เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรก ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยนะคะ
-------------------------------------------------------------
คือ เราคบกับคนๆหนึ่งมาได้ 1 ปีแล้วค่ะ
ช่วงแรกๆ ก็ไม่มีอะไร ชีวิตดีมีความสุข ตัวเรารู้สึกนะคะว่ามันใช่
แต่ก็ตามฉบับที่คนพูดบ่อยๆว่า มันก็ดีแค่ช่วงแรกๆ....
คือขอเกริ่นก่อนค่ะว่า เราเป็นผญ แนวห้าวๆ ไม่ชอบผญ มีเพื่อนผชเยอะ ปากไม่ตรงกับใจเท่าไหร่ แต่เวลาจริงจังก็จะพูดออกไปตรงๆ ขี้ประชดเวลาน้อยใจ จะชอบพูดตอกย้ำความผิด(อันนี้แฟนบอกแต่เราไม่รู้ตัวหรอกค่ะ) ขี้บ่น ใจร้อนง่ายแต่ก็ใจเย็นในบางเรื่อง โกรธง่ายหายเร็ว อารมเปลี่ยนเร็วจนตัวเองตกใจอะค่ะ เช่นแบบ ตอนแรกร้องไห้ผ่านไปแปปๆ ก็ หยุด แบบ หยุดเร็วมากทั้งๆที่เฮิร์ทสุดๆ ชอบพูดจาว่าร้ายตัวเอง พูดอะไรไม่ค่อยจะคิด และออกจะเป็นพวก feminist ด้วย
ส่วนแฟน อายุน้อยกว่าเราค่ะ เป็นคนที่ี่หึงมากๆจริงๆ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง(อันนี้แฟนเค้าพูดเอง) เช่น เค้ายุ่งกับ ผญ คนอื่นได้ เรายุ่งกับ ผช คนอื่นไม่ได้ ถ้าเค้าพูดอะไรเราต้องฟัง ไม่ฟังไม่ได้ อารมประมาณ ผชเป็นใหญ่ผญต้องตามอะค่ะ เป็นคนที่นิสัยเหมือนเด็ก เอาแต่ใจ ขี้งอน ไม่ให้เกียรติคนที่สนิทด้วยเท่าที่ควร ชอบพูดอะไรครุมเครือไม่ยอมบอกให้ชัดเจน เช่น พอถามอะไรก็จะตอบกลับมาเป็นคำถาม ประมาณว่าให้ไปคิดเอาเองอะค่ะ(ซึ่งเป็นสาเหตุให้ทะเลาะกันเพราะไม่ยอมบอกว่าให้แก้อะไรแล้วพอเราทำผิดก็มาโมโหเรา)
โดยรวมแล้ว ความชอบหรืออะไรก็ไม่มีเหมือนกันอีกด้วยค่ะ เช่น เค้าชอบอเมริกา เราชอบ อังกฤษ เค้าชอบ cultureแบบ ตะวันตก ที่ไม่ค่อยถือตัว ส่วนเรา ชอบ culture ไทยในเรื่องความรักนวนสงวนตัว สรุปง่ายก็คือ ถูกสอนกันมาคนละแบบ(คนไทยทั้งแฟนแล้วก็เรานะคะ) เค้าจะมองว่าเรื่อง 18+อะไรอย่างนั้นเป็นเรื่องธรรมดา ส่วนหญิงไทยแบบเรา(แค่เรานะคะไม่รู้คนอื่นเป็นไหม) จะมองว่าแค่กอดกัน หรือ อะไรแบบนั้นก็ควรจะไปทำในที่แบบส่วนตัว ไม่ควรแสดงออก ยิ่ง 18+ นี่ แบบ เป็นเรื่องหลังแต่งงานไปเลย(เข้าใจค่ะว่ามันก็ห้ามกันเรื่องนี้ไม่ได้ด้วยเรื่องวัยด้วยอะไรแต่ความคิดเราเป็นแบบนี้จริงๆ)
ช่วงๆแรกๆ ที่คบกัน จะมองว่าโลกสวยก็ได้นะคะแต่เราเชื่อว่า การที่ใครจะให้ใครเชื่อใจเราได้ เราจะต้องเชื่อใจเค้าก่อน ซึ่งเราก็ทำ ก็เชื่อใจทุกอย่าง ไม่เคยขอดูโทรศัพท์ว่าคุยกับใครอะไรยังไง เราเชื่อตัวเองว่าเราสามารถคบคนนี้ได้โดยจะไม่สนใจคนอื่นๆ เราหยุดค้นหาคนใหม่ เราอยู่กับคนๆนี้ ใช้เวลาพักร่วมกัน แทนที่เราจะไปอยู่กับเพื่อน(ซึ่งเพื่อนเ้าใจค่ะเค้าก็มีแฟนมีอะไรองเค้าอยู่แล้วเหมือนกัน) ส่วนแฟน แฟนมั่นใจในตัวเองมากว่า รักแค่เราคนเดียวและจะไม่มองใคร แต่ไม่เชื่อใจเราว่าเราจะอยู่กับเค้าไม่ว่าเราจะทำยังไงก็ตามอะค่ะ ที่ทะเลาะกันเรื่องแรกๆเลยนะคะ คือเรื่องที่เราจะต้องเป็นคนไปหาเค้าตลอด คือ ตามปกติ ไม่ว่าจะสังคมไหนจะเห็นว่า ผช จะ ย้ายมานั่งกับผู้หญิงมากกว่า แต่ในกรณีนี้คงเจอ rare item ค่ะ และพอเราไปนั่งกับเค้า เค้าก็มาโมโหเราอีกว่า ไปคุยกับเพื่อนผชของเค้าไม่สนใจเค้า