เราคบกับคนคนหนึ่ง มาได้ครบ 1 ปี
เราเจอกันนัดกัน นอนด้วยกันทุกครั้ง
ไม่เคยถามถึงสถานะ
แต่เขาไม่เคยหายไปไหน ต้องการเขาเรียกหาได้ตลอด
ถ้าว่างก็จะมา ไม่ว่างก็บอก มีอะไรปรึกษาได้ทุกเรื่อง
ตอบตามความตริงไม่โกหก ไม่เซ้าซี้
บางครั้งฉันพอใจในสถานะแบบนี้
แต่บ่อยครั้งที่ฉันไม่ชอบที่จะอยู่แบบนี้
ไม่ได้หลบไม่ได้ซ่อน ไปเที่ยวก็มีเพื่อนเขาเพื่อนเรา
เเต่ไม่เคยบอกใครว่าสถานะอะไร และก็ไม่มีใครกล้าถามว่าเป็นอะไรกัน?
ครั้งหนึ่งเครียดมากไม่อยากไปเจอเขาแล้ว แล้วเราก็ปรึกษาเพื่อนสนิทว่าควรออกจากจุดนี่ไหม ใช้เวลานานในการปรึกษามาก แต่ได้คำตอบคือ ควรออก!!!
เราก็ออก เราลบทุกอย่างที่ติดต่อเขาได้
แล้วผ่านไปหลายเดือน เขาคงมาส่องเฟสเรามั้ง เขาก็ทักไอจีมาว่าลบเฟสเขาทำไม หายไปไหน เป็นอะไร???บลาบลาบลา
แล้วเราก็ใจอ่อนกลับมาเจอกันอีกครั้ง
เรารู้สึกขาดเขาไม่ได้ เพราะเขาก็ไม่ได้มีแฟนเป็นตัวตน ไม่ออกสื่อ ให้เพื่อนรู้จักเลย เหมือนเรามี”ความหวัง”
เรางงกับสถานะที่เรายืนมาก ใครเป็นเหมือนกันไหม
มาช่วยแชร์ประสบการณ์กันนะ จะได้มีมุมมองที่หลากหลาย...
ฝากขอบคุณทุกๆเม้นล่วงหน้าด้วยนะ
เคยเป็นกันไหม?ความสัมพันธ์ที่”ไม่สามารถเรียกว่าแฟน”ได้เราควรทำไงกับมันดี?
เราเจอกันนัดกัน นอนด้วยกันทุกครั้ง
ไม่เคยถามถึงสถานะ
แต่เขาไม่เคยหายไปไหน ต้องการเขาเรียกหาได้ตลอด
ถ้าว่างก็จะมา ไม่ว่างก็บอก มีอะไรปรึกษาได้ทุกเรื่อง
ตอบตามความตริงไม่โกหก ไม่เซ้าซี้
บางครั้งฉันพอใจในสถานะแบบนี้
แต่บ่อยครั้งที่ฉันไม่ชอบที่จะอยู่แบบนี้
ไม่ได้หลบไม่ได้ซ่อน ไปเที่ยวก็มีเพื่อนเขาเพื่อนเรา
เเต่ไม่เคยบอกใครว่าสถานะอะไร และก็ไม่มีใครกล้าถามว่าเป็นอะไรกัน?
ครั้งหนึ่งเครียดมากไม่อยากไปเจอเขาแล้ว แล้วเราก็ปรึกษาเพื่อนสนิทว่าควรออกจากจุดนี่ไหม ใช้เวลานานในการปรึกษามาก แต่ได้คำตอบคือ ควรออก!!!
เราก็ออก เราลบทุกอย่างที่ติดต่อเขาได้
แล้วผ่านไปหลายเดือน เขาคงมาส่องเฟสเรามั้ง เขาก็ทักไอจีมาว่าลบเฟสเขาทำไม หายไปไหน เป็นอะไร???บลาบลาบลา
แล้วเราก็ใจอ่อนกลับมาเจอกันอีกครั้ง
เรารู้สึกขาดเขาไม่ได้ เพราะเขาก็ไม่ได้มีแฟนเป็นตัวตน ไม่ออกสื่อ ให้เพื่อนรู้จักเลย เหมือนเรามี”ความหวัง”
เรางงกับสถานะที่เรายืนมาก ใครเป็นเหมือนกันไหม
มาช่วยแชร์ประสบการณ์กันนะ จะได้มีมุมมองที่หลากหลาย...
ฝากขอบคุณทุกๆเม้นล่วงหน้าด้วยนะ