ไม่รู้จะเริ่มยังไง แต่ตอนนี้รู้สึกตัวเองบ้ามากๆ จนมาเครียดมากๆ หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ด้วยความคิดโง่ๆ ของตัวเอง ทำให้ตอนนี้กลายเป็นปัญหาที่กระทบถึงทุกคน
เราเกิดมาในครอบครัวธรรมดาไม่รวย ไม่จน แต่ที่ดีที่สุดคือครอบครัว เพื่อน คนรอบข้าง ถือว่าโชคดีมากๆ ที่เจอแต่คนดีดี ไม่เคยเจอความลำบากถึงที่สุด เพราะตอนท้ายจะมีคนเหล่านี้คอยช่วยเหลือตลอด
ด้านการเรียนตั้งแต่เล็กก็ถือว่าไม่แย่เท่าไหร่ เอาตัวรอดได้ตลอด เกรดเอยอะไรเอย จนกระทั่งตอนนี้ตัวเองเหลืออีกแค่เทอมเดียว เทอมเดียวเท่านั้นถ้าแค่ผ่านทุกวิชา ก็จะเรียนจบ
แต่อยู่ๆ เราก็เกิดความคิดบ้าๆ ไม่อยากจบขึ้นมา อยากหาอะไรทำ เบื่อการเรียน คิดเองเออเอง ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงใคร ทุกวิชาเรียนที่ลงไว้เราไม่เข้าเรียน ไม่ไป ไม่สนใจเรียน ไม่ๆๆๆ ทุกอย่าง ใช่ว่าไปเกเรที่ไหน หันไปหางานทำ ทำงานจิตอาสา ออกค่าย ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่มหาวิทยาลัย เงินที่บ้านก็ยังได้รับตามปกติ
แต่ที่สุดก็มาถึงจุดที่เริ่มรู้สึกตัว ทำไม เราทำอะไรลงไป ถามตัวเองโง่ๆ ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ กลับไปแก้ไขได้มั้ย เหลือแค่นิดเดียว ที่บ้าน ครอบครัวก็จะยิ้มยินดี แต่มันไม่ได้ ไม่ทัน กลับไปบอกที่บ้านบอกสิ่งที่เกิดขึ้น ขอร้องให้ให้อภัยที่ทำให้ผิดหวัง ขอโอกาส
แต่คำตอบคือไม่ พ่อแม่ร้องไห้ ไม่ให้เรียนแล้ว ให้อยู่บ้าน บอกว่าทำให้ผิดหวังมาก บอกทำไมทำร้ายครอบครัวแบบนี้ ตอนนี้พ่อแม่ก็ไม่คุยกับเรา พอญาติรู้ก็โทรมาต่อว่า เราจะทำยังไงดี เรารู้ว่าผิด แต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไง เครียด ทนไม่ได้กับสายตาผิดหวังของใครต่อใคร ทนไม่ได้ที่ทุกคนคอยช่วยเหลือ ทั้งที่ทุกอย่างพร้อม แต่เราทำตัวเอง ไม่กล้าออกไปไหน ไม่กล้าคุยกับใคร ไม่กล้าแม้กระทั่งจะออกจากห้องนอนตัวเอง เรามันเลว ทุกอย่างตอนนี้มันสายไปแล้วใช่มั้ย ทำอะไรไม่ได้แล้วใช่มั้ย
ขอโทษ
ชีวิตนักศึกษา สติแตกตอนปีสุดท้าย
เราเกิดมาในครอบครัวธรรมดาไม่รวย ไม่จน แต่ที่ดีที่สุดคือครอบครัว เพื่อน คนรอบข้าง ถือว่าโชคดีมากๆ ที่เจอแต่คนดีดี ไม่เคยเจอความลำบากถึงที่สุด เพราะตอนท้ายจะมีคนเหล่านี้คอยช่วยเหลือตลอด
ด้านการเรียนตั้งแต่เล็กก็ถือว่าไม่แย่เท่าไหร่ เอาตัวรอดได้ตลอด เกรดเอยอะไรเอย จนกระทั่งตอนนี้ตัวเองเหลืออีกแค่เทอมเดียว เทอมเดียวเท่านั้นถ้าแค่ผ่านทุกวิชา ก็จะเรียนจบ
แต่อยู่ๆ เราก็เกิดความคิดบ้าๆ ไม่อยากจบขึ้นมา อยากหาอะไรทำ เบื่อการเรียน คิดเองเออเอง ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงใคร ทุกวิชาเรียนที่ลงไว้เราไม่เข้าเรียน ไม่ไป ไม่สนใจเรียน ไม่ๆๆๆ ทุกอย่าง ใช่ว่าไปเกเรที่ไหน หันไปหางานทำ ทำงานจิตอาสา ออกค่าย ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่มหาวิทยาลัย เงินที่บ้านก็ยังได้รับตามปกติ
แต่ที่สุดก็มาถึงจุดที่เริ่มรู้สึกตัว ทำไม เราทำอะไรลงไป ถามตัวเองโง่ๆ ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ กลับไปแก้ไขได้มั้ย เหลือแค่นิดเดียว ที่บ้าน ครอบครัวก็จะยิ้มยินดี แต่มันไม่ได้ ไม่ทัน กลับไปบอกที่บ้านบอกสิ่งที่เกิดขึ้น ขอร้องให้ให้อภัยที่ทำให้ผิดหวัง ขอโอกาส
แต่คำตอบคือไม่ พ่อแม่ร้องไห้ ไม่ให้เรียนแล้ว ให้อยู่บ้าน บอกว่าทำให้ผิดหวังมาก บอกทำไมทำร้ายครอบครัวแบบนี้ ตอนนี้พ่อแม่ก็ไม่คุยกับเรา พอญาติรู้ก็โทรมาต่อว่า เราจะทำยังไงดี เรารู้ว่าผิด แต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไง เครียด ทนไม่ได้กับสายตาผิดหวังของใครต่อใคร ทนไม่ได้ที่ทุกคนคอยช่วยเหลือ ทั้งที่ทุกอย่างพร้อม แต่เราทำตัวเอง ไม่กล้าออกไปไหน ไม่กล้าคุยกับใคร ไม่กล้าแม้กระทั่งจะออกจากห้องนอนตัวเอง เรามันเลว ทุกอย่างตอนนี้มันสายไปแล้วใช่มั้ย ทำอะไรไม่ได้แล้วใช่มั้ย
ขอโทษ