ผมอยากจะเล่ากรณีที่เกิดขึ้นกับผมให้ฟัง
วันก่อนผมขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศไฟท์กลางคืน เที่ยวนี้ใช้เวลาในการบินทั้งสิ้นประมาณ 4-5 ช.ม.
ผมพยายามกลืนน้ำลายตัวเองเรื่อยๆ ขณะเครื่องกำลังบินขึ้น เพื่อลดอาการหูอื้อ
จนเครื่องขึ้นถึงระดับบินคงที่แล้วระยะนึง เครื่องบินค่อยๆหรี่ไฟลง ผมจึงค่อยๆนอนหลับเพราะง่วง
ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงเด็กคนนึงที่นั่งอยู่ถัดจากผมไป 2 เก้าอี้ด้านหน้า เริ่มร้องไห้ ร้องแบบร้องเสียงดังมาก
เสียงของน้องเขาให้พูดตรงๆคือ เป็นเสียงโทนแหลมที่แสบแก้วหูมาก บอกตามตรงว่ารำคาญ
แต่ด้วยความที่เด็กยังไงก็คือเด็ก แล้วเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราจึงอดทน ข่มตานอนต่อไป แต่ก็นอนไม่หลับ
ผมได้แต่คิดว่า เดี๋ยวน้องเขาเหนื่อยก็หลับไปเองนั้นแหละ
เด็กน้อยร้องไห้เสียงดังไม่ยอมหยุด เป็นเวลายาวนานนับ ครึ่ง ช.ม. จากครึ่ง ช.ม. เป็น ช.ม.
หลายคนก็คงนอนไม่หลับเหมือนผม ต้องทนกับเสียงร้องของเด็กน้อย
แม้ว่าแม่ของเด็กจะปลอบยังไง ก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมหยุด
เวลาผ่านไปชั่วครู่ เจ้คนนึงที่นั่งข้างๆดูเหมือนจะเริ่มทนไม่ไหว
เจ้เรียกแอร์มาคุย ผมเงี้ยหูฟัง ดูเหมือนเจ้แกอยากจะเปลี่ยนที่นั่ง ไปนั่งไกลๆ
ผมเข้าใจเจ้นะ แต่ดูเหมือนว่าที่นั่งทั้งหมดบนเครื่องจะเต็ม หรืออะไรไม่ทราบ เจ้ไม่สามารถย้ายที่ได้
อดทนไปก่อนล่ะกันนะเจ้ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว
ไฟท์บินนรกยังคงดำเนินต่อไป เวลาแห่งรัตติกาลช่างยาวนานดุจนิจนิรันตร์
เสียงเด็กน้อยผู้แสนน่ารัก ก็จะคงส่งเสียงโทนแหลม ประดุจเสียงปีศาจ ที่มาทำลายโซนประสาทแก้วหู
จนผมเริ่มรู้สึกปวดหัว ในบางครา อยากจะร้องออกมาเสียงดังว่า โอ้ยยยยยยยยยยยยย
แต่ก็มิอาจจะทำได้ ต้องฝืนทน ฝืนกลั่น บนเส้นทางขุมนรกนี้ต่อไป
หลายคนบนเครื่อง ก็เริ่มออกอาการ มองไปที่ต้นเสียงที่มิมีท่าทีว่าจะหยุดลง
สายตาหลายคู่ จ้องมองไปที่แม่เด็ก เหมือนเป็นการส่งสัญญาญว่า ทำอะไรซักอย่างสิ
ผมเข้าใจถึงแรงกดดันในตัวแม่เด็ก แต่ก็มิอาจจะหยุดเสียงร้องลูกของตนเองได้
ในที่สุดก็มีป้าคงนึง นั่งอยู่ข้างหลังผม ลุกไปถามแม่เด็ก ว่า “เป็นอะไรรึเปล่าลูก?”
