สวัสดีค่ะ พอดีมีเรื่องกลุ้มใจที่อยากจะเล่า และขอความเห็นจากเพื่อนๆ หากใครคิดว่ามีทางแก้ไขละทำให้ดีขึ้นขอความคิดเห็นด้วยนะคะ
เรื่องราวมีอยู่ว่า เรารู้สึกเข้ากับครอบครัวไ่ม่ได้สักคน สำหรับเหตุผลเราคิดว่าเราพอมี คือครอบครัวเรามีปัญหาเรื่องทะเลาะกันมาตั้งแต่เราป.2 โดยที่พ่อเป็นคนที่กินเหล้า ในตอนนั้นพี่สาวเราอยู่ม.2 พ่อทะเลาะกับแม่ทุกวัน บ้านที่เราอาศัยอยู่เป็นแฟรชพักของราชการพ่อเราทำงานที่นั้น เรากับครอบครัวอยู่ด้วยกัน อย่างที่บอกพ่อเป็นคนที่กินเหล่า ก็จะโดนเพื่อนร่วมงานหรือร่วมวงเหล้าเป่าหูบ่อยๆ ว่าแม่เราเป็นชู้กับอีกครอบครัวหนึ่งที่ทำงานเดียวกันกับพ่อ ขอบอกก่อนว่าพ่อเราค่อนข้างสนิทกับครอบครัวที่เพื่อนพ่อบอกว่าแม่เราเล่นชู้ด้วย ค่อนข้างจะสนิทมากที่ถึงกับสองครอบครัวออกไปกินเนื้อย่างด้วยกันบ่อยๆ แต่คนที่เป่าหูพ่อเราเป็นแค่อีกครอบครัวที่สนิทกันแค่พ่อเพราะกินเหล้าด้วยกัน พ่อเราโดนเป่าหูแล้วหาเรื่องแม่ทุกวัน ทะเลาะจนแม่เราหนีบ่อยครั้ง พาเราไปด้วยโดยให้พี่สาวอยู่กับพ่อ แต่ทุกครั้งก็กลับมาหาพ่อ จนวันหนึ่งที่พ่อเราตีแม่ ตีนานเกือบ 2 ชม. แล้วตอนนั้นเราอยู่ป.2 เราเป็นคนที่เข้าไปห้ามพ่อไม่ให้ตีแม่จนโดนตีไปด้วย แต่เรารู้สึกโกรธพี่สาวเรามากที่อยู่ม.2 ค่อนข้างจะมีความคิดอะไรมากกว่าเรา แต่กลับยืนดูเฉยๆ กว่าจะโทรหาตำรวจก็ปาเข้าไป2ชม จนแม่และเรามีแผลเต็มตัว และรอยช้ำ เพราะโดนลาก แม่โดนตบจนแก้วหูอีกเสบ. เราฝังใจกับสาวมาก แต่ก่อนเราเป็นคนที่ค่อนข้างติดพี่สาว แต่ตั้งแต่วันนั้นมาเราก็ไม่เคยพูดดีกับพี่ได้นานเลยสักครั้ง ไม่อยากจะเห็นหน้า ไม่อยากจะคุยด้วย. จนแม่เราหนีไปอีกรอบแล้วพ่อเราก็ตามง้อโดยที่ให้ป้าทางพ่อมาคุยกับแม่แล้วสัญญาจะเลิกเหล้า ตอนนั้นเราไม่อยากจะกลับไป เพราะกลัวว่าพ่อจะตีแม่อีกรอบ แต่แม่เราก็ตัดสินใจกลับ ตอนที่พ่อเลิกเหล้าครอบครัวไม่มีปัญหาอะไรแต่เรากลับหลายเป็นเด็กที่มีแต่ความกังวลถึงกับไม่กล้าออกจากบ้าน ไม่กล้าให้พ่อแม่อยู่ด้วยกันสองคน เราไปแค่โรงเรียนเท่านั้นนอกนั้นย้ำว่าไม่เคยกล้าออกไปไหน จะอยู่กับแม่ตลอดเพราะหวงแม่มาก แต่มีวันนึงที่พ่อกลับมากินเหล้าอีกรอบ ปัญหาเดิม คนเดิมที่เป่าหู ทนมาจนเราอยู่ ม.3 จุดพีคตรงนี้แหละที่ทำให้เรารู้สึกกับแม่เหมือนที่รู้สึกกับพี่สาว คืนนั้นทะเลาะกันแรงมาก