สวัสดีค่ะพอดีมีเรื่องจะมาเล่าพร้อมถาม
เราโดนยายว่าเราด่าเรามาตั้งแต่เด็กๆตั้งแต่จำความไม่ค่อยได้ คือยายเรามีหลาน 2 คน คือมีเรากับน้องเรา เราไม่ค่อยได้อยู่กับยายเพราะเราอยู่บ้านน้องส่วนน้องกับยายอยู่ในเมือง แต่สักพักยายก็ย้ายมาอยู่บ้านนอกด้วยกัน เวลาเราทำอะไรตกหรือแตกยายมักจะทำร้าย เราโดนตั้งแต่เด็กเราเลยค่อนข้างจะเก็บกฎพอไปร.ร.เราก็มักจะไปลงที่เพื่อนเล่นอะไรแรงๆจนบางครั้งเพื่อนก็ด่าหรือไม่พอใจ พอกลับจากร.ร.เราก็มักจะโดนบ่นตลอด บางทียายทำร้ายเราพอเราร้องไห้ ยายก็จะว่าอีกว่า "จะร้องไห้ทำไม หยุดเดี๋ยวนี้ถ้ายังไม่หยุดร้องก็จะโดนอีก" ด้วยความที่เราเป็นเด็กเนาะเราก็ห้ามตัวเองไม่ได้เพราะเป็นเด็กที่ขี้ร้องไห้อยู่ละ เราก็จะโดนซ้ำอีก แต่น้องเราไม่เคยโดนหนักเท่าไหร่ถ้าโดนก็แค่ด่าตีทีสองทีเดี๋ยวสักพักยายก็ไปคุยไปเล่นกับน้อง แต่กับเราไม่เลยมีแค่บ่นแล้วบ่นอีกบ่นจนเราทนไม่ไหว เราก็ตอบไปแล้วเขาก็หาว่าเราเถียงอีก บางทีเราก็ให้เหตุผลแต่ยายไม่เคยฟังไม่สน เอาตัวเองเป็นใหญ่ ถ้าแม่เรามาบ้านก็จะมาบอกแม่อีกว่าเราเถียงงู้นงี้ แล้วก็ให้แม่มาบ่นเราอีก ถ้าพอแม่กลับจากนั้นยายก็เริ่มละ เริ่มมาว่าเป็นเรา บางทีก็ว่าจนเราทนไม่ไหวบอกเราว่าแม่เรา ขายตัวมั่ง ขายยาบ้าง เคยทำแท้งบ้าง ทั้งๆที่แม่เรามีแค่เราคนเดียว แล้วก็บอกเรา "โตไปไม่ต้องทำงาน ไปขาย** ให้คนแถวบ้าน" คำแบบนี้มันสมควรพูดรึไง พอเราถอนหายใจเพราะไม่รู้จะระบายอารมณ์ยังไง ยายก็ว่าอีก ว่าเราไม่พอใจไร เดี๋ยวจะโดนตีอีก ไม่กลัวบ้างหรอไรงี้ เราก็เป็นเด็กชอบตอบกลับนะ บางทีเขาว่าเราเราก็ตอบคือจะตอบที่มันถูกอ่ะ แต่ยายไม่ฟังหรอก ก็ว่าเถียงเหมือนเดิม เวลาที่แม่เรามานอนบ้าน 2-3 วัน ยายก็จะพูดดีกับเรานะ แต่พอแม่ไปทีไรเราก็หดหู่ทุกที เพราะยายจะเริ่มว่าเริ่มด่าตลอด จนมาตอนนี้เราทนไม่ค่อยไหว บางทีก็เคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะ เพราะควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ อยากหายไปจากโลกนี้ อยากพ้นๆจากเรื่องนี้ เหมือนเกิดมาไม่มีความหมาย * พอแค่นี้ก่อนนะคะ* ก็อยากจะรู้น่ะค่ะว่าเรามันเป็นเด็กไม่ดีเองเปล่าหรือเขาไม่ชอบเราหรือยังไงกัน ก็อยากให้ทุกๆคนได้เข้ามาช่วยแนะนำหรือสอนให้เราได้เข้าใจทีค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ ^~^