ลูกเป็นอะไรรึเปล่า แม่เด็กตอบว่า “อ่อ เด็กเพิ่งขึ้นเครื่องครั้งแรกอ่าค่ะ คงจะเมาเครื่อง น่าอาจจะปรับความดันไม่ทันอ่าค่ะ”
บนสนทนาผ่านไป ป้าจึงเสนอวิธีออกมาวิธีนึง
ป้าบอกให้เด็กสนใจอย่างอื่น ให้คุณแม่นำสมาร์ทโฟนขึ้นมาเปิด
แล้วลูบหลังไปเรื่อยๆ เห้ย มันแลดูจะได้ผล สายตาของเด็กจับจ้องไปสิ่งที่ภาพที่เคลื่อนไหวบนโทรศัพท์ เด็กเริ่มจะหยุดร้อง
ผมมองยิ้มไปที่ป้า พอป้าเดินหันกลับมา ผมจึงยกมือชูนิ้วให้ ไม่ใช่นิ้วกลาง แต่เป็นนิ้วหัวแม่มือ
เยี่ยมไปเลยครับป้า ขอบคุณป้ามากครับ ป้าเหมือนตัวแทนนางป้าบนสวรรค์ลงมาโปรดมวลมนุษย์
ชาวต่างชาติ ฝรั่ง คนจีน บนเครื่อง ก็ยังชม good good เห่า เห่า แปลว่าดี
ทุกอย่างบนเครื่องเข้าสู่ความสงบ เหมือนเพิ่งจบจากสงครามครั้งใหญ่
ทุกคนพักรบจากความเหนื่อยล้า ที่ต้องทนต่อสู้กับข้าศึก เป็นเวลาอันยาวนาน
แต่บางครั้ง ถ้าวันนั้นไม่ใช่วันของุณ มันก็ไม่ใช่วันของคุณจริงๆนะ
ชะตาเหมือนเล่นตลก แบตโทรศัพท์ของแม่เด็ก ดูเหมือนจะหมดลง
มันเหมือนกับคุณจุดคบเพลิงเข้าไปในถ้ำ รังแมงมุมยักษ์
ฝูงแมงมุมอันหิวโหย มิเข้าเข้าคุณเพราะแสงไฟ แต่แล้วไฟคบเพลิงคุณกลับดับลง ประมาณนั้นเลย
ทันทีที่โทรศัพท์ดับลง เสียงของเด็กก็เริ่มต้นเองครั้ง นาทีแห่งนรกยังมิจบลง มันยังคงดำเนินต่อไป
เวลาคุณเดินทางโดยสารด้วย รถ รถไฟ เครื่องบิน แล้วมีเด็กร้องเสียงดัง คุณทำอย่างไรกันบ้าง
วันก่อนผมขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศไฟท์กลางคืน เที่ยวนี้ใช้เวลาในการบินทั้งสิ้นประมาณ 4-5 ช.ม.
ผมพยายามกลืนน้ำลายตัวเองเรื่อยๆ ขณะเครื่องกำลังบินขึ้น เพื่อลดอาการหูอื้อ
จนเครื่องขึ้นถึงระดับบินคงที่แล้วระยะนึง เครื่องบินค่อยๆหรี่ไฟลง ผมจึงค่อยๆนอนหลับเพราะง่วง
ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงเด็กคนนึงที่นั่งอยู่ถัดจากผมไป 2 เก้าอี้ด้านหน้า เริ่มร้องไห้ ร้องแบบร้องเสียงดังมาก
เสียงของน้องเขาให้พูดตรงๆคือ เป็นเสียงโทนแหลมที่แสบแก้วหูมาก บอกตามตรงว่ารำคาญ
แต่ด้วยความที่เด็กยังไงก็คือเด็ก แล้วเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราจึงอดทน ข่มตานอนต่อไป แต่ก็นอนไม่หลับ
ผมได้แต่คิดว่า เดี๋ยวน้องเขาเหนื่อยก็หลับไปเองนั้นแหละ
เด็กน้อยร้องไห้เสียงดังไม่ยอมหยุด เป็นเวลายาวนานนับ ครึ่ง ช.ม. จากครึ่ง ช.ม. เป็น ช.ม.
