ปัญหาครอบครัว

สวัสดีครับ

ตอนนี้ผมมีเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิตของผม ผมไม่รู้จะก้าวผ่านมันไปยังไง
เรื่องมันเกิดเมื่อต้นเดือนธันวาคม ผมกับแม่ตัดสินใจที่จะออกจากบ้าน เพราะพ่อ
พ่อของผมเมาทุกวัน หาเรื่องทะเลาะกับแม่ จนผมกับแม่หมดความอดทน  ชีวิตตั้งแต่จำความได้ พ่อก็เป็นแบบนี้ตลอด
หลายต่อหลายครั้ง ที่พ่อเมา แล้วหาเรื่องทะเลาะโดยไม่มีเหตุผล หลายต่อหลายครั้งที่ผมอยู่บ้านกับพ่อ แต่พอแม่กลับมาถึงบ้าน
พ่อก็เปลี่ยนเป็นใช้แต่อารมณ์  ทั้งๆที่แม่ออกไปตลาด เพื่อซื้อของในครัวเรือน ผมเลยไม่รู้สาเหตุที่ทำให้พ่อเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน
ผมพยายามทำดี พยายามอดทน แต่ความพยายามผมมันสูญเปล่า...  ผมเคยซื้อเสื้อผ้าให้ พ่อก็ไม่เคยใส่
บางครั้งผมเลิกงานมาก็แวะซื้อตลาดนัด แต่บางครั้งพ่อก็เมินเฉยไม่สนใจ...จนผมไม่รู้จะทำยังไง
ตอนหลังผมเลิกสนใจ เลิกพยายาม แต่ก็ใช้ชีวิตปกติ ก็ยังคงเกือกูลในฐาน่ะลูก
ผมไม่เคยทำตัวเป็นลูกที่มีปัญหา ที่ให้พ่อแม่ต้องหนักใจ หรือต้องมาตามแก้มันเลยสักครั้ง แต่ผมก็ไม่เข้าใจทำไมผลลัพธ์ของมันถึงเป็นแบบนี้
บ้านที่ผมอาศัยก็เป็นบ้านและที่ดินที่ตกทอดบรรพบุรษ ในอดีตมันเป็นที่เปล่า บ้านก็เป็นบ้านไม้ผุๆ กำหลังคาสังกะสี
จนทุกวันนี้ บ้านที่อยู่ทุกคนในครอบครัว อดออมเงิน ช่วยกันต่อเติมจนมันใกล้จะเสร็จตามในแบบวิถีชีวิตของคนในชนบท
ผมเรียนจบมา เมื่อผมทำงาน ผมออมเงินได้ก็จะนำเอาเงินนั้นมาต่อเติมบ้าน  และวันนั้นที่ทะเลาะกัน ผมตัดสินใจพาแม่ออกมา
พ่อก็ส่งท้ายไว้ว่า ไปให้พ้น ไม่ต้องกลับมาอีก  ตั้งแต่วันนั้นผม ผมรู้สึกสูญเสีย สิ้นหวัง ทำไมคนที่ให้ชีวิตเรามา ถึงทำกับเราแบบนี้
ผมคิดแล้วก็น้ำตามันไหล เหตุผลแรก ครอบครัวผมแตกแยก อีกเหตุผล ผมไม่มีเงินเก็บเลย เพราะ เงินของผมหมดไปกับ้านหลังนั้น
ผมรู้สึกเหมือนโลกใบนี้ไม่มีที่ยืนอีกแล้ว ในวันแรกที่เดินออกมาจากบ้าน ผมไปหาเกสเฮาท์นอน ผมต้องทำยิ้มต่อหน้าแม่บอกแม่ว่าลูกจะดูแลแม่เอง
แม่ไม่ต้องทนลำบากที่นั้นอีกแล้ว  ผมรอจนแม่หลับ ผมจึงออกไปร้องไห้ข้างนอก ตอนนี้ผมรู้สึกเคว้งไปหมด เคยคิดที่จะจบชีวิตตัวเอง
แต่พอนึกถึงหน้าแม่ ผมก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ผมมองไม่เห็นทางออก ผมต้องฝืนเข็มแข็ง ทั้งที่ผมรู้สึกแย่เกินกว่าที่จะมีชีวิตต่อไปได้อีกแล้ว.....
ชีวิตในตอนอายุ 27 ปี ของผม มันแย่และทรมาณที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมา.......