หลักๆคือเราเป็นเป็ดค่ะ แต่กรณีเราคือทำได้แค่บางอย่าง และในบางอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรที่ดีสักอย่าง และนิสัยของเราหลายๆอย่างๆที่ทำให้เรารู้สึกแย่กับตัวเอง
ตลอดหลายปีมานี้เราพยามหาว่าเราถนัดอะไรแต่ก็ไม่เจอซะที ก็ยังพยามหาอยู่นะ พยามไปเรื่อยๆจนมันตื้อไปหมด ไม่รู้จะคลำทางไหนต่อ มืดแปดด้านแล้ว
ตอนนี้ก็เลยไม่มีแรงจูงใจใดๆให้อยากใช้ชิวิตต่อ รู้สึกพอละ ทำอะไรก็ไม่ดีขึ้น บวกกับด้านล่างนี้
สิ่งที่เราเจออยู่ตอนนี้คือ
1. ที่บ้านทะเลาะกันบ่อย (เรามาเรียนต่อต่างประเทศ พอรู้ว่าที่บ้านทะเลาะกันทีก็เครียดมาก เพราะส่วนมากจะมีหัวข้อในการทะเลาะเป็นเรา ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ทุกคนจะเหยียบกันมิดไม่ยอมบอกเราแม้แต่น้องแท้ๆเราที่ปกติคุยกันทุกเรื่อง)
2. เราเป็นคนใช้เงินเก่ง ไม่ค่อยคิด เวลาอยากได้อะไรก็จะเอาให้ได้ แต่ตอนนี้เบาลงเยอะแล้วตั้งแต่ทำงานหาเงินเอง พอกลับมาใช้เงินคนอื่นอีกรอบทำให้เรารู้สึกว่าเป็นตัวถ่วงของครอบครัว ถ้าเราไม่ใช้เงินเยอะ พ่อแม่กับน้องก็คงได้ใช้เงินกับหลายๆอย่างมากขึ้น คือเรารู้สึกเราเป็นตัวผลาญเงินนั้นหละ ถ้าไม่มีเราครอบครัวน่าจะสบายขึ้นเยอะ
3. เราเป็นคนสะเพร่ามาก ต่อให้ตรวจเอกสารครบแค่ไหนก็จะต้องมีผิด พยามใช้สติแค่ไหนก็ผิดไม่ก็หาย ยิ่งปี2017ที่ผ่านมา ถึงแม้จะไม่ใช่ปีชง(อันนี้ขำๆนะ55) แต่เราทำของหายเป็นว่าเล่น แต่ละชิ้นก็สำคัญๆทั้งนั้น ซึ่งของเหล่านี้ก็ต้องใช้เงินแก้ปัญหาอีกนั่นหละ ก็เพิ่มความเครียดเรื่องผลาญเงินเข้าไปอีก
4. เรามาเรียนต่อป.โท ในสาขาที่เราเคยเรียนป.ตรี ทำให้เรารู้สึกแย่เข้าไปอีก เนื้อหามันคล้ายกันมาก เรารู้สึกเสียดายเงิน เสียดายเวลา เสียดายทุกอย่างที่เราลงทุนไปเพื่อให้ได้มาเรียนต่อ (ขอท้าวความก่อนว่า เราโดนบังคับให้มาเรียนต่อค่ะ เราขอเลื่อนเป็นอีกปีเพราะเราไม่รู้จะเรียนอะไร แต่ที่บ้านบังคับและกดดันจนเราต้องมา ทำให้สุดท้ายเราก็ต้องเลือกเรียนต่ออันนี้ จุดนี้ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยหน่ายกับชีวิตมากขึ้นไปพักใหญ่)
5. เราเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก เวลาอะไรไม่ได้ดั่งใจจะด่าทันที ใครว่าเราไม่ได้เราเถียงกลับ แต่ตอนนี้เรานิ่งขึ้นเยอะแล้วนะ ข้อแก้ตัวไว้ก่อน แต่ก็ยังมีหลุดบ่อยๆเวลาโดนว่าโดยไร้เหตุผล หรือคนฟังสนใจแต่ความคิดตัวเอง และหลายๆครั้งก็เกิดกับพ่อแม่ซึ่งมันไม่ดี ไม่ดีเลยสักนิด หรือเกิดคนรอบตัวเวลาเราหงุดหงิดเราก็ใช้คำพูดลบๆใส่ รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกแย่ทั้งเราและอีกฝ่าย
6. ทั้งหมดทั้งมวลนี้เราเลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ ทั้งกับครอบครัว เพื่อน และคนที่เราคุยด้วย
