เปิดกระทู้แรกในพันทิป ด้วยเรื่องราวระหว่าง ทางชวนให้คิด อาจจะเป็นมือใหม่หัดเขียน แต่จะพยายามพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้นนะคะ😀
ระหว่างทางกลับบ้าน เปิดวิทยุฟัง....
DJ : หนึ่งปีที่เราโตขึ้น.... เป็นหนึ่งปีที่พ่อแม่แก่ลง
หนึ่งเดือนที่เราแข็งแรงขึ้น.... เป็นหนึ่งเดือนที่พ่อแม่อ่อนแอลง
หนึ่งสัปดาห์ที่เราก้าวเดิน.... เป็นหนึ่งสัปดาห์ที่พ่อแม่ถดถอยลง
หนึ่งวันที่เรามั่นคง....อาจเป็นหนึ่งวันที่พ่อแม่ล้มลง....
#เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรปล่อยให้เวลามัน ผ่านไป #อย่ารอให้มันเป็นวันที่สายไป
ฟังแล้วรู้สึกว่าอย่างน้อยตัวเองก็โชคดีที่ตัดสิน ใจทิ้งชีวิตในเมืองกรุง กลับมาทำสวนอยู่บ้านเพื่อจะได้ดูแลพ่อแม่ หลายคนอาจเกิดคำถามว่ามันจะคุ้มค่ากันไหมกับการทิ้งงานดีๆทิ้งอนาคตกลับมาอยู่บ้าน.... คนอื่นจะมองยังไงจะคิดยังไงเราก็ไม่แคร์ เพราะคนที่สำคัญกับเรามากที่สุดก็คือพ่อกับแม่
ช่วงแรกๆที่กลับมาอยู่บ้านก็มีแต่คนถามว่าทำไมถึงกลับมาอยู่บ้าน ทั้งๆที่เรียนจบปริญญาโท แต่กลับมาทำสวน ไม่เสียดายปริญญาบ้างเหรอ???
สำหรับเราไม่ว่าจะทำงานอะไรความรู้ก็ยังอยู่กับเราเสมอ เราเริ่มต้นทำเพื่อ อนาคตของตัวเองช้าหน่อยก็คงไม่เป็นไร.... แต่เวลาของพ่อแม่อาจมีไม่มากพอที่จะรอให้เรากลับไปดูแล
หลายคนที่ได้อ่านมาถึงตรงนี้อาจมองว่าเราเป็นลูกที่ดี แต่ที่เราทำไปทั้งหมดก็เพื่อตัวเราเอง เมื่อวันนั้นมาถึง เราจะได้ไม่ต้องมาพูดว่าถ้ารู้อย่างนี้เราจะไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านไป เราจะไม่พูดในวันที่มันสายไปแล้ว แต่เราขอทำให้ดีที่สุดในวันนี้ ในทุกๆวันที่ยังมีพ่อกับแม่อยู่.... เพื่อความสุขของเราเอง 😀
ปอลิงถ้าแท็กห้องผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ😘
เวลาที่ผ่านไป
ระหว่างทางกลับบ้าน เปิดวิทยุฟัง....
DJ : หนึ่งปีที่เราโตขึ้น.... เป็นหนึ่งปีที่พ่อแม่แก่ลง
หนึ่งเดือนที่เราแข็งแรงขึ้น.... เป็นหนึ่งเดือนที่พ่อแม่อ่อนแอลง
หนึ่งสัปดาห์ที่เราก้าวเดิน.... เป็นหนึ่งสัปดาห์ที่พ่อแม่ถดถอยลง
หนึ่งวันที่เรามั่นคง....อาจเป็นหนึ่งวันที่พ่อแม่ล้มลง....
#เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรปล่อยให้เวลามัน ผ่านไป #อย่ารอให้มันเป็นวันที่สายไป
ฟังแล้วรู้สึกว่าอย่างน้อยตัวเองก็โชคดีที่ตัดสิน ใจทิ้งชีวิตในเมืองกรุง กลับมาทำสวนอยู่บ้านเพื่อจะได้ดูแลพ่อแม่ หลายคนอาจเกิดคำถามว่ามันจะคุ้มค่ากันไหมกับการทิ้งงานดีๆทิ้งอนาคตกลับมาอยู่บ้าน.... คนอื่นจะมองยังไงจะคิดยังไงเราก็ไม่แคร์ เพราะคนที่สำคัญกับเรามากที่สุดก็คือพ่อกับแม่
ช่วงแรกๆที่กลับมาอยู่บ้านก็มีแต่คนถามว่าทำไมถึงกลับมาอยู่บ้าน ทั้งๆที่เรียนจบปริญญาโท แต่กลับมาทำสวน ไม่เสียดายปริญญาบ้างเหรอ???
สำหรับเราไม่ว่าจะทำงานอะไรความรู้ก็ยังอยู่กับเราเสมอ เราเริ่มต้นทำเพื่อ อนาคตของตัวเองช้าหน่อยก็คงไม่เป็นไร.... แต่เวลาของพ่อแม่อาจมีไม่มากพอที่จะรอให้เรากลับไปดูแล
หลายคนที่ได้อ่านมาถึงตรงนี้อาจมองว่าเราเป็นลูกที่ดี แต่ที่เราทำไปทั้งหมดก็เพื่อตัวเราเอง เมื่อวันนั้นมาถึง เราจะได้ไม่ต้องมาพูดว่าถ้ารู้อย่างนี้เราจะไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านไป เราจะไม่พูดในวันที่มันสายไปแล้ว แต่เราขอทำให้ดีที่สุดในวันนี้ ในทุกๆวันที่ยังมีพ่อกับแม่อยู่.... เพื่อความสุขของเราเอง 😀
ปอลิงถ้าแท็กห้องผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ😘