*ขอบอกไว้ก่อนว่า...เป็นคนพูดไม่เก่ง พิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่อง จะจับใจความไม่ค่อยได้ คุยเรื่องอื่นอยู่เดี๋ยวก็วกไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ ใครอ่านแล้วรำคาญ ไม่ชอบ ก็ต้องขอโทษไว้ก่อนนะคะ*
ตอนนี้เรียนอยู่ม.3จะขึ้นม.4 ใจจริงอยากเรียนศิลป์-อังกฤษ เพราะเราถนัดด้านนี้ ชอบด้านนี้ อยากประกอบอาชีพเกี่ยวกับด้านภาษา แต่นั่นแหละค่ะ...พ่อแม่เราอยากให้เรียนวิทย์-คณิต เพราะสายนี้มันสมัครเป็นอาชีพได้เยอะกว่า พ่ออยากให้ทำงานที่อาชีพมันมั่นคงกับชีวิตหน่อย ให้ทำงานเกี่ยวกับข้าราชการ เช่น ตำรวจ แล้วคือพ่อเราก็เป็นข้าราชการตำรวจอยู่ ตอนนี้ยศพันตำรวจโทแล้วแต่ยังอายุ 40 คือพ่อเราอยากให้มีงานมีการทำเร็วๆเหมือนพ่อ ตอนนี้พ่อวางแผนชีวิตในอนาคตของเราไว้หมดแล้ว ทั้งๆที่ลูกก็มีเป้าหมายเป็นของตัวเอง...แต่คือเราก็พูดไม่เก่งไง อธิบายให้พ่อฟังไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ พ่อเราก็เป็นคนเคร่งเครียด(เนื่องจากทำงานข้าราชการ) พอเราอธิบายอะไรไป พ่อจะทำหน้าเคร่งเครียดตลอด เราพูดอะไรไม่รู้เรื่อง เรียงข้อความที่จะพูดไม่ได้ก็จะตะคอกเสียงใส่ แล้วพอเราเจอสถานการณ์แบบนี้ก็จะ...น้ำตาคลอ...กลัวพ่อดุ...เราเลยไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย(จึงใส่ในแท็กสุขภาพจิตด้วยเพราะ...ประมาณว่าในสมองเนี่ยรู้ว่าจะพูดอะไร แต่พอพูดออกมากลับเรียงข้อมูลจับใจความไม่ได้) แต่ที่คุยๆกับพ่อมา พ่อบอกประมาณว่า
《จะให้เราเรียนสายวิทย์-คณิตตอนขึ้นม.4 แล้วไปเรียนกศน.ในขณะที่เรียนม.4ในโรงเรียนนั้น คือวันจ.-ศ.ก็เรียนในโรงเรียนแล้วพ่อวันส.-อ.ก็ไปเรียนกศน.(พ่อเคยคุยกับผอ.ของโรงเรียนกศน.ว่าเรียนกี่ปีแล้วผอ.ก็บอกว่าเรียนปีเดียวก็จบแล้ว(?)เราก็ไม่รู้เหมือนกันแต่พ่อบอกมาแบบนี้)แล้วพอเรียนจบกศน.ก็จะถือว่าจบม.6เลย ตอนนั้นอายุก็จะประมาณ15-16(เราขึ้นก่อนเกณฑ์)จากนั้นพ่อก็จะพาไปลาออกจากโรงเรียนเดิม คือไม่ต้องไปเรียนม.5-6เหมือนคนอื่นๆ แล้วก็ยังบอกอีกว่าจะไม่ให้เราต้องเรียนมหา'ลัยด้วย เพราะพอจบมหา'ลัยออกมาก็จะหางานทำไม่ได้ คนเขาจบมาเยอะ พอหางานได้แล้วเผลอๆอาจตกงานอีก จะให้ไปสอบเป็นตำรวจเลยแล้วก็จะมีงานทำแถมได้เงินเดือนแล้วด้วย》
...แต่คือ...ลูกอ่ะ...ลูกไม่อยากไปเรียนแบบที่พ่อบอกไง ลูกอยากเรียนเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ไม่อยากแตกต่าง... แล้วอันนี้คือในความคิดเรานะ ที่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่สามารถอธิบายให้พ่อฟังได้