-กับครอบครัวตามที่ได้อธิบายไปด้านบน คือเชื่อมไปเรื่องเงิน และบางทีเราอารมณ์ร้อนก็จะใส่อารมณ์กับพ่อแม่(ซึ่งมันไม่ดีเลย เรารู้มานานแล้ว พยามแก้ไขตลอด รู้อยู่แก่ใจว่าดุว่าบุพการะมันไม่เจริญ แต่ก็โดนอารมณ์ครอบงำทุกที)
-กับเพื่อน เวลาเราเครียดอะไรก็ปรึกษาเพื่อนตลอด ในขณะที่เวลาเค้ามาปรึกษาเราๆแทบช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย ซึ่งเรารู้สึกแย่ เราอยากเป็นที่พึ่งให้เพื่อนเราได้บ้าง เหมือนตอนนี้เราเอาแต่ได้จากเพื่อนอะ ฮือ
-กับคนที่เราคุยด้วยอยู่ เราทำเค้าน้อยใจบ่อย เพราะเหมือนเค้าคิดว่าเราไม่แคร์เค้า(แต่เราแคร์มาก) อีกทั้งเรายังหวงพื้นที่เราในบางจุดที่คงทำให้เค้าเหนื่อยแหละ แต่มีอะไรเค้าก็ให้เราปรึกษาได้ตลอด แต่เราไม่เคยช่วยอะไรเค้าได้อีกนั่นหละ กรณีเดียวกับเพื่อนเป้ะ
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ที่กล่าวมานี้ จึงส่งผลให้เราคิดว่าถ้าเราไม่อยู่ในโลกนี้ก็ดีเนาะ คือเราไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปทำไมอะ เราไม่ได้ทำให้โลกดีขึ้น ไม่ได้ทำให้คนรอบข้างมีความสุขมากขึ้น ไม่ได้ส่งผลดีต่อใคร อีกทั้งยังเบื่อแล้วเพราะหาสิ่งที่ตัวเองถนัดไม่เจอสักที ไม่มี passion ในการใช้ชีวิติ ไม่มีเป้าหมาย(อ้อ มีนะ อยากรวย แต่มันก็เป็นเป้าหมายอารมณ์ฝันกลางวันปะ เพราะเราไม่มีความคิดต่อว่าจะรวยด้วยทางไหน 555)
รบกวนขอคำแนะนำนด้วยนะคะ จะด่าเราให้มีสติก็ได้ แต่ให้คำแนะนำก็จะเป็นประโยชน์กับเรามากกว่า เราอยากให้ตัวเองมีค่าและเป็นประโยชน์มากกว่านี้อะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ถึงจุดอิ่มตัวกับการใช้ชีวิต อารมณ์ประมาณไม่รู้จะใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร เพื่อนๆมีวิธีแก้ไขยังไงให้เดินต่อไปได้บ้าง?
ตลอดหลายปีมานี้เราพยามหาว่าเราถนัดอะไรแต่ก็ไม่เจอซะที ก็ยังพยามหาอยู่นะ พยามไปเรื่อยๆจนมันตื้อไปหมด ไม่รู้จะคลำทางไหนต่อ มืดแปดด้านแล้ว
ตอนนี้ก็เลยไม่มีแรงจูงใจใดๆให้อยากใช้ชิวิตต่อ รู้สึกพอละ ทำอะไรก็ไม่ดีขึ้น บวกกับด้านล่างนี้
1. ที่บ้านทะเลาะกันบ่อย (เรามาเรียนต่อต่างประเทศ พอรู้ว่าที่บ้านทะเลาะกันทีก็เครียดมาก เพราะส่วนมากจะมีหัวข้อในการทะเลาะเป็นเรา ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ทุกคนจะเหยียบกันมิดไม่ยอมบอกเราแม้แต่น้องแท้ๆเราที่ปกติคุยกันทุกเรื่อง)
2. เราเป็นคนใช้เงินเก่ง ไม่ค่อยคิด เวลาอยากได้อะไรก็จะเอาให้ได้ แต่ตอนนี้เบาลงเยอะแล้วตั้งแต่ทำงานหาเงินเอง พอกลับมาใช้เงินคนอื่นอีกรอบทำให้เรารู้สึกว่าเป็นตัวถ่วงของครอบครัว ถ้าเราไม่ใช้เงินเยอะ พ่อแม่กับน้องก็คงได้ใช้เงินกับหลายๆอย่างมากขึ้น คือเรารู้สึกเราเป็นตัวผลาญเงินนั้นหละ ถ้าไม่มีเราครอบครัวน่าจะสบายขึ้นเยอะ