เราก็แบบ เอ้า แล้วจะให้เรามาทำไม ถ้าจะมางอนกันเพราะเรื่องนี้ แต่เราก็ตัดปัญหาไปค่ะ อะ ก็ไม่คุยกับคนอื่น ต่อมา เพื่อนผชของแฟนก็แนะนำเค้าให้รู้จักกับคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อน ในกลุ่มนั้นมี ผญ คนหนึ่ง ใช้นาม สมมติ นะคะ ชื่อ 'เอ' เอ เนี่ย มีแฟนอยู่แล้ว และก็รู้ว่า แฟนเราอะ มีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะแบบมาหยอด แล้วคุยกันไม่นาน แฟนเรากับเอ ก็สนิทกัน เอาเวลาที่จะใช้กับเราไปโทรคุยกับคนๆนั้น คือ เราเข้าใจว่า และเชื่อใจว่าเค้าจะไม่ไปแบบ เค้าจีบมา ก็เล่นด้วย แต่ไม่ค่ะ ไม่เลย แฟนเรา เค้าจีบมาก็เล่นกลับ แต่อย่างน้อยเค้าก็มาบอกเราเรื่องนี้ เราก็โมโหมาก ว่าแบบ อ่าวไหนหล่ะที่เชื่อใจ ไปเล่นทำไม คราวหลังไม่ให้ เลิกคุยกับมันไปเลย แฟนเราก็งอแง บอกว่า ไม่เอา เป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้วจะให้แบบ เลิกคุยไปดื้อๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องเสียมารยาท ไม่อยากเสียเพื่อน อะเราก็โอเค แต่ห้ามเล่นด้วยอีกนะ หลังจากนั้น ก็มี ทะเลาะกัน เรื่อง เอ คนนี้อยู่ประปราย เพราะ นางก็ดูเหมือน แบบ รุกหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่แฟนเราก็พูดไว้ชัดเจนนะ ว่า ไม่สนใจคนนี้ (เราก็คิดนะ ไม่สนใจแล้วจะไปเล่นกับเค้าทำไม มีเราอยู่แล้วอีกด้วย)จนวันหนึ่งนางเลิกกับแฟน นางก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่เราก็แบบ คือมันบ่อยอะ จนมันเริ่มชินชา ก็แบบ เออ จะทำไรก็ทำเหอะ เบื่อแล้ว
แฟนเราก็ดูไม่ได้อะไรกับนางเราก็เลยเอาวะ ยอมก็ได้ แต่ก็แบบนางยังคุยเล่นสนิทกัน แอบเล่นกลับ นิดหน่อยๆ เราก็ปล่อยผ่านไป เค้าเป็นพวกที่ ตัวเค้าจะไม่ยอมเปลี่ยน และเค้าพยายามจะให้เราเปลี่ยนเพื่อนเค้า ปากบอกว่าเรา perfect แต่ก็บ่นอยู่ตลอดว่า ทำไมไม่ทำแบบนั้นแบบนี้ แต่เราก็ อะโอเคเข้าใจว่า มันก็คงไม่ได้มีอะไร ลงล๊อกไปซะทุกอย่าง แต่ที่น่าหงุดหงิดจนตอนนี้เลิกหงุดหงิดไปแล้วคือ เค้า 'ไม่เคย' เปลี่ยนอะไรให้เราซักอย่าง จนเราต้องแบบ ยอมปล่อยมันไปเอง แต่ด้วยความที่เราอารมเปลี่ยนเร็ว ทำให้ แบบ ยอมรับอะไรง่าย มันเลยไม่รู้สึกว่า มันฝืนมันลำบากเท่าไหร่
เดี๋ยวจะหาว่าเข้าข้างตัวเองนะคะ เลยจะบอกว่า คือแฟนเราอะ ก็ยอมเราเหมือนกัน เค้าผลักดันเราให้ตั้งใจทำงาน เข้าใจเราในบางจุด ให้กำลังใจเรา ทำให้เรามีเป้าหมาย ให้ชีวิตเราดีขึ้น เราถึงคิดว่า เออเราก็ยอมเค้าบ้างก็ไม่เสียหายอะไร เพราะพอมีเค้าอยู่ก็ทำให้เรามีความสุข ทำให้เราอยากเดินหน้าต่อ ง่ายๆก็ ช่วยกัน ผลักดันกันทั้งเราและก็แฟน
ชีวิตก็ดำเนินต่อมาเรื่อยๆค่ะ จนมาถึงจุดหนึ่งที่ รุ่นพี่ที่ไม่ได้คุยกันนานเป็นปีที่เรารู้จัก ทักมา คือเรานับถือคนๆนี้เหมือนพี่แท้ๆ ของเรา และเค้าก็คิดแบบนั้น และเพราะช่วงอายุมันห่างกันเกินไป และเราก็ไม่ได้คิดอะไรแนวโรแมนติกกับพี่คนนี้เลยแม้แต่น้อย พี่เค้าเองก็มีแฟนมีอะไรอยู่แล้ว อะเขาทักมาเราก็คุยกลับ ก็มีฝันดี คิดถึง อะไรก็ว่าไป ตามประสา คือ ไม่ได้เจอกันนาน จะบอกคิดถึงบอกอะไรมันก็ยังอยู่ในขอบเขต ที่ให้เกียรติแฟนอยู่
หลังจาก ที่คุยกันจบไป เราก็ไม่ได้บอกแฟน เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น มันเป็นแค่การถามไถ่สารทุกสุขดิบ ตามประสาคนไม่ได้คุยกันนาน แต่พอแฟนมาเจอเข้า เค้าก็โมโหหนักมาก ว่าแบบ ทำไมไปพิม ฝันดี ไปพิม คิดถึง อะไรกับพี่คนนั้น และเราก็พยายาม อธิบายเค้าแล้ว ว่า เออ มันไม่ใช่นะ เรานับถือกันเหมือนพี่น้อง แต่ก็ไม่ฟัง เราก็เลยอะ ไม่ทำก็ได้ แล้วเค้าก็บอกว่า ถ้ามีผช ทักมาให้บอก(แต่คือตัวเรากลัวค่ะ เพราะขนาดแค่อ่านแชทของผชคนอื่นที่เราสนิทก่อนคบกันเค้ายังหาเรื่องมาโกรธมางอนเราได้แล้วหนักด้วยทั้งๆที่เป็นเรื่องงาน เรากลัวว่า ถ้าบอกไปตรงๆ แล้วไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานเรื่องอะไรเค้าก็จะโกรธแบบเดิมอีก เข้าใจค่ะว่าไม่ควรโกหก เราเลยเลี่ยงที่จะไม่พูดแทน ถ้าถามก็บอกถ้าไม่ถามก็ไม่พูด เพราะมันจะเจ็๋บทั้งสองฝ่าย สู้ลืมๆไปเลยดีกว่า เรารู้ค่ะว่ามันมีดี ควรจะบอก แต่เรากลัวมากจริงๆ ไม่มีความกล้าที่จะบอกเค้าอันนี้ผิดที่เราเองค่ะเรารู้) แต่เรื่องมันมีหลังจากนี้ค่ะ จะรวมสั้นๆว่า เราก็สนิทกับรุ่นพี่ผชอีกคนหนึ่ง อายุก็ห่างกันเกิน แบบนี้เหมือนคนแรกแหละค่ะ เรื่องก็มาอีหรอบเดิม แต่เรื่องนี้คือ อารมประมาณคุยงานอะค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เราก็เห็นว่า เออ มันก็แค่เรื่องงาน ไม่ต้องบอกคงไม่เป็นไรมั้ง แต่ผิดถนัดค่ะ เค้าโมโหมากว่าทำไมไม่บอก คือ ด้วยความที่เค้าเป็นคนพูดไม่ชัดเจนอะค่ะ เราก็ไม่รู้ว่า แบบไหนดีไม่ดี แบบไหนทำได้ไม่ได้ เราก็เลยไม่ได้บอกไป แล้ว ลงเอยจบด้วยต้องลบพี่เค้าออกไปจากรายชื่อเพื่อน แบบ ห้ามติดต่ออีกเลย อะเราก็ยอม เพราะอันนี้เราผิด และเค้าก็บอกว่า ห้ามคุยกับผู้ชายคนนี้อีก 'เด็ดขาด' จนมาถึงรอบสุดท้าย อันนี้ พี่คนแรก ที่เรานับถือเป็นพี่แท้ๆ ทักมา เราก็เลย อะใช้โอกาสนี้ ปรึกษา เรื่องจะไปเรียนต่อดีไหม อะไรงี้ เราก็หลักเลี้ยงการใช้ภาษาที่จะสื่อไปในทางไม่ดี พี่เขาก็มีให้กำลังใจ อะไรแบบนั้น พอคุยกันจบ เราก็คิดว่า เราจะบอกแฟนดีไหม แต่ในใจก็กลัวว่าถ้าบอกไปผลจะออกมาแย่ เราเลยเก็บไว้ในใจก่อน แล้ว 2 วันต่อมา เค้าก็มาขอดูโทรศัพท์ คือเราเป็นพวกไม่ลบแชท อยู่แล้ว เปนปกติ ทำให้ตรวจสอบง่าย เค้าก็มาเห็นเข้าระหว่างที่เรายังทำใจไม่ได้ว่าจะบอกดีไหม แล้วเค้าก็โมโหมาก จนจะขอเลิก คือ เราเข้าใจว่าเราผิด ที่ไม่ยอมบอก แต่จะให้ทำไงได้ คือมันไม่มีตัวอะไรมาวัดว่า เค้าจะไม่บอกเลิก ถ้าเราบอกว่าเราคุยกับพี่เรา คือ มันอาจจะลงเอยที่แบบ ไม่ว่าจะบอกหรือไม่บอก เค้าก็จะบอกเลิก เพราะมันเห็นเค้าแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก็เลยไม่กล้าและเก็บไว้ เราเข้าใจว่าเราทำผิดต่อคนๆนี้ สุดๆ ที่ไม่บอก
จะว่า ว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีก็ได้ค่ะ เราเข้าใจดี เราเลยขอโอกาส สุดท้าย แต่เค้าก็บอกนะว่า ความรู้สึกเค้าอาจจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราก็อะโอเค เราลบ ผช ทุกคนในออกจากรายชื่อเพื่อนที่เค้าไม่รู้จัก ไม่คุยกับใครอีกเลย จนถึงทุกวันนี้ เค้าก็ยอม กลับมา คบด้วย เหมือนจะสงสารเพราะเราร้องไห้ แต่เค้าก็บอกว่า จะเชื่อใจได้ยังไง เราอาจจะมี แบบ แอคเค้าอื่นไปคุยกับคนอื่นก็ได้ แต่คือ ถ้าเค้ารู้นิสัยเราจริงๆ เราจะมีแค่แอคเค้าเดียว เพราะเราไม่ชอบทำอะไรยุ่งยาก(คิดว่าอยู่กันมาตั้งปี 1 ทั้งๆที่เคยบอกแล้วกลับไม่เชื่อ) ก็แบบ เห้อ แต่ก็ทำใจ เพราะเราผิดเอง
