เรื่องมันยาวมาก เริ่มจาก
เราพยายามบอกว่า เราเป็นผู้ชายสีเงิน (สีเทา) นะ ซึ่งคงเป็นเพราะ เราคงตามโลก ตามสังคม จนเกินไป+ทำตัวเองด้วย ทำให้เราต้องแสดงถึงความเป็นมนุษย์ชนเหมือนคนทั่วไป เลวบ้าง ร้ายบ้าง ดีบ้าง น่ารักบ้าง (ซึ่งอาจจะทำให้เราไปอวยบ้าง แขวะบ้าง ตามอารมณ์ของคนทั่วไปเหมือนกัน) ขนาดเราพยายามจะยิ้มตลอดเวลา ก็แอบโดนนินทาว่าเป็นบ้าหรือเปล่า พอหน้าบึ้งก็หาว่าเรานิสัยไม่ดี (เนื่องจาก เราเป็นคนเชื้อฟังคนมาก จนไม่สามารถแยกได้ว่า ด่าหรือชม และไม่ค่อยเอารับด้านเลว ๆ เข้าตัว เหมือนทั่วไป เพื่อไปติ แต่เราเนื่ยะ ไปเอาด้านดี ๆ จนกลายเป็น perfectionist มาทำร้ายตัวเราเอง)
เราก็ต่อสู้กับ กิเลส ตัณหา ราคะ ต่าง ๆ ของเราเองแทบไม่ได้ จนกลายเป็นปมแบบว่า ทำอะไรก็กลัวเขาติว่าด่ากล่าว (จนบางครั้งโดนมาก ๆ ก็ปรี๊ด ว๊าก วีน เหวี่ยง หรือทำกิริยาด้านลบ ใส่เขาแบบทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ) จนกลายเป็นความสัมพันธิ์ติดลบกับคนที่ติดตามเราหรือคุยกับเราอย่างมาก และนั้นก็ทำให้เราเหมือนรับว่า เขาต้องอยู่กับเราตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พอเมื่อถึงเวลาตัดความสัมพันธ์ลง ช่วงแรก ๆ ก็บอกว่าไม่เป็นไร สุดท้ายก็มาคิดเยอะคิดมาก จนกระทบถึงการเข้าสังคม (ไอ้ที่โพสต์รูป ๆ นั้นอ่ะ เหมือนเปลือกที่เราสร้างเองจากอารมณ์และความรู้สึกเราเอง ที่ยิ้ม ๆ ตอนบ่าย ๆ ตอนเย็นคือดาวน์ไปเลย ซึ่งทำให้บางคืนนอนตี 2 เพราะคิดมากมาแล้ว) และกลายเป็นปมอีกอย่างว่า เราจะรักษามิตรภาพอย่างไร จนพัฒนาตัวเอง แต่ก็จบด้วยการลาจาก จนบอกว่า ทำไปก็ไม่ได้อะไรคืนมาเลย หันไปซบใครก็โดนเท โดนทิ้ง เรียกว่าแทบสุด ๆ ของชีวิตเรา จนเราเผลอไปล็อคทุกอย่างที่เป็นตัวเราหมดแบบไม่มีวันไขออกได้ (ได้ออกแต่เป็นเวลาสั้น ๆ) เหมือนเราอยู่ในโลกใบนี้เพียงคนเดี่ยว (ทั้ง ๆ ที่ชีวิตก็คือดีในระดับหนึ่งเลย เรียกว่า perfectionist กว่าคนอื่น ๆ อีก) จนเคยคิดจะไปสุ่ด้านมืด (DarkSide) เพื่อหนีความเป็นตัวเอง(ในสภาพแบบนี้ออกไป) แต่ก็กลับมาเป็นไปเป็นมาจนเป็นปมในใจเราเลย และทำให้กระทบถึงร่างกายเรา ทั้งเกิดความเครียด จนกลายเป็นโรคประสาทอ่อน ๆ ไมเกรนก็มาบ่อยขึ้น โมโหแรงขึ้น จนตอนนี้แทบอยากจะหนีตัวตนที่เป็นอยู่ในออกไปให้พ้น ขนาดใช้คำคม ข้อคิด หรืออะไรต่าง ๆ ในโซเซียล ที่ช่วยเราดีขึ้นก็ไม่ทำให้เราดีขึ้นมาเลย จนเคยคิดว่าเราอยากไปหาหมอนะ แต่ก็กลัวว่าพ่อแม่ของเราจะรู้ว่า เราป่วยเป็นโรค (เหมือนเป็นค่านิยมในสมัยก่อนว่า ถ้าไปหาหมอจิตฯ = เป็นบ้า) และตอนนี้อยากจะคิดว่าเราจะทำอย่างไรในชีวิตที่เริ่มก้าวสุ่วัยทำงานเต็มตัวแล้ว เพราะก็กลัวทุกอย่างจากสังคมยุคนี้เหมือนกัน
#ปล.ยาวหน่อยนะครับ เลยอยากจะหาที่ปรึกษาทุกเรื่องที่กล่าวมาทั้งหมดเลยครับ
#ปล2. อนุญาติให้ด่าหรือติได้นะครับ ไม่ว่าเพราะก็อยากจะหายจากโรคนี้ไปด้วยครับ 