3. เราเป็นคนสะเพร่ามาก ต่อให้ตรวจเอกสารครบแค่ไหนก็จะต้องมีผิด พยามใช้สติแค่ไหนก็ผิดไม่ก็หาย ยิ่งปี2017ที่ผ่านมา ถึงแม้จะไม่ใช่ปีชง(อันนี้ขำๆนะ55) แต่เราทำของหายเป็นว่าเล่น แต่ละชิ้นก็สำคัญๆทั้งนั้น ซึ่งของเหล่านี้ก็ต้องใช้เงินแก้ปัญหาอีกนั่นหละ ก็เพิ่มความเครียดเรื่องผลาญเงินเข้าไปอีก
4. เรามาเรียนต่อป.โท ในสาขาที่เราเคยเรียนป.ตรี ทำให้เรารู้สึกแย่เข้าไปอีก เนื้อหามันคล้ายกันมาก เรารู้สึกเสียดายเงิน เสียดายเวลา เสียดายทุกอย่างที่เราลงทุนไปเพื่อให้ได้มาเรียนต่อ (ขอท้าวความก่อนว่า เราโดนบังคับให้มาเรียนต่อค่ะ เราขอเลื่อนเป็นอีกปีเพราะเราไม่รู้จะเรียนอะไร แต่ที่บ้านบังคับและกดดันจนเราต้องมา ทำให้สุดท้ายเราก็ต้องเลือกเรียนต่ออันนี้ จุดนี้ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยหน่ายกับชีวิตมากขึ้นไปพักใหญ่)
5. เราเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก เวลาอะไรไม่ได้ดั่งใจจะด่าทันที ใครว่าเราไม่ได้เราเถียงกลับ แต่ตอนนี้เรานิ่งขึ้นเยอะแล้วนะ ข้อแก้ตัวไว้ก่อน แต่ก็ยังมีหลุดบ่อยๆเวลาโดนว่าโดยไร้เหตุผล หรือคนฟังสนใจแต่ความคิดตัวเอง และหลายๆครั้งก็เกิดกับพ่อแม่ซึ่งมันไม่ดี ไม่ดีเลยสักนิด หรือเกิดคนรอบตัวเวลาเราหงุดหงิดเราก็ใช้คำพูดลบๆใส่ รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกแย่ทั้งเราและอีกฝ่าย
6. ทั้งหมดทั้งมวลนี้เราเลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ ทั้งกับครอบครัว เพื่อน และคนที่เราคุยด้วย
-กับครอบครัวตามที่ได้อธิบายไปด้านบน คือเชื่อมไปเรื่องเงิน และบางทีเราอารมณ์ร้อนก็จะใส่อารมณ์กับพ่อแม่(ซึ่งมันไม่ดีเลย เรารู้มานานแล้ว พยามแก้ไขตลอด รู้อยู่แก่ใจว่าดุว่าบุพการะมันไม่เจริญ แต่ก็โดนอารมณ์ครอบงำทุกที)
-กับเพื่อน เวลาเราเครียดอะไรก็ปรึกษาเพื่อนตลอด ในขณะที่เวลาเค้ามาปรึกษาเราๆแทบช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย ซึ่งเรารู้สึกแย่ เราอยากเป็นที่พึ่งให้เพื่อนเราได้บ้าง เหมือนตอนนี้เราเอาแต่ได้จากเพื่อนอะ ฮือ
-กับคนที่เราคุยด้วยอยู่ เราทำเค้าน้อยใจบ่อย เพราะเหมือนเค้าคิดว่าเราไม่แคร์เค้า(แต่เราแคร์มาก) อีกทั้งเรายังหวงพื้นที่เราในบางจุดที่คงทำให้เค้าเหนื่อยแหละ แต่มีอะไรเค้าก็ให้เราปรึกษาได้ตลอด แต่เราไม่เคยช่วยอะไรเค้าได้อีกนั่นหละ กรณีเดียวกับเพื่อนเป้ะ
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ที่กล่าวมานี้ จึงส่งผลให้เราคิดว่าถ้าเราไม่อยู่ในโลกนี้ก็ดีเนาะ คือเราไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปทำไมอะ เราไม่ได้ทำให้โลกดีขึ้น ไม่ได้ทำให้คนรอบข้างมีความสุขมากขึ้น ไม่ได้ส่งผลดีต่อใคร อีกทั้งยังเบื่อแล้วเพราะหาสิ่งที่ตัวเองถนัดไม่เจอสักที ไม่มี passion ในการใช้ชีวิติ ไม่มีเป้าหมาย(อ้อ มีนะ อยากรวย แต่มันก็เป็นเป้าหมายอารมณ์ฝันกลางวันปะ เพราะเราไม่มีความคิดต่อว่าจะรวยด้วยทางไหน 555)