《อยากเรียนสายศิลป์-อังกฤษในม.ปลาย พอจบม.ปลายก็อยากจะเรียนมหา'ลัย ในคณะมนุษยศาสตร์ สาขาวิชาภาษาเกาหลี พอจบมาก็อาจจะเป็น ล่าม ไกด์ นักแปลภาษา อะไรประมาณนั้น คือเป็นคนรักอิสระ ชอบไปเที่ยวต่างประเทศ ไม่ชอบให้มีกฎระเบียบอะไรเยอะ คือไม่ชอบอะไรที่เกี่ยวกับด้านข้าราชการพวกนั้นเลย...แต่คือนี่คิดเล่นๆนะ ว่าจะเป็นนักแปลภาษา แล้วก็อาจจะแต่งนิยายในจอย(ได้เงินเสริมนิดดดดดดหน่อย)จากนั้นก็อาจทำร้านเบเกอรี่...แอร์โฮสเตส?...เราคงไม่อยากทำเพราะโดนเพื่อนล้อจนเสียความมั่นใจไป เลยไม่อยากเป็น(การพูดเรื่องล้อเล่นกันจนอาจทำให้คนๆนึงเสียอนาคตไปเลยก็ได้...ไปเอาคำพูดนี้มาจากใครนะจำไม่ได้555) หรือคือจบสาขาวิชาภาษาเกาหลีมาก็อาจจะไปทำงานอยู่ที่เกาหลีกับป้า พอได้เงินเดือนมาก็แบ่งไว้สำหรับให้พ่อแม่ ค่าอาหาร ค่าที่อยู่ ค่าน้ำ ค่าไฟ...ค่า...ซื้อของติ่งเกาหลี(ก็มีเลือดเนื้อของติ่งอยู่บ้าง...แต่ตอนนี้เครียดเรื่องเรียนอยู่) ก็อาจจะมีครอบครัวอยู่ที่เกาหลีก็ได้...》
นี่ไม่ได้มโนหรือคิดไปเอง...แต่นี่คือวางแผนอนาคตของตัวเองไว้ก่อน...
แต่ประเด็นมันอยู่ตรงนี้!!! ยังอยู่ที่ว่า...
'เราไม่รู้จะพูดคุยกับพ่อยังไงดีให้พ่อตามใจลูกบ้าง ไม่บังคับลูกเกินไป อยากได้คำพูดที่มันน่าเชื่อถือและมีหลักการเวลาเราเอาไปคุยกับพ่อ'
นี่ไง...มัวแต่คุยเรื่องอื่นจนเกือบลืมเรื่องหลักไปจนต้องวกกลับมาที่หัวข้อของกระทู้5555
เหมือนจะมีอยู่ 3 หัวข้อหลักนะ...
1.เรื่องการเรียน
2.เรื่องปัญหาครอบครัว
3.เรื่องสุขภาพจิต
มันก็แล้วแต่คนที่อ่านกระทู้นี้ว่าสนใจที่จะพูดถึงหัวข้อไหน แต่ขอให้เอาเรื่องเรียนไว้ก่อน...ช่วยหนูหน่อยนะ...เห็นแก่อนาคตของเด็กคนหนึ่ง...ที่...มีปัญหาชีวิตอันหนักหน่วงตั้งแต่ยังเด็กแถมยังโดนกดดันอีก(จะดราม่าทำไม?)
เอาเป็นว่า...โหหหหห โคตรยาว...ใครที่อ่านมาจนจบก็ขอบคุณที่สนใจเรื่องปัญหาของเรา อย่าคิดอคติเลยนะ เพราะเราก็เป็นคนคิดมากเหมือนกัน เวลาเราพิมพ์อะไรไปในที่โซเชียลสาธารณะ เราก็จะคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอว่า..."ถ้าเราพิมพ์อันนี้ไปแล้วคนอื่นเขาจะคิดยังไงกันนะ?...จะรำคาญหรือไม่ชอบหรือปล่าว?...แต่ถ้าเราไม่บอกไปมันก็จะค้างคาใจเอานะ..."
....เอาจริงๆก็คิดว่าตัวเองมีปัญหาด้านสุขภาพจิตเยอะเกินไปละ)
พ..พอละดีกว่า ขอบคุณคนอ่านทุกท่าน รู้สึกโล่งอกเลยที่ได้ปลดปล่อยความในใจเรื่องการเรียนไป...ยกเว้นคุณพ่อ...
จบละๆ จบจริงๆละ 끝~ ^^
อยากเรียนสายศิลป์-อังกฤษแต่ครอบครัวอยากให้เรียนสายวิทย์-คณิตต้องพูดกับพวกท่านยังไงดี?
ตอนนี้เรียนอยู่ม.3จะขึ้นม.4 ใจจริงอยากเรียนศิลป์-อังกฤษ เพราะเราถนัดด้านนี้ ชอบด้านนี้ อยากประกอบอาชีพเกี่ยวกับด้านภาษา แต่นั่นแหละค่ะ...พ่อแม่เราอยากให้เรียนวิทย์-คณิต เพราะสายนี้มันสมัครเป็นอาชีพได้เยอะกว่า พ่ออยากให้ทำงานที่อาชีพมันมั่นคงกับชีวิตหน่อย ให้ทำงานเกี่ยวกับข้าราชการ เช่น ตำรวจ แล้วคือพ่อเราก็เป็นข้าราชการตำรวจอยู่ ตอนนี้ยศพันตำรวจโทแล้วแต่ยังอายุ 40 คือพ่อเราอยากให้มีงานมีการทำเร็วๆเหมือนพ่อ ตอนนี้พ่อวางแผนชีวิตในอนาคตของเราไว้หมดแล้ว ทั้งๆที่ลูกก็มีเป้าหมายเป็นของตัวเอง...แต่คือเราก็พูดไม่เก่งไง อธิบายให้พ่อฟังไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ พ่อเราก็เป็นคนเคร่งเครียด(เนื่องจากทำงานข้าราชการ) พอเราอธิบายอะไรไป พ่อจะทำหน้าเคร่งเครียดตลอด เราพูดอะไรไม่รู้เรื่อง เรียงข้อความที่จะพูดไม่ได้ก็จะตะคอกเสียงใส่ แล้วพอเราเจอสถานการณ์แบบนี้ก็จะ...น้ำตาคลอ...กลัวพ่อดุ...เราเลยไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย(จึงใส่ในแท็กสุขภาพจิตด้วยเพราะ...ประมาณว่าในสมองเนี่ยรู้ว่าจะพูดอะไร แต่พอพูดออกมากลับเรียงข้อมูลจับใจความไม่ได้) แต่ที่คุยๆกับพ่อมา พ่อบอกประมาณว่า
《จะให้เราเรียนสายวิทย์-คณิตตอนขึ้นม.4 แล้วไปเรียนกศน.ในขณะที่เรียนม.4ในโรงเรียนนั้น คือวันจ.-ศ.ก็เรียนในโรงเรียนแล้วพ่อวันส.-อ.ก็ไปเรียนกศน.(พ่อเคยคุยกับผอ.ของโรงเรียนกศน.ว่าเรียนกี่ปีแล้วผอ.ก็บอกว่าเรียนปีเดียวก็จบแล้ว(?)เราก็ไม่รู้เหมือนกันแต่พ่อบอกมาแบบนี้)แล้วพอเรียนจบกศน.ก็จะถือว่าจบม.6เลย ตอนนั้นอายุก็จะประมาณ15-16(เราขึ้นก่อนเกณฑ์)จากนั้นพ่อก็จะพาไปลาออกจากโรงเรียนเดิม คือไม่ต้องไปเรียนม.5-6เหมือนคนอื่นๆ แล้วก็ยังบอกอีกว่าจะไม่ให้เราต้องเรียนมหา'ลัยด้วย เพราะพอจบมหา'ลัยออกมาก็จะหางานทำไม่ได้ คนเขาจบมาเยอะ พอหางานได้แล้วเผลอๆอาจตกงานอีก จะให้ไปสอบเป็นตำรวจเลยแล้วก็จะมีงานทำแถมได้เงินเดือนแล้วด้วย》
...แต่คือ...ลูกอ่ะ...ลูกไม่อยากไปเรียนแบบที่พ่อบอกไง ลูกอยากเรียนเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ไม่อยากแตกต่าง... แล้วอันนี้คือในความคิดเรานะ ที่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่สามารถอธิบายให้พ่อฟังได้
