บันทึกความทรงจำ
ครั้งหนึ่งมีความสุขมากที่ได้อยู่ด้วยกันเดินจับมือกันไปไหนมาไหนด้วยกันผมเรียนอยู่กรุงเทพเธอก็นั่งรถมาหาเธออยู่บ้านเราก็นั่งรถกลับมาหาถามว่าเหนื่อยไหมที่เป็นเป็นแบบนี้อยู่ไกลกันแบบนี้ก็เหนื่อยนะแต่พอได้เห็นหน้าเธอแล้วความเหนื่อยที่มีมันหายไปหมดไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรรึอาจจะเป็นเพราะคนที่เรารักสามารถเยียวยาได้ทุกอย่างบางเวลาก็ทุกข์ด้วยกันบางเวลาก็สุขด้วยกันมีอะไรก็แบ่งปันกันมาตลอดผมอาจจะผิดช่วงตอนที่เรียนไม่ได้ใส่ใจเธอเลยจนเกือบเสียเธอไปแต่พอเรื่องราวผ่านมามันทำให้คิดว่าคนที่ดีคนที่เรารักอยู่ตรงหน้าทำไมผมไม่ใส่ใจเธอเลยจนช่วงหนึ่งผมรักเธอมากวางแผนอนาคตไว้ทุกอย่างว่าจะแต่งงานอย่างงั้นอย่างนี้แต่แล้ววันนี้มันก็มาถึงวันที่เธอคุยกับคนใหม่ถามว่าผมโกรธไหมผมโกรธนะแต่สำหรับคนที่ผมรักโกรธแค่ไหนก็ใจอ่อนอยู่ดีแค่ผมได้เห็นรอยยิ้มของเธอผมก็มีความสุขแล้วขับรถไปหาสอบไกลๆก็มีเธอคอยเคียงข้างเสมอแต่ก็ไม่คิดนะว่าวันหนึ่งเราจะต้องจากกันจริงๆขอให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันได้ไหมแต่สุดท้ายผมก็ต้องยอมรับความจริงว่าไม่มีสิ่งไหนที่จะอยู่มั่นคงเสมอไปมีหลายอย่างที่คิดจะทำให้เธอแต่ในวันนี้มันสายไปแล้วแต่สิ่งที่อยากทำให้เธอผมก็จะทำต่อไปแม้จะทำในวันที่ไม่มีเธอแล้วก็ตามผมเสียดายที่ไม่ได้สิ่งที่คิดไว้กับเธอตอนที่ยังมีกันอยู่อย่างว่าคนเราจะเห็นคุณค่าในวันที่เสียไปแล้ว...
ความทรงจำ
ครั้งหนึ่งมีความสุขมากที่ได้อยู่ด้วยกันเดินจับมือกันไปไหนมาไหนด้วยกันผมเรียนอยู่กรุงเทพเธอก็นั่งรถมาหาเธออยู่บ้านเราก็นั่งรถกลับมาหาถามว่าเหนื่อยไหมที่เป็นเป็นแบบนี้อยู่ไกลกันแบบนี้ก็เหนื่อยนะแต่พอได้เห็นหน้าเธอแล้วความเหนื่อยที่มีมันหายไปหมดไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรรึอาจจะเป็นเพราะคนที่เรารักสามารถเยียวยาได้ทุกอย่างบางเวลาก็ทุกข์ด้วยกันบางเวลาก็สุขด้วยกันมีอะไรก็แบ่งปันกันมาตลอดผมอาจจะผิดช่วงตอนที่เรียนไม่ได้ใส่ใจเธอเลยจนเกือบเสียเธอไปแต่พอเรื่องราวผ่านมามันทำให้คิดว่าคนที่ดีคนที่เรารักอยู่ตรงหน้าทำไมผมไม่ใส่ใจเธอเลยจนช่วงหนึ่งผมรักเธอมากวางแผนอนาคตไว้ทุกอย่างว่าจะแต่งงานอย่างงั้นอย่างนี้แต่แล้ววันนี้มันก็มาถึงวันที่เธอคุยกับคนใหม่ถามว่าผมโกรธไหมผมโกรธนะแต่สำหรับคนที่ผมรักโกรธแค่ไหนก็ใจอ่อนอยู่ดีแค่ผมได้เห็นรอยยิ้มของเธอผมก็มีความสุขแล้วขับรถไปหาสอบไกลๆก็มีเธอคอยเคียงข้างเสมอแต่ก็ไม่คิดนะว่าวันหนึ่งเราจะต้องจากกันจริงๆขอให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันได้ไหมแต่สุดท้ายผมก็ต้องยอมรับความจริงว่าไม่มีสิ่งไหนที่จะอยู่มั่นคงเสมอไปมีหลายอย่างที่คิดจะทำให้เธอแต่ในวันนี้มันสายไปแล้วแต่สิ่งที่อยากทำให้เธอผมก็จะทำต่อไปแม้จะทำในวันที่ไม่มีเธอแล้วก็ตามผมเสียดายที่ไม่ได้สิ่งที่คิดไว้กับเธอตอนที่ยังมีกันอยู่อย่างว่าคนเราจะเห็นคุณค่าในวันที่เสียไปแล้ว...