คืออย่างงี้ค่ะ คบกับแฟนมา 3 ปี
แต่พ่อแม่ฝ่ายเราไม่ชอบแฟนเราเลย บอกให้เลิกกับแฟนตลอด ญาติๆก็ไม่มีใครเห็นด้วย เจอใครๆก็บอกให้เลิกกับแฟนตลอด
เราก้อบอกให้เขาทำอะไรให้พ่อแม่เราประทับใจบ้าง บางทีพูดถึงเรื่องนี้ แฟนเราจะตอบแค่ เดี๋ยวจะทำ เดี๋ยวจะพยายาม แต่บางครั้งก้อเหมือนเราชวนทะเลาะ
เขาจะตอบว่า จะให้ไปตายต่อหน้าพ่อแม่เลยมั้ย เราก้อไม่ได้ว่าอะไร
เราก้อยังรัก ยังรอเขา สามปีผ่านมา เราพยายามทนเขา เขาก้อพูดแค่ว่า เขาพยายามทำอยู่ แต่ผ่านมาสามปี ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ทะเลาะกันบ่อยมาก ยิ่งนานยิ่งรุนแรง เขาเคยนอกใจเรา เคยมีคนอื่นที่เปนรุ่นพี่ของเราเอง แล้วยังแอบคุยกับแฟนเก่า เราเลยบอกเขาว่า ถ้าเขาทำได้เราก้อทำได้ แล้วสุดท้ายต่างคนก้อต่างทำ แต่เราก้อทำเพราะประชดเขา เขาก้อไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย เขาเคยง้อเราแค่สองสามครั้ง หลังๆสองปีมานี้ ทุกครั้งที่เราโกรธ งอล เราก้อต้องหายเอง เราคิดว่าเขาก้อคงรักเราอยู่ เราก้อยังรอ ว่าสักวันเขาอาจจะกลับมาใส่ใจเราเหมือนเดิม บางทีทะเลาะกันจนเราขอเลิก เขาก้อจะพูดดีๆมาหน่อยนิดนึงว่า อาจจะเครียดเรื่องงานไปหน่อย เลยไม่ได้สนใจไม่ได้ใส่ใจ เราก้อให้อภัยมาตลอด มีหลายครั้งที่เราอยากเลิกกับเขา,,,,,,,,แต่ความทรงจำมันเยอะมาก มันทรมานเมื่อรุ้ว่าต้องไม่มีเขา บางครั้งก้อทำใจได้ แต่ก้อต้องใจอ่อนยอมให้กับคำพูดเดิมๆว่าขอโทษ
ตั้งแต่ที่เขารุว่าพ่อแม่เราไม่ชอบเขา เขาก้อขอเราแต่งงาน แต่เนื่องจากมีงานและหลายๆอย่าง ทำให้ต้องเลื่อนงานแต่งออกไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาก้อบอกว่างั้นรอให้เราเรียนจบก่อน แต่พอมาตอนนี้ เรากำลังจะจบปีนี้ แต่เราขอเรียนต่อ เพราะเราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า คนนี้หรอ คนที่ไม่เคยง้อเรา ไม่ค่อยใส่ใจอะไรเลย เวลาที่เราอยุ่ด้วยกัน เขาทำเราร้องไห้ สิ่งที่เขาทำ ไม่ใช่เข้ามาปลอบ แต่เปนการไล่เรากลับ รึไม่ก้อเดินหนี มันบ่อยมาก และมันไม่เคยมีเลยที่จะเข้ามาปลอบเรา
