เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่คนรวย ไม่ใช่คนเพอร์เฟค ครอบครัวแทบจะไม่เคยถูกเรียกว่าครอบครัวด้วยซ้ำ ครอบครัวผมมักจะมีปัญหาอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ผมเกิดจนถึงตอนนี้
ผมชอบถามตัวเองเสมอว่า ผมเกิดมาทำไม?
แต่ผมใช้ชีวิตในแต่ละวันตามปกตินะครับ ผมคุยกับเพื่อนที่โรงเรียนปกติ ผมเรียนตามปกติ แต่พอกลับมาบ้าน ผมมักที่จะอยู่ในห้อง เก็บตัวอยู่คนเดียว ผมเป็นแบบนี้มาตลอดในช่วง ม.ต้น ซึ่งผมอยู่ในห้องท้ายๆ ผมไม่ได้อยู่กับคนที่มีชีวิตเพอร์เฟค ผู้หญิงก็ไม่ได้ตั้งใจเรียน ผู้ชายก็ไม่ได้เป็นคนดี ผมถูกมองว่าเป็นตัวเด่นในห้องเกี่ยวกับเรื่องการเรียน แต่พอผมขึ้น ม.ปลาย ผมได้อยู่ในสังคมที่แปลกจากเดิม และครอบตครัวของผมมีเรื่องแย่ๆกว่าเดิม ผมมีความคิดว่าผมอยากจะออกไปจากครอบครัวนี้ให้เร็วที่สุด และเพราะว่าเรื่องในครอบครัวมันแย่มากๆ บวกกับที่ผมได้ขึ้นมาอยู่ในห้องสำหรับเด็กเก่ง เพราะสอบติด เด็กเก่งก็มักจะมีครอบครัวที่เพอร์เฟค มีเงินใช้ไม่ขาด มีความสุขในการใช้ชีวิต ทำให้ผมอิจฉาเขามาก อยากมีแบบเขา อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ อยากเรียนเก่งๆอย่างเขา อยากมีตังค์ใช้เหมือนเขา
ผมพยายามไม่คิดเรื่องนี้ จนกระทั่งผมมีแฟน ผมคิดว่าแฟนนี่แหละ ที่จะทำให้ผมลืมความคิดบ้าๆแบบนั้น แต่กลับกัน แฟนผมเป็นคนหน้าตาดี ฐานะทางบ้านดีมาก ครอบครัวเขาทำเกี่ยวกับอสังหา เขาเป็นคนที่เรียนดีมาก พ่อแม่เขามีหน้าตาทางสังคม และที่สำคัญ ครอบครัวเขารักเขามาก ดูแลเขาดีมาก ต่างจากผมเหมือนฟ้ากับเหว ผมไม่ได้นู้สึกว่าผมไม่เหมาะสมกับเขา แต่ผมอิจฉาเขา ผมโมโหทุกครั้งเวลาที่พ่อแม่เขาแสดงความเป็นห่วงกับเขา ผมอิจฉาเขา ที่เขาได้รับความรักอย่างมากล้น แต่ที่เกินไปกว่านั้น ผมอิจฉาเพื่อนสนิทคนเดียวของผม ผมอิจฉามันมาก จนผมนึกมาย้อนถามตัวเองว่าทำไม?
ผมสรุปคำตอบให้ตัวเองคือ ผมอิจฉาคนที่มีในสิ่งที่ผมขาด ผมอิจฉาโดยที่ไม่มีความรู้สึกว่าอยากเอาชนะ เพราะผมเอาชนะไม่ไหว ผมโมโหทุกครั้งที่เห็นคนมีความสุข แต่เวลาผมอยู่กับคน ผมอยู่ได้ ผมคุยได้อย่างเฮฮา ผมไใ่เคยแสดงอาการอะไรต่อหน้าพวกเขา แต่พอผมอยู่คนเดียว ผมกลับรู้สึกรังเกียจคนพวกนั้น และรังเกียจตัวเองที่ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ผมอยากจะเลิกกับแฟน แต่ผมรักเขามาก แต่ผมก็อิจฉาเขามาก ผมอยากจะเลิกคบกับเพื่อน แต่ผมก็ไม่อยากให้เขารู้สึกแย่กับผม ผมอยากจะมึนชาใส่คนอื่น แต่ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆแล้วผมอ่อนแอ
อาการแบบนี้เป็นเพราะอะไรหรอครับ
ผมต้องทำยังไงเพื่อแก้ไขปัญหานี้
ผมกล้าพูดเต็มปากว่าผมมักจะร้องไห้ทุกครั้งที่ผมคิดแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่มีเหตุผลที่ควรร้อง
ผมอยากหายจากอาการที่เป็นอยู่ ผมควรจะทำยังไงดีครับ
อิจฉาทุกคนที่มีความสุข เกิดจากอะไรครับ?