เป็นโรคคิดมาก/โรคคิดไปเอง ทำไงดี
เราพยายามบอกว่า เราเป็นผู้ชายสีเงิน (สีเทา) นะ ซึ่งคงเป็นเพราะ เราคงตามโลก ตามสังคม จนเกินไป+ทำตัวเองด้วย ทำให้เราต้องแสดงถึงความเป็นมนุษย์ชนเหมือนคนทั่วไป เลวบ้าง ร้ายบ้าง ดีบ้าง น่ารักบ้าง (ซึ่งอาจจะทำให้เราไปอวยบ้าง แขวะบ้าง ตามอารมณ์ของคนทั่วไปเหมือนกัน) ขนาดเราพยายามจะยิ้มตลอดเวลา ก็แอบโดนนินทาว่าเป็นบ้าหรือเปล่า พอหน้าบึ้งก็หาว่าเรานิสัยไม่ดี (เนื่องจาก เราเป็นคนเชื้อฟังคนมาก จนไม่สามารถแยกได้ว่า ด่าหรือชม และไม่ค่อยเอารับด้านเลว ๆ เข้าตัว เหมือนทั่วไป เพื่อไปติ แต่เราเนื่ยะ ไปเอาด้านดี ๆ จนกลายเป็น perfectionist มาทำร้ายตัวเราเอง)
เราก็ต่อสู้กับ กิเลส ตัณหา ราคะ ต่าง ๆ ของเราเองแทบไม่ได้ จนกลายเป็นปมแบบว่า ทำอะไรก็กลัวเขาติว่าด่ากล่าว (จนบางครั้งโดนมาก ๆ ก็ปรี๊ด ว๊าก วีน เหวี่ยง หรือทำกิริยาด้านลบ ใส่เขาแบบทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ) จนกลายเป็นความสัมพันธิ์ติดลบกับคนที่ติดตามเราหรือคุยกับเราอย่างมาก และนั้นก็ทำให้เราเหมือนรับว่า เขาต้องอยู่กับเราตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พอเมื่อถึงเวลาตัดความสัมพันธ์ลง ช่วงแรก ๆ ก็บอกว่าไม่เป็นไร สุดท้ายก็มาคิดเยอะคิดมาก จนกระทบถึงการเข้าสังคม (ไอ้ที่โพสต์รูป ๆ นั้นอ่ะ เหมือนเปลือกที่เราสร้างเองจากอารมณ์และความรู้สึกเราเอง ที่ยิ้ม ๆ ตอนบ่าย ๆ ตอนเย็นคือดาวน์ไปเลย ซึ่งทำให้บางคืนนอนตี 2 เพราะคิดมากมาแล้ว) และกลายเป็นปมอีกอย่างว่า เราจะรักษามิตรภาพอย่างไร จนพัฒนาตัวเอง แต่ก็จบด้วยการลาจาก จนบอกว่า ทำไปก็ไม่ได้อะไรคืนมาเลย หันไปซบใครก็โดนเท โดนทิ้ง เรียกว่าแทบสุด ๆ ของชีวิตเรา จนเราเผลอไปล็อคทุกอย่างที่เป็นตัวเราหมดแบบไม่มีวันไขออกได้ (ได้ออกแต่เป็นเวลาสั้น ๆ) เหมือนเราอยู่ในโลกใบนี้เพียงคนเดี่ยว (ทั้ง ๆ ที่ชีวิตก็คือดีในระดับหนึ่งเลย เรียกว่า perfectionist กว่าคนอื่น ๆ อีก) จนเคยคิดจะไปสุ่ด้านมืด (DarkSide) เพื่อหนีความเป็นตัวเอง(ในสภาพแบบนี้ออกไป) แต่ก็กลับมาเป็นไปเป็นมาจนเป็นปมในใจเราเลย และทำให้กระทบถึงร่างกายเรา ทั้งเกิดความเครียด จนกลายเป็นโรคประสาทอ่อน ๆ ไมเกรนก็มาบ่อยขึ้น โมโหแรงขึ้น จนตอนนี้แทบอยากจะหนีตัวตนที่เป็นอยู่ในออกไปให้พ้น ขนาดใช้คำคม ข้อคิด หรืออะไรต่าง ๆ ในโซเซียล ที่ช่วยเราดีขึ้นก็ไม่ทำให้เราดีขึ้นมาเลย จนเคยคิดว่าเราอยากไปหาหมอนะ แต่ก็กลัวว่าพ่อแม่ของเราจะรู้ว่า เราป่วยเป็นโรค (เหมือนเป็นค่านิยมในสมัยก่อนว่า ถ้าไปหาหมอจิตฯ = เป็นบ้า) และตอนนี้อยากจะคิดว่าเราจะทำอย่างไรในชีวิตที่เริ่มก้าวสุ่วัยทำงานเต็มตัวแล้ว เพราะก็กลัวทุกอย่างจากสังคมยุคนี้เหมือนกัน
#ปล.ยาวหน่อยนะครับ เลยอยากจะหาที่ปรึกษาทุกเรื่องที่กล่าวมาทั้งหมดเลยครับ
#ปล2. อนุญาติให้ด่าหรือติได้นะครับ ไม่ว่าเพราะก็อยากจะหายจากโรคนี้ไปด้วยครับ