สวัสดีค่ะ นี้เป็นเรื่องจริงนะคะไม่ใช่เรื่องแต่ง อยากสอบถามจริงๆ นี้เป็นกระทู้แรกนะคะ อาจมีเขียนผิดบ้าง เข้าใจกันหน่อยนะคะ
เข้าเรื่องเลยนะคะขอเริ่มด้วยเรื่องเพื่อนก่อน เราตอนนี้อยู่ที่ต่างประเทศประมาณ 2 ปีกว่าๆแล้ว เคยเริ่มเรียนอยู่ที่ ร.ร นึงตั้งแต่ยังไม่ได้พูดภาษาต่างประเทศไม่ได้ ตอนวันแรกก็ดีนะคะเค้าใส่ใจเรา ชวนเราไปนู่นไปนี้ทั้งๆที่เราก็คุยกับเค้าไม่ค่อยรู้เรื่อง เราก็ดีใจว่า โชคดีที่ย้ายมาเรียนที่นี้ แต่เรื่องมันเริ่มเกิดในวันต่อมา เราหวังว่าเค้าจะทำกับเราเหมือนวันเเรก แต่เค้าก็เอาแต่คุยกับคนชาติเดียวกันบ้าง แล้วก็เริ่มไม่ค่อยชวนเราไปไหน กลายเป็นเราที่ต้องถามเค้า เค้าเริ่มไม่คุยกับเรา เวลาทำงานกลุ่มครูให้เลืกกลุ่มเองเนี่ยจะไม่ชอบเลยค่ะ เราก็จะกลายเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเพื่อนตลอดไม่มีสิทธ์เลือกเลย เค้าจะจับกลุ่มกันเพราะเป็นเพื่อนสนิทกันอะค่ะ แต่เราไม่มีใครสนิทเลยไม่มีใครถามเรา จนครูต้องยัดเราเข้าไปในกลุ่มคนอื่นรู้สึกแย่มาก มีครั้งนึงเค้าคิดว่าเราคงไม่เข้าใจที่เค้าพูดเลยหันไปซุบซิบกลับเพื่อนในกลุ่มอีกคนนึงว่าไม่อยากอยุ่กลุ่มกับเราแล้วก็บอกว่าเรา'โง่' ทั้งๆที่เราก็เดินตามเค้ามาติดๆเลยนะ บางทีกลุ่มที่เค้าได้เราก็ทำหน้าแบบไม่ต้องการเราแบบว่าทำไมหล่อนต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกับฉัน ตอนนั้นก็พอได้ภาษานิดหน่อย เค้าพูดกับเราว่า "เธอน่ะถ้ามาอยู่กลุ่มฉันก็ต้องทำงานน่ะไม่ใช่เอาแต่ลอกงาน" คือขออธิบายตรงนี้นะคะว่าการเรียนที่ต่างประเทศอาจจะง่ายกว่าไทยแต่จะยากตรงภาษาที่เราไม่รู้เรื่องเหมือนเวลาทำข้อสอบถึงมันจะง่ายแต่ถ้าไม่เข้าใจว่าข้อสอบถามอะไรก็จะยากมากๆเลย พอเราฟังยังงั้นก็รู้สึกเฟลมากๆเสียใจอะ นำ้ตาเกือบไหลกลางห้องแต่กลั้นไว้เราก็เลยรีบไปขอครูเข้าห้องนำ้ แล้วก็วิ่งไปร้องไห้ไปจนถึงห้องนำ้ก็ร้องไห้ต่อแล้วก็คิดว่าเค้าจะเข้าใจเราบ้างมั้ยมันไม่ง่ายเลยนะที่จะมาเรียนภาษาที่ไม่ใช่ภาษาบ้านเกิดตัวเองอยากให้เค้าเข้าใจเราว่าเรารู้สึกยังไงโดนยัดเข้ากลุ่มเพราะไม่มีใครเลือก โดนหาว่าลอกเพราะไม่เข้าใจงาน โดนหาว่าโง่เพราะไม่เก่งภาษา พอถึงเวลาพัก
