อยากระบายความเจ็บปวดค่ะ เพิ่งแท้งครั้งที่สี่ไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านไป
หมดหวังและเสียใจมาก ทั้งๆ ที่คัดตัวอ่อนเกรดหนึ่งใส่แล้วก็ยังแท้งซ้ำแล้วซ้ำอีก
เราเคยตั้งครรภ์เองหนึ่งครั้ง แท้งเองตอนสิบสัปดาห์ ไม่ได้อัลตราซาวด์เลย
จากนั้นรอเป็นปีก็ไม่ท้องเลยตัดสินใจทำเด็กหลอดแก้ว
ใส่ตัวอ่อนรอบสด ติด ซาวด์เห็นหัวใจกระพริบ แต่สุดท้ายเด็กก็ไม่พัฒนาต่อ ต้องเหน็บยายุติการตั้งครรภ์
ครั้งที่สองละลายตัวอ่อนแช่แข็งใส่ ติดอีกแต่เป็นท้องลม เหน็บยาอีกรอบ
จากนั้นก็พักทำใจปีนึง ก่อนจะเริ่มกระตุ้นไข่รอบสอง
ใส่ตัวอ่อนรอบสด เดย์ห้า ติดอีก ซาวด์ตอนเกือบแปดสัปดาห์เจอเด็กขนาดอย่างที่ควรจะเป็น หมอบอกเห็นหัวใจกระพริบ แต่เรากลับมองไม่เห็นแต่ก็เชื่อหมอนะ
ก็ประคับประคองการตั้งครรภ์อย่างดีด้วยความหวัง พร้อมๆ กับความคลางแคลงเรื่องหัวใจของเด็ก
สุดท้ายความกังวลของเราก็เป็นจริง สัปดาห์ที่สิบสองเราไปซาวด์เพื่อเตรียมตรวจนิฟตี้ เด็กขนาดเล็กลงเทียบเท่าเจ็ดสัปดาห์ ไม่มีสัญญาณชีพ หัวใจแตกสลาย ผิดหวังสี่ครั้งภายในเวลาสองปี ต้องเหน็บยาอีกครั้ง
หลายครั้งที่คิดเรื่องรับบุตรบุญธรรมจากไทย แต่ปัญหาคือเราอยู่ต่างประเทศ หากจะทำเรื่องต้องทำผ่านองค์กรที่นี่ ซึ่งเขามีกำหนดอายุไว้ว่าไม่เกินสี่สิบสอง เราเองเลยมาสองปีแล้ว
หากจะรับเด็กที่พ่อแม่เขาเต็มใจยกให้โดยตรง เราก็ไม่มีญาติ ไม่มีคนรู้จักที่จะทำแบบนั้นได้
ทำไมการจะมีลูกซักคนสำหรับบางคนมันถึงยากเย็นอย่างนี้
เราสองคนพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจที่จะดูแลและให้ความรักกับเด็กสักคน แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สมหวัง
ตอนนี้คงต้องได้แต่ทำใจยอมรับชะตากรรม สามีไม่ให้ทำเด็กหลอดแก้วอีกแล้วเพราะไม่อยากเห็นเราเจ็บปวด
รู้สึกชีวิตไร้ค่า เกิดมาทั้งทีก็เป็นแม่คนไม่ได้ เสียชาติเกิด ร้องให้ทุกวัน ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
แท้งซ้ำซาก เจ็บซ้ำซ้อน
หมดหวังและเสียใจมาก ทั้งๆ ที่คัดตัวอ่อนเกรดหนึ่งใส่แล้วก็ยังแท้งซ้ำแล้วซ้ำอีก
เราเคยตั้งครรภ์เองหนึ่งครั้ง แท้งเองตอนสิบสัปดาห์ ไม่ได้อัลตราซาวด์เลย
จากนั้นรอเป็นปีก็ไม่ท้องเลยตัดสินใจทำเด็กหลอดแก้ว
ใส่ตัวอ่อนรอบสด ติด ซาวด์เห็นหัวใจกระพริบ แต่สุดท้ายเด็กก็ไม่พัฒนาต่อ ต้องเหน็บยายุติการตั้งครรภ์
ครั้งที่สองละลายตัวอ่อนแช่แข็งใส่ ติดอีกแต่เป็นท้องลม เหน็บยาอีกรอบ
จากนั้นก็พักทำใจปีนึง ก่อนจะเริ่มกระตุ้นไข่รอบสอง
ใส่ตัวอ่อนรอบสด เดย์ห้า ติดอีก ซาวด์ตอนเกือบแปดสัปดาห์เจอเด็กขนาดอย่างที่ควรจะเป็น หมอบอกเห็นหัวใจกระพริบ แต่เรากลับมองไม่เห็นแต่ก็เชื่อหมอนะ
ก็ประคับประคองการตั้งครรภ์อย่างดีด้วยความหวัง พร้อมๆ กับความคลางแคลงเรื่องหัวใจของเด็ก
สุดท้ายความกังวลของเราก็เป็นจริง สัปดาห์ที่สิบสองเราไปซาวด์เพื่อเตรียมตรวจนิฟตี้ เด็กขนาดเล็กลงเทียบเท่าเจ็ดสัปดาห์ ไม่มีสัญญาณชีพ หัวใจแตกสลาย ผิดหวังสี่ครั้งภายในเวลาสองปี ต้องเหน็บยาอีกครั้ง
หลายครั้งที่คิดเรื่องรับบุตรบุญธรรมจากไทย แต่ปัญหาคือเราอยู่ต่างประเทศ หากจะทำเรื่องต้องทำผ่านองค์กรที่นี่ ซึ่งเขามีกำหนดอายุไว้ว่าไม่เกินสี่สิบสอง เราเองเลยมาสองปีแล้ว
หากจะรับเด็กที่พ่อแม่เขาเต็มใจยกให้โดยตรง เราก็ไม่มีญาติ ไม่มีคนรู้จักที่จะทำแบบนั้นได้
ทำไมการจะมีลูกซักคนสำหรับบางคนมันถึงยากเย็นอย่างนี้
เราสองคนพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจที่จะดูแลและให้ความรักกับเด็กสักคน แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สมหวัง
ตอนนี้คงต้องได้แต่ทำใจยอมรับชะตากรรม สามีไม่ให้ทำเด็กหลอดแก้วอีกแล้วเพราะไม่อยากเห็นเราเจ็บปวด
รู้สึกชีวิตไร้ค่า เกิดมาทั้งทีก็เป็นแม่คนไม่ได้ เสียชาติเกิด ร้องให้ทุกวัน ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว