วันนี้เป็นวันที่อากาศในกรุงเทพหนาวเป็นพิเศษเลยนะคะ เป็นวันที่เราคิดว่าเป็นวันที่ดีจังเลยนะ ทั้งอากาศที่สดใสและการดำเนินชีวิตวันนี้เป็นไปด้วยดีตลอดทั้งวัน โดยที่เราไม่คิดว่าจะมีเรื่องเศร้าๆรออยู่ในช่วงหัวค่ำของวันนี้
เราหยุดแวะที่บีทูเอสสาขาหนึ่งกับเพื่อนสนิท ตอนแรกเราก็มีความสุขเฮฮาตามภาษาเด็กทั่วไป มีรุ่นน้องส่งข้อความดีเอ็มเข้ามาหาเราว่ารู้เรื่องจงฮยอนชายนี่ไหม ตอนเราอ่านให้เพื่อนฟังเราทั้งคู่แบบลุ้นมากเรื่องอะไร พอน้องพิมพ์มาว่า
"จงฮยอนฆ่าตัวตายพี่"
เราหันมองเพื่อนโดยอัตโนมัติ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นชนว.จ๋าขนาดนั้น แต่เราโตมากับชายนี่แต่เด็ก สมัยเด็กๆเคยตามชายนี่แบบเป็นจริงเป็นจังเลย สรุปเราคืร้องไห้น้ำตาคลอเบ้าแล้วค่อยๆเดินออกจากบีทูเอสไปพร้อมกันแล้วทรุดลงทั้งคู่หน้าบีทูเอส พูดแต่ว่า "ไม่มั้ง ข่าวลือเหรอ" เพื่อนเราก็พูดขึ้นว่า "จงฮยอนเป็นคนที่ให้เธอหันมาชอบเกาหลีเลยนะ" แล้วก็พูดต่างๆนานาด้วยน้ำตาที่คลอ ตอนนั้นเราสติหลุดกันสุดๆ เพราะเราโตมาด้วยกัน เราโตมากับรีเพลย์ เลิฟไลค์ออกซิเจน เฮลโหลว ริงดิงดอง ลูซิเฟอร์และอื่นๆของชายนี่ สักพักเราสองคนก็พากันไปห้องน้ำแล้วก็หายไปในห้องน้ำร่วมยี่สิบนาทีได้ พบว่าต่างคนต่างแอบร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเราไร้สาระ ปล้ำๆเปล๋อๆเดินผิดเดินถูกแยกย้ายกันกลับบ้าน จนเราได้มีโอกาสมานั่งคิดกับตัวเอง ทำไมเราต้องเสียใจขนาดนี้ด้วยนะ เมื่อถึงบ้าน เราลองรื้อกล่องเก่าๆบนหลังตู้เสื้อผ้า พอว่าเรามีอัลบั้มแรกของชายนี่ด้วยแหะ เกือบลืมไปแล้วว่ามีด้วย
อัลบั้มนี้นานมาก ตั้งแต่เราเด็กมันก็ต้องย้อนกลับไปตอนเราอยู่ปอสี่เลยสิ
ตอนนั้นเราเด็กมากเป็นแค่เด็กปอสี่ที่บ้าอปป้าเราขอให้อาเราซื้ออัลบั้มชายนี่ เอสเจ และดงบังให้ (คุณพ่อไม่ชอบเกาหลีเลยออกแนวไม่ซื้อให้แล้วยังต่อต้าน) สุดท้ายคุณอาก็ซื้อชายนี่ให้เรา พร้อมกับทางร้านใจดีให้โปสเตอร์ชายนี่มาด้วย เราจำได้ว่าเรารีบจัดแจงบรรจงติดมันลงบนกำแพงห้องนอนที่เป็นเตียงชั้นบนของเรา ติดอยู่แบบนั้นสี่ส้าห้าวันจนกระทั่งพ่อของเรามาเจอเข้า พ่อของเราถามเราว่า