เบรคก็ต้องกลายเป็นฝ่ายถามเค้าว่าเล่นด้วยได้มั้ย ถ้าไม่ถามก็ต้องอยุ่คนเดียว จนมีครั้งนึงที่เราคิดว่าเรามีเพื่อนสนิทแล้ว จนมีครั้งนึงเราคิดว่าเราคงไม่ต้องถามมั้งว่าขอเล่นด้วย เค้ากำลังผูกเชือกรองเท้าเราก้รอเค้านะแต่เค้าก็ไม่คุยกับเราเลยมีแต่คุยกับเพื่อนอีกคนนึง เราก็เลยลองไม่พูดอะไรอยากลองใจ ว่าเค้าจะถามจะคุยกับเรามั้ย จนผุกเสร็จเค้าก้เดินไปโรงอาหารกับเพื่อนอีกคนนึง ทั้งๆที่เราก็ยืนข้างๆเลยนะ เราก็กลั้นใจเดินตามไปอีก จนเค้าซื้ออาหารเสร็จเราก้เลยว่าครั้งนี้แหละน่าจะถามเรา แต่สรุปเค้าก้ไม่พูดอะไรกับเราเลยเดินผ่านไปเฉยๆเหมือนเป้นอากาศ เราว่าเค้าเห็นเรานะคือยืนใกล้มากอะ ถ้าไม่เห้นก็ไม่รู้จะพูดไง คือเสียใจ(อีกแล้ว)พูดไม่ออกอะ แล้วก็อยุ่คนเดียวทั้งเบรคนั้นพึ่งรู้ว่ารู้สึกยังไงเวลาที่คิดว่าเค้าคือเพื่อนสนิทแต่เค้าไม่คิดเหมือนเรา อีกครั้งนึงเราเห้นเพื่อนผู้หญิงสองคนเล่นบอลอยุ่กับเพื่อนผู้ชาย เราก้เลยจะไปขอเล่นด้วยพอเราไปถามเค้าก้บอกว่า"พวกเราไม่ได้เล่นอะไรอยุ่เลย" ทั้งที่นางพึ่งส่งบอลให้เพื่อนผุ้ชาย -_- สรุปง่ายนะคะกลายเป็นเราที่ต้องวิ่งตามเขา ถามเค้าถ้าไม่พูดไม่ถามก็ไม่สนเราเลยถึงบางที่จะถามก็ไม่สนใจเราเลย บางคนที่อ่านอาจจะคิดว่าเราพูดน้อยหรือไม่เก่งภาษาเลยคุยกับเค้าไม่รุ้เรื่องรึป่าว แต่ป่าวเลยค่ะจะพูดเยอะน้อยแค่ไหนเค้าก็ไม่สนเราบ้างที่เราก้เล่นมุกเล่นสุกแต่ก้ไม่ดีขึ้นเลยเราอยุ่ ร.ร. นั้นสองปีศึกษา ไม่มีความรู้สึกว่าดีขึ้นเลย หนักสุดคือแค่คิดเรื่องเพื่อนนำ้ตาก็ไหลเองเลยค่ะ ที่เรามาเป็นเพียงส่วนนึงนะคะที่จิงมีเยอะแต่เดียวมันจะยาวมากๆ จนปีนี้เลยตัดสินใจย้าย ร.ร ขอย่อๆนะคะเพราะพึ่งย้ายมาใหม่มันก้จะมีเหตุการเหมือน ร.ร เก่าบ้างแต่ดีขึ้นเยอะอยุ่ค่ะ แต่คือตอนนี้มันสะเทือนใจเรามากๆเลยเรื่องเพื่อนเห็นเพื่อนที่ไทยเข้ามีความสุขกันดีถ่ายรูปกลุ่มกันบ้างอยุ่ๆก็อิจฉาแล้วก้คิดถึงเพื่อนเก่าเลยค่ะ มันเหงามากอะถึงที่ไทยงานจะเยอะแต่ก็มีความสุขเรื่องเพื่อนมากเลยค่ะ ปรึกษาเพื่อนที่ไทยเค้าก็อยากให้กลับมาแต่อีกใจนึงเราก็เสียดายที่อุตสาห์มาถึงที่นี้แล้วเรียนมานานแล้วเรามีโอกาสที่ไม่ใช่ทุกคนที่ได้