ผมชอบถามตัวเองเสมอว่า ผมเกิดมาทำไม?
แต่ผมใช้ชีวิตในแต่ละวันตามปกตินะครับ ผมคุยกับเพื่อนที่โรงเรียนปกติ ผมเรียนตามปกติ แต่พอกลับมาบ้าน ผมมักที่จะอยู่ในห้อง เก็บตัวอยู่คนเดียว ผมเป็นแบบนี้มาตลอดในช่วง ม.ต้น ซึ่งผมอยู่ในห้องท้ายๆ ผมไม่ได้อยู่กับคนที่มีชีวิตเพอร์เฟค ผู้หญิงก็ไม่ได้ตั้งใจเรียน ผู้ชายก็ไม่ได้เป็นคนดี ผมถูกมองว่าเป็นตัวเด่นในห้องเกี่ยวกับเรื่องการเรียน แต่พอผมขึ้น ม.ปลาย ผมได้อยู่ในสังคมที่แปลกจากเดิม และครอบตครัวของผมมีเรื่องแย่ๆกว่าเดิม ผมมีความคิดว่าผมอยากจะออกไปจากครอบครัวนี้ให้เร็วที่สุด และเพราะว่าเรื่องในครอบครัวมันแย่มากๆ บวกกับที่ผมได้ขึ้นมาอยู่ในห้องสำหรับเด็กเก่ง เพราะสอบติด เด็กเก่งก็มักจะมีครอบครัวที่เพอร์เฟค มีเงินใช้ไม่ขาด มีความสุขในการใช้ชีวิต ทำให้ผมอิจฉาเขามาก อยากมีแบบเขา อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ อยากเรียนเก่งๆอย่างเขา อยากมีตังค์ใช้เหมือนเขา
ผมพยายามไม่คิดเรื่องนี้ จนกระทั่งผมมีแฟน ผมคิดว่าแฟนนี่แหละ ที่จะทำให้ผมลืมความคิดบ้าๆแบบนั้น แต่กลับกัน แฟนผมเป็นคนหน้าตาดี ฐานะทางบ้านดีมาก ครอบครัวเขาทำเกี่ยวกับอสังหา เขาเป็นคนที่เรียนดีมาก พ่อแม่เขามีหน้าตาทางสังคม และที่สำคัญ ครอบครัวเขารักเขามาก ดูแลเขาดีมาก ต่างจากผมเหมือนฟ้ากับเหว ผมไม่ได้นู้สึกว่าผมไม่เหมาะสมกับเขา แต่ผมอิจฉาเขา ผมโมโหทุกครั้งเวลาที่พ่อแม่เขาแสดงความเป็นห่วงกับเขา ผมอิจฉาเขา ที่เขาได้รับความรักอย่างมากล้น แต่ที่เกินไปกว่านั้น ผมอิจฉาเพื่อนสนิทคนเดียวของผม ผมอิจฉามันมาก จนผมนึกมาย้อนถามตัวเองว่าทำไม?
ผมสรุปคำตอบให้ตัวเองคือ ผมอิจฉาคนที่มีในสิ่งที่ผมขาด ผมอิจฉาโดยที่ไม่มีความรู้สึกว่าอยากเอาชนะ เพราะผมเอาชนะไม่ไหว ผมโมโหทุกครั้งที่เห็นคนมีความสุข แต่เวลาผมอยู่กับคน ผมอยู่ได้ ผมคุยได้อย่างเฮฮา ผมไใ่เคยแสดงอาการอะไรต่อหน้าพวกเขา แต่พอผมอยู่คนเดียว ผมกลับรู้สึกรังเกียจคนพวกนั้น และรังเกียจตัวเองที่ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ผมอยากจะเลิกกับแฟน แต่ผมรักเขามาก แต่ผมก็อิจฉาเขามาก ผมอยากจะเลิกคบกับเพื่อน แต่ผมก็ไม่อยากให้เขารู้สึกแย่กับผม ผมอยากจะมึนชาใส่คนอื่น แต่ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆแล้วผมอ่อนแอ
อาการแบบนี้เป็นเพราะอะไรหรอครับ
ผมต้องทำยังไงเพื่อแก้ไขปัญหานี้
ผมกล้าพูดเต็มปากว่าผมมักจะร้องไห้ทุกครั้งที่ผมคิดแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่มีเหตุผลที่ควรร้อง
ผมอยากหายจากอาการที่เป็นอยู่ ผมควรจะทำยังไงดีครับ