หลงสติในตำราทั้งนั้น

สติในพุทธศาสนาไม่มีอกุศลสติ
แล้วพวกนอกศาสนามีอกุศลสติหรือ
หลงตำราทั้งนั้น
ตำราเขียนขึ้นจากประสบการณ์ในโลก
ไม่ใช่เอาโลกทั้งโลกไปอยู่ในตำรา
ธรรมชาติ ย่อมมีของคู่กัน มีขาวก็มีดำ
สติในตำราก็จะอ้างถึงสัมมาสติในสัมมามรรค
ที่เป็นสติที่มีแต่กุศลวิตก
ก็เลยไม่ยกสติที่มีอกุศลวิตกมาวิจารณ์
แค่บอกว่ามิจฉาสติใน มิจฉามรรค
สมมุติขึ้นมาเพื่อหลอกให้ธรรมชาติ
ให้ครบคู่กับ สัมมาสติ ในสัมมามรรค
จะสมมุติอย่างไรก็สมมุติไปแต่ธรรมชาติคือความจริงไม่มีสมมุติ
ไม่มีสัมมาสติ ไม่มีมิจฉาสติ ไม่มีสติมีแต่ธรรมชาติ
ธรรมชาติใดที่จิตนึก ก็เรียกว่าสติ
จิตจะนึกถึงเรื่องดี เรื่องชั่ว สติไม่รู้เรื่อง
รู้แต่ว่านึกขึ้นมาได้ว่าคนนั้นเป็นใคร คนนี้เป็นใคร ไปไหนมา
ทำอะไรมา ตามที่เรียกไปตามสมมุติ
สัมปชัญญะก็เป็นตัวรู้สึกตัวว่าเป็นตัวเรากำลังทำอยู่
ปัญญาเป็นตัวรู้ว่าดี ชั่ว
ปัญญาเกิดจากสัมมามรรค มีสัมมาสติเป็นพื้นฐานตัวหนึ่งที่ช่วยให้เกิดปัญญา
แต่สัมมาสติไม่ใช่ปัญญา
สัมมามรรค คือศีล สมาธิ ปัญญา โดยสรุป จะทำชั่วหรือทำดี ก็อยู่ที่สัมมามรรค ที่เป็นปัญญา
ไม่ได้อยู่ที่สติ