แล้วก้กังวลเรื่องว่าถ้ากลับไปเรียนไทยจะต้องสอบเทียบมั้ยจะเรียนทันเค้ามั้ย จะต้องเรียนช้ากว่าปีนึงรึเปล่า ช่วยตอบทีค่ะ รู้สึกตัวเองจิตตกเรื่องเพื่อนมากๆเลย คนรอบข้างบอกเราเป็นคนขี้หงุดหงิด ขี้น้อยใจ เราเป็นคนชอบเก็บอะไรไว้ในใจอะค่ะ ไม่รู้จะทำไงดีค่ะ
ส่วนเรื่องครอบครัว เราอยู่กับ แม่ พ่อเลี้ยง กับพี่สาวค่ะ บ้างเราหงุดหงิดจากโรงเรียนก็ชอบเล่นเกม ก็เลยทะเลาะกับพี่สาวบ่อยเรื่องงานบ้านแต่ก็เป็นพวกโกธรง่ายหายเร็วทั้งคู่ค่ะ แต่ก็เคยทะเลาะหนักมากๆจนถึงคั้นตีกันหนักเลยก็มี เราปากแข็งทั้งคู่ไม่ค่อยมีใครขอโทษใครก่อน เราก็ไม่รู้นะว่าทำไมพี่สาวไม่ค่อยชอบเล่นกับเรา เราเคยถามว่ามาเล่นเกมกันมั้ย 97% คือ ไม่ เค้าไม่เล่นอะไรด้วยเลย ทั้งเกมมือถือ หรือพวกเกมไพ่ เกมอะไรที่ไม่ใช้มือถือ เราก็เสียใจ จากที่เหงาอยู่แล้วก็เหงาเค้าไปอีก หรืออาจเป็นเพราะอายุคะ เรากับพี่สาวห่างกัน 3-4 ปี พี่สาวเลี้ยงนกตัวนึง บางทีก็อิจฉานกนะพี่สาวชอบเล่นชอบคุยกับนกมากกว่าเราซะอีก นกจริงๆแล้วก็ไม่ได้เชื่องเลยนะจับก็ไม่ได้จิกอีกต่างหากแต่เค้าก็ยังเล่นกับมันอยู่ดีเคยทะเลาะกันเพราะนกก็มีเค้าเข้าข้างนกมากๆเลย
ทำผิดยังไงก็ยังรักนกมากกว่าน้องซะอีก T-T เสียใจจุง
ส่วนอีกเรื่องนึงคือพี่สาวมักจะเป็นที่พึ่งพาขอบ้าน ทั้งแม่ หรือ คนอื่น ก็ชอบพี่สาวกันทั้งนั้น มีครั้งนึง พ่อแท้ๆเค้าเป็นคนพูดตรงๆไม่ชอบโกหกอะค่ะ เค้าก็บอกว่าตรงๆว่าเค้าก็ชอบพี่สาวมากกว่านิดนึง เราก็ไม่ได้ว่าอะไร คือเราก็ไม่ถึงกับว่าช็อกมากๆหรืออะไร แต่ก็แอบเสียใจ เพราะที่ไม่ช็อกเพราะเราคิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงใครๆก็ชอบพี่อยู่แล้ว ถึงคุณย่า จะบอกว่ารักหลานเท่ากันแต่เราก็รู้ว่าเค้าพูดไม่ให้เราเสียใจ แม่ก็เคยทำคล้ายๆกันค่ะแต่เค้าไม่พูดตรงๆ เราเคยแอบเปิดแชทแม่ คุยกับพี่สาว แม่ส่งคลิปสั้นตอนเราเด็กๆกำลังหัวเราะอยู่ คือน่ารักมากเลย ไม่ได้ชมตัวเองนะ แต่คือพูดจริงๆว่าน่ารัก แล้วแม่ก็พิมพ์ต่อว่าเดี๋ยวนี้ไม่น่ารักเลยนิสัยไม่ดี เราอ่านก็อึ้งอะแล้วก็ร้องไห้ออกมา สตั้นยิ่งกว่าพูดต่อหน้าอีกแต่ก็ไม่ได้บอกใครนะเราเป็นคนพูดตรงๆคล้ายๆพ่อ แต่พี่เค้าก็จะพูดอ้อมๆเค้าเป็นคนเฟรนรี่อยู่นะ แต่บางทีเราก็เห็นบางทีเค้าก็เเกล้งทำเป็นแฮปปี้ตลอดเวลา ต่างกับเรา เราไม่ชอบทำอะไรแบบนั้นเลย คิดอะไรก็พูด ( คิดก่อนพูดอยู่นะ) บ้างทีเค้าก็บอกเราพูดจาขวานผ่าซาก เราก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันกับนิสัยตัวเองคือเริ่มมีปัญหากับพี่สาวกับแม่บ่อยๆ ตรงกันข้ามกับพี่สาวเลย แม่ชอบบอกว่าเราเก็บตัวแถมยังติดเกมเราก็เคยตอบในใจนะว่า ก็เกมมันเหมือนเพื่อนเราอะ คนอื่นยังทำไม่ได้เท่าเกมอะ มันทำให้เราไม่เหงา อารมณ์ดีอีกต่างหาก แต่ก็ไม่พูดออกไปหรอก
แต่ถ้ามีใครชวนเล่นอะไรเราก็เล่นนะไม่ค่อยปฏิเสธ เราจะเล่นเกมเวลาเหงาๆ เบื่อๆ ไม่มีใครเล่นด้วย แต่ก็เกือบทั้งวันอะ คือเรารู้สึกได้เลยว่าพี่เป็นคนโปรดของทุกๆคน บางที่ก็เลยแอบน้อยใจบ้างอะไรบ้าง ตอนนี้เริ่มกลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง อย่างที่บอกไปเราเป็นคนปากแข็ง แล้วเก็บมาคิดคนเดียวไม่ค่อยปรึกษาใคร บางทีเลยแอบร้องไห้คนเดียวบ้าง
ควรทำไงดีคะ ทั้งเรื่องเพื่อน การเรียนควรกลับไปเรียนที่ไทยดีมั้ยคะ ถ้าไม่ควรทำยังไง แล้วก็เรื่องครอบครัวด้วยค่ะ หลายคนอาจอยากถามอายุ แต่ ขอ จขกท เก็บไว้เป็บความลับก่อนนะคะ ช่วยออกความเห็นหน่อยนะคะ ถึงจะยาวไปหน่อยแต่ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านค่ะ ❤️❤️
มีปัญหาด้านเพื่อนและครอบครัวค่ะ กลัวเป็นโรคซึมเศร้า ช่วยหน่อยค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะขอเริ่มด้วยเรื่องเพื่อนก่อน เราตอนนี้อยู่ที่ต่างประเทศประมาณ 2 ปีกว่าๆแล้ว เคยเริ่มเรียนอยู่ที่ ร.ร นึงตั้งแต่ยังไม่ได้พูดภาษาต่างประเทศไม่ได้ ตอนวันแรกก็ดีนะคะเค้าใส่ใจเรา ชวนเราไปนู่นไปนี้ทั้งๆที่เราก็คุยกับเค้าไม่ค่อยรู้เรื่อง เราก็ดีใจว่า โชคดีที่ย้ายมาเรียนที่นี้ แต่เรื่องมันเริ่มเกิดในวันต่อมา เราหวังว่าเค้าจะทำกับเราเหมือนวันเเรก แต่เค้าก็เอาแต่คุยกับคนชาติเดียวกันบ้าง แล้วก็เริ่มไม่ค่อยชวนเราไปไหน กลายเป็นเราที่ต้องถามเค้า เค้าเริ่มไม่คุยกับเรา เวลาทำงานกลุ่มครูให้เลืกกลุ่มเองเนี่ยจะไม่ชอบเลยค่ะ เราก็จะกลายเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเพื่อนตลอดไม่มีสิทธ์เลือกเลย เค้าจะจับกลุ่มกันเพราะเป็นเพื่อนสนิทกันอะค่ะ แต่เราไม่มีใครสนิทเลยไม่มีใครถามเรา จนครูต้องยัดเราเข้าไปในกลุ่มคนอื่นรู้สึกแย่มาก