ติดนิสัยโกหกแต่งเรื่องขึ้นมาเองตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้โตแล้วก็ยังชอบโกหกอยู่ คิดว่าตัวเองป่วยหรือโรคจิต?

ถ้าถามว่าเริ่มโกหกตั้งแต่ตอนไหนก็ตั้งแต่ยังเด็กๆค่ะประมาณป5-ป6 ตอนนั้นก็ชอบโกหกเพื่อนว่ามีนั่นมีนี่สมมุติเพื่อนคุยเรื่องหมาเราก็จะโกหกว่าที่บ้านเราก็เลี้ยงหมาทั้งที่จริงๆไม่ได้เลี้ยงค่ะ เราเป็นตลกพูดมากสุดในกลุ่มเวลาเล่นมุขเพื่อนจะพากันฮาตลอดเราชอบเล่านู้นเล่านี่ส่วนมากจะเป็นเรื่องโกหก..? เราไม่อยากโกหกหรอกค่ะแต่บางทีก็พูดออกไปเองหรือบางทีก็นอนคิดเรื่องที่จะไปโกหกเพื่อนในวันพรุ่งนี้เราไม่รู้เหมือนกันในตอนนั้นว่าโกหกเพื่อนไปทำไมจนมาช่วงขึ้นมัธยมเราก็ยังชอบโกหกค่ะเรื่องส่วนมากที่เราโกหกออกไปก็คือสิ่งที่เราไม่มีสิ่งนั้นค่ะ อย่างเพื่อนมีแฟนคุยกับผู้ชายเราก็จะโกหกว่าเราก็มีแบบเพื่อน เราไม่ได้รู้สึกอิจฉาเพื่อนเลยนะคะเราไม่ใช่คนแย่อะไรเรียนดีลายมือสวยหน้าตาก็ไม่แย่ค่ะแต่เราก็ชอบโกหกว่าตัวเองมีมากกว่าคนอื่นอาการก็หนักขึ้นเรื่อยๆค่ะจากโกหกแค่คำพูดก็เริ่มสร้างเรื่องมากกว่าเดิมมาโกหกหารูปอ้างคนนู้นคนนี้มาโกหกจนวันนึงเพื่อนสนิทเราตั้งแต่ป5 เริ่มตีตัวออกห่างค่ะเหมือนมันเริ่มรู้ว่าเราขี้โกหกบวกกับขึ้นม1และต้องแยกห้องเพื่อนอีกสองคนได้อยู่ด้วยกันส่วนเราอยู่คนละห้องค่ะ เราสนิทกับแค่มันสองคนค่ะตอนนั้นในห้องเราก็ไม่คุยกับใครพักกลางวันเราก็ไปกินข้าวกับเพื่อนสองคนนี้จนวันนึงมันเริ่มไม่รอเราจะไปไหนก็ไปกันสองคนและมันก็ไม่คุยกับเราค่ะหนักสุดวันนั้นเรานั่งกินข้าวทั้งน้ำตาในโรงอาหารเราเห็นเพื่อนเราเดินหนีเราค่ะ.. จนสุดท้ายก็เลิกคบกันเราก็ต้องทำความรู้จักกับเพื่อนในห้องโชคดีที่เจอกลุ่มเพื่อนใหม่ที่ดีมากๆเราก็ยังคงเป็นคนเฮฮาในสายตาเพื่อนกลุ่มใหม่ค่ะ นิสัยโกหกก็ยังทำอยู่ค่ะแต่เราระวังตัวมากขึ้นไม่โกหกในเรื่องที่ฟังดูเวอร์เราคิดว่าเราเป็นคนแต่งเรื่องเก่งคนนึงเลยค่ะเพราะเราดูเป็นคนน่าเชื่อถือด้วยมั้งเราเป็นคนพูดมากกับเฉพาะคนสนิทค่ะกับคนไม่สนิทเราทำตัวไม่ถูกเวลาคุยด้วยพูดก็ไม่ค่อยพูดเวลาผ่านไปความสัมพันธ์กับเพื่อนดีมาตลอดค่ะแต่เรามาเครียดเรื่องเรียนแทนพอขึ้นมัธยมเรากลายเป็นเด็กขี้เกลียดค่ะงานไม่ทำส่งติด0 ร ตั้งแต่ม1 พ่อแม่เราไม่เข้มเรื่องเรียนเท่าไหร่ค่ะครอบครัวก็ไม่ถึงกับมีปัญหาสรุปเราก็เรียนไม่จบม3 ค่ะเพื่อนจบหมดจนทำให้เราเลิกติดต่อกับเพื่อนไปเพราะเพื่อนเรียนต่อส่วนเรา.. เพื่อนก็ติดต่อมาบ้างค่ะแต่ก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิมเพื่อนก็เจอเพื่อนใหม่ๆเยอะแยะเราอยากคุยกับเพื่อนค่ะแต่อย่างที่บอกความสนิทมันไม่เท่าเดิม ช่วงสามปีที่ผ่านมาเราเหงามากๆค่ะเราไม่มีเพื่อนเลยสักคนเราอยู่แต่กับพ่อแม่ซึ่งเราก็ไม่สนิทกับใครในบ้านนอกจากแม่กับพี่สาวแต่แม่ก็ทำงานพี่สาวก็อยู่คนละที่เราก็อยู่คนเดียวค่ะมีพี่ชายที่ไม่สนิทกันเลยสักนิดเราไม่กล้าคุยกับพี่ตัวเองด้วยซ้ำค่ะพี่เราเป็นคนเข้าสังคมเก่งเพื่อนเยอะแต่ไม่ค่อยคุยกับเราค่ะหลังจากพี่โตมีเพื่อนก็จำไม่ได้แล้วว่าคุยกันครั้งสุดท้ายแบบพี่น้องเมื่อไหร่ เราเคยโกหกเพื่อนเรื่องพี่ชายด้วยค่ะว่าพี่ชายเราดีกับเราคุยกับเรานี่ก็เป็นอีกอย่างที่เราอยากมีค่ะ ปัจจุบันตอนนี้เราอายุ19ค่ะไม่มีเพื่อนแต่มีแฟนที่คบกันมานานมากๆค่ะแฟนก็พอจะรู้นิสัยโกหกของเราเพราะเราชอบโกหกเรื่องที่บ้านให้แฟนฟังตอนคบกันพอแฟนมาเจอพ่อแม่พี่ก็รู้หมดเลยค่ะว่าเราโกหกหลายๆเรื่องแต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะเพราะถ้าพูดเราคงเลิกไปแล้วเพราะสิ่งนึงที่เราเกลียดและกลัวมากๆคือการโดนจับได้ว่าโกหกค่ะตัวเราจะสั่นไปหมด สุดท้ายเราคิดว่าเราป่วยจริงๆเรื่องของเราเราไม่เคยเล่าให้ใครฟังเราแบกรับมันมาคนเดียวตลอดจนถึงวันนี้มันแย่มากค่ะที่ผ่านมาเราคิดว่าเราปกติแต่ตอนนี้เราฝังใจในหลายๆเรื่อง สายตาที่เพื่อนมองเรา ทุกวันนี้เรายังฝันถึงเพื่อนสองคนนั้นอยู่เลยค่ะ ช่วยเราทีนะคะเราอยากหายเราไม่ใช่คนโง่นะคะเราว่าเราพอมีสติและทัศนคติดีๆอยู่บ้างแต่ทำไม19ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยมีความสุขเลยไม่มีแม้แต่เพื่อนจริงๆสักคน..