《อยากเรียนสายศิลป์-อังกฤษในม.ปลาย พอจบม.ปลายก็อยากจะเรียนมหา'ลัย ในคณะมนุษยศาสตร์ สาขาวิชาภาษาเกาหลี พอจบมาก็อาจจะเป็น ล่าม ไกด์ นักแปลภาษา อะไรประมาณนั้น คือเป็นคนรักอิสระ ชอบไปเที่ยวต่างประเทศ ไม่ชอบให้มีกฎระเบียบอะไรเยอะ คือไม่ชอบอะไรที่เกี่ยวกับด้านข้าราชการพวกนั้นเลย...แต่คือนี่คิดเล่นๆนะ ว่าจะเป็นนักแปลภาษา แล้วก็อาจจะแต่งนิยายในจอย(ได้เงินเสริมนิดดดดดดหน่อย)จากนั้นก็อาจทำร้านเบเกอรี่...แอร์โฮสเตส?...เราคงไม่อยากทำเพราะโดนเพื่อนล้อจนเสียความมั่นใจไป เลยไม่อยากเป็น(การพูดเรื่องล้อเล่นกันจนอาจทำให้คนๆนึงเสียอนาคตไปเลยก็ได้...ไปเอาคำพูดนี้มาจากใครนะจำไม่ได้555) หรือคือจบสาขาวิชาภาษาเกาหลีมาก็อาจจะไปทำงานอยู่ที่เกาหลีกับป้า พอได้เงินเดือนมาก็แบ่งไว้สำหรับให้พ่อแม่ ค่าอาหาร ค่าที่อยู่ ค่าน้ำ ค่าไฟ...ค่า...ซื้อของติ่งเกาหลี(ก็มีเลือดเนื้อของติ่งอยู่บ้าง...แต่ตอนนี้เครียดเรื่องเรียนอยู่) ก็อาจจะมีครอบครัวอยู่ที่เกาหลีก็ได้...》
นี่ไม่ได้มโนหรือคิดไปเอง...แต่นี่คือวางแผนอนาคตของตัวเองไว้ก่อน...
แต่ประเด็นมันอยู่ตรงนี้!!! ยังอยู่ที่ว่า...
'เราไม่รู้จะพูดคุยกับพ่อยังไงดีให้พ่อตามใจลูกบ้าง ไม่บังคับลูกเกินไป อยากได้คำพูดที่มันน่าเชื่อถือและมีหลักการเวลาเราเอาไปคุยกับพ่อ'
นี่ไง...มัวแต่คุยเรื่องอื่นจนเกือบลืมเรื่องหลักไปจนต้องวกกลับมาที่หัวข้อของกระทู้5555
เหมือนจะมีอยู่ 3 หัวข้อหลักนะ...
1.เรื่องการเรียน
2.เรื่องปัญหาครอบครัว
3.เรื่องสุขภาพจิต
มันก็แล้วแต่คนที่อ่านกระทู้นี้ว่าสนใจที่จะพูดถึงหัวข้อไหน แต่ขอให้เอาเรื่องเรียนไว้ก่อน...ช่วยหนูหน่อยนะ...เห็นแก่อนาคตของเด็กคนหนึ่ง...ที่...มีปัญหาชีวิตอันหนักหน่วงตั้งแต่ยังเด็กแถมยังโดนกดดันอีก(จะดราม่าทำไม?)
เอาเป็นว่า...โหหหหห โคตรยาว...ใครที่อ่านมาจนจบก็ขอบคุณที่สนใจเรื่องปัญหาของเรา อย่าคิดอคติเลยนะ เพราะเราก็เป็นคนคิดมากเหมือนกัน เวลาเราพิมพ์อะไรไปในที่โซเชียลสาธารณะ เราก็จะคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอว่า..."ถ้าเราพิมพ์อันนี้ไปแล้วคนอื่นเขาจะคิดยังไงกันนะ?...จะรำคาญหรือไม่ชอบหรือปล่าว?...แต่ถ้าเราไม่บอกไปมันก็จะค้างคาใจเอานะ..."
พ..พอละดีกว่า ขอบคุณคนอ่านทุกท่าน รู้สึกโล่งอกเลยที่ได้ปลดปล่อยความในใจเรื่องการเรียนไป...ยกเว้นคุณพ่อ...
จบละๆ จบจริงๆละ 끝~ ^^