มีครั้งนึงเค้าคิดว่าเราคงไม่เข้าใจที่เค้าพูดเลยหันไปซุบซิบกลับเพื่อนในกลุ่มอีกคนนึงว่าไม่อยากอยุ่กลุ่มกับเราแล้วก็บอกว่าเรา'โง่' ทั้งๆที่เราก็เดินตามเค้ามาติดๆเลยนะ บางทีกลุ่มที่เค้าได้เราก็ทำหน้าแบบไม่ต้องการเราแบบว่าทำไมหล่อนต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกับฉัน ตอนนั้นก็พอได้ภาษานิดหน่อย เค้าพูดกับเราว่า "เธอน่ะถ้ามาอยู่กลุ่มฉันก็ต้องทำงานน่ะไม่ใช่เอาแต่ลอกงาน" คือขออธิบายตรงนี้นะคะว่าการเรียนที่ต่างประเทศอาจจะง่ายกว่าไทยแต่จะยากตรงภาษาที่เราไม่รู้เรื่องเหมือนเวลาทำข้อสอบถึงมันจะง่ายแต่ถ้าไม่เข้าใจว่าข้อสอบถามอะไรก็จะยากมากๆเลย พอเราฟังยังงั้นก็รู้สึกเฟลมากๆเสียใจอะ นำ้ตาเกือบไหลกลางห้องแต่กลั้นไว้เราก็เลยรีบไปขอครูเข้าห้องนำ้ แล้วก็วิ่งไปร้องไห้ไปจนถึงห้องนำ้ก็ร้องไห้ต่อแล้วก็คิดว่าเค้าจะเข้าใจเราบ้างมั้ยมันไม่ง่ายเลยนะที่จะมาเรียนภาษาที่ไม่ใช่ภาษาบ้านเกิดตัวเองอยากให้เค้าเข้าใจเราว่าเรารู้สึกยังไงโดนยัดเข้ากลุ่มเพราะไม่มีใครเลือก โดนหาว่าลอกเพราะไม่เข้าใจงาน โดนหาว่าโง่เพราะไม่เก่งภาษา พอถึงเวลาพัก
เบรคก็ต้องกลายเป็นฝ่ายถามเค้าว่าเล่นด้วยได้มั้ย ถ้าไม่ถามก็ต้องอยุ่คนเดียว จนมีครั้งนึงที่เราคิดว่าเรามีเพื่อนสนิทแล้ว จนมีครั้งนึงเราคิดว่าเราคงไม่ต้องถามมั้งว่าขอเล่นด้วย เค้ากำลังผูกเชือกรองเท้าเราก้รอเค้านะแต่เค้าก็ไม่คุยกับเราเลยมีแต่คุยกับเพื่อนอีกคนนึง เราก็เลยลองไม่พูดอะไรอยากลองใจ ว่าเค้าจะถามจะคุยกับเรามั้ย จนผุกเสร็จเค้าก้เดินไปโรงอาหารกับเพื่อนอีกคนนึง ทั้งๆที่เราก็ยืนข้างๆเลยนะ เราก็กลั้นใจเดินตามไปอีก จนเค้าซื้ออาหารเสร็จเราก้เลยว่าครั้งนี้แหละน่าจะถามเรา แต่สรุปเค้าก้ไม่พูดอะไรกับเราเลยเดินผ่านไปเฉยๆเหมือนเป้นอากาศ เราว่าเค้าเห็นเรานะคือยืนใกล้มากอะ ถ้าไม่เห้นก็ไม่รู้จะพูดไง คือเสียใจ(อีกแล้ว)พูดไม่ออกอะ แล้วก็อยุ่คนเดียวทั้งเบรคนั้นพึ่งรู้ว่ารู้สึกยังไงเวลาที่คิดว่าเค้าคือเพื่อนสนิทแต่เค้าไม่คิดเหมือนเรา อีกครั้งนึงเราเห้นเพื่อนผู้หญิงสองคนเล่นบอลอยุ่กับเพื่อนผู้ชาย เราก้เลยจะไปขอเล่นด้วยพอเราไปถามเค้าก้บอกว่า"พวกเราไม่ได้เล่นอะไรอยุ่เลย" ทั้งที่นางพึ่งส่งบอลให้เพื่อนผุ้ชาย -_- สรุปง่ายนะคะกลายเป็นเราที่ต้องวิ่งตามเขา ถามเค้าถ้าไม่พูดไม่ถามก็ไม่สนเราเลยถึงบางที่จะถามก็ไม่สนใจเราเลย บางคนที่อ่านอาจจะคิดว่าเราพูดน้อยหรือไม่เก่งภาษาเลยคุยกับเค้าไม่รุ้เรื่องรึป่าว แต่ป่าวเลยค่ะจะพูดเยอะน้อยแค่ไหนเค้าก็ไม่สนเราบ้างที่เราก้เล่นมุกเล่นสุกแต่ก้ไม่ดีขึ้นเลยเราอยุ่ ร.