"ติดรูปมันทำไมมันเป็นคนจ่ายค่าเทอมให้เธอเหรอ" "ไปลอกมันลงมา" คือตอนนั้นเราเสียใจมากๆแต่ไม่ได้ลดละความพยายาม เราจึงหันมาตัดโปสการ์ดชายนี่และวงอื่นๆจากนิตยสารแล้วเก็บใส่กล่องเพื่อไม่ให้พ่อเห็นแทน เมื่อปิดเทอมเรามีโอกาสได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัดถึงสองเดือน แต่พอกลับมาบ้านอีกครั้ง เราพบว่า กล่องๆนั้นของเราพร้อมโปสเตอร์สินค้าเคป๊อปต่างๆของเรา ได้ถูกโยนทิ้งไปอย่างไม่มีค่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และนั่นเป็นจุดที่ทำให้เราเลิกชอบเคป๊อปแต่ยังติดตามอยู่ห่างๆ
เมื่อกลับมาตอนนี้เมื่อทุกอย่างเข้าที่ไม่ได้ถูกบังคับรสนิยมความชอบใดๆอีก เราเริ่มหันมาติดตามเคป๊อปอย่างจริงๆจังๆ ก็รับรู้ว่าตรงนี้มีความสุขจัง ถึงเราจะไม่ได้ตามชายนี่แต่เราได้ฟังเพลงของชายนี่อยู่เสมอ แต่ไม่ได้ติดตามเป็นชนว. เราก็ยังรู้สึกผูกพันกับโมเมนท์ทั้งเก่าใหม่ของพวกเขาเหมือนเดิม
สิ่งที่ไม่คาดคิดคือเราไม่คิดว่าคนที่เราเติบโตมาด้วยตลอดเกือบสิบปีจะเสียชีวิตลงได้ ไม่คิดว่าเราจะต้องมาพูดว่า
'ขอให้สู่ภพภูมิที่ดีนะคะ' เป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิดเลย และด้วยความที่เราโตมาด้วยกันมันทำให้เราเสียใจ ย้ำกับตัวเองเสมอว่าไม่ใช่ชนว.นะ แต่ทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ ตั้งแต่รู้เรื่องจนถึงตอนนี้ยังมีน้ำตาอยู่เสมอ แล้วชนว.ล่ะตอนนี้เป็นยังไงกันบ้างคะ เข้มแข็งกันเข้าไว้นะคะ
ทุกครั้งที่เราเลื่อนทวิตเตอร์ผ่านในทีแรกเรามีหวังว่าพี่เขาจะกลับมายืนยิ้มให้เราด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขจริงๆอีกครั้งในคอนครบรอบสิบปีของชายนี่ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการหวังลมๆแล้งๆแต่เราก็อยากจะหวังและยังคงหวังจนวินาทีสุดท้าย จนกระทั่งประกาศการยืนยันของเอสเอ็ม ทำให้เราสติแตกอีกครั้ง เหมือนเรารับความจริงไม่ได้ และพร้อมจะปล่อยโฮกับทุกคนตรงนั้น และยังคงคิดกับตัวเองเสมอว่าที่ขนาดเราไม่ใช่คนที่ติดตามชายนี่ตลอดจริงๆถ้าเป็นชนว.ล่ะจะเป็นยังไงกันบ้าง เราเข้มแข็งไม่ได้จริงๆค่ะ
วันนี้เราได้แต่ก้มหน้า(พยายาม)ยอมรับความจริงต่อการจากไปของบุคคลผู้มีความสามารถคนนึงของวงการบันเทิงเกาหลีอย่างจงฮยอน มันทำใจยากเหลือเกินค่ะ จนถึงตอนนี้เราได้แต่คิดว่าตัวเองแย่มากที่ไม่ได้เป็นแฟนคลับที่ดีเลยสักนิด ไม่ได้ซัพพอร์ตศิลปินที่เรารักในวัยเด็กเท่าที่ควร เราไม่พยายามเข้าใจความหมายที่จงฮยอนได้สื่อผ่านเนื้อเพลง ไม่สามารถช่วยอะไรในความเหนื่อยล้าอ่อนแรงของจงฮยอนได้เลย หรือแม้กระทั่งเรามองไม่ออกด้วยซ้ำว่าภายใต้รอยยิ้มของจงฮยอนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขนาดนี้ เราเหมือนใจจะขาดเลยค่ะ ที่ได้แต่ชื่นชมและมองดูจงฮยอนอยู่ไกลๆโดยไม่รู้ว่าเขาจะทุกข์ถึงขนาดนี้
เราสงสัยอยู่ลึกๆว่าคนที่ถูกรักมากมายทำไมถึงเปราะบางได้ขนาดนี้ อาจเพราะภายนอกจงฮยอนดูเข้มแข็งและสดใสเสมอ จนเราไม่สามารถหยั่งถึงเลยสักนิด รู้สึกเสียดายที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ถ้ามีโอกาสย้อนเวลาได้ก็อยากจะติดตามจงฮยอนตลอดไปทุกช่วงชีวิตของเขา ทุกๆก้าวเดินที่ชายนี่ก้าว
ถึงแม้วันนี้พี่จงฮยอนจะจากไปอย่างสงบแต่ชนว.และเราจะยังคงซัพพอร์ตและเป็นกำลังใจคอยดูแลและหนุนหลังชายนี่ต่อไป ในอดีตจนถึงวันนี้ จากวันนี้จนถึงอนาคตสำหรับเราชายนี่ยังคงมีห้าคนและมีจงฮยอนอยู่เสมอ
ในวันนี้แสงสว่างจากสปอร์ตไลท์ที่สาดส่องไปทางจงฮยอนจะหายไปแต่ตอนนี้แสงสว่างนั้นแปรเปลี่ยนเป็นดวงดาวที่เจิดจรัสอยู่บนท้องฟ้าเรียบร้อยแล้วค่ะ เราเคารพในการตัดสินใจของจงฮยอน และเชื่อว่าจงฮยอนจะมองลงมาหาชนว.เสมอ เราไม่อาจทำใจได้เลยถึงการจากไปครั้งนี้ จงฮยอนยังคงยึดอยู่ในควาทรงจำของเราเสมอ แค่คิดว่าจงฮยอนได้จากเราไปแล้วเราก็ยากจะทำใจเชื่อ ถ้าพรุ่งนี้ชายนี่จะเดินต่อไปโดยขาดจงฮยอนจะเป็นยังไงนะ ชายนี่ที่ไม่มีจงฮยอนคืออะไร เราได้แต่คิดแบบนี้ซ้ำๆ
ในเริ่มต้นของวันเราได้แต่คิดว่าในที่สุดลมหนาวก็กลับมาแล้วแต่ไม่คิดว่าลมน้ำนี้จะเป็นลมหนาวที่เย็นยะเยือก ลมหนาวที่พาความเจ็บปวดและทำให้คนหนาวสั่นได้ถึงเพียงนี้ นอกจากนั้นวันนี้เหนือท้องฟ้าของเราได้มีดวงดาวที่สุกสว่างมาอีกดวง ต่อจากนี้ถ้าหากเงยหน้ามองฟ้าเมื่อไหร่ เราคงคิดถึงจงฮยอนเป็นคนแรกอย่างแน่นอน
ด้วยรักตลอดไป
วันนี้เราก็ยังไม่สามารถหยุดรีเฟรชหน้าทวิตเตอร์ได้ ความทรงจำที่ทุกคนมีให้จงฮยอนและชายนี่มันยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ เราไม่รู้ว่าทั้งเราและชนว.จะทำใจกันได้เมื่อไหร่ แต่ขอให้เราผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปอย่างดีนะคะ ชนว.ทุกคนก็คงเป็นแบบเรา แค่เพียงได้ยินคำว่า 'จงฮยอนชายนี่' หรือข่าวของจงฮยอนก็พร้อมจะปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาได้เสมอ การจากไปครั้งนี้ไม่ใช่แค่ชนว.และเมมเบอร์ที่ได้สูญเสียจงฮยอนไป แต่ทุกคนที่เติบโตมาพร้อมกับชายนี่เองก็รู้สึกช็อคไปเช่นเดียวกัน ดังนั้นเราไม่ได้อยู่คนเดียวนะคะทุกคน เรายังมีกันและกันและเรายังมีชายนี่ ได้โปรดสนับสนุนชายนี่และเคารพการตัดสินใจของเมมเนอร์ชายนี่รวมถึงจงฮยอนด้วยนะคะ
