ในช่วงเช้าของวันหยุด ที่มีลมหนาวอ่อนๆพัดมา แสงแดดในยามเช้าสีเหลืองอ่อนที่กำลังส่องสว่างกระทบกับพื้นหญ้า เสียงร้องของนกในยามเช้า กลิ่นกาแฟในแก้วที่เชื้อเชิญให้ผู้คนได้สัมผัสรสชาติของมัน
อ๊อด อ๊อด อ๊อด อ๊อด
หาววววว.
อรุณสวัสดิ์ครับ ห้ะ คุณเองก็คงกำลังงง
เมื่อกี้เป็นความฝันของผมเอง ความฝันที่ผมไม่ได้เจอนานแล้ว บ้านเก่าของผม
ผมชื่อ โฮป และแน่ละฮะ ว่าที่ครอบครัวผมตัวชื่อนี้ เขาก็คงหวังมากทีเดียว
ผมโตมาจากบ้านนอก พ่อและแม่ของผมท่านแยกทางกันตั้งแต่ผมยังเด็ก อันที่จริงผมก็จำท่านไม่ได้หรอกฮะ ผมคงเด็กเกินกว่าจะรับรู้เรื่องอะไร ผมอยู่กับแม่และพี่สาว 1 คน
พี่สาวผม เธอชื่อ แฮ๊ค พี่ผมเป็นผญ บ้าพลัง เธอมีปัญหากับเพื่อนตลอดทุกปีที่ได้เลื่อนชั้น แม่เลยส่งเธอไปที่โรงเรียนประจำ เพื่อหวังให้พี่เข้ากับคนอื่นได้ แต่ผลกับตรงกันข้าม ด้วยความที่พี่ผมเองก็ไม่อยากมาอยู่กรุงเทพ รร ใหม่นี้เลยกลายเป็นลานท้าปะลองที่ดุเดือนที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ผมกับแม่เลยต้องเข้ากรุงเทพกันทุกอาทิตย์ เพื่อเฝ้าติดตามความปลอดภัยของเด็กในโรงเรียนนั้น
พี่ของผมและผมไม่ค่อยสนิทกัน ก็อาจเป็นเพราะพี่ผมต้องเข้าเรียน รร ประจำที่กรุงเทพ ส่วนผม แม่อยากให้ผมอยู่ใกล้บ้านเข้าไว้ จะได้ไม่ไกลหูไกลตาแม่ แม่จะได้คอยเตือนไม่ให้ผมเกเร อย่างน้อยก็เป็นเด็กดีตามที่แม่คิดไว้
ผมเข้ารร ประถมแถวบ้าน รร มีนักเรียน ไม่ถึง 1,000 คน เป็น รร เล็กๆในตัวอำเภอ ด้วยความที่มันเล็ก เลยทำให้ไม่มีเด็กคนไหนไม่รู้จักกัน
เพื่อนๆของผม ในแก๊งของผม มีด้วยกัน 4 คน
มีไอ้ กล้า ดิว จูน และ แบงค์ พวกผมโดน ครูหมายตาไว้ว่าจะต้องเป็นเด็กแสบ เพราะพวกผม ชอบแอบเอาขนมเข้ามากินในห้องเรียน บ้างละ แตะบอลใส่กระจกบ้างละ โดดเรียนบ้างละ แต่งตัวไม่เรียบร้อยบ้างละ จนพวกผมเริ่มคิดว่า ครูดุเกินไปที่จะเป็นคุณครู พวกผมเชื่อว่าอีกร่างนึงของครูต้อง ไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ
มีครั้งนึง พวกเราโดนเข้าห้องปกครอง
อาจารย์ก็เริ่มซักพวกเราทีละคนๆ
เริ่มที่ ผมก่อน...