แต่เราจะเป็นคนที่ล็อคห้องโดยที่เรากับแม่อยู่ในห้องละพ่อที่มาหาเรื่องก็พูดอยู่หน้าประตูห้องเท่านั้น เพราะเรากลัวพ่อจะตีแม่อีก แม่กับเราเลยปีนหลังบ้านละขับรถหนี ออกไปเช่าห้องรายวันอยู่คืนหนึ่ง แต่สิ่งที่เราพบเจอคือ เพื่อนพ่อมาหาแม่ ละเรามารู้ความจิงว่า สิ่งที่พ่อเราโดนเป่าหูมามันคือความจิง ใจเราสลายมาก คนที่เราไว้ใจมากที่สุด คนที่เราปกป้องมากที่สุดคือคนที่โกหกเราตลอดเหมือนที่โกหกกับพ่อว่ามันไม่ใช่เรื่องจิง เราสงสารพ่อขึ้นมาทันทีแต่ก็โกรธที่พ่อเคยตีแม่ โกรธที่พ่อติดเหล้า โกรธพี่ที่ไม่เคยปกป้องแม่ เรายอมรับว่าเราบาปมากทั้งตะโกนด่าพ่อบ้างให้เงียบให้หยุดพูด แต่เราก็พึ่งมารู้ว่าสิ่งที่พ่อพูดคือความจิง ปัจจุบันเราอยู่มหาลัยแล้ว แต่เราเข้ากับแม่ไม่ได้อีกตั้งแต่วันนั้น ที่ผ่านมา ม.3-ม.6 ทนอยู่กับแม่มา เพราะไม่มีที่ให้อยู่ ยังเรียนอยู่ ไม่อยากจะทำตัวมีปัญหาโดยการเลิกเรียนหนีออกจากบ้านที่ทำได้คือตั้งใจเรียนทนอยู่กับแม่ต่อไปโดยที่ 3-4 ปีนั้นเราเปลี่ยนไปเป็นคนละคน คนที่รักแม่ คนที่ร่าเริงคุยสนุก เข้าไปกอดหอมแม่ กลายเป็นคนที่เก็บตัวอยู่ในห้อง ข้าวเราก็ตักมากินต่างหาก เพราะคนนั้น(คนที่เป็นชู้แม่) มาหาแม่เกือบทุกวันทั้งๆที่ก็มีลูกมีเมียแล้ว เราตัดสินใจไม่สนใจ เพราะเราอารมเสียทุกครั้งที่เห็น แม่เราจะต่อว่าเราทุกครั้งที่เราไม่คุย ไม่รู้สิเราว่าการที่เราเงียบดีที่สุด จนตอนเราอยู่ม.5 เราไปทำรายงานกับเพื่อนแม่เราส่งข้อความมาบอกว่าหย่ากับพ่อไปเป็นที่เรียบร้อย ส่วนคนนั้นก็หย่ากับเมียไปที่เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าความคิดเราก็ไม่เปลี่ยนแปลง เรายังคิดว่าแม่เราผิดอยู่ที่มีรักใหม่ เราเคยเตรียมใจมาตั้งแต่ช่วงที่มีปัญหาแรกๆแล้วว่ถ้าพ่อแม่เราหย่ากันแล้วแม่มีรักใหม่เราก็รับได้ แต่ต้องไม่ใช่คนนี้สิ คนที่เป็นเพื่อนพ่อ แต่ความจิงก็คือความจิง ปัจจุบันเราเข้าหาแม่ไม่ได้ตัวเราไม่เข้าเองด้วยแหละ เราไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไง เราไม่อยากบอกรัก เราไม่อยากเจอตอนนี้เรียนมหาลัยก็อยู่หอพัก เวลากลับบ้านเราก็กลับไปอยู่กับพ่อ ไม่กลับไปหาแม่เลย แต่เราก็ไม่ได้สนิทกับพ่อ เพียงแค่มานอนเท่านั้น กินข้าวก็ยังกินแยกกันอยู่เวลาถึงวันพ่อวันแม่เราลำบากใจมากเพื่อนคนอื่นจะส่งข้อความโทรหาพ่อแท่บอกรักกอดหอมบ้างแต่เราไม่อยากจะทำเลย เราไม่อยากจะคิดว่าเราเกลียดท่าน