คุณว่าความคิดสุดท้ายของผู้ป่วยซึมเศร้าก่อนฆ่าตัวตายคืออะไร?

เรามานั่งคิดถึงเรื่อง โรคซึมเศร้า แล้วเราก็นึกนะ ว่าผู้ป่วยโรคนี้ก่อนที่เค้าจะเลือกจบชีวิตจริงๆคืออะไร

จริงๆแล้ว เราเป็นภาวะซึมเศร้า ที่หาหมอนะ ถึงแม้บางทีไม่อยากไป ไม่อยากกินยา แต่บางทีก็อยากหาย ความคิดจะวนวนไปในแต่ละวัน

นั่นแหละ ทีนี้ เราขอพูดเรื่องซึมๆเศร้าๆ ในมุมมองของเราก่อน เผื่อจะมีใครได้ประโยชน์​

ขอเขียนในสปอยนะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
>>ครั้งแรกที่เราพบจิตแพทย์
ในครั้งแรกที่เราเข้าไปพบ เรานั่งมองหน้าหมอเกือบ ชั่วโมงแหนะ เป็นการพบกันแบบไม่พูดคุย เอ๊ะ ทำไมหมอไม่ไล่เราออกมา.. เพราะเขาเป็นจิตแพทย์ไง
ครั้งแรกที่เราพบ มันเหมือน หมอคือคนแปลกหน้าอะ นี่เราต้องนั่งคุยกับคนแปลกหน้าหรอ หรือยังไง ทำไมฉันต้องมานั่งตรงนี้เนี่ย เราคุยกันน้อยมาก ถามคำตอบคำ แต่หมอไม่ได้ถามจนเรารู้สึกกดดันอะ มันเป็นอะไรที่ค่อยๆพูด ค่อยๆคุย ไม่มีสาระ ไม่มีเรื่องสะเทือนใจ อยู่แบบนิ่งๆ ซึนๆ เรื่อยๆ แล้วหมอก็นัดเราใหม่ในสองสัปดาห์​ถัดไป

>>ครั้งที่สองของการพบจิตแพทย์
ครั้งนี้หมอส่งเราไปทดสอบอะไรมากมายไปหมดกับนักจิตวิทยา​ ไม่ใช่จิตแพทย์นะ
เป็นการให้เรานั่งทำแบบสอบถาม นั่งดูรูป นั่งทำนู่นนี่กันไป ผลยังไม่ออกในทีเดียว ต้องรอการพบแพทย์ครั้งต่อไปถึงจะได้ผลทดสอบ

ครั้งต่อๆไปของการพบจิตแพทย์
ครั้งนี้เราได้ผลทดสอบแล้ว ในช่วงแรกๆที่เราพบจิตแพทย์เราจะได้พบหมอถี่มากเลย จนได้ความลงตัวหมอจะนัดเราห่างขึ้น
ในช่วงหลังๆที่พบเราจะรู้สึกพูดคุยกับหมอได้มากขึ้น เริ่มสนิทใจ เริ่มคุยกันได้  เริ่มกินยา เริ่มปรับยา เริ่มนอนได้ เริ่มคลายความวิตกกังวลลง

บางครั้งคนเราชอบพูดกับคนป่วยว่า เนี่ยยย เรื่องแค่นี้เอง สวดมนต์​ ปลูกป่า ดำน้ำ นั่งสมาธิ หาไรทำ ไม่ต้องคิดถึงมัน ค่ะ.. เรื่องพวกนี้เราเชื่อว่าคนป่วยรู้นะ แต่บางทีมันยากที่จะทำนะ นั่นแหละ..ไม่มีใครอยากป่วยหรอก มันไม่ได้สนุกอย่างที่คิด ไม่ได้อยากให้มาเห็นใจนะ แต้ก็อย่าซ้ำเติม เอาจริงๆเราว่าคนทั่วไปไม่ป่วยมันก็ไม่ควรซ้ำเติมกันเหมือนกันเนาะ

จนเราเริ่มดีขึ้น เริ่มลดยาลง เริ่มนอนหลับด้วยตัวเอง พร้อมออกมาเผชิญโลกกว้าง.. ทุกอย่างกลับพังลง
โคร่มมมมม!!
เราได้เรียนรู้ว่าโลกอะ โคตรยากสำหรับเราเลย แบบ เราใช้ชีวิตคนเดียวมันไม่ยากแบบนี้อะ แบบ พอออกมาอยู่สังคมกว้างๆ ไม่มีใครเกรงใจใคร จะด่ากัน จะคุกคามกันอย่างไรก็ได้อะ ซึ่งจริงๆแล้วมันคือความไม่ปกติแต่คนทำจนเป็นปกติอะ เหมือนประมาณว่า ฝ่าไฟเหลืองสิ ยังไม่แดงเลย ใครๆเขาก็ทำกัน แต่แบบ เห้ยยยย มันไม่ใช่อะ
การใช้ชีวิตเริ่มยาก เริ่มสับสน คนเราอยู่กันแบบไม่แคร์ใคร แล้วเราก็ไม่มั่นใจว่าเราควรทำตัวอย่างไรอะ

วันนึงเราหยิบมีดขึ้นมาส่องดู มันไม่ใช่ความคิดที่อยากตายนะ ไม่มีความคิดอะไรเลยมันเป็นความคิดอยากรู้ล้วนๆ
คนชอบบอกว่า กรีดแนวขวางไม่ตายหรอก กรีดแนวยาวสิ...
นั่นไงลงมือกรีด กรีดข้อมือโดยที่​่ไม่ได้​คิดอะไรเลยว่าอยากตายหรือทำไปเพื่ออะไร
พอเพื่อนเรารู้ เพื่อนก็โทรมาหาเรา พูดว่า "ห้ามตายนะแก ต้องอยู่ด้วยกันก่อน"
เป็นเพื่อนที่ไม่ค่อยคุยกันหรอก เหมือนทุกอย่างโครมลงมา
เราพูดกลับไปได้แค่คำสั้นๆ "อื้อ" แล้ววางสายลง ร้องไห้ รู้สึกเจ็บ มันแสบ คือเพิ่งรู้สึกว่าเจ็บแผล เราเลยทำแผล ปิดแผลไว้
กลับมาจิตแพทย์​ใหม่ กินยา ค่อยๆดีขึ้น ตอนนี้ไม่ซึนแล้ว ไม่ใช่ซึมนะ ซึนอะ เอ๋อๆ งงๆ นั่นแหละ แต่บางทีก็ร้อง บางทีก็คุยกับหมอไม่หมด แล้วไม่อยากไปหาหมอละบางที มันเป็นทุกอย่างเลยอะ จนบางทีก็กลัวตัวเองดาวน์

ทีนี้ เราเลยสงสัยว่า ในตอนที่คนเราเลือกที่จะจบชีวิตลงนั้น จะกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว?