เป็นโรคเครียดสะสม หรืออย่างอื่น ต้องหาจิตแพทย์ไหมค่ะ ?

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลย ว่าใช้เวลาคิดนานมากกว่าที่จะเขียนขึ้นมา เพราะอยู่ดีๆก็เกิดคำถามกับตัวเองว่าเราป่วยทางจิต? ควรที่จะไปหาหมอไหม หรือแค่เราคิดมาก ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เติบโตมาด้วยทำอะไรเองทุกอย่าง ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใคร ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ ตรงจนดูเหมือนเป็นคนกระด้างไปเลยค่ะ เป็นคนพูดเพราะค่ะ ไม่เคยใช้คำหยาบ จนมีแฟน ครบกันและแต่งงานตอนนี้จะสิบปีแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้มีความสุขกันดีมีทะเลาะกันแต่คุยด้วยเหตุผล เราทำธุรกิจด้วยกัน ตอนนี้แหล่ะค่ะ ปัญหาเกิดแล้วค่ะ ธุรกิจต้องเจอคนเยอะ คนมากขึ้น ตอนไม่มีปัญหาเรารับได้ เจอคุยได้ แต่พอมีปัญหาแฟนโทษเราดูแลไม่ดี ทำพลาดต่างๆนานา ด่าหยาบว่าดิฉัน โง่ ตัวเงินตัวทอง ทุกคำหยาบที่จัดได้เลย ตอนที่โดนว่าหรือด่า นั้นมีปัญหากับลูกค้าแล้วและยังมารับอารมณ์กับแฟนอีก ครอบครัวอีก ดิฉันไม่รู้จะคุยกับใคร ตอนโดนด่าจะมีอาการน้ำตาไหล ร้องไห้ทันที แล้วแฟนจะไม่ชอบรำคาญสั่งให้หยุด แต่ดิฉันหยุดไม่ได้ (ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงหยุดไม่ได้ค่ะ แต่สักพักก็หายเองถ้าทำอย่างอื่น) ในขณะที่ร้องไห้ก็จะโดนด่า สารพัด ทำให้แค้น วิธีที่แก้ไขระบายคือเข้าห้องน้ำ ทำร้ายตัวเองหรือไม่ก็ไปมองหน้าตัวเองในกระจกร้องไห้ จนทำให้ติดห้องน้ำ ชอบอยู่ในห้องน้ำนานๆ ไม่อยากออก ก็จะโดนให้แก้ไข ให้ออกจากห้องน้ำ ตอนที่เจอปัญหาไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องน้อยก็จะสั่น มือเย็น เกร็ง อยากกำมือแน่นๆๆ อยากร้องไห้ อยากเป็นลม อยากหายไปจากเวลานั้นเลย บางครั้งอ้วกค่ะ ลืมบอกไปค่ะ ดิฉันชอบคุยๆๆๆๆ คุยๆๆๆ และพูดหรือถามได้ทุกเรื่อง ถามแล้วก็ถามอีก บางครั้งบางคนพูดอะไรมาไม่เข้าหัวเลยค่ะ ผ่านทันที ชีวิตของดิฉันให้แฟนบ่งการมาสิบกว่าปี จนหัวสมองตัวเองคิดอะไรไม่ได้ค่ะ ไม่มีความคิดอะไรเลยคิดไม่ออกสักอย่าง ทั้งๆที่เมื่อก่อนอยู่และทำอะไรเองมาตลอด และตอนที่แฟนด่าหัวของดิฉันจะนึกถึงภาพตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกัน ด่ากันตอนเด็กๆขึ้นมาทุกครั้ง และทุกครั้งแม่ของดิฉันของจะยอมและง้อพ่อตลอด เช่นก็ทำเช่นกัน และก็กลัวแฟนทิ้ง สั่งซ้ายก็ต้องซ้าย ขวาก็ต้องขวา ห้ามทำอะไรเอง แต่พอเขาอารมณ์ไม่ดีก็ด่าว่าคิดเองไม่เป็นหรอ พอดิฉันบอกว่าเมื่อกี้คุณเพิ่งบอกฉันแบบนี้ เขาก็บอกว่าไม่ใช่เขาไม่ได้พูด บางครั้งก็สับสนฉันหรือเขาที่มีปัญหากันแน่ ดิฉันควรต้องหาหมอไหมที่ไม่อยากรับฟังสิ่งต่างๆที่ทำให้ทุกข์ใจ หรือเรื่องที่ไม่อยากทำ เกลียด ไม่ต้องการเห็น แต่ก็ต้องทำในเรื่องที่ทุกข์ใจและเกลียดแต่ก็ต้องไม่เกลียด ทั้งๆที่ดิฉันรู้และคิดว่าที่ดิฉันเป็นแบบนี้เพราะแฟน เกลียดเขานะคะ ใจข้างในมันบอก แต่ก็บอกว่าทิ้งไม่ได้เราสร้างทุกสิ่งทุกอย่างมาด้วยกัน และเขาตอนดีก็ดีมาก แค่เรื่องงานเท่านั้นที่เป็น และดิฉันก็เห็นว่าแม่ของดิฉันก็ทนพ่อมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ฉันก็คงทนได้เหมือนกันค่ะ
**ขอโทษที่เขียนวกไปวนมาเมื่อสักครู่ก็เพิ่งโดนด่า และเจอเรื่องที่ไม่ต้องการรับรู้เลย และมันก็เป็นแบบนี้อีกครั้ง คนเคียงข้างซ้ำเติม ร้องไห้เมื่อรับรู้และก็โดนด่าและก็อยากหนีปัญหาแต่ก็ไม่ทำ และก็ซึม ไม่อยากคุยกับใคร หนีไปนั่งในห้องน้ำอีกค่ะ แต่ก็ถูกโดนด่าว่าต้องเข้มแข็งจากคนรอบข้างค่ะ ให้ออกมาจากที่ต้องนั่นค่ะ แต่ใจเรามันไม่มา แต่ร่างกายสั่งต้องออกมาเพราะคนข้างกายบังคับตลอด