เข้มแข็งเข้าเอาไว้นะคะ
[K-POP] ควารู้สึกต่อการจากไปของจงฮยอน
เราหยุดแวะที่บีทูเอสสาขาหนึ่งกับเพื่อนสนิท ตอนแรกเราก็มีความสุขเฮฮาตามภาษาเด็กทั่วไป มีรุ่นน้องส่งข้อความดีเอ็มเข้ามาหาเราว่ารู้เรื่องจงฮยอนชายนี่ไหม ตอนเราอ่านให้เพื่อนฟังเราทั้งคู่แบบลุ้นมากเรื่องอะไร พอน้องพิมพ์มาว่า "จงฮยอนฆ่าตัวตายพี่"
เราหันมองเพื่อนโดยอัตโนมัติ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นชนว.จ๋าขนาดนั้น แต่เราโตมากับชายนี่แต่เด็ก สมัยเด็กๆเคยตามชายนี่แบบเป็นจริงเป็นจังเลย สรุปเราคืร้องไห้น้ำตาคลอเบ้าแล้วค่อยๆเดินออกจากบีทูเอสไปพร้อมกันแล้วทรุดลงทั้งคู่หน้าบีทูเอส พูดแต่ว่า "ไม่มั้ง ข่าวลือเหรอ" เพื่อนเราก็พูดขึ้นว่า "จงฮยอนเป็นคนที่ให้เธอหันมาชอบเกาหลีเลยนะ" แล้วก็พูดต่างๆนานาด้วยน้ำตาที่คลอ ตอนนั้นเราสติหลุดกันสุดๆ เพราะเราโตมาด้วยกัน เราโตมากับรีเพลย์ เลิฟไลค์ออกซิเจน เฮลโหลว ริงดิงดอง ลูซิเฟอร์และอื่นๆของชายนี่ สักพักเราสองคนก็พากันไปห้องน้ำแล้วก็หายไปในห้องน้ำร่วมยี่สิบนาทีได้ พบว่าต่างคนต่างแอบร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเราไร้สาระ ปล้ำๆเปล๋อๆเดินผิดเดินถูกแยกย้ายกันกลับบ้าน จนเราได้มีโอกาสมานั่งคิดกับตัวเอง ทำไมเราต้องเสียใจขนาดนี้ด้วยนะ เมื่อถึงบ้าน เราลองรื้อกล่องเก่าๆบนหลังตู้เสื้อผ้า พอว่าเรามีอัลบั้มแรกของชายนี่ด้วยแหะ เกือบลืมไปแล้วว่ามีด้วย
อัลบั้มนี้นานมาก ตั้งแต่เราเด็กมันก็ต้องย้อนกลับไปตอนเราอยู่ปอสี่เลยสิ
ตอนนั้นเราเด็กมากเป็นแค่เด็กปอสี่ที่บ้าอปป้าเราขอให้อาเราซื้ออัลบั้มชายนี่ เอสเจ และดงบังให้ (คุณพ่อไม่ชอบเกาหลีเลยออกแนวไม่ซื้อให้แล้วยังต่อต้าน) สุดท้ายคุณอาก็ซื้อชายนี่ให้เรา พร้อมกับทางร้านใจดีให้โปสเตอร์ชายนี่มาด้วย เราจำได้ว่าเรารีบจัดแจงบรรจงติดมันลงบนกำแพงห้องนอนที่เป็นเตียงชั้นบนของเรา ติดอยู่แบบนั้นสี่ส้าห้าวันจนกระทั่งพ่อของเรามาเจอเข้า พ่อของเราถามเราว่า "ติดรูปมันทำไมมันเป็นคนจ่ายค่าเทอมให้เธอเหรอ" "ไปลอกมันลงมา" คือตอนนั้นเราเสียใจมากๆแต่ไม่ได้ลดละความพยายาม เราจึงหันมาตัดโปสการ์ดชายนี่และวงอื่นๆจากนิตยสารแล้วเก็บใส่กล่องเพื่อไม่ให้พ่อเห็นแทน เมื่อปิดเทอมเรามีโอกาสได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัดถึงสองเดือน แต่พอกลับมาบ้านอีกครั้ง เราพบว่า กล่องๆนั้นของเราพร้อมโปสเตอร์สินค้าเคป๊อปต่างๆของเรา ได้ถูกโยนทิ้งไปอย่างไม่มีค่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และนั่นเป็นจุดที่ทำให้เราเลิกชอบเคป๊อปแต่ยังติดตามอยู่ห่างๆ
