พึ่งเคยเขียนครั้งแรกนะครับ ถ้าเป็นยังไงช่วยติชมกันด้วยนะครับ
แน่นอนครับถ้าขึ้นหัวข้อแบบนี้ต้องเป็นการ แอบรักแน่นอนครับ มันเริ่มตั้งแต่ผมจบป.6 เข้าไปศึกษาที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง วันปรับพื้นฐานผมได้เจอผู้หญิงคนนึงที่น่ารักมากครับเธอชื่อ แป้งผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น เกือบลืมแนะนำตัวไปผมชื่อโอมนะครับ(นามแฝง)ผมไม่ใช่คนน่าตาดีมากเลยไม่กล้าบอกความในใจกับแป้งไป ได้แต่คอยแกล้งเธออยุ่บ่อยๆ และวันปรับพื้นฐานอาจารก้อได้มีให้เข้ากลุ้มเพื่อเข้าฐาน ผมก้อได้แต่ขอให้ได้อยู่กลุ่มเดียวกับแป้ง และฟ้าก้อเป็นใจครับผมได้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอผมก้อเดินหน้าจีบโดยการแกล้งเธอ(แหะๆผมเป็นพวกไม่มั่นใจในตัวเองครับ)
พอปรับพื้นฐานเสร็จเราก้อได้อยู่ห้องเดียวกันผมก้อแกล้งเธอไปเรื่อยๆเพื่อนๆในห้องเริ่มรู้ครับมันชอบแซวผมกับแป้งอยู่บ่อยๆ แต่เหมือนแป้งเธอจะไม่ได้สนใจอะไรผม พอทีนี้ขอตัดมาตอนอยู่ม.3เลยนะครับ ผมเป็นพวกชอบเล่นชอบแกล้งผู้หญิงบ่อยๆและเป็นพวกอารมณ์ร่อนง่าย ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเล่นหยอกล้อกับเพื่อนผู้หญิงคนนึงอยู่แล้วมีรุ้นพี่เดินเข้ามาถาม"ยุ่งไรกับแฟนกูวะโอม"แล้วเขาตบหัวผม ผมเป็นพวกไม่ยอมคนซะด้วย เลยจัดให้พี่เขาชุดใหญ่เลยครับ เรื่องไปจบที่ห้องปกครองรุ้นพี่ต้องเข้ารพ.แต่ผมโดนฑันบนและมีแผลนิดหน่อย ก้อมีแป้งนี้แหละครับมาคอยทำแผลให้ผมพอผมมีเรื่องอะไรเธอก้อจะคอยมาห้ามมาด่าผมอยู่ตลอดจนผมเริ่มรู้สึกว่าเธอรู้สึกดีกับผม พอผมไปเล่นกับใครเธอก้อมีท่าทีหึงๆ(ไม่ได้คิดไปเองนะครับ)ผมแอบรักเธอตั้งแต่แรกเห็นแต่ก้อไม่กล้าบอกจนใกล้ที่จะจบชีวิตมัธยมต้น วันถ่ายรูปลงหนังสือรุ้นผมไม่ได้ไปถ่ายกับเพือนๆได้แต่นั่งคิดว่าจะบอกความในใจกับแป้งดีใหม แล้วเธอก้อเดินมาหาผมเพื่อขอถ่ายรูป ตอนถ่ายรูปผมก้อวางมาดหยิ่งๆหันหน้าหนี(จิงๆแล้วเขิลครับ)ไม่คืดว่าแป้งจะดึงหน้าผมแล้วกอดผมเบาๆมันเป็นรูปในหนังสือรุ้นที่ดีมากครับ
พอถึงวันปัจฉิม ผมตั้งใจว่าจะบอกความในใจกับเธอมันก้อได้มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องเสียใจ แฟนเก่าของเขาถือดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้แล้วกอดกันเธอเดินผ่านหน้าผมเหมือนคนไม่รู้จักกันในมือของผมกำดอกกุหลาบดอกเดียวไว้แน่นแล้วเดินจากกลับบ้านไป พอตอนดึกแป้งทักมาหาผมในเฟสและคำที่ทำให้ผมหยุดนิ่งไปหลายนาทีคือ(โชคดีนะเพื่อน) มันทำให้ผมหยุดคิดไปว่าหลายๆอย่างที่เธอทำดีให้ผมผมก้อคอยเป็นห่วงเป็นใยพอมีอะไรเราก้อคอยช่วยกันมันไม่มีประโยชอะไรเลยหรือครับ พอถึงตอนนี้เราไม่ได่เจอกันแล้วไม่ได้ติดต่อกันเลย แต่ผมยังคิดถึงเธออยู่เสมอนะแป้ง
ผมอยากฝากข้อคิดไว้หน่อยนะครับ:สมัยนี้ผู้หญิงชอบความชัดเจนครับผู้ชายอย่างเราต้องกล้าแสดงออกอย่างชัดเจนผมไม่อยากให้แห้วแบบผม แหะๆ
ปล.ผมพึ่งเคยเขียนกระทู้นะครับ แค่อยากเล่าเรื่องชีวิตผมแบบเร่งรัดให้ดูเป็นอุทาหรสอนใจวัยรุ้นหน่อยนะครับ
