สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเรา ใช้คำผิดหรืออะไรยังไงขออภัยด้วยนะคะ หรือแท็กผิดขอโทษด้วยน้าา
ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนว่าเราอายุ 23 ปี แฟนอายุ 43 ปี ซึ่งมันห่างกันมากกกกกกกก เรารู้จักกันได้ 2ปี เขาเป็นคนเข้ามาจีบเราก่อนนะ ตอนนั้นเราทั้งคู่ทำงานอยู่ที่เดียวกัน เขาเป็นหัวหน้าเรา  ส่วนเราเป็นเด็กฝึกงานเอ๋อๆคนนึง
ครั้งแรกเลยเขาไม่ได้มาจีบเราตรงๆมีมาชวนพี่อีกคนไปดูหนัง กินข้าวกันบ้าง แล้วพ่วงเราไปด้วยตลอด  คือพี่ผญ คนนี้เขารู้มาว่าพี่เขาชอบเรา เลยช่วย แต่ไปๆมาๆก็มีแค่เรากับเขาไปกัน2คน  ต้องบอกก่อนว่าเขาไม่เคยล่วงเกินเราเลย อันนี้คือสิ่งที่เราประทับใจนะ เวลาไปกินข้าว ดูหนังหรือ ซื้อของ เราจะบอกตลอดว่าจ่ายใครจ่ายมัน เขาก็โอเค จะมีบ้างที่เค้าเลี้ยงเล็กๆน้อยๆ  จนตกลงคบเป็นแฟน แต่ตอนนั้นที่เราจะตกลงคบกันคือมันมีพี่อีกคนที่มาจีบเรา เขาก็เป็นหัวหน้าแต่อยู่คนละแผนก เเต่เขาไม่เคยคุยกับเราไงค่ะ แค่ทักเฟส เราเลยไม่ได้อะไรเลยตกลงคบกับพี่คนนี้ พี่เค้า2 คนเป็นเพื่อนกันนะ เเต่เราก็บอกไปตรงๆเเหละ เราคบกัน  ตอบนคบมันก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวา เราก็ทำแบบที่เราทำ ไปเที่ยวกันบ้าง จนวันนึงเราคุยกันเราตัดสินใจย้ายออกมาอยู่ด้วยกัน เขาก็พาเราไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อย ดูหนังนี่็บ่อยมาก เพราะชอบดูหนังทั้งคู่ แต่เวลาไปเที่ยวไรงี้เขาจะเป็นคนออกตัง์ซะส่วนใหญ่เรื่องค่ากิน
  แต่มีเรื่องที่ทำให้เราไม่พอใจอยู่บ้างคือเขาให้เราออกค่าห้องทั้งหมดสุดท้าย เราก็เข้าใจนะเพราะบางทีเขาก็ออกค่ากิน ค่าอะไรต่างๆ เราก็คบกับมาเรื่อยๆ  ช่วงวันหยุดเราพาเขาไปเจอแม่ที่ต่างจังหวัด เเม่ก็โอเค ถ้าเราจะคบคนอายุเยอะกว่า ไม่ได้ว่าอะไร เเม่เข้าใจว่าเราโตแล้ว
......จุดเปลี่ยนมันมาอยู่ที่เขาตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านเขาที่ต่างจังหวัด มาทำงานกับพี่ชาย ทีเเรกเราทะเลาะกันหนักเลย ว่าจะมาได้ยังไง ไหนจะค่าใช้จ่ายค่างวดรถ ที่เขาต้องส่ง ค่าบัตรอะไรอีกมากมาย เขาจะทำยังไงถ้าวันนึงค่าใช้จ่ายไม่พอ เขาก็บอกเค้าเบื่องานที่ทำ
เขาตัดสินใจแล้ว เราเเบบเสียใจมากค่ะตอนนั้น ไม่คิดว่าเค้าจะเอาเรื่องเเค่เบื่องานมาอ้าง มันเป็นเหตุผลโลกแตกเลยนะเราคิดว่า เเต่สุดท้าย เราตัดสินใจลงมาอยู่กับเขา  ต้องบอกก่อนว่าตอนนั้นมีเงินเก็บนิดหน่อย แต่ก็มีหนี้อยู่พอสมควร. เเรกๆก็ดีคะ ไม่ได้อะไรทำให้เรากังวล ..จุดแตกหักมันเริ่มขึ้นเมื่อ เรามาอยู่ที่นี่เราไม่ได้หางานทำประจำเหมือนก่อน แต่เราทำขนมคุกกี้ขาย ซึ่งมันก็พอได้วันละหลายบาทเป็นเงินเก็บเรา  ที่เราต้องอดหลับนอนมาทำขาย เราอยากเก็บเงินช่วยเขาสักก้
อน  
แต่งานที่เขาลงมาทำ บางวันมีงานก็ได้เงิน บางวันไม่มีงานไม่ได้เลย ต้องมาพึ่งเงินที่เราขายขนมได้ จนเงินที่เราเก็บอยู่ทุกวันเริ่มหมดไป ยิ่งเงินเขาไม่ต้องถามหมดไปกับการใช้จ่ายค่ารถ ค่าบัตร เราทะเลาะเรื่องเงินกับเขาบ่อยมาก  คือเราเข้าใจว่าต้องช่วยกัน