หลายคนก็คงนอนไม่หลับเหมือนผม ต้องทนกับเสียงร้องของเด็กน้อย
แม้ว่าแม่ของเด็กจะปลอบยังไง ก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมหยุด
เวลาผ่านไปชั่วครู่ เจ้คนนึงที่นั่งข้างๆดูเหมือนจะเริ่มทนไม่ไหว
เจ้เรียกแอร์มาคุย ผมเงี้ยหูฟัง ดูเหมือนเจ้แกอยากจะเปลี่ยนที่นั่ง ไปนั่งไกลๆ
ผมเข้าใจเจ้นะ แต่ดูเหมือนว่าที่นั่งทั้งหมดบนเครื่องจะเต็ม หรืออะไรไม่ทราบ เจ้ไม่สามารถย้ายที่ได้
อดทนไปก่อนล่ะกันนะเจ้ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว
ไฟท์บินนรกยังคงดำเนินต่อไป เวลาแห่งรัตติกาลช่างยาวนานดุจนิจนิรันตร์
เสียงเด็กน้อยผู้แสนน่ารัก ก็จะคงส่งเสียงโทนแหลม ประดุจเสียงปีศาจ ที่มาทำลายโซนประสาทแก้วหู
จนผมเริ่มรู้สึกปวดหัว ในบางครา อยากจะร้องออกมาเสียงดังว่า โอ้ยยยยยยยยยยยยย
แต่ก็มิอาจจะทำได้ ต้องฝืนทน ฝืนกลั่น บนเส้นทางขุมนรกนี้ต่อไป
หลายคนบนเครื่อง ก็เริ่มออกอาการ มองไปที่ต้นเสียงที่มิมีท่าทีว่าจะหยุดลง
สายตาหลายคู่ จ้องมองไปที่แม่เด็ก เหมือนเป็นการส่งสัญญาญว่า ทำอะไรซักอย่างสิ
ผมเข้าใจถึงแรงกดดันในตัวแม่เด็ก แต่ก็มิอาจจะหยุดเสียงร้องลูกของตนเองได้
ในที่สุดก็มีป้าคงนึง นั่งอยู่ข้างหลังผม ลุกไปถามแม่เด็ก ว่า “เป็นอะไรรึเปล่าลูก?”
ลูกเป็นอะไรรึเปล่า แม่เด็กตอบว่า “อ่อ เด็กเพิ่งขึ้นเครื่องครั้งแรกอ่าค่ะ คงจะเมาเครื่อง น่าอาจจะปรับความดันไม่ทันอ่าค่ะ”
บนสนทนาผ่านไป ป้าจึงเสนอวิธีออกมาวิธีนึง
ป้าบอกให้เด็กสนใจอย่างอื่น ให้คุณแม่นำสมาร์ทโฟนขึ้นมาเปิด
แล้วลูบหลังไปเรื่อยๆ เห้ย มันแลดูจะได้ผล สายตาของเด็กจับจ้องไปสิ่งที่ภาพที่เคลื่อนไหวบนโทรศัพท์ เด็กเริ่มจะหยุดร้อง
ผมมองยิ้มไปที่ป้า พอป้าเดินหันกลับมา ผมจึงยกมือชูนิ้วให้ ไม่ใช่นิ้วกลาง แต่เป็นนิ้วหัวแม่มือ
เยี่ยมไปเลยครับป้า ขอบคุณป้ามากครับ ป้าเหมือนตัวแทนนางป้าบนสวรรค์ลงมาโปรดมวลมนุษย์
ชาวต่างชาติ ฝรั่ง คนจีน บนเครื่อง ก็ยังชม good good เห่า เห่า แปลว่าดี
ทุกอย่างบนเครื่องเข้าสู่ความสงบ เหมือนเพิ่งจบจากสงครามครั้งใหญ่
ทุกคนพักรบจากความเหนื่อยล้า ที่ต้องทนต่อสู้กับข้าศึก เป็นเวลาอันยาวนาน
แต่บางครั้ง ถ้าวันนั้นไม่ใช่วันของุณ มันก็ไม่ใช่วันของคุณจริงๆนะ
ชะตาเหมือนเล่นตลก แบตโทรศัพท์ของแม่เด็ก ดูเหมือนจะหมดลง
มันเหมือนกับคุณจุดคบเพลิงเข้าไปในถ้ำ รังแมงมุมยักษ์
ฝูงแมงมุมอันหิวโหย มิเข้าเข้าคุณเพราะแสงไฟ แต่แล้วไฟคบเพลิงคุณกลับดับลง ประมาณนั้นเลย
ทันทีที่โทรศัพท์ดับลง เสียงของเด็กก็เริ่มต้นเองครั้ง นาทีแห่งนรกยังมิจบลง มันยังคงดำเนินต่อไป