ทำไมคนที่รู้สึกมากที่สุดและเจ็บมากที่สุดต้องเป็นเราด้วยวะ?

ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาในชีวิต ปากก็บอกไม่รู้สึกอะไร จะไม่เอาความรู้สึกของตัวเองไม่ผูกไว้กับเท้าใคร ถ้าวันไหนเขาไปจากเรา เราจะได้ไม่เสียใจ แต่สุดท้ายวันที่เขาไปจริงๆ เราก็ทำอย่างที่คิดที่พูดไว้ไม่ได้ พอเขาไปทุกอย่างมันดร็อปลงไปหมด รู้สึกอึนๆพูดไรไม่ออก และดูเหมือนจะมีแต่เราที่รู้สึก ทั้งๆที่เขาเป็นคนเดินเข้ามาในชีวิตเราแท้ๆ เราก็คิดว่าตัวเองก่อกำแพงไว้สูงพอที่จะป้องกันไม่ให้เขาเข้ามามีอิทธิพลต่อใจเราได้มาก สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่เลย คนที่เจ็บที่สุดก็ยังคงเป็นเราเหมือนเดิม...