ร. นั้นสองปีศึกษา ไม่มีความรู้สึกว่าดีขึ้นเลย หนักสุดคือแค่คิดเรื่องเพื่อนนำ้ตาก็ไหลเองเลยค่ะ ที่เรามาเป็นเพียงส่วนนึงนะคะที่จิงมีเยอะแต่เดียวมันจะยาวมากๆ จนปีนี้เลยตัดสินใจย้าย ร.ร ขอย่อๆนะคะเพราะพึ่งย้ายมาใหม่มันก้จะมีเหตุการเหมือน ร.ร เก่าบ้างแต่ดีขึ้นเยอะอยุ่ค่ะ แต่คือตอนนี้มันสะเทือนใจเรามากๆเลยเรื่องเพื่อนเห็นเพื่อนที่ไทยเข้ามีความสุขกันดีถ่ายรูปกลุ่มกันบ้างอยุ่ๆก็อิจฉาแล้วก้คิดถึงเพื่อนเก่าเลยค่ะ มันเหงามากอะถึงที่ไทยงานจะเยอะแต่ก็มีความสุขเรื่องเพื่อนมากเลยค่ะ ปรึกษาเพื่อนที่ไทยเค้าก็อยากให้กลับมาแต่อีกใจนึงเราก็เสียดายที่อุตสาห์มาถึงที่นี้แล้วเรียนมานานแล้วเรามีโอกาสที่ไม่ใช่ทุกคนที่ได้
แล้วก้กังวลเรื่องว่าถ้ากลับไปเรียนไทยจะต้องสอบเทียบมั้ยจะเรียนทันเค้ามั้ย จะต้องเรียนช้ากว่าปีนึงรึเปล่า ช่วยตอบทีค่ะ รู้สึกตัวเองจิตตกเรื่องเพื่อนมากๆเลย คนรอบข้างบอกเราเป็นคนขี้หงุดหงิด ขี้น้อยใจ เราเป็นคนชอบเก็บอะไรไว้ในใจอะค่ะ ไม่รู้จะทำไงดีค่ะ
ส่วนเรื่องครอบครัว เราอยู่กับ แม่ พ่อเลี้ยง กับพี่สาวค่ะ บ้างเราหงุดหงิดจากโรงเรียนก็ชอบเล่นเกม ก็เลยทะเลาะกับพี่สาวบ่อยเรื่องงานบ้านแต่ก็เป็นพวกโกธรง่ายหายเร็วทั้งคู่ค่ะ แต่ก็เคยทะเลาะหนักมากๆจนถึงคั้นตีกันหนักเลยก็มี เราปากแข็งทั้งคู่ไม่ค่อยมีใครขอโทษใครก่อน เราก็ไม่รู้นะว่าทำไมพี่สาวไม่ค่อยชอบเล่นกับเรา เราเคยถามว่ามาเล่นเกมกันมั้ย 97% คือ ไม่ เค้าไม่เล่นอะไรด้วยเลย ทั้งเกมมือถือ หรือพวกเกมไพ่ เกมอะไรที่ไม่ใช้มือถือ เราก็เสียใจ จากที่เหงาอยู่แล้วก็เหงาเค้าไปอีก หรืออาจเป็นเพราะอายุคะ เรากับพี่สาวห่างกัน 3-4 ปี พี่สาวเลี้ยงนกตัวนึง บางทีก็อิจฉานกนะพี่สาวชอบเล่นชอบคุยกับนกมากกว่าเราซะอีก นกจริงๆแล้วก็ไม่ได้เชื่องเลยนะจับก็ไม่ได้จิกอีกต่างหากแต่เค้าก็ยังเล่นกับมันอยู่ดีเคยทะเลาะกันเพราะนกก็มีเค้าเข้าข้างนกมากๆเลย
ทำผิดยังไงก็ยังรักนกมากกว่าน้องซะอีก T-T เสียใจจุง