หลังจากนั้น ก็แบบ รักกันดีกลับมาดีกัน คุยเล่นกันปกติ จนวันหนึ่ง เค้าไปทริป3วัน แล้วไปเจอผญคนหนึ่งเป็นรุ่นน้องเค้า 3 ปี ก็เกิดไปปิ้งๆ ชอบ เค้า อารมประมาณ interestเฉยๆ ว่าแบบ สวยดีน่ารักดี พอกลับมาก็แบบ เปลี่ยนไป คือ ทำเหมือนว่า เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ทั้งๆที่เป็นแฟนกันอยู่ ไปพูดว่า จะไปหาแอดเฟสน้องคนนี้ เราโมโหมาก แล้วก็เสียใจมาก คือ เรายอมทำขนาดนี้ ลบเพื่อนให้ อะไรให้ คือยอมทุกอย่าง (คือเราคิดมาดีแล้วว่าเรายอมได้ ไม่มีปัญหา ไม่ได้รู้สึกว่าฝืนหรือเหนื่อยอะไร เพราะเราผิดเอง) คือก็เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา แต่คือ สถานะ 'แฟน' มันยังอยู่อยากให้ช่วยแคร์หน่อย ถ้าไม่ได้เป็นแฟน เราจะไม่ว่าเลย แล้วน้องผญ เองก็ดูเล่นด้วยอีกด้วย
ตอนนี้ก็ยังคุยกันไม่ตก แต่ว่า วิธีการพูดเค้าเปลี่ยนไป เค้าบอกว่าเค้าต้องการเวลาคิด พูดอะไรถามอะไรก็ตอบแบบสั้นๆไม่ตอบว่า โอเค ก็ 'idk' ทำให้คุยต่อไม่ได้ วิธีพูดเหมือนไม่ต้องการให้เราอยู่คุยกับเค้า แต่พอเราจะไปเค้าก็แบบพูดประมาณว่า ไม่พอใจที่เราไป อยากให้เราอยู่ คือ อย่างที่บอกค่ะ เค้าเป็นคนครุมเครือ ไม่ยอมบอกให้ชัดเจนว่า อยากให้อยู่หรืออยากให้ไป ตอนนี้เลยคิดไม่ตก เราทำใจเรื่อง รุ่นน้องคนนั้นได้แล้วเพราะมันไม่ได้อะไรมาก ยังไม่หนักมาก เลยปล่อยไป (แต่จริงๆคิดว่าควรตัดไฟแต่ต้นลมค่ะ)
เราเข้าใจดีว่าเราผิดที่ปล่อยเค้าไป แต่ว่า เราไม่ได้รู้สึกว่า สิ่งที่เปลี่ยนเพื่อเค้ามันลำบากอะไร
อยากรู้ในมุมมองของคนอื่นคะ ว่า เราควรจะทำยังไง ยื้อต่อไหม หรือ ว่าตอนนี้เรากำลังฝืนตัวเองอยู่
เค้ามีค่าพอให้เราอยู่ต่อไปรึเปล่า เพราะเราก็ทำมาตั้งขนาดนี้แล้ว เค้าจะไม่เห็นค่าไม่เห็นความตั้งใจของเราจากการกระทำนี้ซักนิดเลยหรอ?
บอกก่อนนะคะไม่ได้อยากได้คำสอนว่า 'ไม่ควรไปโกหก' หรืออะไรแบบนั้นเพราะตัวเรารู้ดีอยู่แล้ว ว่ามันไม่ดี และไม่อยากให้คนมาซ้ำเติมค่ะ
แล้วก็ ไม่เข้าใจเค้าค่ะ ว่า ตกลงอยากให้เราอยู่ หรืออยากให้เราไปให้พ้นๆ เพราะถ้าจากการกระทำเค้าที่แบบ แปปๆ ดี แปปๆ ร้าย เช่นแบบ พอเราบอกว่า วันเสาร์อาทิตย์นี้ไม่ว่างนะ ไปสังสรรค์กับครอบครัว เค้าก็จะแบบ 'ก็แปลว่าเราจะไม่ได้เจอ2วันงั้นหรอ' แบบน้ำเสียเสียดายที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ แบบ ก่อนหน้านี้ยังทำน้ำเสียงไม่อยากให้เราอยู่อยู่เลย มันเลยแยกไม่ออกแล้วว่าตกลงเค้าเอายังไงกันแน่ (เค้าเคยบอกค่ะว่าลึกๆแล้วยังรักเราอยู่ แต่แบบไม่มั่นใจเรื่องความรู้สึกตัวเองที่เสียไปแล้ว)
เราเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วก็จะไปเรียนต่อต่างประเทศ เราก็ยังอยากจะอยู่กับเค้าต่อ อยากทำให้มันเวิร์ก หรือเราควรจะตัดใจแล้วไปตามหารักแท้ที่อื่นดีคะ?
-----------------------------------------------
นับคำแล้วเราเขียนไปถึง 9000+ คำแหนะค่ะ ตกใจจริงๆ = =
เราควรจะยื้อต่อไหมคะ หรือเรากำลังฝืนอยู่
-------------------------------------------------------------
คือ เราคบกับคนๆหนึ่งมาได้ 1 ปีแล้วค่ะ
ช่วงแรกๆ ก็ไม่มีอะไร ชีวิตดีมีความสุข ตัวเรารู้สึกนะคะว่ามันใช่
แต่ก็ตามฉบับที่คนพูดบ่อยๆว่า มันก็ดีแค่ช่วงแรกๆ....
คือขอเกริ่นก่อนค่ะว่า เราเป็นผญ แนวห้าวๆ ไม่ชอบผญ มีเพื่อนผชเยอะ ปากไม่ตรงกับใจเท่าไหร่ แต่เวลาจริงจังก็จะพูดออกไปตรงๆ ขี้ประชดเวลาน้อยใจ จะชอบพูดตอกย้ำความผิด(อันนี้แฟนบอกแต่เราไม่รู้ตัวหรอกค่ะ) ขี้บ่น ใจร้อนง่ายแต่ก็ใจเย็นในบางเรื่อง โกรธง่ายหายเร็ว อารมเปลี่ยนเร็วจนตัวเองตกใจอะค่ะ เช่นแบบ ตอนแรกร้องไห้ผ่านไปแปปๆ ก็ หยุด แบบ หยุดเร็วมากทั้งๆที่เฮิร์ทสุดๆ ชอบพูดจาว่าร้ายตัวเอง พูดอะไรไม่ค่อยจะคิด และออกจะเป็นพวก feminist ด้วย
ส่วนแฟน อายุน้อยกว่าเราค่ะ เป็นคนที่ี่หึงมากๆจริงๆ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง(อันนี้แฟนเค้าพูดเอง) เช่น เค้ายุ่งกับ ผญ คนอื่นได้ เรายุ่งกับ ผช คนอื่นไม่ได้ ถ้าเค้าพูดอะไรเราต้องฟัง ไม่ฟังไม่ได้ อารมประมาณ ผชเป็นใหญ่ผญต้องตามอะค่ะ เป็นคนที่นิสัยเหมือนเด็ก เอาแต่ใจ ขี้งอน ไม่ให้เกียรติคนที่สนิทด้วยเท่าที่ควร ชอบพูดอะไรครุมเครือไม่ยอมบอกให้ชัดเจน เช่น พอถามอะไรก็จะตอบกลับมาเป็นคำถาม ประมาณว่าให้ไปคิดเอาเองอะค่ะ(ซึ่งเป็นสาเหตุให้ทะเลาะกันเพราะไม่ยอมบอกว่าให้แก้อะไรแล้วพอเราทำผิดก็มาโมโหเรา)
โดยรวมแล้ว ความชอบหรืออะไรก็ไม่มีเหมือนกันอีกด้วยค่ะ เช่น เค้าชอบอเมริกา เราชอบ อังกฤษ เค้าชอบ cultureแบบ ตะวันตก ที่ไม่ค่อยถือตัว ส่วนเรา ชอบ culture ไทยในเรื่องความรักนวนสงวนตัว สรุปง่ายก็คือ ถูกสอนกันมาคนละแบบ(คนไทยทั้งแฟนแล้วก็เรานะคะ) เค้าจะมองว่าเรื่อง 18+อะไรอย่างนั้นเป็นเรื่องธรรมดา ส่วนหญิงไทยแบบเรา(แค่เรานะคะไม่รู้คนอื่นเป็นไหม) จะมองว่าแค่กอดกัน หรือ อะไรแบบนั้นก็ควรจะไปทำในที่แบบส่วนตัว ไม่ควรแสดงออก ยิ่ง 18+ นี่ แบบ เป็นเรื่องหลังแต่งงานไปเลย(เข้าใจค่ะว่ามันก็ห้ามกันเรื่องนี้ไม่ได้ด้วยเรื่องวัยด้วยอะไรแต่ความคิดเราเป็นแบบนี้จริงๆ)
ช่วงๆแรกๆ ที่คบกัน จะมองว่าโลกสวยก็ได้นะคะแต่เราเชื่อว่า การที่ใครจะให้ใครเชื่อใจเราได้ เราจะต้องเชื่อใจเค้าก่อน ซึ่งเราก็ทำ ก็เชื่อใจทุกอย่าง ไม่เคยขอดูโทรศัพท์ว่าคุยกับใครอะไรยังไง เราเชื่อตัวเองว่าเราสามารถคบคนนี้ได้โดยจะไม่สนใจคนอื่นๆ เราหยุดค้นหาคนใหม่ เราอยู่กับคนๆนี้ ใช้เวลาพักร่วมกัน แทนที่เราจะไปอยู่กับเพื่อน(ซึ่งเพื่อนเ้าใจค่ะเค้าก็มีแฟนมีอะไรองเค้าอยู่แล้วเหมือนกัน) ส่วนแฟน แฟนมั่นใจในตัวเองมากว่า รักแค่เราคนเดียวและจะไม่มองใคร แต่ไม่เชื่อใจเราว่าเราจะอยู่กับเค้าไม่ว่าเราจะทำยังไงก็ตามอะค่ะ ที่ทะเลาะกันเรื่องแรกๆเลยนะคะ คือเรื่องที่เราจะต้องเป็นคนไปหาเค้าตลอด คือ ตามปกติ ไม่ว่าจะสังคมไหนจะเห็นว่า ผช จะ ย้ายมานั่งกับผู้หญิงมากกว่า แต่ในกรณีนี้คงเจอ rare item ค่ะ และพอเราไปนั่งกับเค้า เค้าก็มาโมโหเราอีกว่า ไปคุยกับเพื่อนผชของเค้าไม่สนใจเค้า