เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราในครั้งนี้. เราคิดว่าการอดทนรอการค่อยๆเป็นค่อยๆไป ให้เวลามันเป็นสิ่งที่แสดงความมั่นคงการไม่หวือหวาในความสัมพันธ์ ให้ความเรื่อยๆนั้นนำพาความรักของเราไปอนาคตต่อสู้อุปสรรคด้วยกัน
ไม่คิดว่าตลอด9เดือนจะคุยกับคนๆนึงได้โดยที่อยู่แต่ในหน้าจอ โดนทิ้งขว้างบ้างโดยถูกลืมบ้างแต่เราสองคนก้อดทน จนผ่านช่วงเรียนของเขา ช่วงสอบของเขา ช่วงทำวิจัย ช่วงเรียนจบของเขา ช่วงหางานของเขา จนช่วงได้ที่ทำงานที่แรก ยันย้ายที่ทำงานมาที่ใหม่ ช่วงที่ยังไม่มีกันดั้มสักตัว ยันตอนนี้มีนับไม่ถ้วน ช่วงเวลาที่เขาอยากเล่าในสิ่งที่เขาต้องเล่าแล้วมีน้ำตา ช่วงที่อยู่แต่ในหน้าจอเหนื่อย ท้อ คิดถึง ดีใจ มีความสุข เราสองคนก็ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดแม้อยู่แต่ในจอโทรสัพ ช่วงที่เราสูญเสียญาติผู้ใหย่เขาก้อยู่และผ่านมากับเรา ช่วงที่เราไม่มั่นใจในตัวเขาเขาก้ผ่านมากับเรา ช่วงที่เรากลัวใจตัวเองเขาก้พยายามทำให้เราหายกลัว ช่วงที่เราถูกคนรอบข้างทิ้งขว้างเขาก้ผ่านมากับเรา ยันมาถึงช่วงที่เราสูญเสียญาติผู้ใหญ่ครั้งยิ่งใหญ่ของเรารอบที่2เขาก็อยู่ ระยะเวลาก้าวเข้าเดือนที่10ของเรานั้นคือ 1เดือนเราจะเจอกัน1ครั้ง เราต้องนั่งรถใช้เวลา5ชม เพื่อที่จะได้มากินข้าวที่แสนธรรมดาแต่โครตพิเศษ การนั่งรถหายเหนื่อยไปทันทีเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเขา เมื่อได้มีมือนั้นออกมาจากหน้าจอแล้วมาวางไว้บนหัวจิงๆ มันคุ้มค่ากับการนั่งรถ5ชม ในทุก1ครั้งต่อเดือน แล้วก้เป็นอย่างนี้มาเรื่อย มีทะเลาะเหมือนคู่ๆอื่นเป็นธรรมดาของคำว่าแฟน จนก้าวข้ามผ่าน 1 ปี ตลอดเวลา1 ปี เราสองคนทำเหมือนเดิมทุกๆวัน เช้าเราโทรปลุก กลางวันแชร์มื้อกลางวัน ตกเย็นให้กำลังใจ ก่อนนอนได้ทักทายเห็นหน้าผ่านจอ นั่นคือความสุขที่เรียบง่ายที่เราสองคนรู้สึกดีกับมัน คือดีใจมาก เกิดมา22ปีพึ่งเคยใช้anniversaryกับเขา 1ปีที่ผ่านมานั้นพิสูจความอดทนของเราสองคนมาก เราผ่านช่วงเด็กของเขาช่วงการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนของเขาจนเขาก้าวสู่การเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเราก็เด็กปี4 ที่ต้องฝึกงาน และเราก็ก้าวเข้าสู่ปีที่2ของเรา2คนเราเริ่มได้มีโอกาสเจอกันมากขึ้นจากเดือนละครั้งก้เป็นอาทิตย์ละครั้ง อาทิตย์ละครั้งก้เป็น2วันครั้ง ได้มีโอกาศกินข้าวเย็นด้วยกันเกือบทุกวันในตลอดเวลา3เดือน มันเรียกความสุขเลยหล่ะ เริ่มออกมาจากจอโทรสัพ ให้กำลังใจโดยที่สัมผัสถูกตัวกันได้จริงๆแล้ว เขาเข้ากับคนในครอบครัวเราได้ดี เข้ากับเพื่อนเราได้ดี แต่เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น เริ่มคุยกันไม่เข้าใจแต่เราก้ไม่เคยที่จะคิดจะเลิกรากับคนๆนี้รึว่าแปรผันใจไปให้ใคร เพราะคิดว่าอุปสรรคมันก้คงยากขึ้น เดี๋ยวก้ผ่านไป มันก้ผ่านไปทุกๆครั้งๆ ผ่านไปได้ดีเราก้ยังจับมือด้วยกันอยู่ และถ้ามองเผลินๆซึ่งดูเราไม่มีปันหาอะไรเลย เหมือนคู่รักทั่วไปที่มีทะเลาะ ยิ้ม สุข ทุกข์ เพราะเราคิดว่าบทพิสูจมันยากขึ้นทุกวันแตกต่างว่าแต่ละคู่จะเจอรูปแบบไหน แต่หากเราสองคนหนักแน่นมันจะไม่มีอะไรมาทำอะไรเราได้ส่วนมากเรื่องที่ทะเลาะของเราจะเป็นความงี่เง่า ความเอาแต่ใจของเรา ความกลัว ความเรียกร้องของเรา ความที่ยังเป็นเด็กน้อยของเราเหมือนๆในปีที่ผ่านมาที่ต้องการจากเขาแต่พอได้รับเราก้หาย มันก้ธรรมดาของผู้หญิงที่รักแฟนตัวเองใช่ไหม แต่ไม่ใช่ว่าไม่รักก้ยังรักคนนี้คนเดียว เรารู้ตัวเองมาตลอดว่าเราเป็นคนที่แย่ๆ แย่ๆคนนึง นิสัยไม่ดีคนนึงจนเผลอคิดว่าเราไม่เหมาะกับเขาเลย เขาควรเจอคนที่ดีกว่าเรา เพราะเราแย่มากเลยหล่ะ แต่ส่วนในตัวเขาก้พยายามบอกเราทุกครั้งว่าให้จับมือผ่านอุปสรรคไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้เราอดทน เราและเขาจะอยู่ข้างๆในวันที่เราต่างทำนิสัยไม่ดี แค่อยู่ตรงนี้อย่าไปไหน บอกมาตลอดจะก้าวข้ามผ่าน2ปี เราก้เชื่อตรงนั้น
แต่มันก้มีจุดๆนึงมาแปรผันใจอะไรไปก้ไม่รู้จากคนที่ใจดีที่สุดกลับมาใจร้ายที่สุดเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราในเวลาที่ผ่านมา21วัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเราไม่รู้ กลายเป็นคนที่ถูกง้อมาตลอด เขาไม่ง้อ จากที่เขาไม่เคยมีใครเขามี จากที่รับสายเป็นไม่รับสาย จากที่ไลน์หากลายเป็นบทสนทนาอ่านไม่ตอบ
ซึ่งเราก้ทำนะก้ยังโททุกๆวันตั้งแต่วันที่1ถึงวันที่21 ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่รับ ยังไลน์ไปหา บอกความเคลื่อนไหวถามไถ่ตลอด ทั้งรู้ว่าเขาอ่านไม่ตอบ โทเวลาเดิมๆซ้ำๆทั้งที่รู้ว่าเขาคุยกับคนอื่นและตัดสายเราทิ้ง เราทำแบบนี้สม่ำเสมอมมากแต่ไม่มีไรดีขึ้นเหมือนนับวันยิ่งแย่ลง
ซึ่งเรามีโอกาสได้เจอเขาและได้ถามเขาตรงๆในค่ำคืนนั้น คือเขาบอกว่าเขาไม่มั่นใจในตัวเราแล้ว เขาอยู่ได้โดยไม่มีเราแล้ว ที่ผ่านมาเขาเชื่อเรามาตลอดวันนี้เขาอยากเชื่อคนรอบข้างบ้าง เขามีความสุขกับคนใหม่มากกว่ามีความสุขกับเรา ให้เวลาเขาได้ไหม เขาไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังงัย ว่าต้องกลับมาเหมือนเดิมกับเรารึว่าไปเริ่มต้นใหม่
