รักเเรก ต้องเสียใจเสมอหรอ

สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะมาเล่าเกี่ยวกับผมเเละผู้หญิงที่เป็นรักเเรกของผมนะครับ คือผมเจอกับ B(นามสมมุติ) เจอกันตอนตั้งเเต่ป.5 ตอนนั้นผมพึ่งย้ายจากฝั่งenglish โปรแกรม มาฝั่งไทย  ผมได้เจอกับBครั้งเเรก ตอนที่เพื่อนของผมพาไปดูห้องเรียนเเละเพื่อนผมก็ชี้ไปที่Bละบอกว่า คนนี้กูเเอบชอบ ตอนเเรกผมก็ไม่ได้อะไรหลอกครับ อยู่ไปอยู่มา ผมก็เเอบรักไปโดยไม่รู้ตัว ผมไม่รู้สึกผิดกับเพื่อนหลอกนะครับ เพราะเพื่อนผมคนนั้นมันเป็นคนนิสัยไม่ดี  ผมเป็นคนที่นิสัยร่าเริง เฟรนลี่ คุยกับเพื่อนทุกคนในห้องได้หมด ยกเว้น B ผมไม่กล้าคุยเลย วันไหน B ไม่มาเรียนผมดีใจมาก 555 คือเวลา B ไม่อยู่ ผมจะกล้าเเสดงออกอะครับ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย สมัยเด็กจะมีเพื่อนผู้ชายชอบมาถามว่าชอบคนไหนๆ พอบอกไปมันก็จะเอาไปประกาศ ไม่ได้เเดกผมหลอกครับ ผมบอกมันว่าชอบผู้หญิงคนอื่น พอบอกไป มันก็เอาไปประกาศเลย เเต่ผมไม่สนใจหลอก เพราะอย่างน้อย B ก็ไม่รู้ว่าเป็นเธอ เรียนกันไปเรื่อยๆจนถึงช่วงจบป.6 ผมกะจะบอกความในใจ B ตอนวันสุดท้ายของการสอบ เเต่สุดท้ายก็ไม่ได้บอก (เป็นโรงเรียนหญิงล้วนอะครับ ถ้าเด็กผู้ชายคนไหนอยากต่อม.1 ต้องย้ายไปenglish โปรแกรม เเต่ค่าเทอมเเพงมาก ) พ่อผมอยากให้ผมย้ายไปโรงเรียนชายล้วนอะครับ สุดท้ายผมก็ไป จนช่วงใกล้ปิดเทอมตอนม.2ในโรงเรียนชายล้วน วันนั้นผมได้ขอเบอร์ B จากเพื่อนผู้หญิงที่ผมเรียนด้วยตั้งเเต่ป.6 ผมได้เบอร์มาเสร็จ คืนนั้นผมโทรไปเลย ผมใช้ความกล้าชวนคุยเป็นชั่วโมงๆ ทุกวัน ผมบอกให้เธอสอน keyboards ให้หน่อย เพราะตอนนั้น เธอต้องฝึกเล่นเพื่อไปเล่นที่งานโรงเรียน เเล้วผมกับเธอบ้านก็ใกล้กัน เลย ตีเนียนบอกว่าจะไปเอาโน็ตเพลง เธอบอกโอเค ตอนนั้นเเผนผมสําเร็จ ^^ ผมก็ไปหาเธอที่โรงเรียนเก่าละไปเอาโน็ตละกลับบ้านพร้อมเธอ ช่วงนั้นผมฟินมากกกก 55555 จนมีมาวันหนึ่ง ช่วงคริสมาส ผมได้ถามเธอว่าเคยชอบใครในตอนป.5-6 เธอถามผมกลับ ผมก็เริ่มบอกไปก่อนว่า ชอบผู้หญิงคนหนึ่งมานานเเล้ว เเต่ตอนเรียนด้วยกันไม่เคยคุยด้วยเลยสักประโยค ตั้งเเต่ป.5 ชอบมาก เเละ เราชอบไปนั่งหน้าบ้านคนนั้นตลอดถึงไม่ได้เจอเเต่รู้ว่าคนที่เราชอบอยู่ที่นี้ก็มีความสุขเเล้ว ผมพูดไปเยอะนะเเต่จำไม่ได้เเล้ว จนผมบอกเธอให้ทายจากเลขที่ที่เรียนด้วยตอนป.5-6 ทายจนเหลือเเค่เธอ เธอเลยถามผมว่า เค้าอ่อ(เสียงกำลังร้องไห้) ผมงงเลย ผมเลยถามเธอว่าเป็นไร เธอบอกเเค่อึ้ง ผมเลยถาม ไม่รู้เลยอ่อที่โทรไปทุกวัน ไปรับไปส่งบ้านเนี้ย