แฟนบอกว่าไม่พร้อมจะมีแฟน

ยาวหน่อยนะครับ ขอบคุณที่สละเวลามารับฟังครับ


ผมมีแฟน คบกันมาได้ 2 ปี ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี4 แฟนผมอยู่ปี3 ผมจีบเขาก่อน
แต่ผมเป็นแฟนคนแรกในชีวิตเขา ตัวเขาเองมีเพื่อนสนิทที่สุดอยู่คนนึง
ซึ่งน้องคนนั้นก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเหมือนกัน (เหมือนเป็นคู่หูดูโอ้ครับ) เข้าเรื่อง..

เราคบกันแรกๆมีความสุขดีมาตลอดครับ เรามีความชอบคล้ายกันหลายอย่าง เช่น หนัง เพลง ศิลปะ และอื่นๆ เหมือนเราจะเข้ากันได้ดี
จนมาถึงช่วงปลายปีที่2 ผมกับเขาทะเลาะกันค่อนข้างบ่อย แต่ไม่ได้ทะเลาะติดๆนะครับ มีเว้นระยะ
ตลอดเวลาที่คบกัน พวกเราทะเลาะกันน้อยมากครับ มีงอนเล็กๆน้อยๆติ๊งต๊องปกติ แต่หลังๆมาทะเลาะเรื่องใหญ่ครับ

เท้าความนะครับ นิสัยผมแต่ก่อน ตั้งแต่สมัยคบแฟนเก่าแล้ว จะเป็นคนอยากเจอแฟนบ่อยๆครับ
แต่ถามว่าต้องเจอทุกวันไหม ต้องคุยกันตลอดไหม คำตอบคือ ไม่ครับ ผมไม่ได้อะไรขนาดนั้น
พอมาคบกับแฟนคนปัจจุบันผมก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมในมุมมองเรื่องความรักคือก็ดูแล เป็นห่วง
เอาใจใส่สม่ำเสมอ อยากเจอหน้า และที่สำคัญ ผมเป็นคนให้ความสำคัญกับการนัดครับ คือนัดใครก่อนต้องไปกับคนนั้น
ทั้งกับเพื่อนๆด้วย ผมไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะมาเป็นตัวจุดชนวนให้เกิดผลอื่นๆตามมามากมาย
ผมเริ่มชวนเขาทะเลาะเวลาเขาไม่มากับผมทั้งๆที่บางทีเรานัดกันไว้ก่อน ผมยอมรับว่าผมอาจจะงี่เง่านะที่ไปชวนทะเลาะ
บางทีมันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตขนาดนั้น ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นกรณีที่เธอไปกับเพื่อนครับ

ส่วนตัวผมเองผมก็มีชีวิตส่วนตัวกับกลุ่มเพื่อนผมเหมือนกัน คือต่างฝ่ายต่างมีชีวิตของตัวเอง
ไม่เคยไม่ให้ไป จะทะเลาะก็ต่อเมื่อมันผิดนัดครับ พอทะเลาะกันบ่อยครั้งขึ้น เหมือนความอดทน
ของเธอก็ลดลงเรื่อยๆครับ แล้วสาเหตุที่ทะเลาะเริ่มไม่ได้มาจากการเบี้ยวนัดอีกต่อไป แต่เริ่มลามไปถึง
การที่เธอเข้าใจผิดคิดว่าผมไม่ให้เธอไปกับเพื่อนแทน ผมปรับตัวทีละนิดทุกครั้งที่ทะเลาะ แต่ยังไม่100%ครับ
แต่เหมือนอดีตมันฝังใจเธอ...

เธอเริ่มบอกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง ไปไหนต้องมาอธิบายมารายงาน เธอบอกว่าผมกับเธอจริงๆเข้ากันไม่ได้
เธออยากเป็นตัวของตัวเองและเธอก็อยากให้ผมเป็นตัวของตัวเอง อึดอัด ไม่ต้องมาปรับอะไรให้กัน ไม่ต้องฝืน
เธอยอมรับว่าเธออาจจะเป็นแฟนที่ดีไม่ได้ เธอไม่พร้อมทำให้ผมเหมือนที่ผมทำให้เธอ เธออาจจะเหมาะกับการอยู่คนเดียว
ไม่พร้อมีแฟนเธอขอเลิกครับในวันคริสมาสที่ผ่านมา เหตุเกิดจาก วันนั้นเธอต้องมาส่งงานที่มหาลัย ส่วนผมอยู่บ้าน
บ้านผมใกล้มหาลัย ผมชวนเธอมากินข้าวแถวบ้านผม แต่เธอบอกไม่ว่างเพราะตอนเย็นต้องไปกินข้าวกับครอบครัว
ผมเข้าใจจุดนี้ ผมไม่มีปัญหาครับ แล้วเธอก็มาบอกทีหลังว่าจะไปบ้านเพื่อน พ่อแม่ยกเลิกนัด ด้วยความนิสัยเก่าๆของผม
ผมเผลอประชดเธอ ว่า ทำไมไปบ้านเพื่อนได้แต่ไม่มากินข้าวกับเรา.... เท่านั้นแหละครับ เหมือนพลุแตก
ผมรู้สึกโง่เง่าที่พูดไปแบบนั้น ทั้งๆที่ผมไม่ได้ซีเรียสเลยจะไปก็ไป เพราะคืนนี้เราก็จะเจอกันที่งานวันเกิดของเพื่อนเธออยู่ดี
เธอโกรธผมมากเลยครับ บอกเลิกแล้วบล้อคเบอร์กับไลน์ผมไปครบ 24 ชั่วโมง พอเธอใจเย็น เราก็เคลียกัน แต่คำตอบเธอคือเหมือนเดิม
คือ "เลิก" ครับ ผมง้อทุกทาง บอกว่าผมจะไม่ทำให้เธออึดอัดอีก ผมจะไม่เป็นเจ้าชีวิตเธอ แต่ไม่เป็นผลครับ เธอใจแข็ง แล้วบอกตัดสินใจแล้ว

เธอก็บอกว่าเธอยังรักผมนะครับ แต่มันเข้ากันไม่ได้เรื่องนี้ คบไปก็ฝืน ยังไงก็อาจจะต้องจบอยู่ดี
เราคุยกันร้องไห้ทั้งคู่ครับ ทั้งสองฝ่ายเสียใจมาก เธอยังคงถามผมว่าอาบน้ำกินข้าวหรือยัง เพราะเราขาดการติดต่อกันวันนึงเต็มๆ
ผมร็สึกได้ จากน้ำเสียง การพูด ทุกอย่าง ผมรู้ว่าเรายังรักกันอยู่ครับ แต่การที่เธอตัดสินใจแบบนี้มันเพราะอะไรครับ ผมควรจะทำยังไงดี
วันนี้ผมง้อเข้าวันที่ 3 เธอยอมคุยด้วยแล้ว แต่ยังไม่ยอมเปลี่ยนใจ อยากเลิกอยู่ ผมควรทำยังไงครับ ผมตันจริงๆ
การเลิกกันทั้งๆที่ยังรักกัน มายากมากเลยครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่