เมื่อกลับมาตอนนี้เมื่อทุกอย่างเข้าที่ไม่ได้ถูกบังคับรสนิยมความชอบใดๆอีก เราเริ่มหันมาติดตามเคป๊อปอย่างจริงๆจังๆ ก็รับรู้ว่าตรงนี้มีความสุขจัง ถึงเราจะไม่ได้ตามชายนี่แต่เราได้ฟังเพลงของชายนี่อยู่เสมอ แต่ไม่ได้ติดตามเป็นชนว. เราก็ยังรู้สึกผูกพันกับโมเมนท์ทั้งเก่าใหม่ของพวกเขาเหมือนเดิม
สิ่งที่ไม่คาดคิดคือเราไม่คิดว่าคนที่เราเติบโตมาด้วยตลอดเกือบสิบปีจะเสียชีวิตลงได้ ไม่คิดว่าเราจะต้องมาพูดว่า 'ขอให้สู่ภพภูมิที่ดีนะคะ' เป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิดเลย และด้วยความที่เราโตมาด้วยกันมันทำให้เราเสียใจ ย้ำกับตัวเองเสมอว่าไม่ใช่ชนว.นะ แต่ทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ ตั้งแต่รู้เรื่องจนถึงตอนนี้ยังมีน้ำตาอยู่เสมอ แล้วชนว.ล่ะตอนนี้เป็นยังไงกันบ้างคะ เข้มแข็งกันเข้าไว้นะคะ
ทุกครั้งที่เราเลื่อนทวิตเตอร์ผ่านในทีแรกเรามีหวังว่าพี่เขาจะกลับมายืนยิ้มให้เราด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขจริงๆอีกครั้งในคอนครบรอบสิบปีของชายนี่ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการหวังลมๆแล้งๆแต่เราก็อยากจะหวังและยังคงหวังจนวินาทีสุดท้าย จนกระทั่งประกาศการยืนยันของเอสเอ็ม ทำให้เราสติแตกอีกครั้ง เหมือนเรารับความจริงไม่ได้ และพร้อมจะปล่อยโฮกับทุกคนตรงนั้น และยังคงคิดกับตัวเองเสมอว่าที่ขนาดเราไม่ใช่คนที่ติดตามชายนี่ตลอดจริงๆถ้าเป็นชนว.ล่ะจะเป็นยังไงกันบ้าง เราเข้มแข็งไม่ได้จริงๆค่ะ
วันนี้เราได้แต่ก้มหน้า(พยายาม)ยอมรับความจริงต่อการจากไปของบุคคลผู้มีความสามารถคนนึงของวงการบันเทิงเกาหลีอย่างจงฮยอน มันทำใจยากเหลือเกินค่ะ จนถึงตอนนี้เราได้แต่คิดว่าตัวเองแย่มากที่ไม่ได้เป็นแฟนคลับที่ดีเลยสักนิด ไม่ได้ซัพพอร์ตศิลปินที่เรารักในวัยเด็กเท่าที่ควร เราไม่พยายามเข้าใจความหมายที่จงฮยอนได้สื่อผ่านเนื้อเพลง ไม่สามารถช่วยอะไรในความเหนื่อยล้าอ่อนแรงของจงฮยอนได้เลย หรือแม้กระทั่งเรามองไม่ออกด้วยซ้ำว่าภายใต้รอยยิ้มของจงฮยอนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขนาดนี้ เราเหมือนใจจะขาดเลยค่ะ ที่ได้แต่ชื่นชมและมองดูจงฮยอนอยู่ไกลๆโดยไม่รู้ว่าเขาจะทุกข์ถึงขนาดนี้
