ตอนนี้ฉันรักผู้ชายนึงอยู่ รักทั้งๆที่ไม่เคยคบกันเป็นแฟน รักทั้งๆที่รู้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้. โอกาสที่เข้าจะรักฉัน ถ้า100% ก็คงมีแค่0.000001% ที่มันจะเป็นไปได้ แต่ไม่รู้สิ ฉันแปลกตรงที่ เป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ. ถึงแม้จะเป็แค่เศษเสี้ยวเปอร์เซ็น ฉันก็จะทำ ฉันเคยไปบอกว่ารักเขาแล้วครั้งนึง แต่ผลที่ตอบกับมาคือ เขาแทบไม่มองหน้าฉันเรย5555 มันทำฉันเสียหลักเรยนะ ฉันเรยหนีมาไกลๆและสัญญากับตัวเองว่า ฉันให้เวลาตัวเองสามปี หาเงินสร้างเนื้อสร้างตัว ทำธรุกิจให้ครอบครัวสักอย่าง แล้วจะศัลยกรรมตัวเองให้เพอร์เฟค แล้วจะกลับไปบอกรักเขาใหม่ เอาจริงๆการที่ปิดกั้นตัวเองจากคนภายนอกที่ต้องการทำความรู้จักเราเพื่อใครคนนึงที่เขาไม่เคยสนใจเราเรย มันอาจเป็นเรื่องที่ปิดโอกาสที่จะเจอใครดีๆเข้ามา แต่ไม่รู้ ฉันรู้สึกว่า สำหรับฉันแค่เขาคนเดียวเท่านั้น ดีกว่านี้หล่อรวยกว่านี้ ฉันก็ไม่ต้องการนะ ต้องการแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้น ตอนนี้ก็ผ่านมาสองเดือนล่ะที่หนีมา ชีวิตยังลุ่มๆดอนๆลองผิดลองถูกกับงานอยู่เรย แต่พอนึกถึงเหตุผลนี้ว่าฉันทำไปทำไมทำไปเพื่อใครที่ไร ลำบากกว่านี้ก็ยอม มีคนเคยบอกว่า คำว่าแพ้ กับคำว่ายอมแพ้ ความหมายมันต่างกัน มีใครมีอาการแบบนี้บ้างไหม
คุณเคยรักใครมากๆ ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นแฟนกันไหม