ให้ตายเหอะ เธอไม่รู้เลยว่าผมชอบเธอ ผมว่างสายไปสักพัก ผมโทรกลับไปหาเธออีกที เเละขอเป็นเเฟน เธอตอบตกลง ผมดีใจมากๆๆ ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดเลย เหมือนความฝัน เราเริ่มคบกันผมก็พาเธอโดดเรียนไปดูหนัง พามาบ้าน จากเด็กเรียนตั้งใจเรียน เสาร์อาทิตย์อยู่บ้านกับครอบครัว เหมือนผมพาเธอเสียคนเลยเนอะ555 ช่วงที่คบกันเหมือนหนังเกาหลีมาก บ้านเธออยู่ใกล้ๆสะพานเเถวเเม่น้ำ ผมพาเธอไปนั้งเล่นสักพักฝนตก ผมกับเธอก็วิ่งกันไปหลบฝนที่ใต้สะพาน ทั้งคู่ตัวเปียกฝน สักพักก็เเยกย้ายกันกลับบ้าน เวลาเธอมาบ้านผมผมไม่เคยมีอะไรกับเธอเลย อยากมากก็เเค่จูบกัน (จูบเเรกด้วย) ผมไม่อยากทำอะไรเธอทั้งที่เธอไม่พร้อม ผมสอนเธอเสมออย่าได้ไว้ใจผู้ชาย ความจริงตอนผมจูบกันผมก็มีอารมณ์เหมือนกันเเต่ผมห้ามใจได้ ทุกอย่างดูไปได้สวยใน2เดือน เเต่เเล้วอยู่ดีๆเธอบอกเลิกผม วันนั้นผมก็ยอมเลิก(ทุกทีเธอก็กล้าๆกลัวๆที่คบผมเพราะเรื่องพ่อเเม่ของเธอ) เเต่เลิกกันเราก็เเอบมาเจอกัน จนช่วงเปิดเทอมม.3 ผมเรียนพิเศษกับเธอเเถวช่องนนทรี
ผมได้ไปส่งเธอเเถวบ้านช่วง2-3ทุ้ม ผมเกือบได้เจอเเม่เธอเเต่ดีผมหยุดเดินไปก่อน เกือบซวยเเล้ว วันนั้นเธอโทรมาบอกว่าเราเลิกยุ่งกันเถอะ ผมบอกเธอว่าเธอเเค่กลัวเเม่เห็น เเต่เธอก็บอกว่าเราคบกับเเก มีเเต่เเย่ลง เราเรียนไม่เข้าใจเพราะเวลาเรียนเราคิดถึงเเต่เเก เกรดตกลง ผมยื้อยังไงเธอก็จะไป เธอบล็อกเบอร์ผม ช่วงเวลาหลังจากนั้นผมไม่รู้ว่าเธอเจออะไรบ้างนะ เเต่ผมเจอมาเยอะเลยเรื่องผู้หญิง ต่อยตี ยาเสพติด ผมเเย่ลงไปเยอะ จนม.5ผมได้ไปต่อจีนผมได้ทักเธอไป เราก็คุยกันไปเรื่อยๆถามสารทุกข์สุขดิบ  จนช่วงปิดเทอมผมได้กลับมาไทยผมนัดเจอกับเธอ เเต่ก็เเค่นั้น เเล้ววันสุดท้ายในไทยเธอบอกให้ไปหาเธอ เธอมีของจะให้ เเต่ผมเลือกไปอยู่กับคนที่ผมคุยอยู่ตอนนั้น ผมจำตอนนั้นได้เลยว่าทำไมถึงเลือกเเบบนั้นเพราะผมคิดว่า B กับ ผมชีวิตมากต่างกันผมไม่อยากให้เธอเจอสิ่งเเย่ๆที่ผมพบมา ผมกลับไปอยู่จีนสักพักคนที่ผมคุยด้วยกับทิ้งผม ตอนนั้นอย่างเศร้า จนตอนที่กลับมาไทย ผมกะจะขอเธอกลับมาเป็นเเฟน เรานัดกันไปเอเชียทีค จนเดินไปส่งเธอที่บ้าน ตอนนั้นผมกลัวมาก ผมใช้ความกล้าก่อนถึงบ้านเธอขอเธอ เเต่เธอปฏิเสธ ผมหน้าอย่างชา ไม่เคยผิดหวังอะไรเเบบนี้มาก่อน เเบบใช้ความกล้ามากเเต่โดนปฏิเสธ ผมออนว้อนเธอ เธอบอกยังไงก็ไม่มีทาง ผมเลยส่งเธอเสร็จกลับบ้านร้องไห้เเบบจะตายเลย ผมนอนไปร้องไห้ไปสักพักก็หลับไป เเต่ตื่นมาตอนกลางคืนเจ็บหัวใจมาก จนเค้าโรงบาลตอนนั้นผมไม่โอเคจริงๆ เป็นไรที่เจ็บปวดทางใจกับเจ็บปวดทางกายมาก ผมคิดว่าตอนนั้นหัวใจจะหยุดเต้นเเล้ว ผมทักเธอไปว่าอยู่โรงบาล เจ็บหัวใจ ผมจำไม่ได้ว่าเธอตอบหรือไม่ตอบ จน ผมได้เข้ามหาลัย ตอนปี2 ผมได้เห็นเธอตั้งคบกับผู้ชายคนหนึ่ง ตอนนั้นใจผมก็รู้สึกดีใจนะที่เธอเจอคนดีๆ ผมภาวนาให้เค้ากับเธอเเต่งงานกันเลยนะ เเต่พอไปสักพักเธอเลิกกับคนนั้น ผมก็มีเเฟนเเล้วเเต่ด้วยความเป็นห่วงผมจึงโทรไปถามว่าเกิดไรขึ้น เเฟนของเธอไปมีกิ๊ก เธอเล่าให้ฟังว่าเเฟนของเธอไปฝึกงานละหลังๆไม่ค่อยตอบไม่ค่อยสนใจเธอ เเละ เค้าก็บอกเลิกเธอ เธอยื้อผู้ชายคนนั้นทุกวิธี ไปยื้อต่อหน้าต่อตาเลย ช่วงเเรกผู้ชายคนนั้นก็บอกว่า พ่อเเม่ไม่ให้คบบ้าง คบกับเธอเกรดตกบ้าง ผู้ชายคนนั้นบอกอยากได้เกียรตินิยมบ้าง ผมคิดถึงช่วงม3เลยที่ผมยื้อยังไงเธอก็ไป ผู้ชายคนนั้นใช้คำพูดเหมือนที่เธอเคยพูดกับผมเลย ช่วงนั้นเธอโทรมาตลอด ก็เข้าใจว่าช่วงนั้นกำลังอกหัก เเต่ผมก็ไม่คิดถึงเเฟนผมเลย อยู่คุยกับเธอตลอด จนผมตัดสินใจเลิกกับเเฟนเพื่อจะมาดูเเลเธอ ผมดูมากๆเนอะเเต่ตอนนั้นหัวใจผมเรียกร้องเเบบนั้นอะ เเฟนผมก็ดีๆมากนะ เเต่สุดท้ายผมกับเลือก B คุยกันทุกวันจนผมเริ่มกลับมารักเธอมาขึ้นทุกวันๆ จนวันหนึ่งเเฟนเก่าเธอโทรมา บอกว่าเลิกกับคนนั้นเเล้ว ผมเลยรู้เลยเป็นยังไง เเต่สุดท้ายสองคนนั้นก็ไม่ได้คบกัน จนผ่านมาได้ช่วงหนึ่งผมได้ชวนเธอไปดูหนังตอนเเรกก็นัดกันอย่างดี เเต่เธอมาบอกว่าไม่ไปตอนที่ผมจะออกจากบ้านละ ผมอย่างโกรธ ผมเลยไปที่ที่นัดกันไว้ เเละ บอกเธอว่าจะมาก็มา สุดท้ายเธอก็ออกมาเจอผม วันนั้นผมรู้สึกได้ว่าเธอก็หวั่นไหวกับผมเหมือนกัน เธอบอกว่าเธอชอบผู้ชายที่โตกว่า ไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า ไม่สัก เเต่ผมมีทุกอย่างที่เธอไม่ชอบ555 หลังจากวันนั้น ผมทักไปผมรู้สึกเครียดมากๆ เเต่อยู่ดีๆเธอไม่ตอบ ผมก็ปล่อยคิดว่าคงทำไรอยุ่ พยายามไม่คิดมาก จนผมเห็นเธอโพสต์ ผมไปกดไลน์ อยู่ดีๆเธอบล็อกเฟสผม ผมก็ไปได้ทักอะไรไป จนผ่านมาได้3-4วัน ผมได้โทรไปเธอไม่รับ สักพักเธอบล็อกเบอร์ผม บล็อกทุกอย่าง ผมได้เขียนคำลาให้เพื่อนเธอส่งให้เธอ เจ็บเเบบงงๆ เราก็ไม่รู้ว่าเธอจะอ่านเปล่านะ เเต่ช่วงนี้ก็รักตัวเองขึ้นครับ ตื่นเช้าออกกำลังกาย เเต่ก็มีคิดถึงบ้าง ในคำบอกลาที่ส่งให้เธอ ผมบอกเธอว่าถ้าเจอกันอีกครั้งคงเป็นคนที่ไม่รู้จักกันเเล้ว เเต่ผมกลืนน้ำลายตัวเองครับ ผมยอมให้เธอทำร้าย เป็นห่วง คิดถึงเสมอเลย ผมรู้เเค่ว่าอีกไม่กี่เดือนเธอจะไปฝึกงานที่ญี่ปุ่น  สุดท้ายผมไม่รู้ว่าที่ผมเจอมาเป็นเวรกรรมหรืออะไร เเต่กรรมตามสนองผมเเล้วละครับ