...................................................... ริมเจ้าพระยา ....................................................

O เมื่อคลื่นฝน .. พรมพร่างไม่ว่างเว้น ค่อยโรยเส้นล้อมห่มสายลมร่ำ จึง-ผืนฟ้ารอบด้านคลี่ม่านดำ ของคืนค่ำให้สยาย .. ลงคลายตัว O เพียงจะให้หม่นหมอง .. ที่มองว่า เหมือนรูปรอยเหว่ว้า .. ยามฟ้าหลัว บังดวงวัน

ชมเช้าแสงอำพันจรรโลงหล้า เปล่งประกายเปี่ยมเมตตาอรุณรุ่ง ละอองแสงแจรงสีสวยปรนปรุง โอบผดุงกลุ่มพุ่มดอกไม้งาม อวลไอหมอกหยอกน้ำค้างที่ระเหิด ก่อบังเกิดสัมพันธ์อันไหวหวาม หนาวน้ำค้างหรือหนาวหมอกโปรดนิยาม

0 ระยะห่างถ่างออกเหมือนบอกว่า ที่ผ่านตาผ่านหูได้รู้เห็น ทั้งเรื่องถกยกแย้งค่อยแต่งเป็น ความยากเข็ญในวิถีแห่งลีลา 0 เมื่อหยอกล้อขวางคั่นด้วยงันเงียบ การณ์จะเปรียบก็ชี้บ่งอยู่ตรงหน้า หวานเคยหวานก็สิ้นแล

   1. รอยแยกแห่งรุ่งอรุณโอ้ ฟ้าที่แย้มออกในยามเช้า — ไม่ใช่ด้วยความปลื้มปิติแต่ด้วยเสียงคร่ำครวญ ที่สั่นสะท้านเหนือขอบฟ้าดวงตะวันดิ้นรนจากพันธนาการแห่งเมฆทมิฬประหนึ่งนักโทษผลักฝาเหล็กด

O ดูเลือดฝาดปาดแต้ม .. ทั้งแก้มหน้า เหมือนรอให้สายตาลองฝ่า .. หัก ดูเถิด .. แววตาพร้อมละม่อมพักตร์ เหมือนล้อมกักให้ละห้อย .. แต่คอยรอ O ปั่นป่วนด้วยลมตื่น .. โลมพื้นผิว- น้ำ, เมื่อริ้วเลือดซ่านด้วยหวา

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน

ออกพรรษาแล้วไร้ริ้วผิวแผ่วสายลมหนาวและหวามไหวไม่มีแม้ข่าวคราวเหมันต์มิก้าวเข้ามาเยือน ในความหงอยเหงาใต้ร่มเงาดายเดียวเปล่าเปลี่ยวเพื่อนขับกล่อมเพลงลมหนาวกับดาวเดือนยิ่งดูเหมือนหนาวนิ่งยิ่งเหงางม เหมัน