ซึ่งถามว่าเรารู้ข้อผิดพลาดตัวเองไหม เรารู้ รู้ดีรู้มาก รู้ว่าทำผิดตรงไหนแต่ไม่คิดว่าจะมันจะต้องจากรึจบลงเพราะแบบนี้ ก้พยายามทำ อดทน ลองทำในสิ่งที่เขาเคยทำให้ เพื่อที่จะได้มี 3,4,5,6ไปเรื่อยๆจนแก่อย่างที่ตั้งใจ เหมือนที่เขาอดทน จนทำให้เรา มี1,2 แต่สุดท้ายมันก้ไม่ช่วยอะไร แต่เราสองคนยังไม่ได้เลิกกันทุกสิ่งทุกอย่าฃขอฃเรายังไม่จบแต่แค่พฤติกรรมเป็นแบบเราไม่มีตัวตนในสายตาของเขาเลย
แต่เราก้ยังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา
อยากจะทำให้เขาสบายใจ อยากเห็นรอยยิ้มของเขาในทุกๆ วันและยอมรับความนิสัยไม่ดีของเขา
เหมือนที่ผ่านมา
เราไม่รู้ว่าภาพที่ไม่มีเขามันเป็นอย่างไร มันน่ากลัวขนาดไหน เพราะภาพที่เราคิดมันมีแต่ภาพอนาคตที่มีเขาแล้วเดินไปด้วยกันทุกๆวัน
ให้คนแย่ๆคนนี้ได้มีโอกาศรักษาคนรักไว้ได้ไหม
ให้คนแย่ๆคนนี้ก้าวผ่านช่วงเด็กน้อยแบบคุนได้ไหม
ให้คนแย่ๆคนนี้ได้รักษาคำสัณญาที่คุนเคยให้ไว้ได้ไหม
คนแย่ๆคนนี้ไม่พร้อมจะเสียคุนไป วันนี้คำขอโทดอาจไม่มีความหมาย แต่อยากให้คำสัณญาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก้จะจับมือผ่านมันไป ขอให้ได้ใช้มันสักครั้งได้ไหม
อย่าเป็นคนใจร้ายสำหรับเราเลย
- [ ]
[CR] รักกันในวันที่ความรักยังขม
ไม่คิดว่าตลอด9เดือนจะคุยกับคนๆนึงได้โดยที่อยู่แต่ในหน้าจอ โดนทิ้งขว้างบ้างโดยถูกลืมบ้างแต่เราสองคนก้อดทน จนผ่านช่วงเรียนของเขา ช่วงสอบของเขา ช่วงทำวิจัย ช่วงเรียนจบของเขา ช่วงหางานของเขา จนช่วงได้ที่ทำงานที่แรก ยันย้ายที่ทำงานมาที่ใหม่ ช่วงที่ยังไม่มีกันดั้มสักตัว ยันตอนนี้มีนับไม่ถ้วน ช่วงเวลาที่เขาอยากเล่าในสิ่งที่เขาต้องเล่าแล้วมีน้ำตา ช่วงที่อยู่แต่ในหน้าจอเหนื่อย ท้อ คิดถึง ดีใจ มีความสุข เราสองคนก็ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดแม้อยู่แต่ในจอโทรสัพ ช่วงที่เราสูญเสียญาติผู้ใหย่เขาก้อยู่และผ่านมากับเรา ช่วงที่เราไม่มั่นใจในตัวเขาเขาก้ผ่านมากับเรา ช่วงที่เรากลัวใจตัวเองเขาก้พยายามทำให้เราหายกลัว ช่วงที่เราถูกคนรอบข้างทิ้งขว้างเขาก้ผ่านมากับเรา ยันมาถึงช่วงที่เราสูญเสียญาติผู้ใหญ่ครั้งยิ่งใหญ่ของเรารอบที่2เขาก็อยู่ ระยะเวลาก้าวเข้าเดือนที่10ของเรานั้นคือ 1เดือนเราจะเจอกัน1ครั้ง เราต้องนั่งรถใช้เวลา5ชม เพื่อที่จะได้มากินข้าวที่แสนธรรมดาแต่โครตพิเศษ การนั่งรถหายเหนื่อยไปทันทีเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเขา เมื่อได้มีมือนั้นออกมาจากหน้าจอแล้วมาวางไว้บนหัวจิงๆ มันคุ้มค่ากับการนั่งรถ5ชม ในทุก1ครั้งต่อเดือน แล้วก้เป็นอย่างนี้มาเรื่อย มีทะเลาะเหมือนคู่ๆอื่นเป็นธรรมดาของคำว่าแฟน จนก้าวข้ามผ่าน 1 ปี ตลอดเวลา1 ปี เราสองคนทำเหมือนเดิมทุกๆวัน เช้าเราโทรปลุก กลางวันแชร์มื้อกลางวัน ตกเย็นให้กำลังใจ ก่อนนอนได้ทักทายเห็นหน้าผ่านจอ นั่นคือความสุขที่เรียบง่ายที่เราสองคนรู้สึกดีกับมัน คือดีใจมาก เกิดมา22ปีพึ่งเคยใช้anniversaryกับเขา 1ปีที่ผ่านมานั้นพิสูจความอดทนของเราสองคนมาก เราผ่านช่วงเด็กของเขาช่วงการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนของเขาจนเขาก้าวสู่การเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเราก็เด็กปี4 ที่ต้องฝึกงาน และเราก็ก้าวเข้าสู่ปีที่2ของเรา2คนเราเริ่มได้มีโอกาสเจอกันมากขึ้นจากเดือนละครั้งก้เป็นอาทิตย์ละครั้ง อาทิตย์ละครั้งก้เป็น2วันครั้ง ได้มีโอกาศกินข้าวเย็นด้วยกันเกือบทุกวันในตลอดเวลา3เดือน มันเรียกความสุขเลยหล่ะ เริ่มออกมาจากจอโทรสัพ ให้กำลังใจโดยที่สัมผัสถูกตัวกันได้จริงๆแล้ว เขาเข้ากับคนในครอบครัวเราได้ดี เข้ากับเพื่อนเราได้ดี แต่เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น เริ่มคุยกันไม่เข้าใจแต่เราก้ไม่เคยที่จะคิดจะเลิกรากับคนๆนี้รึว่าแปรผันใจไปให้ใคร เพราะคิดว่าอุปสรรคมันก้คงยากขึ้น เดี๋ยวก้ผ่านไป มันก้ผ่านไปทุกๆครั้งๆ ผ่านไปได้ดีเราก้ยังจับมือด้วยกันอยู่ และถ้ามองเผลินๆซึ่งดูเราไม่มีปันหาอะไรเลย เหมือนคู่รักทั่วไปที่มีทะเลาะ ยิ้ม สุข ทุกข์ เพราะเราคิดว่าบทพิสูจมันยากขึ้นทุกวันแตกต่างว่าแต่ละคู่จะเจอรูปแบบไหน แต่หากเราสองคนหนักแน่นมันจะไม่มีอะไรมาทำอะไรเราได้ส่วนมากเรื่องที่ทะเลาะของเราจะเป็นความงี่เง่า ความเอาแต่ใจของเรา ความกลัว ความเรียกร้องของเรา ความที่ยังเป็นเด็กน้อยของเราเหมือนๆในปีที่ผ่านมาที่ต้องการจากเขาแต่พอได้รับเราก้หาย มันก้ธรรมดาของผู้หญิงที่รักแฟนตัวเองใช่ไหม แต่ไม่ใช่ว่าไม่รักก้ยังรักคนนี้คนเดียว เรารู้ตัวเองมาตลอดว่าเราเป็นคนที่แย่ๆ แย่ๆคนนึง นิสัยไม่ดีคนนึงจนเผลอคิดว่าเราไม่เหมาะกับเขาเลย เขาควรเจอคนที่ดีกว่าเรา เพราะเราแย่มากเลยหล่ะ แต่ส่วนในตัวเขาก้พยายามบอกเราทุกครั้งว่าให้จับมือผ่านอุปสรรคไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้เราอดทน เราและเขาจะอยู่ข้างๆในวันที่เราต่างทำนิสัยไม่ดี แค่อยู่ตรงนี้อย่าไปไหน บอกมาตลอดจะก้าวข้ามผ่าน2ปี เราก้เชื่อตรงนั้น