หลังจากที่เราตัดสินใจเรียนต่อ เขาก้อโอเคร สาเหตุหนึ่งที่เราขอเรียนต่อ เพราะเขาบอกจะเก็บเงินสู่ขอเราได้สองปีกว่าละ แต่ตอนนี้คือ...........เหมือนเขาก้อเกบนะ แต่ตอนนี้ก้อยังไม่มีเลย มันเลยทำให้เราคิดว่า เขาคงพร้อมแค่ปาก ส่วนเรื่องพ่อแม่เรา เขาก้อไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นเลย ถ้าช่วงไหนคุยกันบ่อยก้อเท่ากับว่าทะเลาะกันบ่อย ช่วงหลังๆมานี่ไม่ได้คุยกันเลย วันๆก้อถามแค่ กินข้าวยัง จะนอนยัง
ปีใหม่นี้ เราเลยมีโอกาสได้เจอกับพี่คนหนึ่ง เรารู้สึกว่าเรากับพี่เขาเข้ากันได้ดี ชอบอะไรเหมือนๆกัน มันเลยทำให้เราเริ่มเปิดใจ รับพี่เขาเข้ามา ก้อคุยๆกันแล้วก้อปรึกษาเรื่องแฟนเรากับพี่เขา พี่เขาก้อบอกแค่ เขาเปนคนนอก เรื่องแบบนี้ ให้ถามใจตัวเอง
แล้วเรากับแฟนก้อทะเลาะกันอีก เขาเลยบอกว่าจะเลิกกันมั้ย จบกันเลย #คือเกือบทุกครั้งถ้าทะเลาะกันแฟนก้อจะพูดแบบนี้ค่ะแล้วสุดท้ายเราก้อต้องยอมกลับไปง้อไปคุยกับเขา แต่ครั้งนี้เราเงียบใส่ แล้วเขาก้อขอโทษ
เหมือนเขารักเรามาก แต่เราติดตรงที่เราไม่ใส่ใจเรา รึเพราะเราหวังมากไป ก้อแค่อยากให้เปนเหมือนเเรกๆ ถ้าไม่ได้ก้อแค่อยุ่ข้างๆรึยุในสาย เวลาเราร้องไห้ ไม่ใช่ไล่เราตลอก
เราควรให้โอกาสเขาอีก รึเราควรถือโอกาสนี้ ทำตามคำของพ่อแม่
คบกับแฟนมา 3 ปี แต่พ่อแม่ไม่เคยชอบแฟนเลย
แต่พ่อแม่ฝ่ายเราไม่ชอบแฟนเราเลย บอกให้เลิกกับแฟนตลอด ญาติๆก็ไม่มีใครเห็นด้วย เจอใครๆก็บอกให้เลิกกับแฟนตลอด
เราก้อบอกให้เขาทำอะไรให้พ่อแม่เราประทับใจบ้าง บางทีพูดถึงเรื่องนี้ แฟนเราจะตอบแค่ เดี๋ยวจะทำ เดี๋ยวจะพยายาม แต่บางครั้งก้อเหมือนเราชวนทะเลาะ
เขาจะตอบว่า จะให้ไปตายต่อหน้าพ่อแม่เลยมั้ย เราก้อไม่ได้ว่าอะไร
เราก้อยังรัก ยังรอเขา สามปีผ่านมา เราพยายามทนเขา เขาก้อพูดแค่ว่า เขาพยายามทำอยู่ แต่ผ่านมาสามปี ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ทะเลาะกันบ่อยมาก ยิ่งนานยิ่งรุนแรง เขาเคยนอกใจเรา เคยมีคนอื่นที่เปนรุ่นพี่ของเราเอง แล้วยังแอบคุยกับแฟนเก่า เราเลยบอกเขาว่า ถ้าเขาทำได้เราก้อทำได้ แล้วสุดท้ายต่างคนก้อต่างทำ แต่เราก้อทำเพราะประชดเขา เขาก้อไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย เขาเคยง้อเราแค่สองสามครั้ง หลังๆสองปีมานี้ ทุกครั้งที่เราโกรธ งอล เราก้อต้องหายเอง เราคิดว่าเขาก้อคงรักเราอยู่ เราก้อยังรอ ว่าสักวันเขาอาจจะกลับมาใส่ใจเราเหมือนเดิม