ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าตอนนี้จขกท. กำลังศึกษาอยู่ที่มหาลัยปี2 เรื่องของเรื่องคือ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราติดFเป็นว่าเล่น ซึ่งเข้ามาปีหนึ่งครั้งแรกเราก็ไม่สนใจเรื่องกิจกรรมในมหาลัยเพราะเราเป็นคนไม่ชอบสังคมหมู่มากแต่ใช่ว่าจะเอาดีเรื่องเรียนได้ซึ่งแน่นอนว่า ประเดิมเทอมแรกเราก็ติดFซึ่งมันเป็นวิชาที่ไม่น่าจะติดเป็นวิชาของเอกเราโดยตรงแต่ที่ติดเป็นเพราะเราไม่มีคะแนนร่วมกิจกรรมในรายวิชานั้นซึ่งข้อนี้ก็ยอมรับ มาเทอมที่สองไม่คิดว่าจะติดซ้ำซากแต่
...Fอีกตามเคยแล้วเราเกลียดวิชานี้เอามากๆไม่คิดจะอยากเรียนเลยให้ตายยังไงก็ไม่เรียนเหตุผลที่ติดวิชานี้เรายอมรับว่าเราใช้วิธีทบทวนอ่านสอบแบบผิดๆเราท่องเขียนอย่างเดียวไม่ทำความเข้าใจใจความของวิชานี้ หลังจากนั้นพ่อก็ได้แต่ปลอบใจเราว่าเริ่มใหม่นะ พอมาปีสองเมื่อกี้นี้เราเพิ่งเปิดเข้าไปเช็คเกรดในเว็บไซต์มอมาหมาดๆปรากฏว่า...เกรดตกหนักกว่าเดิมเลยค่ะ ครั้งนี้แค่Bยังไม่โผล่มาซักตัวเลยค่ะมิหน่ำซ้ำอาจารย์ยังแถมFมาอีกเช่นเคยซึ่งวิชานี้ในเซคเรามีผ่านแค่3คนคิดเอาเถอะว่ามันแย่ขนาดไหนบอกตรงๆว่าเราเหนื่อยมากไม่อยากสู้ต่อแล้วจริงๆเรารู้ตัวเองดีว่าเป็นคนอ่อนในเรื่องการเรียนชนิดที่ว่าเพื่อนผู้ชายยังทำได้ดีกว่า ท้อมากวิชาการเราก็ไม่ได้เรื่องกิจกรรมยิ่งหนักไม่เข้าสังคมจะดีกว่า การเรียนได้เกรดดีๆมาเชิดหน้าชูตาให้ตัวเองทำไมมันยากนัก เราก็มีความรู้สึกนะว่าเห้ยไม่ต้องเก่งไปซะทุกเรื่องก็ได้แต่ขอให้มีซักเรื่องได้มั้ยที่เป็นทางของตัวเองเก่งให้สุดในด้านนั้น ถ้าการเรียนเรามันแย่ขนาดนั้นเรามีสิทธิ์ได้ทำงานที่เรารักเราถนัดได้มั้ย มีความสุขได้มั้ย เกรดแบบนี้มีสิทธิ์มีอนาคตแบบคนอื่นๆได้มั้ย
เป็นไปได้มั้ย? ผลการเรียนแย่ทำให้ชีวิตไม่มีอนาคต