อ. : โฮป ทำไมถึงไม่เข้าเรียนคาบ 3 พวกเธอไปไหนมา
ผม : เปล่าพวกผมอยูาห้องพยาบาลบาทเจ็บตอยเล่นบอลครับ
อ. : ทำไมไม่มีลงบันทึกประจำวันที่ห้องพยาบาล
ผม : พวกผมเจ็บมากครับ เลยรีบปฐมพยาบาลก่อน แล้วก็ลืมลงชื่อกันไปเลยครับ
อ. : .......เธอออกไปได้
อ. : กล้า ! เธอเข้ามาคุยกับครูหน่อย
เสียงนั้นทำให้พวกผมสะดุ้งกันเฮือกใหญ่ เพราะกล้าเพื่อนผมคนนี้ เป็นคนที่ซื้อมาก เขาคงจะไม่โกหกใคร นอกซ่ะจากว่าคุณมีคำขู่ที่มากพอจะทำให้เขากลัว
เวลาผ่านไป 10 นาที พวกผมเริ่มกังวล ถ้าตอนนี้ไม่ใช่กล้าที่ยืนอยู่ตรงนั้น พวกผมคงไม่ต้องกังวล
สักพักกล้าเดินออกมาพร้อมอาจารย์ และบอกให้พวกผมกลับบ้านไปได้แล้ว
พวกผมรับเดินออกมาอย่างรวดเร็ว และจับไอ้กล้าประชิดมุมตึก
พวกผม : เห้ย ได้บอกอะไรอาจารย์ป่ะวะ
กล้า : กูก็บอกตามที่ บอกกับอาจารย์อะ
ผม : อ่อ
กล้า : สารภาพไปแบบนั้น พวกเราแย่แน่ๆ
ผม : สารภาพอะไรวะ
กล้า : ก็อาจารย์บอกกูว่า สารภาพไปหมดแล้ว ให้กูพูดออกมาที่ยังมีปิดไว้
ผม : ไอ้กล้า กูไม่ได้สารภาพอะไรเลย
ไอ้กล้าหน้าซีดไปซักพักนึง มันรู้ว่าผมไม่ได้พูดโกหกแน่ๆถึงแม่ใจมันอยากให้เป็นอย่างนั้นก็เถอะ
ไอ้กล้า แม่มันเป็นครู ถ้ามันโดนเรื่องโดดเรียน มันต้องโดนกักบริเวณอีกเป็นเดือนแน่ๆ
พวกผมเริ่มแยกย้ายกันกลับบ้าน ทั้งที่ปกติเราจะไปเล่นกันที่ทุ่งกว้างกันก่อน เล่นบอลบ้าง นั่งกินขนม คุยกันบ้าง แต่วันนี้พวกผมต้องรีบไปดักรอสายโทรศัพท์ จากอาจารย์
Soon .............
#แต่งขึ้นเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น
#เรื่องแรกนะครับแสดงความคิดเห็นได้เลย
Countryboy
อ๊อด อ๊อด อ๊อด อ๊อด
หาววววว.
อรุณสวัสดิ์ครับ ห้ะ คุณเองก็คงกำลังงง
เมื่อกี้เป็นความฝันของผมเอง ความฝันที่ผมไม่ได้เจอนานแล้ว บ้านเก่าของผม
ผมชื่อ โฮป และแน่ละฮะ ว่าที่ครอบครัวผมตัวชื่อนี้ เขาก็คงหวังมากทีเดียว
ผมโตมาจากบ้านนอก พ่อและแม่ของผมท่านแยกทางกันตั้งแต่ผมยังเด็ก อันที่จริงผมก็จำท่านไม่ได้หรอกฮะ ผมคงเด็กเกินกว่าจะรับรู้เรื่องอะไร ผมอยู่กับแม่และพี่สาว 1 คน
พี่สาวผม เธอชื่อ แฮ๊ค พี่ผมเป็นผญ บ้าพลัง เธอมีปัญหากับเพื่อนตลอดทุกปีที่ได้เลื่อนชั้น แม่เลยส่งเธอไปที่โรงเรียนประจำ เพื่อหวังให้พี่เข้ากับคนอื่นได้ แต่ผลกับตรงกันข้าม ด้วยความที่พี่ผมเองก็ไม่อยากมาอยู่กรุงเทพ รร ใหม่นี้เลยกลายเป็นลานท้าปะลองที่ดุเดือนที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ผมกับแม่เลยต้องเข้ากรุงเทพกันทุกอาทิตย์ เพื่อเฝ้าติดตามความปลอดภัยของเด็กในโรงเรียนนั้น