เราก็แบบ เอ้า แล้วจะให้เรามาทำไม ถ้าจะมางอนกันเพราะเรื่องนี้ แต่เราก็ตัดปัญหาไปค่ะ อะ ก็ไม่คุยกับคนอื่น ต่อมา เพื่อนผชของแฟนก็แนะนำเค้าให้รู้จักกับคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อน ในกลุ่มนั้นมี ผญ คนหนึ่ง ใช้นาม สมมติ นะคะ ชื่อ 'เอ' เอ เนี่ย มีแฟนอยู่แล้ว และก็รู้ว่า แฟนเราอะ มีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะแบบมาหยอด แล้วคุยกันไม่นาน แฟนเรากับเอ ก็สนิทกัน เอาเวลาที่จะใช้กับเราไปโทรคุยกับคนๆนั้น คือ เราเข้าใจว่า และเชื่อใจว่าเค้าจะไม่ไปแบบ เค้าจีบมา ก็เล่นด้วย แต่ไม่ค่ะ ไม่เลย แฟนเรา เค้าจีบมาก็เล่นกลับ แต่อย่างน้อยเค้าก็มาบอกเราเรื่องนี้ เราก็โมโหมาก ว่าแบบ อ่าวไหนหล่ะที่เชื่อใจ ไปเล่นทำไม คราวหลังไม่ให้ เลิกคุยกับมันไปเลย แฟนเราก็งอแง บอกว่า ไม่เอา เป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้วจะให้แบบ เลิกคุยไปดื้อๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องเสียมารยาท ไม่อยากเสียเพื่อน อะเราก็โอเค แต่ห้ามเล่นด้วยอีกนะ หลังจากนั้น ก็มี ทะเลาะกัน เรื่อง เอ คนนี้อยู่ประปราย เพราะ นางก็ดูเหมือน แบบ รุกหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่แฟนเราก็พูดไว้ชัดเจนนะ ว่า ไม่สนใจคนนี้ (เราก็คิดนะ ไม่สนใจแล้วจะไปเล่นกับเค้าทำไม มีเราอยู่แล้วอีกด้วย)จนวันหนึ่งนางเลิกกับแฟน นางก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่เราก็แบบ คือมันบ่อยอะ จนมันเริ่มชินชา ก็แบบ เออ จะทำไรก็ทำเหอะ เบื่อแล้ว
แฟนเราก็ดูไม่ได้อะไรกับนางเราก็เลยเอาวะ ยอมก็ได้ แต่ก็แบบนางยังคุยเล่นสนิทกัน แอบเล่นกลับ นิดหน่อยๆ เราก็ปล่อยผ่านไป เค้าเป็นพวกที่ ตัวเค้าจะไม่ยอมเปลี่ยน และเค้าพยายามจะให้เราเปลี่ยนเพื่อนเค้า ปากบอกว่าเรา perfect แต่ก็บ่นอยู่ตลอดว่า ทำไมไม่ทำแบบนั้นแบบนี้ แต่เราก็ อะโอเคเข้าใจว่า มันก็คงไม่ได้มีอะไร ลงล๊อกไปซะทุกอย่าง แต่ที่น่าหงุดหงิดจนตอนนี้เลิกหงุดหงิดไปแล้วคือ เค้า 'ไม่เคย' เปลี่ยนอะไรให้เราซักอย่าง จนเราต้องแบบ ยอมปล่อยมันไปเอง แต่ด้วยความที่เราอารมเปลี่ยนเร็ว ทำให้ แบบ ยอมรับอะไรง่าย มันเลยไม่รู้สึกว่า มันฝืนมันลำบากเท่าไหร่
เดี๋ยวจะหาว่าเข้าข้างตัวเองนะคะ เลยจะบอกว่า คือแฟนเราอะ ก็ยอมเราเหมือนกัน เค้าผลักดันเราให้ตั้งใจทำงาน เข้าใจเราในบางจุด ให้กำลังใจเรา ทำให้เรามีเป้าหมาย ให้ชีวิตเราดีขึ้น เราถึงคิดว่า เออเราก็ยอมเค้าบ้างก็ไม่เสียหายอะไร เพราะพอมีเค้าอยู่ก็ทำให้เรามีความสุข ทำให้เราอยากเดินหน้าต่อ ง่ายๆก็ ช่วยกัน ผลักดันกันทั้งเราและก็แฟน
ชีวิตก็ดำเนินต่อมาเรื่อยๆค่ะ จนมาถึงจุดหนึ่งที่ รุ่นพี่ที่ไม่ได้คุยกันนานเป็นปีที่เรารู้จัก ทักมา คือเรานับถือคนๆนี้เหมือนพี่แท้ๆ ของเรา และเค้าก็คิดแบบนั้น และเพราะช่วงอายุมันห่างกันเกินไป และเราก็ไม่ได้คิดอะไรแนวโรแมนติกกับพี่คนนี้เลยแม้แต่น้อย พี่เค้าเองก็มีแฟนมีอะไรอยู่แล้ว อะเขาทักมาเราก็คุยกลับ ก็มีฝันดี คิดถึง อะไรก็ว่าไป ตามประสา คือ ไม่ได้เจอกันนาน จะบอกคิดถึงบอกอะไรมันก็ยังอยู่ในขอบเขต ที่ให้เกียรติแฟนอยู่