แต่มันก้มีจุดๆนึงมาแปรผันใจอะไรไปก้ไม่รู้จากคนที่ใจดีที่สุดกลับมาใจร้ายที่สุดเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราในเวลาที่ผ่านมา21วัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเราไม่รู้ กลายเป็นคนที่ถูกง้อมาตลอด เขาไม่ง้อ จากที่เขาไม่เคยมีใครเขามี จากที่รับสายเป็นไม่รับสาย จากที่ไลน์หากลายเป็นบทสนทนาอ่านไม่ตอบ
ซึ่งเราก้ทำนะก้ยังโททุกๆวันตั้งแต่วันที่1ถึงวันที่21 ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่รับ ยังไลน์ไปหา บอกความเคลื่อนไหวถามไถ่ตลอด ทั้งรู้ว่าเขาอ่านไม่ตอบ โทเวลาเดิมๆซ้ำๆทั้งที่รู้ว่าเขาคุยกับคนอื่นและตัดสายเราทิ้ง เราทำแบบนี้สม่ำเสมอมมากแต่ไม่มีไรดีขึ้นเหมือนนับวันยิ่งแย่ลง
ซึ่งเรามีโอกาสได้เจอเขาและได้ถามเขาตรงๆในค่ำคืนนั้น คือเขาบอกว่าเขาไม่มั่นใจในตัวเราแล้ว เขาอยู่ได้โดยไม่มีเราแล้ว ที่ผ่านมาเขาเชื่อเรามาตลอดวันนี้เขาอยากเชื่อคนรอบข้างบ้าง เขามีความสุขกับคนใหม่มากกว่ามีความสุขกับเรา ให้เวลาเขาได้ไหม เขาไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังงัย ว่าต้องกลับมาเหมือนเดิมกับเรารึว่าไปเริ่มต้นใหม่
ซึ่งถามว่าเรารู้ข้อผิดพลาดตัวเองไหม เรารู้ รู้ดีรู้มาก รู้ว่าทำผิดตรงไหนแต่ไม่คิดว่าจะมันจะต้องจากรึจบลงเพราะแบบนี้ ก้พยายามทำ อดทน ลองทำในสิ่งที่เขาเคยทำให้ เพื่อที่จะได้มี 3,4,5,6ไปเรื่อยๆจนแก่อย่างที่ตั้งใจ เหมือนที่เขาอดทน จนทำให้เรา มี1,2 แต่สุดท้ายมันก้ไม่ช่วยอะไร แต่เราสองคนยังไม่ได้เลิกกันทุกสิ่งทุกอย่าฃขอฃเรายังไม่จบแต่แค่พฤติกรรมเป็นแบบเราไม่มีตัวตนในสายตาของเขาเลย
แต่เราก้ยังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา
อยากจะทำให้เขาสบายใจ อยากเห็นรอยยิ้มของเขาในทุกๆ วันและยอมรับความนิสัยไม่ดีของเขา
เหมือนที่ผ่านมา
เราไม่รู้ว่าภาพที่ไม่มีเขามันเป็นอย่างไร มันน่ากลัวขนาดไหน เพราะภาพที่เราคิดมันมีแต่ภาพอนาคตที่มีเขาแล้วเดินไปด้วยกันทุกๆวัน
ให้คนแย่ๆคนนี้ได้มีโอกาศรักษาคนรักไว้ได้ไหม
ให้คนแย่ๆคนนี้ก้าวผ่านช่วงเด็กน้อยแบบคุนได้ไหม
ให้คนแย่ๆคนนี้ได้รักษาคำสัณญาที่คุนเคยให้ไว้ได้ไหม
คนแย่ๆคนนี้ไม่พร้อมจะเสียคุนไป วันนี้คำขอโทดอาจไม่มีความหมาย แต่อยากให้คำสัณญาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก้จะจับมือผ่านมันไป ขอให้ได้ใช้มันสักครั้งได้ไหม
อย่าเป็นคนใจร้ายสำหรับเราเลย
- [ ]