"กัมมุนา วัตตติ โลโก"
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
สวัสดีค่ะ สองปีก่อน เราได้มีโอกาส บวชชีอยู่ที่สำนักสงฆ์แห่งหนึ่ง ใกล้บ้าน
ตอนนั้นที่สำนักสงฆ์แห่งนี้ มีแม่ชี อยู่ประมาณ 17 คน มีทั้งแม่ชีวัยเด็ก วัยรุ่น วัยกลางคน และวัยชรา ซึ่งส่วนใหญ่จะบวชชีพราหมณ์ คือไม่ได้ปลงผมน่ะคะ และถือฤกษ์เอาวันพระวันโกน ถึงจะมาปฏิบัติธรรมอยู่วัด ส่วนวันปกติก็อยู่บ้านใช้ชีวิตเฉกเช่นสามัญชนคนทั่วไป
ในบรรดาแม่ชีพราหมณ์ทั้งหมดนั้น มีแม่ชีวัยชราคนหนึ่ง ชื่อว่า แม่ชี ภา และ เรา จำได้ว่า แม่ชีคนนี้ เป็น แม่ ของเพื่อนเรา ที่ชื่อ วันเพ็ญ ซึ่งเป็นเพื่อน สมัยเรียนประถม แต่ วันเพ็ญ ก็ได้เสียชีวิตจาก อุบัติเหตุ ไปหลายปีแล้ว
แม่ชี ภา เป็นหญิงชรา วัยเจ็ดสิบปลายๆ รูปร่างเล็ก สวมชุดสีขาวหม่นๆ ผมสีเทา ตัดสั้น และหยิก บาง จนเห็นหนังศรีษะ รกรุงรัง เหมือนไม่ค่อยได้หวี เดิน หลังโก่ง สะพายย่ามเก่าๆ ใบหนึ่ง แกจะเดินไปเดินมา คุย กับคนนั้นคนนี้ ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม ตลอดเวลา แกเป็นคนพูดเก่ง จนกลายเป็นคนพูดมาก จนบางทีมันดูไม่น่าเลื่อมใส
เพราะถ้าพูดถึง แม่ชี หรือแม่ขาว วัยชรา ที่ถือศีล ไหว้พระมานาน จะต้องมีลักษณะที่น่าเลื่อมใส ศรัทธา เช่น ออร่านี่ต้องเกิดเลย คือ มีความแวววาว ราศีบุญ จับใบหน้า สะอาดสะอ้าน ประมาณนี้ ซึ่งแตกต่างจากแม่ชีภาคนนี้ ที่ดูไม่น่าศรัทธาสักเท่าไร จากลักษณะภายนอก และความพูดเยอะของแก
เว้นเสียแต่ว่า..เวลาทำวัตร สวดมนต์ เช้า เย็น ในเวลานั้น แกก็จะกลายเป็นคนละคนกันเลย ตอนสวดมนต์ ทำสมาธินี่ แกก็จะเป็นคนที่มีความตั้งใจมาก แกสวดบท ทำวัตร เช้า ทำวัตรเย็น ได้โดยแทบจะไม่ต้องดูหนังสือเลย พูดได้ว่าพระบวชใหม่นี่ ไม่เก่งเท่าแกหรอก.. และเวลาที่ แกนั่ง สมาธิ แกสามารถยืด หลังโก่งๆ ขึ้นมาตั้งตรงได้ โดยไม่มีอาการว่าจะเข็ดเมื่อยเลย ในเวลาร่วมๆชั่วโมงของการทำสมาธิ แกนิ่งมาก ขณะที่เราและแม่ชีคนอื่นๆนั้นนั่งพลิกไปพลิกมาไม่รู้กี่ตลบ
วันแรกๆที่เราบวชนั้น เราก็ไม่เคยได้พูดคุยกับแกนะ จนกระทั่งวันต่อมา เราได้มีโอกาสพูดคุย กับแม่ขาวคนนี้ ด้วยความบังเอิญ เพราะไปได้ยินนิทานชาดกที่แกเล่าให้ลูกชีฟัง
เมื่อได้พูดคุยกับแก สิ่งที่สัมผัสได้ ในทันที คือ แกเป็นคนที่สุภาพอ่อนโยนมาก ถึงจะพูดมากแต่น้ำเสียงอ่อนโยน และ สายตาของแกนั้น เปี่ยมไปด้วยความเมตตา แกบอกเราว่า แกมีความศรัทธาในพระรัตนตรัย เป็นที่สุด
" ชีวิต แม่ นะ ถ้าไม่มี ธรรมมะ ของพระพุทธเจ้า แม่คง บ้า หรือ ตาย ไปแล้ว ...ธรรมมะ ของพระพุทธเจ้า นี่แหละ ที่ ได้ช่วยชีวิตของ แม่ไว้ .."