ส่วนอีกเรื่องนึงคือพี่สาวมักจะเป็นที่พึ่งพาขอบ้าน ทั้งแม่ หรือ คนอื่น ก็ชอบพี่สาวกันทั้งนั้น มีครั้งนึง พ่อแท้ๆเค้าเป็นคนพูดตรงๆไม่ชอบโกหกอะค่ะ เค้าก็บอกว่าตรงๆว่าเค้าก็ชอบพี่สาวมากกว่านิดนึง เราก็ไม่ได้ว่าอะไร คือเราก็ไม่ถึงกับว่าช็อกมากๆหรืออะไร แต่ก็แอบเสียใจ เพราะที่ไม่ช็อกเพราะเราคิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงใครๆก็ชอบพี่อยู่แล้ว ถึงคุณย่า จะบอกว่ารักหลานเท่ากันแต่เราก็รู้ว่าเค้าพูดไม่ให้เราเสียใจ แม่ก็เคยทำคล้ายๆกันค่ะแต่เค้าไม่พูดตรงๆ เราเคยแอบเปิดแชทแม่ คุยกับพี่สาว แม่ส่งคลิปสั้นตอนเราเด็กๆกำลังหัวเราะอยู่ คือน่ารักมากเลย ไม่ได้ชมตัวเองนะ แต่คือพูดจริงๆว่าน่ารัก แล้วแม่ก็พิมพ์ต่อว่าเดี๋ยวนี้ไม่น่ารักเลยนิสัยไม่ดี เราอ่านก็อึ้งอะแล้วก็ร้องไห้ออกมา สตั้นยิ่งกว่าพูดต่อหน้าอีกแต่ก็ไม่ได้บอกใครนะเราเป็นคนพูดตรงๆคล้ายๆพ่อ แต่พี่เค้าก็จะพูดอ้อมๆเค้าเป็นคนเฟรนรี่อยู่นะ แต่บางทีเราก็เห็นบางทีเค้าก็เเกล้งทำเป็นแฮปปี้ตลอดเวลา ต่างกับเรา เราไม่ชอบทำอะไรแบบนั้นเลย คิดอะไรก็พูด ( คิดก่อนพูดอยู่นะ) บ้างทีเค้าก็บอกเราพูดจาขวานผ่าซาก เราก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันกับนิสัยตัวเองคือเริ่มมีปัญหากับพี่สาวกับแม่บ่อยๆ ตรงกันข้ามกับพี่สาวเลย แม่ชอบบอกว่าเราเก็บตัวแถมยังติดเกมเราก็เคยตอบในใจนะว่า ก็เกมมันเหมือนเพื่อนเราอะ คนอื่นยังทำไม่ได้เท่าเกมอะ มันทำให้เราไม่เหงา อารมณ์ดีอีกต่างหาก แต่ก็ไม่พูดออกไปหรอก
แต่ถ้ามีใครชวนเล่นอะไรเราก็เล่นนะไม่ค่อยปฏิเสธ เราจะเล่นเกมเวลาเหงาๆ เบื่อๆ ไม่มีใครเล่นด้วย แต่ก็เกือบทั้งวันอะ คือเรารู้สึกได้เลยว่าพี่เป็นคนโปรดของทุกๆคน บางที่ก็เลยแอบน้อยใจบ้างอะไรบ้าง ตอนนี้เริ่มกลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง อย่างที่บอกไปเราเป็นคนปากแข็ง แล้วเก็บมาคิดคนเดียวไม่ค่อยปรึกษาใคร บางทีเลยแอบร้องไห้คนเดียวบ้าง
ควรทำไงดีคะ ทั้งเรื่องเพื่อน การเรียนควรกลับไปเรียนที่ไทยดีมั้ยคะ ถ้าไม่ควรทำยังไง แล้วก็เรื่องครอบครัวด้วยค่ะ หลายคนอาจอยากถามอายุ แต่ ขอ จขกท เก็บไว้เป็บความลับก่อนนะคะ ช่วยออกความเห็นหน่อยนะคะ ถึงจะยาวไปหน่อยแต่ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านค่ะ ❤️❤️