พี่ของผมและผมไม่ค่อยสนิทกัน ก็อาจเป็นเพราะพี่ผมต้องเข้าเรียน รร ประจำที่กรุงเทพ ส่วนผม แม่อยากให้ผมอยู่ใกล้บ้านเข้าไว้ จะได้ไม่ไกลหูไกลตาแม่ แม่จะได้คอยเตือนไม่ให้ผมเกเร อย่างน้อยก็เป็นเด็กดีตามที่แม่คิดไว้
ผมเข้ารร ประถมแถวบ้าน รร มีนักเรียน ไม่ถึง 1,000 คน เป็น รร เล็กๆในตัวอำเภอ ด้วยความที่มันเล็ก เลยทำให้ไม่มีเด็กคนไหนไม่รู้จักกัน
เพื่อนๆของผม ในแก๊งของผม มีด้วยกัน 4 คน
มีไอ้ กล้า ดิว จูน และ แบงค์ พวกผมโดน ครูหมายตาไว้ว่าจะต้องเป็นเด็กแสบ เพราะพวกผม ชอบแอบเอาขนมเข้ามากินในห้องเรียน บ้างละ แตะบอลใส่กระจกบ้างละ โดดเรียนบ้างละ แต่งตัวไม่เรียบร้อยบ้างละ จนพวกผมเริ่มคิดว่า ครูดุเกินไปที่จะเป็นคุณครู พวกผมเชื่อว่าอีกร่างนึงของครูต้อง ไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ
มีครั้งนึง พวกเราโดนเข้าห้องปกครอง
อาจารย์ก็เริ่มซักพวกเราทีละคนๆ
เริ่มที่ ผมก่อน...
อ. : โฮป ทำไมถึงไม่เข้าเรียนคาบ 3 พวกเธอไปไหนมา
ผม : เปล่าพวกผมอยูาห้องพยาบาลบาทเจ็บตอยเล่นบอลครับ
อ. : ทำไมไม่มีลงบันทึกประจำวันที่ห้องพยาบาล
ผม : พวกผมเจ็บมากครับ เลยรีบปฐมพยาบาลก่อน แล้วก็ลืมลงชื่อกันไปเลยครับ
อ. : .......เธอออกไปได้
อ. : กล้า ! เธอเข้ามาคุยกับครูหน่อย
เสียงนั้นทำให้พวกผมสะดุ้งกันเฮือกใหญ่ เพราะกล้าเพื่อนผมคนนี้ เป็นคนที่ซื้อมาก เขาคงจะไม่โกหกใคร นอกซ่ะจากว่าคุณมีคำขู่ที่มากพอจะทำให้เขากลัว
เวลาผ่านไป 10 นาที พวกผมเริ่มกังวล ถ้าตอนนี้ไม่ใช่กล้าที่ยืนอยู่ตรงนั้น พวกผมคงไม่ต้องกังวล
สักพักกล้าเดินออกมาพร้อมอาจารย์ และบอกให้พวกผมกลับบ้านไปได้แล้ว
พวกผมรับเดินออกมาอย่างรวดเร็ว และจับไอ้กล้าประชิดมุมตึก
พวกผม : เห้ย ได้บอกอะไรอาจารย์ป่ะวะ
กล้า : กูก็บอกตามที่ บอกกับอาจารย์อะ
ผม : อ่อ
กล้า : สารภาพไปแบบนั้น พวกเราแย่แน่ๆ
ผม : สารภาพอะไรวะ
กล้า : ก็อาจารย์บอกกูว่า สารภาพไปหมดแล้ว ให้กูพูดออกมาที่ยังมีปิดไว้
ผม : ไอ้กล้า กูไม่ได้สารภาพอะไรเลย
ไอ้กล้าหน้าซีดไปซักพักนึง มันรู้ว่าผมไม่ได้พูดโกหกแน่ๆถึงแม่ใจมันอยากให้เป็นอย่างนั้นก็เถอะ
ไอ้กล้า แม่มันเป็นครู ถ้ามันโดนเรื่องโดดเรียน มันต้องโดนกักบริเวณอีกเป็นเดือนแน่ๆ
พวกผมเริ่มแยกย้ายกันกลับบ้าน ทั้งที่ปกติเราจะไปเล่นกันที่ทุ่งกว้างกันก่อน เล่นบอลบ้าง นั่งกินขนม คุยกันบ้าง แต่วันนี้พวกผมต้องรีบไปดักรอสายโทรศัพท์ จากอาจารย์
Soon .............
#แต่งขึ้นเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น
#เรื่องแรกนะครับแสดงความคิดเห็นได้เลย