แล้ว แม่ขาว ก็ได้เล่า เรื่องราว ของตัวเองให้เรา ได้ฟังว่า
หลายปีก่อน หลังจากที่ ลูกสาวได้เสียชีวิต เพราะ อุบัติเหตุ (ลูกสาวของแกก็คือเพื่อนของเรา ที่ชื่อ วันเพ็ญ นั่นแหละ) จู่ๆ ลูกชายของแก วัย 17 ปี ก็ได้ หายไปอย่างไร้ร่องรอย กลายเป็นบุคคลสูญหาย จนถึงปัจจุบันนี้
เท่ากับว่า แม่ขาว ก็ได้เสียลูกชายไปอีกคน หลังจากที่เสียลูกสาว
" ... ลูก คือหัวใจ ของแม่ ..แล้วแม่ ที่เสียลูก ไปถึงสองคน คนหนึ่งตายจากไป แม่ ไม่เคยทำใจได้ อยู่แล้ว แล้วลูกอีกคน ยังมาหายไปอีก แม่ตามหา จนหมดแรง...แต่แม่คิดว่า ป่านนี้เค้าคงจะตายไปแล้ว เพราะหาก เค้ามีชีวิตอยู่ เค้าก็คงจะกลับมาหาแม่ ..."
เล่ามาถึงตรงนี้ แววตาที่เปี่ยมเมตตาของ แม่ขาว ก็มีน้ำตาแวววาว เอ่อ อยู่
" ถึง ทุกวันนี้ แม่ก็ไม่เคยทำใจได้ แต่แม่เชื่อ พระพุทธเจ้า ที่ว่า ให้อยู่กับปัจจุบันเท่านั้น ทุกสิ่งที่ผ่านไปแล้ว มันย้อนคืนมาไม่ได้ เศร้าใจไปก็แค่นั้น ถือซะว่า ได้ใช้กรรม ชีวิตคนเรากรรมมันบันดาล .....
หนูเชื่อเรื่อง กรรม มั๊ย ? "
แล้ว จู่ๆแม่ขาววัยชรา ก็ได้ตั้งคำถาม กับเรา และพลันสายตาที่มุ่งมั่นของแก ก็ได้ดึงเราเข้าสู่เรื่องเล่า เรื่องจริง..เรื่องหนึ่ง..ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวของแม่ขาวเอง ...เรื่องมันมีอยู่ว่า...
แม่ขาวกับกรรมเก่า
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
สวัสดีค่ะ สองปีก่อน เราได้มีโอกาส บวชชีอยู่ที่สำนักสงฆ์แห่งหนึ่ง ใกล้บ้าน
ตอนนั้นที่สำนักสงฆ์แห่งนี้ มีแม่ชี อยู่ประมาณ 17 คน มีทั้งแม่ชีวัยเด็ก วัยรุ่น วัยกลางคน และวัยชรา ซึ่งส่วนใหญ่จะบวชชีพราหมณ์ คือไม่ได้ปลงผมน่ะคะ และถือฤกษ์เอาวันพระวันโกน ถึงจะมาปฏิบัติธรรมอยู่วัด ส่วนวันปกติก็อยู่บ้านใช้ชีวิตเฉกเช่นสามัญชนคนทั่วไป
ในบรรดาแม่ชีพราหมณ์ทั้งหมดนั้น มีแม่ชีวัยชราคนหนึ่ง ชื่อว่า แม่ชี ภา และ เรา จำได้ว่า แม่ชีคนนี้ เป็น แม่ ของเพื่อนเรา ที่ชื่อ วันเพ็ญ ซึ่งเป็นเพื่อน สมัยเรียนประถม แต่ วันเพ็ญ ก็ได้เสียชีวิตจาก อุบัติเหตุ ไปหลายปีแล้ว
แม่ชี ภา เป็นหญิงชรา วัยเจ็ดสิบปลายๆ รูปร่างเล็ก สวมชุดสีขาวหม่นๆ ผมสีเทา ตัดสั้น และหยิก บาง จนเห็นหนังศรีษะ รกรุงรัง เหมือนไม่ค่อยได้หวี เดิน หลังโก่ง สะพายย่ามเก่าๆ ใบหนึ่ง แกจะเดินไปเดินมา คุย กับคนนั้นคนนี้ ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม ตลอดเวลา แกเป็นคนพูดเก่ง จนกลายเป็นคนพูดมาก จนบางทีมันดูไม่น่าเลื่อมใส
