เราโตมาพอที่จะรับรู้เหตุการณ์และพฤติกรรมต่างๆมากมายของสังคมที่มันแย่และรู้สึกรับไม่ได้
ตอนเด็กๆเราค่อนข้างคาดหวังกับการโตมาในสังคมที่ดีมั้งค่ะ เพราะตอนเด็กมุมมองประเทศของเรามันดีมากๆ
จนอยู่มาเรื่อยๆจนรู้ว่าจริงๆแล้วมันไม่ดีเลย ไม่เลยจริงๆ ความรู้สึกมันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนถึงตอนนี้
ข่าวหลายข่าวที่ได้ยินมันบั่นทอนมากว่าเห้ยนี้ กุอยู่ในประเทศอะไรว่ะ ประเทศที่ผู้นำและรัฐบาลบ้าบอได้ขนาดนี้
ประเทศที่คนกำลังปกป้องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ประเทศที่นักการเมืองพึ่งไม่ได้ ประเทศที่มองว่าการซ่อม ซ้อม แล้วตายเพราะอ่อนเอง
ในขนาดที่นายกก็ออกมาพูดเรื่องสิทธิมนุษยชนกันปาวๆๆ ประเทศที่คนจ่ายภาษีต้องมานั่งบริจาคเงิน
ให้รัฐบาลอีกรอบนึง และอีกมากมายเยอะไปหมด

เรารู้ตัวว่าเราไม่ใช่คนปลงกับอะไรได้ง่ายๆค่ะ เราเจออะไรแล้วเราคิดเยอะมากๆ แล้วบวกกับเห็นต่างประเทศที่กฎหมาย
และคนปฏิบัติเข้มแข็งมากๆ ก็ได้แต่อิจฉาเค้า อยากอยู่ในสังคมนั้นค่ะ สังคมที่เมื่อเจอปัญหาแล้วไม่รู้สึกว่าประชาชนต้องโดดเดี่ยว
แต่เราคงไม่มีปัญญาไปหรอกค่ะตอนนี้ ไม่ได้มีทุนที่จะออกไปได้ 55555 ได้แต่หวังว่าสักวันนึงจะหลุดพ้นออกไป ตอนนี้ก็แค่ใช้ชีวิตอยู่บนแผ่นดินนี้
ไปวันๆตามศักยภาพที่มี

ไม่ได้เป็นทรราชนะคะ รักประเทศค่ะ แต่คนในประเทศมันเกินจะเยียวยาจริงๆ เราไม่ใช่คนดีประเสริฐอะไรหรอกค่ะ แต่เรารู้หน้าที่ของตัวเอง
และเรามั่นใจว่าสิ่งที่เรารับผิดชอบเราจะทำได้ดีและไม่เป็นขยะสังคม เราอยากทำมากกว่าพูดว่ารักธรรมดาทั่วไป

ตั้งกระทู้นี้มาก็น่าจะมีคนด่าเราแหละเนอะ 5555 แต่พอมาถึงจุดหนึ่งแล้วอยากจะพูดสิ่งที่ใจของเด็กคนหนึ่งสักครั้ง ไม่ได้ผ่านโลกมามากมายเหมือน
ผู้ใหญ่คนอื่นแต่สิ่งที่เจอในข่าว ชีวิตประจำวันแต่ล่ะวันมันเหนื่อยเหลือเกิน
ขอบคุณค่ะ
*ขอแท็กสุขภาพจิตนะคะ เพราะเรารู้สึกว่าเราเครียดมากและปลงไม่ได้จนบางทีอยากไปพบจิตแพทย์