บางทีทะเลาะกันจนเราขอเลิก เขาก้อจะพูดดีๆมาหน่อยนิดนึงว่า อาจจะเครียดเรื่องงานไปหน่อย เลยไม่ได้สนใจไม่ได้ใส่ใจ เราก้อให้อภัยมาตลอด มีหลายครั้งที่เราอยากเลิกกับเขา,,,,,,,,แต่ความทรงจำมันเยอะมาก มันทรมานเมื่อรุ้ว่าต้องไม่มีเขา บางครั้งก้อทำใจได้ แต่ก้อต้องใจอ่อนยอมให้กับคำพูดเดิมๆว่าขอโทษ
ตั้งแต่ที่เขารุว่าพ่อแม่เราไม่ชอบเขา เขาก้อขอเราแต่งงาน แต่เนื่องจากมีงานและหลายๆอย่าง ทำให้ต้องเลื่อนงานแต่งออกไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาก้อบอกว่างั้นรอให้เราเรียนจบก่อน แต่พอมาตอนนี้ เรากำลังจะจบปีนี้ แต่เราขอเรียนต่อ เพราะเราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า คนนี้หรอ คนที่ไม่เคยง้อเรา ไม่ค่อยใส่ใจอะไรเลย เวลาที่เราอยุ่ด้วยกัน เขาทำเราร้องไห้ สิ่งที่เขาทำ ไม่ใช่เข้ามาปลอบ แต่เปนการไล่เรากลับ รึไม่ก้อเดินหนี มันบ่อยมาก และมันไม่เคยมีเลยที่จะเข้ามาปลอบเรา
หลังจากที่เราตัดสินใจเรียนต่อ เขาก้อโอเคร สาเหตุหนึ่งที่เราขอเรียนต่อ เพราะเขาบอกจะเก็บเงินสู่ขอเราได้สองปีกว่าละ แต่ตอนนี้คือ...........เหมือนเขาก้อเกบนะ แต่ตอนนี้ก้อยังไม่มีเลย มันเลยทำให้เราคิดว่า เขาคงพร้อมแค่ปาก ส่วนเรื่องพ่อแม่เรา เขาก้อไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นเลย ถ้าช่วงไหนคุยกันบ่อยก้อเท่ากับว่าทะเลาะกันบ่อย ช่วงหลังๆมานี่ไม่ได้คุยกันเลย วันๆก้อถามแค่ กินข้าวยัง จะนอนยัง
ปีใหม่นี้ เราเลยมีโอกาสได้เจอกับพี่คนหนึ่ง เรารู้สึกว่าเรากับพี่เขาเข้ากันได้ดี ชอบอะไรเหมือนๆกัน มันเลยทำให้เราเริ่มเปิดใจ รับพี่เขาเข้ามา ก้อคุยๆกันแล้วก้อปรึกษาเรื่องแฟนเรากับพี่เขา พี่เขาก้อบอกแค่ เขาเปนคนนอก เรื่องแบบนี้ ให้ถามใจตัวเอง
แล้วเรากับแฟนก้อทะเลาะกันอีก เขาเลยบอกว่าจะเลิกกันมั้ย จบกันเลย #คือเกือบทุกครั้งถ้าทะเลาะกันแฟนก้อจะพูดแบบนี้ค่ะแล้วสุดท้ายเราก้อต้องยอมกลับไปง้อไปคุยกับเขา แต่ครั้งนี้เราเงียบใส่ แล้วเขาก้อขอโทษ
เหมือนเขารักเรามาก แต่เราติดตรงที่เราไม่ใส่ใจเรา รึเพราะเราหวังมากไป ก้อแค่อยากให้เปนเหมือนเเรกๆ ถ้าไม่ได้ก้อแค่อยุ่ข้างๆรึยุในสาย เวลาเราร้องไห้ ไม่ใช่ไล่เราตลอก
เราควรให้โอกาสเขาอีก รึเราควรถือโอกาสนี้ ทำตามคำของพ่อแม่