รักแรกพบ ที่ชื่อว่า"เพื่อน"
แน่นอนครับถ้าขึ้นหัวข้อแบบนี้ต้องเป็นการ แอบรักแน่นอนครับ มันเริ่มตั้งแต่ผมจบป.6 เข้าไปศึกษาที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง วันปรับพื้นฐานผมได้เจอผู้หญิงคนนึงที่น่ารักมากครับเธอชื่อ แป้งผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น เกือบลืมแนะนำตัวไปผมชื่อโอมนะครับ(นามแฝง)ผมไม่ใช่คนน่าตาดีมากเลยไม่กล้าบอกความในใจกับแป้งไป ได้แต่คอยแกล้งเธออยุ่บ่อยๆ และวันปรับพื้นฐานอาจารก้อได้มีให้เข้ากลุ้มเพื่อเข้าฐาน ผมก้อได้แต่ขอให้ได้อยู่กลุ่มเดียวกับแป้ง และฟ้าก้อเป็นใจครับผมได้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอผมก้อเดินหน้าจีบโดยการแกล้งเธอ(แหะๆผมเป็นพวกไม่มั่นใจในตัวเองครับ)
พอปรับพื้นฐานเสร็จเราก้อได้อยู่ห้องเดียวกันผมก้อแกล้งเธอไปเรื่อยๆเพื่อนๆในห้องเริ่มรู้ครับมันชอบแซวผมกับแป้งอยู่บ่อยๆ แต่เหมือนแป้งเธอจะไม่ได้สนใจอะไรผม พอทีนี้ขอตัดมาตอนอยู่ม.3เลยนะครับ ผมเป็นพวกชอบเล่นชอบแกล้งผู้หญิงบ่อยๆและเป็นพวกอารมณ์ร่อนง่าย ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเล่นหยอกล้อกับเพื่อนผู้หญิงคนนึงอยู่แล้วมีรุ้นพี่เดินเข้ามาถาม"ยุ่งไรกับแฟนกูวะโอม"แล้วเขาตบหัวผม ผมเป็นพวกไม่ยอมคนซะด้วย เลยจัดให้พี่เขาชุดใหญ่เลยครับ เรื่องไปจบที่ห้องปกครองรุ้นพี่ต้องเข้ารพ.แต่ผมโดนฑันบนและมีแผลนิดหน่อย ก้อมีแป้งนี้แหละครับมาคอยทำแผลให้ผมพอผมมีเรื่องอะไรเธอก้อจะคอยมาห้ามมาด่าผมอยู่ตลอดจนผมเริ่มรู้สึกว่าเธอรู้สึกดีกับผม พอผมไปเล่นกับใครเธอก้อมีท่าทีหึงๆ(ไม่ได้คิดไปเองนะครับ)ผมแอบรักเธอตั้งแต่แรกเห็นแต่ก้อไม่กล้าบอกจนใกล้ที่จะจบชีวิตมัธยมต้น วันถ่ายรูปลงหนังสือรุ้นผมไม่ได้ไปถ่ายกับเพือนๆได้แต่นั่งคิดว่าจะบอกความในใจกับแป้งดีใหม แล้วเธอก้อเดินมาหาผมเพื่อขอถ่ายรูป ตอนถ่ายรูปผมก้อวางมาดหยิ่งๆหันหน้าหนี(จิงๆแล้วเขิลครับ)ไม่คืดว่าแป้งจะดึงหน้าผมแล้วกอดผมเบาๆมันเป็นรูปในหนังสือรุ้นที่ดีมากครับ
พอถึงวันปัจฉิม ผมตั้งใจว่าจะบอกความในใจกับเธอมันก้อได้มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องเสียใจ แฟนเก่าของเขาถือดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้แล้วกอดกันเธอเดินผ่านหน้าผมเหมือนคนไม่รู้จักกันในมือของผมกำดอกกุหลาบดอกเดียวไว้แน่นแล้วเดินจากกลับบ้านไป พอตอนดึกแป้งทักมาหาผมในเฟสและคำที่ทำให้ผมหยุดนิ่งไปหลายนาทีคือ(โชคดีนะเพื่อน) มันทำให้ผมหยุดคิดไปว่าหลายๆอย่างที่เธอทำดีให้ผมผมก้อคอยเป็นห่วงเป็นใยพอมีอะไรเราก้อคอยช่วยกันมันไม่มีประโยชอะไรเลยหรือครับ พอถึงตอนนี้เราไม่ได่เจอกันแล้วไม่ได้ติดต่อกันเลย แต่ผมยังคิดถึงเธออยู่เสมอนะแป้ง
ผมอยากฝากข้อคิดไว้หน่อยนะครับ:สมัยนี้ผู้หญิงชอบความชัดเจนครับผู้ชายอย่างเราต้องกล้าแสดงออกอย่างชัดเจนผมไม่อยากให้แห้วแบบผม แหะๆ
ปล.ผมพึ่งเคยเขียนกระทู้นะครับ แค่อยากเล่าเรื่องชีวิตผมแบบเร่งรัดให้ดูเป็นอุทาหรสอนใจวัยรุ้นหน่อยนะครับ