ต้องยอมจบทั้งๆที่ผมรักเขามากมาย ผมควรทำไงดีครับ

อีกไม่กี่วันผมจะบอกเลิกเขาแล้ว เราจะนัดกินข้าวด้วยกันครั้งสุดท้ายโดยที่เขาไม่รู้ว่าผมจะบอกเลิกเขาแต่จริงๆผมไม่ได้บอกเลิกแบบตรงๆ ผมกะจะบอกเลิกทางอ้อม แต่ที่ผมบอกเลิกเขาไม่ใช่ว่าเขาไม่ดีนะครับ แต่ผมไม่ดีเองแทบจะทุกๆอย่างเขาเป็นคนดีมาก ยอมผมตลอดเวลา ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันจริงๆผมเป็นคนมีเหตุผลนะครับ แต่พอผมมีเขาเป็นแฟนผมกลับกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลทุกๆอย่างเลยเมื่ออยู่กับเขา ทำให้เขาลำบากใจ เหนื่อยใจ เขาเรียนก็หนักแล้ว (ผมรุ่นน้องเขา2ปีครับ) 3วันดี4วันชวนทะเลาะ ผมเป็นแบบนี้ตลอดอะไรนิดหน่อยไม่ได้ดั่งใจหรือขัดใจผมจะชวนทะเลาะตลอด ละคนนี้คือแฟนคนแรกของผมเลยครับ ผมไม่เคยมีแฟน ปกติจะมีคนคุยไปเรื่อย แต่คนนี้ผมเผลอตัว ปล่อยให้เขาเข้ามาในใจมากเกินไป คบกันก็ไม่นานแต่ความทรงจำเยอะมากๆ แต่ตอนนี้อีกใจหนึ่งผมก็อยากเลิกให้จบๆไปตอนที่คิดอยู่ว่าจะเลิกหน่วงมากครับในใจ ใจมันเต้นแปลกๆเจ็บแบบบอกไม่ได้ แต่อีกใจก็บอกผมว่าทำไมไม่พยายามลองดูอีกรอบละ พยายามไปเรื่อยๆสิสักวันก็ต้องลงล็อคกันสักวันก็จะมีวันของเราอะไรประมานนี้ อ่อลืมบอกที่ผมบอกผมนิสัยแย่นั้น ผมเป็นคนค่อนข้างไม่ได้แคร์ใครเลย ผมเลยไม่เคยมีแฟนจริงๆจังๆสักที จนกระทั่งมาเจอเขา เขาพยายามเปลี่ยนทุกอย่างที่ผมเป็นในด้านที่ไม่ดี ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายามนะครับแต่ผมพยายามแล้ว สุดท้ายผมก็เป็นของผมอยู่เหมือนเดิม ผมเห็นเขาร้องไห้บ่อยๆเสียใจบ่อยๆเพราะผม ผมเลยกะจะตัดใจว่าควรจะเลิกกันจริงๆไหม ถ้าในสถานการณ์แบบนี้ทุกคนจะทำยังไงครับ อีกคนหนึ่งดีแสนดีสุดๆกับอีกคนที่งี่เง่าเอาแต่ใจตลอด จนทำให้อีกคนเหนื่อย เหนื่อยมากๆด้วย อารมณ์ตอนนี้จะไปต่อก็ไม่ไหวจะหยุดไปก็ไม่ได้ ตอนนี้ผมควรทำยังไงดีครับ สับสนทุกๆอย่างไปหมด ใจมันแบ่งเป็นตัวเองสองคน คอยกระซิบบอกตลอดว่า อยู่ หรือ ไปเลย ประมานนี้ ผมแย่มาก ผมรู้ตัวว่าตัวเองมีกำแพงสูงเกินไปสูงมากๆแทบไม่มีใครปีนเข้ามาได้ ผมควรจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดีครับ