โลกเหวี่ยงเธอมากี่ครั้ง ก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดี

เราสองคนรู้จักกันมานานแล้วค่ะ ปีนี้เข้าปีที่8แล้ว ครั้งแรกเราสองคนรู้จักกันผ่านfacebook ตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ เรามีโอกาสได้พูดคุยกันผ่านช่องแชท จนเราเองรู้จักดีกับเขามาก ตอนนั้นชอบเขานะแต่ไม่กล้าบอกจนเป็นเพื่อนกันมาเรื่อยๆ แต่เราไม่เคยเจอกันนะคะ เวลาผ่านไปจนทำให้เราห่างกันด้วยหน้าที่ต้องเรียนต้องฝึกงาน จนเราเล่นบีบีตอนนั้นแลกพินกันจนเราได้กลับมาคุยกันอีกครั้งและสนิทกันมากขึ้น ตอนนั้นรู้สึกว่าชอบมากจริงๆเลยตั้งแต่จะขอคบเป็นแฟน สุดท้ายเรามารู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว แต่ก็เห็นกันในเฟสเรื่อยๆนะคะ ตอนนั้นเราก็พูดเล่นๆไปว่าจะรอ เธอบอก10ปีรอได้ไหม เราก็ขำนะแต่ปากก็พูดไปว่ารอได้ จนสุดท้ายเราก็ไปมีแฟน ต่างคนต่างมีแฟน เวลาผ่านไปได้สองปี เราบังเอิญไปเจอเธอที่เที่ยวแห่งหนึ่งย่าน ม. รังสิต รู้สึกคุ้นหน้าคนนี้จังเหมือนรูปในเฟสที่เราเห็นเลย แต่เธอมากับแฟนเราเลยไม่เข้าไปทัก แต่เราไปทักเธอในig สุดท้ายคืนนั้นเป็นเธอจริงๆด้วย เราแลกไลน์กันแต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อนๆ เธอกำลังจบกับแฟนและเราเองก็เพิ่งจบกับแฟนมา ทำให้เราได้คุยกันทุกวันทั้งวันทั้งคืน เรานัดพบกันครั้งแรกครั้งนี้เรารู้สึกกว่าคนในฝันเดินออกมาในชีวิตจริง จากรู้สึกดีเป็นชอบ จนกลายเป็นความรัก เรารักเขามากเป็นคนที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่เคยรักใครมากขนาดนี้มาก่อน เรามองข้ามทุกความผิดพลาดของเขา แม้ว่าจะรู้ด้วยตัวเองว่าเขาก็คุยกับคนอื่นด้วยก็ตาม ตอนนั้นเราคิดว่าเราสองคนคบกัน เราทำเค้กให้วันครบรอบ ทำเค้กขอเป็นแฟน เพราะเธอชอบทานเค้กมาก เธอเป็นแรงบัดดาลใจให้เราฝึกทำขนมเค้กเลยนะ แต่สุดท้ายเราก็คุยกันไม่มีสถานะ ยิ่งไปกว่านั้นเธอมีคนในใจซึ่งเป็นคนที่เธอรอ ไม่ใช่เรา เราเลือกจบความสัมพันธ์ตรงนั้นเพราะทั้งคนในใจคนที่เธอคุยบวกกับคนเก่าเราไปวุ่นวายกับเธอ ไม่ได้ติดต่อกันสี่ปี ไม่เคยพูดคุยไม่เคยเจอกันอีกเลย แค่มีกันในfacebook เท่านั้น เรารับรู้เรื่องราวของกันมาตลอด จนวันนึงเราย้ายที่ทำงานจนบังเอิญเจอกันแบบที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอและยังจำกันได้ แว๊บแรกเราดีใจมากนะที่ได้เจอ เมื่อก่อนเวลาเราคิดถึงเธอเราเศร้า เราร้องไห้ตลอด เธอเป็นความเศร้าในชีวิตเราเลยก็ว่าได้ แต่ก็ยังเป็นคนที่เรารักมากที่สุดตลอดมา ครั้งนี้เธอก็ยังคงมีแฟนซึ่งเป็นคนใหม่ ในขณะที่เราเพิ่งจบกับแฟนคนปัจจุบันมาหมาดๆเลย เราเจอกันทุกเช้าวันเสาร์ และแยกกันทุกเย็นวันอาทิตย์ อยู่อย่างนั้นสองเดือน