ตอนนี้เราอยู่ม.1ค่ะ ทางบ้านค่อนข้างกดดันทางด้านการเรียน และกำหนดอนาคตไว้ให้เป็นหมอ

เราเป็นคนอารมณ์ดีค่ะ ไม่ค่อยชอบให้คนอื่นเครียด ชอบเล่นมุกกับเพื่อนๆบางทีก็เลยเถิดไปถึงอาจารย์ แต่ก็ค่อนข้างเป็นที่รู้จักในโรงเรียน ทุกคนรู้จักเราอย่างนี้ แต่ไม่เคยรู้เบื้องหลังของเราเลย

ตอนป.6เราเคยตัดสินใจจะฆ่าตัวตายด้วยการลงไปในทะเลลึกๆตอนไปเที่ยวแต่มีพ่อมาห้ามไว้ทัน

เวลาอาบน้ำก็ชอบไปนั่งร้องไห้ นึกถึงเรื่องอดีต แต่พอออกมาจากห้องน้ำก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เคยกรีดข้อมือตัวเองเวลาโดนแม่ด่าเรื่องการเรียน

เคยคิดจะกินยาฆ่าตัวตายเรื่องผลการเรียนที่ได้เกรดต่ำกว่าทุกเทอมที่ผ่านๆมา

ขึ้นม.1มา เราเข้ารร.ที่ไม่ค่อยสมดังใจหวังของแม่เท่าไหร่ เลยโดนแม่บ่นเรื่องนี้ทุกวัน ตอนแรกก็ซึมแต่หลังก็ชินจนกลายเป็นคนตายด้าน

เราเคยกลับไปเยี่ยมรร.เก่าพร้อมเพื่อนๆ ทุกคนก็ทักว่าเราเปลี่ยนไป ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูดเหมือนตอนประถมแล้ว

หลังจากนั้นเราก็พยายามทำตัวร่าเริงเวลาไปรร. แต่ทุกครั้งที่กลับมาบ้านเราก็ชอบแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียว จนตาบวมตาช้ำแล้วเพื่อนดูออก

เราระบายให้เพื่อนฟัง แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้ เลยไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา ครูบอกว่าจะพยายามคุยกับผู้ปกครองให้

พอเรากลับมาที่บ้าน เราก็โดนแม่ด่าสารพัดประมาณว่าทำไมถึงเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น ทั้งทุบตีเรา ทั้งจิกหัวเรา

ตอนนี้เรากลายเป็นเด็กมีปัญหา เพื่อนๆพยายามเข้าหาเราเป็นห่วงเรา แต่เราก็มักจะดีดตัวออกไปอยู่คนเดียว

เราอยากปรึกษากับจิตแพทย์นะคะ แต่ไม่อยากบอกแม่เลย เราควรทำยังไงดีคะ มีวิธีอื่นอีกมั้ย?