ครอบครัวผิดหรือเรามันผิดเอง
เราโดนยายว่าเราด่าเรามาตั้งแต่เด็กๆตั้งแต่จำความไม่ค่อยได้ คือยายเรามีหลาน 2 คน คือมีเรากับน้องเรา เราไม่ค่อยได้อยู่กับยายเพราะเราอยู่บ้านน้องส่วนน้องกับยายอยู่ในเมือง แต่สักพักยายก็ย้ายมาอยู่บ้านนอกด้วยกัน เวลาเราทำอะไรตกหรือแตกยายมักจะทำร้าย เราโดนตั้งแต่เด็กเราเลยค่อนข้างจะเก็บกฎพอไปร.ร.เราก็มักจะไปลงที่เพื่อนเล่นอะไรแรงๆจนบางครั้งเพื่อนก็ด่าหรือไม่พอใจ พอกลับจากร.ร.เราก็มักจะโดนบ่นตลอด บางทียายทำร้ายเราพอเราร้องไห้ ยายก็จะว่าอีกว่า "จะร้องไห้ทำไม หยุดเดี๋ยวนี้ถ้ายังไม่หยุดร้องก็จะโดนอีก" ด้วยความที่เราเป็นเด็กเนาะเราก็ห้ามตัวเองไม่ได้เพราะเป็นเด็กที่ขี้ร้องไห้อยู่ละ เราก็จะโดนซ้ำอีก แต่น้องเราไม่เคยโดนหนักเท่าไหร่ถ้าโดนก็แค่ด่าตีทีสองทีเดี๋ยวสักพักยายก็ไปคุยไปเล่นกับน้อง แต่กับเราไม่เลยมีแค่บ่นแล้วบ่นอีกบ่นจนเราทนไม่ไหว เราก็ตอบไปแล้วเขาก็หาว่าเราเถียงอีก บางทีเราก็ให้เหตุผลแต่ยายไม่เคยฟังไม่สน เอาตัวเองเป็นใหญ่ ถ้าแม่เรามาบ้านก็จะมาบอกแม่อีกว่าเราเถียงงู้นงี้ แล้วก็ให้แม่มาบ่นเราอีก ถ้าพอแม่กลับจากนั้นยายก็เริ่มละ เริ่มมาว่าเป็นเรา บางทีก็ว่าจนเราทนไม่ไหวบอกเราว่าแม่เรา ขายตัวมั่ง ขายยาบ้าง เคยทำแท้งบ้าง ทั้งๆที่แม่เรามีแค่เราคนเดียว แล้วก็บอกเรา "โตไปไม่ต้องทำงาน ไปขาย** ให้คนแถวบ้าน" คำแบบนี้มันสมควรพูดรึไง พอเราถอนหายใจเพราะไม่รู้จะระบายอารมณ์ยังไง ยายก็ว่าอีก ว่าเราไม่พอใจไร เดี๋ยวจะโดนตีอีก ไม่กลัวบ้างหรอไรงี้ เราก็เป็นเด็กชอบตอบกลับนะ บางทีเขาว่าเราเราก็ตอบคือจะตอบที่มันถูกอ่ะ แต่ยายไม่ฟังหรอก ก็ว่าเถียงเหมือนเดิม เวลาที่แม่เรามานอนบ้าน 2-3 วัน ยายก็จะพูดดีกับเรานะ แต่พอแม่ไปทีไรเราก็หดหู่ทุกที เพราะยายจะเริ่มว่าเริ่มด่าตลอด จนมาตอนนี้เราทนไม่ค่อยไหว บางทีก็เคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะ เพราะควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ อยากหายไปจากโลกนี้ อยากพ้นๆจากเรื่องนี้ เหมือนเกิดมาไม่มีความหมาย * พอแค่นี้ก่อนนะคะ* ก็อยากจะรู้น่ะค่ะว่าเรามันเป็นเด็กไม่ดีเองเปล่าหรือเขาไม่ชอบเราหรือยังไงกัน ก็อยากให้ทุกๆคนได้เข้ามาช่วยแนะนำหรือสอนให้เราได้เข้าใจทีค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ ^~^