เราสงสัยอยู่ลึกๆว่าคนที่ถูกรักมากมายทำไมถึงเปราะบางได้ขนาดนี้ อาจเพราะภายนอกจงฮยอนดูเข้มแข็งและสดใสเสมอ จนเราไม่สามารถหยั่งถึงเลยสักนิด รู้สึกเสียดายที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ถ้ามีโอกาสย้อนเวลาได้ก็อยากจะติดตามจงฮยอนตลอดไปทุกช่วงชีวิตของเขา ทุกๆก้าวเดินที่ชายนี่ก้าว
ถึงแม้วันนี้พี่จงฮยอนจะจากไปอย่างสงบแต่ชนว.และเราจะยังคงซัพพอร์ตและเป็นกำลังใจคอยดูแลและหนุนหลังชายนี่ต่อไป ในอดีตจนถึงวันนี้ จากวันนี้จนถึงอนาคตสำหรับเราชายนี่ยังคงมีห้าคนและมีจงฮยอนอยู่เสมอ
ในวันนี้แสงสว่างจากสปอร์ตไลท์ที่สาดส่องไปทางจงฮยอนจะหายไปแต่ตอนนี้แสงสว่างนั้นแปรเปลี่ยนเป็นดวงดาวที่เจิดจรัสอยู่บนท้องฟ้าเรียบร้อยแล้วค่ะ เราเคารพในการตัดสินใจของจงฮยอน และเชื่อว่าจงฮยอนจะมองลงมาหาชนว.เสมอ เราไม่อาจทำใจได้เลยถึงการจากไปครั้งนี้ จงฮยอนยังคงยึดอยู่ในควาทรงจำของเราเสมอ แค่คิดว่าจงฮยอนได้จากเราไปแล้วเราก็ยากจะทำใจเชื่อ ถ้าพรุ่งนี้ชายนี่จะเดินต่อไปโดยขาดจงฮยอนจะเป็นยังไงนะ ชายนี่ที่ไม่มีจงฮยอนคืออะไร เราได้แต่คิดแบบนี้ซ้ำๆ
ในเริ่มต้นของวันเราได้แต่คิดว่าในที่สุดลมหนาวก็กลับมาแล้วแต่ไม่คิดว่าลมน้ำนี้จะเป็นลมหนาวที่เย็นยะเยือก ลมหนาวที่พาความเจ็บปวดและทำให้คนหนาวสั่นได้ถึงเพียงนี้ นอกจากนั้นวันนี้เหนือท้องฟ้าของเราได้มีดวงดาวที่สุกสว่างมาอีกดวง ต่อจากนี้ถ้าหากเงยหน้ามองฟ้าเมื่อไหร่ เราคงคิดถึงจงฮยอนเป็นคนแรกอย่างแน่นอน
วันนี้เราก็ยังไม่สามารถหยุดรีเฟรชหน้าทวิตเตอร์ได้ ความทรงจำที่ทุกคนมีให้จงฮยอนและชายนี่มันยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ เราไม่รู้ว่าทั้งเราและชนว.จะทำใจกันได้เมื่อไหร่ แต่ขอให้เราผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปอย่างดีนะคะ ชนว.ทุกคนก็คงเป็นแบบเรา แค่เพียงได้ยินคำว่า 'จงฮยอนชายนี่' หรือข่าวของจงฮยอนก็พร้อมจะปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาได้เสมอ การจากไปครั้งนี้ไม่ใช่แค่ชนว.และเมมเบอร์ที่ได้สูญเสียจงฮยอนไป แต่ทุกคนที่เติบโตมาพร้อมกับชายนี่เองก็รู้สึกช็อคไปเช่นเดียวกัน ดังนั้นเราไม่ได้อยู่คนเดียวนะคะทุกคน เรายังมีกันและกันและเรายังมีชายนี่ ได้โปรดสนับสนุนชายนี่และเคารพการตัดสินใจของเมมเนอร์ชายนี่รวมถึงจงฮยอนด้วยนะคะ