หลังจาก ที่คุยกันจบไป เราก็ไม่ได้บอกแฟน เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น มันเป็นแค่การถามไถ่สารทุกสุขดิบ ตามประสาคนไม่ได้คุยกันนาน แต่พอแฟนมาเจอเข้า เค้าก็โมโหหนักมาก ว่าแบบ ทำไมไปพิม ฝันดี ไปพิม คิดถึง อะไรกับพี่คนนั้น และเราก็พยายาม อธิบายเค้าแล้ว ว่า เออ มันไม่ใช่นะ เรานับถือกันเหมือนพี่น้อง แต่ก็ไม่ฟัง เราก็เลยอะ ไม่ทำก็ได้ แล้วเค้าก็บอกว่า ถ้ามีผช ทักมาให้บอก(แต่คือตัวเรากลัวค่ะ เพราะขนาดแค่อ่านแชทของผชคนอื่นที่เราสนิทก่อนคบกันเค้ายังหาเรื่องมาโกรธมางอนเราได้แล้วหนักด้วยทั้งๆที่เป็นเรื่องงาน เรากลัวว่า ถ้าบอกไปตรงๆ แล้วไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานเรื่องอะไรเค้าก็จะโกรธแบบเดิมอีก เข้าใจค่ะว่าไม่ควรโกหก เราเลยเลี่ยงที่จะไม่พูดแทน ถ้าถามก็บอกถ้าไม่ถามก็ไม่พูด เพราะมันจะเจ็๋บทั้งสองฝ่าย สู้ลืมๆไปเลยดีกว่า เรารู้ค่ะว่ามันมีดี ควรจะบอก แต่เรากลัวมากจริงๆ ไม่มีความกล้าที่จะบอกเค้าอันนี้ผิดที่เราเองค่ะเรารู้) แต่เรื่องมันมีหลังจากนี้ค่ะ จะรวมสั้นๆว่า เราก็สนิทกับรุ่นพี่ผชอีกคนหนึ่ง อายุก็ห่างกันเกิน แบบนี้เหมือนคนแรกแหละค่ะ เรื่องก็มาอีหรอบเดิม แต่เรื่องนี้คือ อารมประมาณคุยงานอะค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เราก็เห็นว่า เออ มันก็แค่เรื่องงาน ไม่ต้องบอกคงไม่เป็นไรมั้ง แต่ผิดถนัดค่ะ เค้าโมโหมากว่าทำไมไม่บอก คือ ด้วยความที่เค้าเป็นคนพูดไม่ชัดเจนอะค่ะ เราก็ไม่รู้ว่า แบบไหนดีไม่ดี แบบไหนทำได้ไม่ได้ เราก็เลยไม่ได้บอกไป แล้ว ลงเอยจบด้วยต้องลบพี่เค้าออกไปจากรายชื่อเพื่อน แบบ ห้ามติดต่ออีกเลย อะเราก็ยอม เพราะอันนี้เราผิด และเค้าก็บอกว่า ห้ามคุยกับผู้ชายคนนี้อีก 'เด็ดขาด' จนมาถึงรอบสุดท้าย อันนี้ พี่คนแรก ที่เรานับถือเป็นพี่แท้ๆ ทักมา เราก็เลย อะใช้โอกาสนี้ ปรึกษา เรื่องจะไปเรียนต่อดีไหม อะไรงี้ เราก็หลักเลี้ยงการใช้ภาษาที่จะสื่อไปในทางไม่ดี พี่เขาก็มีให้กำลังใจ อะไรแบบนั้น พอคุยกันจบ เราก็คิดว่า เราจะบอกแฟนดีไหม แต่ในใจก็กลัวว่าถ้าบอกไปผลจะออกมาแย่ เราเลยเก็บไว้ในใจก่อน แล้ว 2 วันต่อมา เค้าก็มาขอดูโทรศัพท์ คือเราเป็นพวกไม่ลบแชท อยู่แล้ว เปนปกติ ทำให้ตรวจสอบง่าย เค้าก็มาเห็นเข้าระหว่างที่เรายังทำใจไม่ได้ว่าจะบอกดีไหม แล้วเค้าก็โมโหมาก จนจะขอเลิก คือ เราเข้าใจว่าเราผิด ที่ไม่ยอมบอก แต่จะให้ทำไงได้ คือมันไม่มีตัวอะไรมาวัดว่า เค้าจะไม่บอกเลิก ถ้าเราบอกว่าเราคุยกับพี่เรา คือ มันอาจจะลงเอยที่แบบ ไม่ว่าจะบอกหรือไม่บอก เค้าก็จะบอกเลิก เพราะมันเห็นเค้าแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก็เลยไม่กล้าและเก็บไว้ เราเข้าใจว่าเราทำผิดต่อคนๆนี้ สุดๆ ที่ไม่บอก
จะว่า ว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีก็ได้ค่ะ เราเข้าใจดี เราเลยขอโอกาส สุดท้าย แต่เค้าก็บอกนะว่า ความรู้สึกเค้าอาจจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราก็อะโอเค เราลบ ผช ทุกคนในออกจากรายชื่อเพื่อนที่เค้าไม่รู้จัก ไม่คุยกับใครอีกเลย จนถึงทุกวันนี้ เค้าก็ยอม กลับมา คบด้วย เหมือนจะสงสารเพราะเราร้องไห้ แต่เค้าก็บอกว่า จะเชื่อใจได้ยังไง เราอาจจะมี แบบ แอคเค้าอื่นไปคุยกับคนอื่นก็ได้ แต่คือ ถ้าเค้ารู้นิสัยเราจริงๆ เราจะมีแค่แอคเค้าเดียว เพราะเราไม่ชอบทำอะไรยุ่งยาก(คิดว่าอยู่กันมาตั้งปี 1 ทั้งๆที่เคยบอกแล้วกลับไม่เชื่อ) ก็แบบ เห้อ แต่ก็ทำใจ เพราะเราผิดเอง
