึกว่ามันก็ยังไม่ได้ดีขนาดนั้นนะ

พูดถึงขนาดนี้อาจจะสงสารแฟนเราและสงสัยว่าเราจะคบกับแฟนไปทำไมใช่ไหมคะ เราพยายามแล้วค่ะ เราบอกเลิกแฟนเกือบทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แต่เค้าก็พยายามบอกเราให้เราปรับตัว เราอยากเลิกจริงจังเค้าก็บอกจะมาคุยกับที่บ้านเรา ก็เลยคิดว่าจะปรับ แต่เราคิดว่าบางเรื่องเค้าก็ขอเรามากเกินไปแล้วเรารู้สึกว่ามันรุกล้ำความเป็นส่วนตัวและเป็นการพยายามควบคุมชีวิตเราเกินไปค่ะ เช่น เค้ามารับส่งเราทุกวัน ถ้าเราไปกินข้าวกับเพื่อน หรือไปกินข้าวกับเจ้านายหรือเพื่อนที่ทำงาน เค้าก็จะรอเราจนกว่าจะกินข้าวเสร็จแล้วมาส่งเราที่บ้าน ฟังดูเป็นคุณสมบัติที่ผู้หญิงต้องการใช่ไหมคะ แต่สำหรับเรามันมากเกินไปค่ะ เรารู้สึกว่าต้องมีพื้นที่ให้เราบ้าง ถ้าเค้ามารอเราเราก็จะกังวล กลายเป็นเกรงใจใช้เวลากับเพื่อนไม่เต็มที่ทั้งที่เราก็ไม่ได้เจอเพื่อนบ่อยๆ มากสุดอาทิตย์ละครั้ง ถ้าเรากลับช้า ช้านี่ 3 ทุ่มนะคะ เค้าก้จะโทรตามๆๆๆเรา บอกแล้วบอกอีกว่าสักพักก็ยังโทรตามเรื่อนๆจนเราไม่อยากรับสาย แล้วก็ทะเลาะกัน แล้วก็บ่นโวยวายว่าเราไม่เห็นใจเค้า ทิ้งให้เค้าต้องนั่งรออยู่ในรถ

เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กที่มีผู้ใหญ่มาคอยควบคุมความประพฤติค่ะ คุยหลายครั้งเค้าก็ยังยืนยันว่าจะทำแบบนี้โดยอ้างว่าเป็นห่วง นี่แค่เรื่องเดียวค่ะ ถ้าละเอียดก็จะยาวเกินไป พร่ำมายาวแค่อยากทราบความเห็นค่ะว่าเราควรเลิกแบบเด็ดขาด หรือมีวิธีอะไรให้เราปลง ยอมรับสิ่งที่เค้าเป็นและคบกับเค้าต่อไปคะ