แต่นี่มันเหมือนจะพึ่งเราอย่างเดียวเลย เราก็บอกเขาควรจะทำงานเสริม เขาก็บอกจะทำได้ไง ยังทำกับพี่อยู่  จากที่ทะเลาะกันบ่อย ที่นี้หนักเลยค่ะ ทะเราะกันไม่พอไล่เราหนีด้วย  คือเขายอมลาออกจากงานที่เงินเดือน 40kมาทำงานวันละ400 เราว่ามันไม่ใช่แล้ว วันไหนจะไม่มีงานวันนั้นก็อด  เราพูดแบบนี้เสมอ แต่เรากลับตอกหน้าเราว่า "เหนื่อย หรือ อยู่ไม่ได้ ก็ไปซะสิ กูไล่ตั้งเเต่ครั้งนั้นทำไมไม่ไป " คำพูดแบบนี้เราได้ยินทุกวัน ย้ำนะคะว่าทุกวันจริงๆ แต่เรายังทน ทนทั้งน้ำตา
เรารู้สึกว่า เราเป็นผญ มาอยู่ต่างจังหวัด ต่างบ้านต่างเมืองเพื่อนก็ไม่มี ทำไมเขาพูดแบบนี้กับเรา มันไม่แฟร์เลยนะสำหรับเรา ตลอดเวลาที่ทะเลาะกันเรื่องนี้ร่วมหลายเดือนเขาจะออกไปกินเหล้ากับเพื่อนตลอด เราจะมีข้าวกินไหมคือไม่สน ถ้ากลับมาค่อยซื้อมาให้ โทรไปว่าเราหิวข้าวก็บอกรอก่อน บางทีรอ3ชม.ก็ไม่มา แต่เรื่องทั้งหมดเราไม่เคยบอกแม่เลยนะ เวลาเเม่โทมาเราจะบอกอยู่ได้ เราสบายมาก พี่เขาก็ดี แม่เราก็สบายใจ ทั้งๆที่แม่เราไม่เคยเรียกร้องเลยว่าต้องอย่าให้เราลำบาก จะแต่งงานกับลูกเขาไหม ตอนไหน ? เพราะนี่ก็เอาเรามาอยู่ด้วยแล้ว แม่เราไม่เคยถาม ไม่เคยเอ่ยถามเลยว่าเขาให้เงินไหม เขามีเงินเก็บยัง แม่เราไม่เคยถามสักคำ แค่บอกว่าเชื่อใจเรา แต่เขากลับไล่เราเหมือนหมา เราพยายามถามตัวเองนะ ว่าทำไมถึงทน ทนได้ยังไงมาตั้งหลายเดือน เราบอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ทน แล้ว ควรจะเดินไปข้าง  พอเราจะไปจริงๆเรากลับทำไม่ได้ เราคิดถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่เขาก็ดีกับเรามากๆเหมือนกัน  มันเหมือนเรายังรอให้เวลาแบบนั้นเกิดขึ้นอีก แม้รู้ว่ามันจะยากก็ตาม
พอคิดถึงเรากลับไปไม่ได้ ทั้งๆที่เค้าไม่เคยห้ามเลย ไม่เคยห้ามเลยนะ  
..พอมาถึงตอนนี้เราก็แค่เหนื่อยที่ต้องมาทำขนมขายเพื่อเลี้ยงเขา แล้วไหนจะให้เราไปทำงานประจำอีก เพราะค่าใช้จ่ายไม่พอ มันใช่แล้วเหรอ ที่เราต้องมาลำบากขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาไม่คิดจะทำอะไรเลย

เราแค่อยากถาม
-จะผิดไหมถ้าเราจะไป กับคำเเค่ว่า เราทนไม่ได้แล้ว ?
-มันดูโง่ไหม ถ้าเราจะไปเริ่มใหม่ แบบไม่มีอะไรเลย  แบบไม่มีอะไรจริงๆนะ
-ชีวิตที่ต้องไปทำงานตัวคนเดียว มันจะอ้างว้างขนาดนั้นเลยเหรอ
-เราแค่อยากทำงานแล้วเก็บตังไปอยู่ที่ไหนไกลๆสักที่พอจะทำได้ไหม
-มันผิดเหรอที่เราไม่อยากเหนื่อยหาเงินเลี้ยงเขาเเล้ว  ถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้เขาจะดีกับเรามาก
-และมันจะสายไหม ถ้าเราจะเดินไปเลย ไม่หันกลับมาอีก ?

ปล.ตั้งแต่เราคบกันยังเรียกแฟนนะคะ เพราะเราไม่เคยมีอะไรกันเลย  ตอนที่คบกันมีคนเข้ามาจีบเราเยอะพอสมควรแต่เราก็ยังเลือกเขามันเลยเคว้งและโกรธตัวเองมาตลอดว่าเลือกเขา แต่เขากลับไม่สนใจเรา ทั้งๆที่เพื่อนเราบอกให้เราอออกมาจากจุดนั้นตั้งนาน ทำไมเราไม่ฟังเรายังดื้อ ถ้าถามว่าเรายังรักเค้าไหม อาจจะไม่รักแล้วก็ได้ เเต่เราก็ตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน....
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ที่ให้คำแนะนำ พร้อมรับทุกคำแนะนำค่ะ^^