แต่เราขอยอมรับว่าตอนนี้เรากลับไปบอกรักแล้วกลับไปกอดพ่อกับแม่แบบเดิมไม่ได้แล้ว เราเคยเปิดใจบอกแม่เรื่องที่เป็นอยู่ว่าเราเสียความรู้สึก ที่แม่โกหกมาตลอด โดยที่เราปกป้องทุกอย่าง แต่แม่เราก็ชอบต่อว่าเราว่าพ่อไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ พ่อเราก็ชอบมาบอกเราว่าแม่เราเลว เราเหมือนคนกลางที่ต้องทนทั้งพ่อทั้งแม่คอยพูดอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา แต่เราก็ไม่เคยไปบอกแม่ว่าพ่อพูดแบบนี้ แล้วเราก็ไม่เคยบอกพ่อว่าแม่พูดแบบนี้ เราเก็บไว้คนเดียว นอนร้องไห้เกือบทุกคืน เวลาเพื่อนถามว่าแม่มาเยี่ยมมั้ยเพราะเราเรียนมหาลัยต่างจังหวัด เราก็ตอบว่าเปล่า แต่ในใจก็ไม่อยากให้มาหา แม่เราชอบยกย่องลูกของคนนั้น โดยที่มันมีแฟนเคยทำแท้งแต่ก็มองว่าเขาดี แต่เราที่ตั้งใจเรียนมาไม่ว่าจะเจอกับอะไร ไม่เคยใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่เคยสร้างความลำบากใจเรื่องผช. แต่กลับต่อว่าเราตลอดว่าเราไม่ดีไม่มีมารยาท เรายอมรับว่าทุกครั้งที่เจอคนนั้นเราแทบจะไม่ยกมือไหว้ ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันแย่ เราเข้าไม่ได้กับสักคน กลุ้มใจมากจิงๆค่ะ จะแก้ไขยังไงดีคะ
กลุ้มใจและอึดอัดมากค่ะ กับปัญหาครอบครัวที่รู้สึกจะแก้ไขไม่ได้แล้ว!!!
เรื่องราวมีอยู่ว่า เรารู้สึกเข้ากับครอบครัวไ่ม่ได้สักคน สำหรับเหตุผลเราคิดว่าเราพอมี คือครอบครัวเรามีปัญหาเรื่องทะเลาะกันมาตั้งแต่เราป.2 โดยที่พ่อเป็นคนที่กินเหล้า ในตอนนั้นพี่สาวเราอยู่ม.2 พ่อทะเลาะกับแม่ทุกวัน บ้านที่เราอาศัยอยู่เป็นแฟรชพักของราชการพ่อเราทำงานที่นั้น เรากับครอบครัวอยู่ด้วยกัน อย่างที่บอกพ่อเป็นคนที่กินเหล่า ก็จะโดนเพื่อนร่วมงานหรือร่วมวงเหล้าเป่าหูบ่อยๆ ว่าแม่เราเป็นชู้กับอีกครอบครัวหนึ่งที่ทำงานเดียวกันกับพ่อ ขอบอกก่อนว่าพ่อเราค่อนข้างสนิทกับครอบครัวที่เพื่อนพ่อบอกว่าแม่เราเล่นชู้ด้วย ค่อนข้างจะสนิทมากที่ถึงกับสองครอบครัวออกไปกินเนื้อย่างด้วยกันบ่อยๆ แต่คนที่เป่าหูพ่อเราเป็นแค่อีกครอบครัวที่สนิทกันแค่พ่อเพราะกินเหล้าด้วยกัน พ่อเราโดนเป่าหูแล้วหาเรื่องแม่ทุกวัน ทะเลาะจนแม่เราหนีบ่อยครั้ง พาเราไปด้วยโดยให้พี่สาวอยู่กับพ่อ แต่ทุกครั้งก็กลับมาหาพ่อ จนวันหนึ่งที่พ่อเราตีแม่ ตีนานเกือบ 2 ชม. แล้วตอนนั้นเราอยู่ป.2 เราเป็นคนที่เข้าไปห้ามพ่อไม่ให้ตีแม่จนโดนตีไปด้วย แต่เรารู้สึกโกรธพี่สาวเรามากที่อยู่ม.2 ค่อนข้างจะมีความคิดอะไรมากกว่าเรา แต่กลับยืนดูเฉยๆ กว่าจะโทรหาตำรวจก็ปาเข้าไป2ชม จนแม่และเรามีแผลเต็มตัว และรอยช้ำ เพราะโดนลาก แม่โดนตบจนแก้วหูอีกเสบ. เราฝังใจกับสาวมาก แต่ก่อนเราเป็นคนที่ค่อนข้างติดพี่สาว แต่ตั้งแต่วันนั้นมาเราก็ไม่เคยพูดดีกับพี่ได้นานเลยสักครั้ง ไม่อยากจะเห็นหน้า ไม่อยากจะคุยด้วย. จนแม่เราหนีไปอีกรอบแล้วพ่อเราก็ตามง้อโดยที่ให้ป้าทางพ่อมาคุยกับแม่แล้วสัญญาจะเลิกเหล้า ตอนนั้นเราไม่อยากจะกลับไป เพราะกลัวว่าพ่อจะตีแม่อีกรอบ แต่แม่เราก็ตัดสินใจกลับ ตอนที่พ่อเลิกเหล้าครอบครัวไม่มีปัญหาอะไรแต่เรากลับหลายเป็นเด็กที่มีแต่ความกังวลถึงกับไม่กล้าออกจากบ้าน ไม่กล้าให้พ่อแม่อยู่ด้วยกันสองคน เราไปแค่โรงเรียนเท่านั้นนอกนั้นย้ำว่าไม่เคยกล้าออกไปไหน จะอยู่กับแม่ตลอดเพราะหวงแม่มาก แต่มีวันนึงที่พ่อกลับมากินเหล้าอีกรอบ ปัญหาเดิม คนเดิมที่เป่าหู ทนมาจนเราอยู่ ม.3 จุดพีคตรงนี้แหละที่ทำให้เรารู้สึกกับแม่เหมือนที่รู้สึกกับพี่สาว คืนนั้นทะเลาะกันแรงมาก แต่เราจะเป็นคนที่ล็อคห้องโดยที่เรากับแม่อยู่ในห้องละพ่อที่มาหาเรื่องก็พูดอยู่หน้าประตูห้องเท่านั้น เพราะเรากลัวพ่อจะตีแม่อีก แม่กับเราเลยปีนหลังบ้านละขับรถหนี ออกไปเช่าห้องรายวันอยู่คืนหนึ่ง แต่สิ่งที่เราพบเจอคือ เพื่อนพ่อมาหาแม่ ละเรามารู้ความจิงว่า สิ่งที่พ่อเราโดนเป่าหูมามันคือความจิง ใจเราสลายมาก คนที่เราไว้ใจมากที่สุด คนที่เราปกป้องมากที่สุดคือคนที่โกหกเราตลอดเหมือนที่โกหกกับพ่อว่ามันไม่ใช่เรื่องจิง เราสงสารพ่อขึ้นมาทันทีแต่ก็โกรธที่พ่อเคยตีแม่ โกรธที่พ่อติดเหล้า โกรธพี่ที่ไม่เคยปกป้องแม่ เรายอมรับว่าเราบาปมากทั้งตะโกนด่าพ่อบ้างให้เงียบให้หยุดพูด แต่เราก็พึ่งมารู้ว่าสิ่งที่พ่อพูดคือความจิง ปัจจุบันเราอยู่มหาลัยแล้ว แต่เราเข้ากับแม่ไม่ได้อีกตั้งแต่วันนั้น ที่ผ่านมา ม.3-ม.6 ทนอยู่กับแม่มา เพราะไม่มีที่ให้อยู่ ยังเรียนอยู่ ไม่อยากจะทำตัวมีปัญหาโดยการเลิกเรียนหนีออกจากบ้านที่ทำได้คือตั้งใจเรียนทนอยู่กับแม่ต่อไปโดยที่ 3-4 ปีนั้นเราเปลี่ยนไปเป็นคนละคน คนที่รักแม่ คนที่ร่าเริงคุยสนุก เข้าไปกอดหอมแม่ กลายเป็นคนที่เก็บตัวอยู่ในห้อง ข้าวเราก็ตักมากินต่างหาก เพราะคนนั้น(คนที่เป็นชู้แม่) มาหาแม่เกือบทุกวันทั้งๆที่ก็มีลูกมีเมียแล้ว เราตัดสินใจไม่สนใจ เพราะเราอารมเสียทุกครั้งที่เห็น แม่เราจะต่อว่าเราทุกครั้งที่เราไม่คุย ไม่รู้สิเราว่าการที่เราเงียบดีที่สุด จนตอนเราอยู่ม.5 เราไปทำรายงานกับเพื่อนแม่เราส่งข้อความมาบอกว่าหย่ากับพ่อไปเป็นที่เรียบร้อย ส่วนคนนั้นก็หย่ากับเมียไปที่เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าความคิดเราก็ไม่เปลี่ยนแปลง เรายังคิดว่าแม่เราผิดอยู่ที่มีรักใหม่ เราเคยเตรียมใจมาตั้งแต่ช่วงที่มีปัญหาแรกๆแล้วว่ถ้าพ่อแม่เราหย่ากันแล้วแม่มีรักใหม่เราก็รับได้ แต่ต้องไม่ใช่คนนี้สิ คนที่เป็นเพื่อนพ่อ แต่ความจิงก็คือความจิง ปัจจุบันเราเข้าหาแม่ไม่ได้ตัวเราไม่เข้าเองด้วยแหละ เราไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไง เราไม่อยากบอกรัก เราไม่อยากเจอตอนนี้เรียนมหาลัยก็อยู่หอพัก เวลากลับบ้านเราก็กลับไปอยู่กับพ่อ ไม่กลับไปหาแม่เลย แต่เราก็ไม่ได้สนิทกับพ่อ เพียงแค่มานอนเท่านั้น กินข้าวก็ยังกินแยกกันอยู่เวลาถึงวันพ่อวันแม่เราลำบากใจมากเพื่อนคนอื่นจะส่งข้อความโทรหาพ่อแท่บอกรักกอดหอมบ้างแต่เราไม่อยากจะทำเลย เราไม่อยากจะคิดว่าเราเกลียดท่าน แต่เราขอยอมรับว่าตอนนี้เรากลับไปบอกรักแล้วกลับไปกอดพ่อกับแม่แบบเดิมไม่ได้แล้ว เราเคยเปิดใจบอกแม่เรื่องที่เป็นอยู่ว่าเราเสียความรู้สึก ที่แม่โกหกมาตลอด โดยที่เราปกป้องทุกอย่าง แต่แม่เราก็ชอบต่อว่าเราว่าพ่อไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ พ่อเราก็ชอบมาบอกเราว่าแม่เราเลว เราเหมือนคนกลางที่ต้องทนทั้งพ่อทั้งแม่คอยพูดอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา แต่เราก็ไม่เคยไปบอกแม่ว่าพ่อพูดแบบนี้ แล้วเราก็ไม่เคยบอกพ่อว่าแม่พูดแบบนี้ เราเก็บไว้คนเดียว นอนร้องไห้เกือบทุกคืน เวลาเพื่อนถามว่าแม่มาเยี่ยมมั้ยเพราะเราเรียนมหาลัยต่างจังหวัด เราก็ตอบว่าเปล่า แต่ในใจก็ไม่อยากให้มาหา แม่เราชอบยกย่องลูกของคนนั้น โดยที่มันมีแฟนเคยทำแท้งแต่ก็มองว่าเขาดี แต่เราที่ตั้งใจเรียนมาไม่ว่าจะเจอกับอะไร ไม่เคยใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่เคยสร้างความลำบากใจเรื่องผช. แต่กลับต่อว่าเราตลอดว่าเราไม่ดีไม่มีมารยาท เรายอมรับว่าทุกครั้งที่เจอคนนั้นเราแทบจะไม่ยกมือไหว้ ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันแย่ เราเข้าไม่ได้กับสักคน กลุ้มใจมากจิงๆค่ะ จะแก้ไขยังไงดีคะ