จนเธอชวนเราไปทานข้าว ในรอบสองเดือนเราพยายามปฎิเสธการทานข้าวด้วยกันมาตลอด ตอนนนั้นยอมไปเพราะคิดว่าจะไม่ทำงานตรงนี้แล้ว แต่เรื่องมันก็ไม่จบแค่มื้อนั้น เรายังต้องทำงานตรงนั้นอยู่แถมเราเริ่มไปทานข้าวด้วยกันทุกวัน ชื้อขนมชื้อน้ำฝากกัน พอรู้ว่าใครชอบอะไรก็จะชื้อสิ่งนั้นให้กัน เดินไปส่งกันกลับบ้าน เดินเล่นด้วยกัน มีเรื่องปรึกษากัน วันเกิดทำเซอร์ไพรส์ให้กัน เริ่มกลับมาคุยไลน์กัน โทรหากันในวันที่ไม่เจอ บอกคิดถึงกัน ใส่ใจกันเป็นพิเศษ ใช่ค่ะเธอยังคงคบกับแฟนเธออยู่ มีแต่เรานี่แหละที่คิดว่าเธออยู่ลึกในใจแล้วแท้ๆ คิดเสมอว่าเรารักกันไม่ได้ เธอเป็นรักต้องห้าม ที่ห้ามรู้สึกอะไรด้วยทั้งนั้น แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อความรู้สึกตัวเองอยู่ดี ยอมรับนะคะว่ารัก และรักมากด้วย เธอมาส่งเราที่บ้านหาอะไรทานกันตอนเลิกงาน เราก็ไปส่งเธอทานข้าวกับเธอ เดินไปส่งกัน บอกคิดถึง พูดคำว่ารัก เดินจับมือ ซบที่ไหล่ กอด ใช่ค่ะเวลาอยู่ด้วยกันเราชอบคิดว่าเราเป็นแฟนกัน ก็เราทำทุกอย่างเหมือนกันเป็นแฟนกันแค่ไม่ได้กลับบ้านหลังเดียวกันเท่านั้น เรารู้สึกผิดนะต่อแฟนเธอ ที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแถมยังดูแลเธออย่างดีและรักเธอมาก จนเราอยากเดินออกมาจากความรู้ตรงนี้ ไม่อยากอยู่ด้วยความรู้สึกผิดนี้ไปเรื่อยๆ เราพยายามห้ามใจตัวเองตลอดพยายามเป็นพี่น้องกับเธอ ต้องห้ามไม่ให้ตัวเองรัก ห้ามจับมือ ห้ามความรู้สึก ห้ามหัวใจตัวเองนี่มันเป็นอะไรที่ยาก ยากมากจริง เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ ได้อยู่ดูแล และได้รักไปเรื่อยๆ เราเชื่อนะว่าเราสองคนรักกัน แต่เรารักกันไม่ได้ จนเรารู้สึกผิดกับอีกคนที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย จนเราคิดว่าเราต้องทำอะไรสักอย่าง จนเราตัดสินใจออกจากงานตรงนั้น เพื่อให้เราไม่เจอกันอีก เราทำตามหัวใจและมีความสุขมามากพอแล้ว คงถึงเวลาที่เราต้องทำสิ่งที่ถูกต้องชะที และครั้งนี้เราตั้งใจจะไม่กลับไปทำอะไรแบบนั้นกับเธออีก แม้ว่าต้องนี้เราจะคิดถึงมากก็ตาม ความรักต้องไม่ทำร้ายใคร ไม่ทำใครเสียใจ ไม่ทำใครร้องไห้ เป็นหนึ่งปีที่เรายอมรับว่าได้ใช้หัวใจรักใครมากๆ คิดถึงมาก ใส่ใจมาก สุขมาก แต่ก็รู้สึกว่าผิดมากเช่นกันที่ทำแบบนี้รู้สึกแบบนี้กับแฟนคนอื่น รักมากนะแต่เราต้องไปแล้ว ไปทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อพวกเราทุกคน ยอมรับว่าผิดและเสียใจ โลกเหวี่ยงเราให้กลับมาเจอกัน แต่ไม่ให้เราได้รักกันอยู่ดี ของที่ไม่ใช่ของเราต่อให้แย่งมาได้ก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดี ขอให้คนที่เรารักมีความสุขกับคนที่เธอรัก