เพราะถ้าพูดถึง แม่ชี หรือแม่ขาว วัยชรา ที่ถือศีล ไหว้พระมานาน จะต้องมีลักษณะที่น่าเลื่อมใส ศรัทธา เช่น ออร่านี่ต้องเกิดเลย คือ มีความแวววาว ราศีบุญ จับใบหน้า สะอาดสะอ้าน ประมาณนี้ ซึ่งแตกต่างจากแม่ชีภาคนนี้ ที่ดูไม่น่าศรัทธาสักเท่าไร จากลักษณะภายนอก และความพูดเยอะของแก
เว้นเสียแต่ว่า..เวลาทำวัตร สวดมนต์ เช้า เย็น ในเวลานั้น แกก็จะกลายเป็นคนละคนกันเลย ตอนสวดมนต์ ทำสมาธินี่ แกก็จะเป็นคนที่มีความตั้งใจมาก แกสวดบท ทำวัตร เช้า ทำวัตรเย็น ได้โดยแทบจะไม่ต้องดูหนังสือเลย พูดได้ว่าพระบวชใหม่นี่ ไม่เก่งเท่าแกหรอก.. และเวลาที่ แกนั่ง สมาธิ แกสามารถยืด หลังโก่งๆ ขึ้นมาตั้งตรงได้ โดยไม่มีอาการว่าจะเข็ดเมื่อยเลย ในเวลาร่วมๆชั่วโมงของการทำสมาธิ แกนิ่งมาก ขณะที่เราและแม่ชีคนอื่นๆนั้นนั่งพลิกไปพลิกมาไม่รู้กี่ตลบ
วันแรกๆที่เราบวชนั้น เราก็ไม่เคยได้พูดคุยกับแกนะ จนกระทั่งวันต่อมา เราได้มีโอกาสพูดคุย กับแม่ขาวคนนี้ ด้วยความบังเอิญ เพราะไปได้ยินนิทานชาดกที่แกเล่าให้ลูกชีฟัง
เมื่อได้พูดคุยกับแก สิ่งที่สัมผัสได้ ในทันที คือ แกเป็นคนที่สุภาพอ่อนโยนมาก ถึงจะพูดมากแต่น้ำเสียงอ่อนโยน และ สายตาของแกนั้น เปี่ยมไปด้วยความเมตตา แกบอกเราว่า แกมีความศรัทธาในพระรัตนตรัย เป็นที่สุด
" ชีวิต แม่ นะ ถ้าไม่มี ธรรมมะ ของพระพุทธเจ้า แม่คง บ้า หรือ ตาย ไปแล้ว ...ธรรมมะ ของพระพุทธเจ้า นี่แหละ ที่ ได้ช่วยชีวิตของ แม่ไว้ .."
แล้ว แม่ขาว ก็ได้เล่า เรื่องราว ของตัวเองให้เรา ได้ฟังว่า
หลายปีก่อน หลังจากที่ ลูกสาวได้เสียชีวิต เพราะ อุบัติเหตุ (ลูกสาวของแกก็คือเพื่อนของเรา ที่ชื่อ วันเพ็ญ นั่นแหละ) จู่ๆ ลูกชายของแก วัย 17 ปี ก็ได้ หายไปอย่างไร้ร่องรอย กลายเป็นบุคคลสูญหาย จนถึงปัจจุบันนี้
เท่ากับว่า แม่ขาว ก็ได้เสียลูกชายไปอีกคน หลังจากที่เสียลูกสาว
" ... ลูก คือหัวใจ ของแม่ ..แล้วแม่ ที่เสียลูก ไปถึงสองคน คนหนึ่งตายจากไป แม่ ไม่เคยทำใจได้ อยู่แล้ว แล้วลูกอีกคน ยังมาหายไปอีก แม่ตามหา จนหมดแรง...แต่แม่คิดว่า ป่านนี้เค้าคงจะตายไปแล้ว เพราะหาก เค้ามีชีวิตอยู่ เค้าก็คงจะกลับมาหาแม่ ..."
เล่ามาถึงตรงนี้ แววตาที่เปี่ยมเมตตาของ แม่ขาว ก็มีน้ำตาแวววาว เอ่อ อยู่
" ถึง ทุกวันนี้ แม่ก็ไม่เคยทำใจได้ แต่แม่เชื่อ พระพุทธเจ้า ที่ว่า ให้อยู่กับปัจจุบันเท่านั้น ทุกสิ่งที่ผ่านไปแล้ว มันย้อนคืนมาไม่ได้ เศร้าใจไปก็แค่นั้น ถือซะว่า ได้ใช้กรรม ชีวิตคนเรากรรมมันบันดาล .....
หนูเชื่อเรื่อง กรรม มั๊ย ? "
แล้ว จู่ๆแม่ขาววัยชรา ก็ได้ตั้งคำถาม กับเรา และพลันสายตาที่มุ่งมั่นของแก ก็ได้ดึงเราเข้าสู่เรื่องเล่า เรื่องจริง..เรื่องหนึ่ง..ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวของแม่ขาวเอง ...เรื่องมันมีอยู่ว่า...