หลังจากนั้น ก็แบบ รักกันดีกลับมาดีกัน คุยเล่นกันปกติ จนวันหนึ่ง เค้าไปทริป3วัน แล้วไปเจอผญคนหนึ่งเป็นรุ่นน้องเค้า 3 ปี ก็เกิดไปปิ้งๆ ชอบ เค้า อารมประมาณ interestเฉยๆ ว่าแบบ สวยดีน่ารักดี พอกลับมาก็แบบ เปลี่ยนไป คือ ทำเหมือนว่า เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ทั้งๆที่เป็นแฟนกันอยู่ ไปพูดว่า จะไปหาแอดเฟสน้องคนนี้ เราโมโหมาก แล้วก็เสียใจมาก คือ เรายอมทำขนาดนี้ ลบเพื่อนให้ อะไรให้ คือยอมทุกอย่าง (คือเราคิดมาดีแล้วว่าเรายอมได้ ไม่มีปัญหา ไม่ได้รู้สึกว่าฝืนหรือเหนื่อยอะไร เพราะเราผิดเอง) คือก็เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา แต่คือ สถานะ 'แฟน' มันยังอยู่อยากให้ช่วยแคร์หน่อย ถ้าไม่ได้เป็นแฟน เราจะไม่ว่าเลย แล้วน้องผญ เองก็ดูเล่นด้วยอีกด้วย
ตอนนี้ก็ยังคุยกันไม่ตก แต่ว่า วิธีการพูดเค้าเปลี่ยนไป เค้าบอกว่าเค้าต้องการเวลาคิด พูดอะไรถามอะไรก็ตอบแบบสั้นๆไม่ตอบว่า โอเค ก็ 'idk' ทำให้คุยต่อไม่ได้ วิธีพูดเหมือนไม่ต้องการให้เราอยู่คุยกับเค้า แต่พอเราจะไปเค้าก็แบบพูดประมาณว่า ไม่พอใจที่เราไป อยากให้เราอยู่ คือ อย่างที่บอกค่ะ เค้าเป็นคนครุมเครือ ไม่ยอมบอกให้ชัดเจนว่า อยากให้อยู่หรืออยากให้ไป ตอนนี้เลยคิดไม่ตก เราทำใจเรื่อง รุ่นน้องคนนั้นได้แล้วเพราะมันไม่ได้อะไรมาก ยังไม่หนักมาก เลยปล่อยไป (แต่จริงๆคิดว่าควรตัดไฟแต่ต้นลมค่ะ)
เราเข้าใจดีว่าเราผิดที่ปล่อยเค้าไป แต่ว่า เราไม่ได้รู้สึกว่า สิ่งที่เปลี่ยนเพื่อเค้ามันลำบากอะไร
อยากรู้ในมุมมองของคนอื่นคะ ว่า เราควรจะทำยังไง ยื้อต่อไหม หรือ ว่าตอนนี้เรากำลังฝืนตัวเองอยู่
เค้ามีค่าพอให้เราอยู่ต่อไปรึเปล่า เพราะเราก็ทำมาตั้งขนาดนี้แล้ว เค้าจะไม่เห็นค่าไม่เห็นความตั้งใจของเราจากการกระทำนี้ซักนิดเลยหรอ?
บอกก่อนนะคะไม่ได้อยากได้คำสอนว่า 'ไม่ควรไปโกหก' หรืออะไรแบบนั้นเพราะตัวเรารู้ดีอยู่แล้ว ว่ามันไม่ดี และไม่อยากให้คนมาซ้ำเติมค่ะ
แล้วก็ ไม่เข้าใจเค้าค่ะ ว่า ตกลงอยากให้เราอยู่ หรืออยากให้เราไปให้พ้นๆ เพราะถ้าจากการกระทำเค้าที่แบบ แปปๆ ดี แปปๆ ร้าย เช่นแบบ พอเราบอกว่า วันเสาร์อาทิตย์นี้ไม่ว่างนะ ไปสังสรรค์กับครอบครัว เค้าก็จะแบบ 'ก็แปลว่าเราจะไม่ได้เจอ2วันงั้นหรอ' แบบน้ำเสียเสียดายที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ แบบ ก่อนหน้านี้ยังทำน้ำเสียงไม่อยากให้เราอยู่อยู่เลย มันเลยแยกไม่ออกแล้วว่าตกลงเค้าเอายังไงกันแน่ (เค้าเคยบอกค่ะว่าลึกๆแล้วยังรักเราอยู่ แต่แบบไม่มั่นใจเรื่องความรู้สึกตัวเองที่เสียไปแล้ว)
เราเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วก็จะไปเรียนต่อต่างประเทศ เราก็ยังอยากจะอยู่กับเค้าต่อ อยากทำให้มันเวิร์ก หรือเราควรจะตัดใจแล้วไปตามหารักแท้ที่อื่นดีคะ?
-----------------------------------------------
นับคำแล้วเราเขียนไปถึง 9000+ คำแหนะค่ะ ตกใจจริงๆ = =